Ο καλός ο μύλος, ο μνημονιακός κι υπεύθυνος, όλα τα αλέθει και μπορεί ανά πάσα στιγμή να παρασύρει τον οποιονδήποτε άξιο ή τεμπέλη, ικανό ή ανίκανο, αρεστό ή άριστο, υπεύθυνο ή ανεύθυνο, ρουσφετολάτρη ή ρουσφετοκλάστη.

Μετράμε ήδη εφτά μήνες στη διασωλήνωση – μηχανισμό στήριξης το λένε κυβέρνηση και τρόικα – κι εδώ και λίγα εικοσιτετράωρα καλωσορίσαμε τη «νεοφώτιστη» του μηχανισμού, Ιρλανδία. Στη σειρά περιμένουν Πορτογαλία και Ισπανία. Οι αδύναμοι κρίκοι της ευρωζώνης πληθαίνουν, οι ισχυροί λιγοστεύουν. Εκτός ευρωζώνης όλη σχεδόν η Ανατολική Ευρώπη (Ουγγαρία, Λετονία, Ρουμανία, Ουκρανία, κ.λπ.) έχει «δαγκωθεί» από το ΔΝΤ. Το υπερεθνικό εργαλείο καταλήστευσης χωρών αποκτά διαστάσεις επιδημίας που σαρώνει όλη την Ευρώπη, αλλά το εμβόλιο είναι προς το παρόν στην κατάψυξη. Ωστόσο η πόρτα του καταψύκτη είναι μισάνοικτη.
Οι Ιρλανδοί, ετοιμάζονται για διαδηλώσεις, ...και κοντεύουν ήδη να ρίξουν την κυβέρνηση, ξεσκονίζουν δε τις μνήμες από τον αγώνα της ανεξαρτησίας για παν ενδεχόμενο. Για πανομοιότυπα «αναπτυξιακά» κατορθώματα εκεί, η τρέχουσα ορολογία για τον χαρακτηρισμό των κυβερνητικών είναι η λέξη «προδότης», εδώ μας έχουν πάρει τ’ αυτιά με τη νεογιωργακική σημασία της έννοιας «υπευθυνότις»(αν μη τι άλλο κάνουν ρίμα, ε;).
Γάλλοι, Άγγλοι, Πορτογάλοι, Ιταλοί, Ρουμάνοι, έχουν καταθέσει τα αγωνιστικά διαπιστευτήρια, τουλάχιστον από μία φορά τους τελευταίους μήνες, σημαίνουσα κι εκωφαντική. Ακόμα και εμείς, οι αμφίθυμοι Έλληνες έχουμε πάρει τις ρούγες του αγώνα  πρόσφατα με αποκορύφωμα το Μάιο και ας αυτοοικτιρόμαστε για την ξεφτίλα μας (δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι από τον περασμένο Γενάρη ήμασταν στους δρόμους, έστω όχι όσο μαζικά οφείλαμε, αλλά έτρεχε και η προπαγάνδα της κυβέρνησης που εκεί που ζητούσε πίστωση χρόνου μας σερβίρισε φουσκωμένο έλλειμμα).
Ξεφτίλα ή μη, πάντως εκτός από κάτι «κολλημένους» κομμουνιστές και αριστερόστροφους αριστερούς, οι περισσότεροι όχι μόνο δεν μπορούσαν να φανταστούν την αγριότητα που έφερνε στις αποσκευές της η «σοσιαλιστική» κυβέρνηση, αλλά ακόμα τσιμπιούνται για να διαπιστώσουν αν αυτό που ακούνε και βλέπουνε, όντως συμβαίνει. Και διαπιστώνουν ότι όχι μόνο συμβαίνει, αλλά συμβαίνει τώρα, το αμέσως επόμενο δευτερόλεπτο ο εργασιακός «ξαφνικός θάνατος» καραδοκεί. Το «αύριο» μας τελείωσε, προσβλέπουμε στο μεθαύριο, και αν. Ο χρόνος συρρικνώνεται δραματικά στο παρόν. Ο καλός ο μύλος, ο μνημονιακός κι υπεύθυνος, όλα τα αλέθει και μπορεί ανά πάσα στιγμή να παρασύρει τον οποιονδήποτε άξιο ή τεμπέλη, ικανό ή ανίκανο, αρεστό ή άριστο, υπεύθυνο ή ανεύθυνο, ρουσφετολάτρη ή ρουσφετοκλάστη.
Και το σασπένς κορυφώνεται. Στην Ευρώπη μετράμε τέρμινα: σε πόσα τέρμινα θα έρθει η επίσημη πτώχευση της Ελλάδας, σε πόσα η Πορτογαλία θα διαβεί την πύλη του μηχανισμού «μηχανικής υποστήριξης τραπεζών», σε πόσα η Ισπανία, σε πόσα θα καταρρεύσει το ευρώ, σε πόσα τέρμινα θα πεινάσουμε και σε πόσα θα εξεγερθούμε, κι ακόμα σε πόσα τέρμινα θα θριαμβεύσει η αμερικανική νεοφιλελεύθερη θηριωδία επί της γηραιάς ηπείρου...
Κι εν τέλει σε πόσα τέρμινα θα σπάσει αυτή η βαριά κι ασήκωτη αλυσίδα της Ευρώπης και ποιος από τους αδύναμους κρίκους θα αποδειχθεί ο πιο αδύναμος;
πηγη

---