Η ειρήνη κινδυνεύει από όσους περικυκλώνουν στρατιωτικά τη Ρωσία

 

Προϋπόθεση για να διασφαλιστεί η ειρήνη και να αποφευχθεί ο πόλεμος, οι σφαγές, οι συγκρούσεις, οι ξεριζωμοί ανθρώπων, είναι να ηττηθεί η αμερικανική και Νατοϊκή επιθετικότητα στην Ουκρανία. 

Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός με την ακροδεξιά – νεοναζιστική πολιτική έκφραση του Κιέβου, είναι αυτός που βάζει φωτιά στην περιοχή. 

Αυτός είναι υπόλογος για το γεγονός ότι η Ανατολική Ευρώπη κινδυνεύει από μια ανάφλεξη με απρόβλεπτες συνέπειες. Αυτός άλλωστε είναι ο διαχρονικός – εγκληματικός ρόλος του ΝΑΤΟ εδώ και εβδομήντα χρόνια.

Η ειρήνη κινδυνεύει από όσους περικυκλώνουν στρατιωτικά τη Ρωσία εδώ και τρεις δεκαετίες, από όσους αθέτησαν τις δεσμεύσεις για μη επέκταση του ΝΑΤΟ προς ανατολάς, από όσους οργάνωσαν και .....

καθοδήγησαν το ακροδεξιό κίνημα της πλατείας Μεϊντάν, από όσους προχώρησαν σε πογκρόμ ενάντια σε Rώσους και ρωσόφωνους της Ουκρανίας, από όσους επιτέθηκαν στις αυτόνομες περιοχές του Ντονέτσκ και Λουγκάνσκ και έβαλαν πρώτοι φωτιά στη Συμφωνία του Μινσκ. 

Είναι απολύτως σαφές ότι στην παρούσα κρίση της Ουκρανίας η ειρήνη ανατινάχθηκε από τις αμερικανικές επιδιώξεις.

Η προπαγανδιστική εκστρατεία και η δαιμονοποίηση της Ρωσίας δεν μπορεί να κρύψει ότι στην προκειμένη κρίση ο επιτιθέμενος και ο περικυκλωτής είναι οι ΗΠΑ, με την Ε.Ε. -έστω και με σημαντικές διαφοροποιήσεις- να σιγοντάρει. 

Το σχήμα “η δημοκρατική Δύση” ενάντια στην “αυταρχική Ανατολή” είναι το ιδεολογικό προκάλυμμα για να συνεχίζεται η ασφυκτική περικύκλωση των εχθρών των ΗΠΑ (Ρωσία σήμερα, Κίνα χθες ή αύριο). 

Είναι δε εντελώς φαιδρό, όταν προέρχεται από τις ΗΠΑ που μέχρι πριν ενάμισι χρόνο είχαν πρόεδρο τον Τραμπ ή από την Ευρωπαϊκή Ένωση που συντάσσεται με τη ακροδεξιά της Ουκρανίας και επί τριάντα χρόνια πασχίζει να εξισώσει τον ναζισμό με τον κομμουνισμό.

Η αναγνώριση των αυτόνομων δημοκρατιών από τη Ρωσία έρχεται ως αντίδραση στη δράση και ως απάντηση στην επίθεση του Κιέβου και στην ασύδοτη επέκταση του ΝΑΤΟ. 

Δεν είναι θετικός και προοδευτικός ούτε ο ιστορικός αναθεωρητισμός ούτε η αδυναμία διαφορετικών εθνοτήτων να ζήσουν ειρηνικά στο ίδιο κράτος. Όμως η πραγματική ζωή δεν εξελίσσεται σε κενό ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών και συγκρούσεων. 

Η διεθνής νομιμότητα σε έναν ιμπεριαλιστικό κόσμο, όπου δίκαιο είναι πάντα το συμφέρον του ισχυρότερου (δηλαδή των Αμερικάνων), υφίσταται μόνο ως θεωρητικό σχήμα στα ακαδημαϊκά εγχειρίδια του διεθνούς δικαίου. 

Στην πραγματική ζωή, η Γιουγκοσλαβία διαμελίστηκε, το Κόσοβο αποσχίστηκε, η Συρία διαλύθηκε, το Ιράκ τεμαχίστηκε. 

Οι αυτόνομες λαϊκές δημοκρατίες βομβαρδίστηκαν από τον Ουκρανικό στρατό και τους αμερικανούς καθοδηγητές του, προτού αναγνωριστούν ως ανεξάρτητες. 

Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός δεν δίνει πουθενά λογαριασμό, πολύ περισσότερο στο «διεθνές δίκαιο».

Τέλος, μια σημαντική σημείωση για το προοδευτικό και αντιμπεριαλιστικό κίνημα και ειδικά για την κομμουνιστική Αριστερά (πχ ΚΚΕ):

 Δεν υπάρχουν ίσες αποστάσεις σε μια σύγκρουση όπου κάποιος διαρκώς, διαχρονικά και απρόκλητα επιτίθεται, και κάποιος άλλος περικυκλώνεται και αντιδρά. Δεν πήγε η Ρωσία να στήσει στρατιωτικές βάσεις στο Μεξικό. Το αντίθετο έγινε. 

Ούτε μπορεί κανείς να περιμένει ότι μια χώρα με το στρατιωτικό και πυρηνικό μέγεθος της Ρωσίας θα βλέπει να περικυκλώνεται απειλητικά και δεν θα αντιδρά. 

Στο πλαίσιο μάλιστα των συγκεκριμένων «μετακομμουνιστικών» διεθνών σχέσεων δεν υπάρχει περιθώριο αναμονής από την μελλοντική λαϊκή εξουσία που θα λύσει τις εντάσεις με προοδευτικό τρόπο. 

Τώρα είναι που απειλείται η ειρήνη και τώρα είναι που πρέπει να πάρεις θέση. Επιπλέον, η στάση του προοδευτικού κινήματος σε μια τέτοια όξυνση, δεν εξαρτάται από τις ιδεολογικές και πολιτικές αντιλήψεις των αντιμαχόμενων. Η καινοφανής (και αστεία αν οι στιγμές δεν ήταν σοβαρές) αναφορά στον αντικομμουνισμό του Πούτιν συνιστά πρόσχημα για να μην πάρεις θέση όταν τα διλήμματα μπαίνουν με δύσκολο τρόπο. 

Οι ίσες αποστάσεις είναι η καλύτερη υπηρεσία στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό και ειδικά στις φιλελεύθερες εκδοχές του.

Το ερώτημα «είστε με το ΝΑΤΟ ή με τον Πούτιν» είναι λάθος από το διατύπωσή του και εκμαιεύει κουτοπόνηρα την αναμενόμενη απάντηση («με κανέναν»). 

Το πραγματικό ερώτημα ωστόσο, είναι αν είμαστε με την ειρήνη και τη συνύπαρξη των λαών. 

Η κατηγορηματικά θετική απάντηση σε αυτό το ερώτημα προϋποθέτει να ηττηθεί ο βασικός, σχεδόν αποκλειστικός, εμπρηστής του πολέμου, των βομβαρδισμών, των διαμελισμών, των επεμβάσεων, του κουρελιάσματος του διεθνούς δικαίου, δηλαδή οι ΗΠΑ. 

Επομένως το κρίσιμο καθήκον στην παρούσα φάση είναι να μην υπάρξει καμιά ανοχή του ελληνικού λαού αλλά και όλων των ευρωπαϊκών λαών στους αμερικανοΝατοϊκούς σχεδιασμούς και να ηττηθεί το σχέδιο της Δύσης.

Ανακοίνωση της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ.