Ο φόβος πριν την επόμενη δόση…

Από τότε που ξεκινήσαμε το ταξίδι ούτε μια φορά δεν καταφέραμε να φτάσουμε σε κάποιο σταθμό. Πήραμε χαλασμένο τρένο; Πήραμε λάθος τρένο; Ή μήπως το τρένο είχε ήδη φύγει όταν εξαρχής φτάναμε στην αποβάθρα; Οι απαντήσεις για τους απογόνους…

Για μας τα γεγονότα που μαρτυρούν ότι για πολλοστή φορά, παρά τις περικοπές και τους φόρους, η προσπάθεια παραμένει εκτός στόχων.

Για μας ο παραλογισμός ενός κράτους που ενώ μπαίνει μέσα διαρκώς την ίδια στιγμή δεν μπορεί να ελαττώσει το προσωπικό του ούτε να πάρει από αυτούς που του χρωστούν ή από αυτούς που θα μπορούσε να πάρει.

Για μας το αδιέξοδο καθώς αυτοί που μέχρι τώρα συνέβαλλαν στην...

προσπάθεια έχουν ήδη αποδυναμωθεί οικονομικά και δεν μπορούν πια να συμβάλλουν ουσιαστικά ούτε στους επιπλέον φόρους ούτε στην αναθέρμανση της παγωμένης αγοράς.

Για το κράτος η αναμονή της επόμενης δόσης. Παρότι έχει πλέον τεκμηριωθεί ότι ο φαύλος κύκλος δανεισμός – λιτότητα – ύφεση δεν οδηγεί ούτε σε βιώσιμη διαχείριση ούτε σε ανάκαμψη αλλά αντίθετα απομακρύνει ολοένα και περισσότερο από τους στόχους και συγκαλύπτει τις αιτίες:

(α) Την προβληματική υποδομή της κοινωνίας (νόμοι, πολιτική βούληση, νοοτροπία) που απορρίπτει ως ξένο σώμα κάθε μεταρρύθμιση (μικρότερο κράτος, άνοιγμα επαγγελμάτων, διαφάνεια, αξιοκρατία, διεύρυνση φορολογικής βάσης).

(β) Την πίεση των δανειστών να εφαρμοστούν ανεφάρμοστα προγράμματα σε αυτές τις κοινωνικές συνθήκες και σε ασφυκτικά χρονικά πλαίσια.

Για την χώρα ο φόβος πριν την επόμενη δόση ότι η επιχείρηση «διάσωση» θα κλείσει άδοξα και καταστροφικά. Ότι στη θέση της θα ανοίξει μια περιπέτεια που όμως μπορεί να χρειάζεται ώστε η χώρα να αποκολληθεί από τον ομφάλιο λώρο της μεταπολίτευσης και να «ενηλικιωθεί» με τον δικό της τρόπο.

Για τους δανειστές η μεταστροφή προς την ιδέα ότι το πειραματόζωο «Ελλάς» έχει πλέον περισσότερα να προσφέρει στο χρηματοπιστωτικό σύστημα ως παράδειγμα αποτυχίας παρά ως πρότυπο διάσωσης.

Πιο κοντινή λοιπόν τώρα από ποτέ η προοπτική να αρχίσουμε να τρέχουμε μόνοι μας ή ακόμη χειρότερα με τους δανειστές στην πλάτη για να φτάσουμε σε κάποιον απ’ τους σταθμούς που θα’ πρεπε ήδη να είχαμε φτάσει; Γίνεται απλά να κατέβουμε από το τρένο και να μάθουμε να ζούμε χωρίς αυτό; Μια συζήτηση που δεν έγινε. Ένα ερώτημα που θα’ πρεπε να είχε απαντηθεί πριν επιχειρηθεί το οποιοδήποτε ταξίδι.

Πάντως την προοπτική «Ινδία» θέλουμε να την αποφύγουμε τόσο εμείς όσο και οι δανειστές. Εμείς για να μην παίρνουμε, αύριο, μισθούς πείνας κι εκείνοι για να μην μας θεωρούν, τώρα, ιερές αγελάδες οι δικοί τους ψηφοφόροι και φορολογούμενοι…

Δ. Τρικεριώτης