Οι "καλές εταιρείες", στις οποίες το κράτος παρέδωσε τη διαχείριση της ζωής μας, όπου σε βρίσκουν μόνο , απληροφόρητο και ανοργάνωτο, σε σφάζουν.

ΕΚΟΨΑ ΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ. 

ΑΣ ΤΟΥΣ ΚΟΨΟΥΜΕ KAI ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΠΟΥ ΣΤΗΡΙΖΟΝΤΑΙ.

Σύμφωνα με κάποιες αφηγήσεις, οι ιδιωτικοποιήσεις γίνονται για το καλό μας, μια και το κράτος ήταν και είναι πελατειακό, διεφθαρμένο, κομματικό κλπ και οι εταιρείες με τους «θεσμούς» τους μπορούν καλύτερα.  Δεν έχει καμία σημασία αν αυτό δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα. Αρκεί,  που το λένε, ενορχηστρωμένα, χιλιάδες έγκριτοι και αποκτά οπαδούς. Ας δούμε, λοιπόν, την πραγματικότητα της διαχείρισης της ζωής  μας από εταιρείες, με ένα παράδειγμα.

Ο ΟΤΕ είναι κρατική εταιρεία, που «ιδιωτικοποιήθηκε», πωλούμενη στην αντίστοιχη κρατική γερμανική εταιρεία. 

Πάνε ένα – δύο χρόνια, που διαπίστωσα  ότι ο ΟΤΕ με «κλέβει»,

όπως κλέβει και όλους τους συγχωριανούς μου και πολλούς άλλους(Φαρακλάτα Κεφαλονιάς). Για τις ίδιες υπηρεσίες, πλήρωνα διπλάσιο ποσό από αυτό που πληρώνουν κάποιοι, 5 χλμ πιο κει. Παρά τις συχνές οχλήσεις και διαμαρτυρίες μου, ο ΟΤΕ αρνήθηκε κάθε συζήτηση. Ο λόγος είναι απλός: Ο ΟΤΕ είναι μονοπώλιο στο χωριό μου, μια και οι άλλοι πάροχοι σταθερής τηλεφωνίας δεν το καλύπτουν.

Αφού άκουσα και τη νέα φορολογία, που μας ήρθε κατ’ εντολήν των δανειστών, επέσπευσα αυτό που σχεδίαζα από καιρό. Πήρα στον ΟΤΕ και έκαμα αίτηση διακοπής, αφού, πρώτα, συνεννοήθηκα με τον γείτονα να μοιραστούμε το κόστος της δικής του σύνδεσης. Ο ΟΤΕ, αφού με ενημέρωσε ότι η κλήση μου καταγράφεται, άκουσε τους λόγους της διακοπής και έκαμε αντιπρόταση: Αντί 39 που πλήρωνα μέχρι χτες, να πληρώνω 19. Το βρίσιμο μου καταγράφηκε. Ο γείτονας και άλλοι συγχωριανοί ετοιμάζονται να πάνε στον ΟΤΕ να ρωτήσουν, γιατί όχι κι αυτοί 19; 

Κάτι ανάλογο συμβαίνει, όταν ζητάς διακοπή από εταιρείες κινητής τηλεφωνίας. Από 30 ευρώ για τα 200 λεπτά προς τηλέφωνα της ίδιας εταιρείας και 200 προς άλλα, το ποσό έγινε 13 ευρώ, με 300 και 300 λεπτά, αντίστοιχα. Αργότερα, ενημέρωσα φίλο μου, ότι πληρώνω 18 ευρώ για 1.000 λεπτά προς τηλέφωνα της ίδιας εταιρείας και 600 προς τα άλλα. Ο φίλος, που πλήρωνε πολλά περισσότερα, ζήτησε διακοπή από τη δική του εταιρεία. Η αντιπρόταση ήταν 15 ευρώ, για 1.500 και 600 λεπτά, αντίστοιχα. (Βάζω πραγματικούς αριθμούς, και μη νομίσετε ότι δεν μπορούν οι τιμές να πέσουν περισσότερο. Τα ολιγοπώλια δημιουργούν υπερκέρδη). Οι καλές εταιρείες, στις οποίες το κράτος παρέδωσε τη διαχείριση της ζωής μας,  όπου σε βρίσκουν μόνο , απληροφόρητο και ανοργάνωτο, σε σφάζουν.  

Γείτονες και φίλους έχουμε όλοι. Ας τους ξαναθυμηθούμε. Ας ξαναθυμηθούμε τη γειτονιά, το χωριό, την κοινότητα. Η αλληλεγγύη, όχι μόνο δεν κοστίζει, είναι και επικερδής, όταν δύο ή περισσότεροι άνθρωποι, αποφασίσουν να αντιμετωπίσουν μαζί την εταιρική λαίλαπα, σε πολλούς τομείς της ζωής μας. Κι όσο περισσότεροι, τόσο μεγαλύτερο το όφελος.

Όταν αυξάνουν φόρους και τέλη, εμείς να τους  μειώνουμε έσοδα και κέρδη.

Η καλύτερη ζωή, σε καιρούς επίθεσης, είναι στο χέρι μας. Η αλληλεγγύη και η συνεργασία είναι η καλύτερη άμυνα και, ταυτόχρονα, η μεγάλη προϋπόθεση της οριστικής απελευθέρωσης. Αυτή έρχεται όταν ενεργοποιούνται και γίνονται λειτουργικές οι κοινωνικές σχέσεις των ανθρώπων μέσω δημιουργίας δικών τους θεσμών, όταν βαθμιαία ο λαός αναλαμβάνει την δυνατότητα δημιουργίας μιας σωστής κοινωνικής σχέσης, βασισμένης στη συνεργασία και στην ελευθερία της επιλογής. 

ΥΓ: Είναι κι εκείνη η Έλινορ Όστρομ, που λίγο πριν φύγει από τη ζωή, έγινε η πρώτη γυναίκα που έλαβε το Νόμπελ Οικονομίας, επειδή, με 50 ετών έρευνες, απέδειξε ότι οι τοπικές κοινωνίες διαχειρίζονται καλύτερα από το κράτος και τις εταιρείες τους κοινούς πόρους. Αυτά, βέβαια, για την επικρατούσα και πλήρως ελεγχόμενη πολιτική είναι ψιλά γράμματα.

(στην εικόνα ο Δον ΨΥΧΩΤΗΣ)