Ζωίτσα....

Μπορεί να μη συμφωνούν όλοι με τα όσα λέει (και με τον τρόπο που τα λέει) η Ζωή Κωνσταντοπούλου, όμως αερολογίες δεν θα τα πεις τα όσα λέει. 

Τα όσα γράφει στην προσωπική της ιστοσελίδα είναι μεν σε πρώτο πρόσωπο, όμως ξεπερνούν το «προσωπικό». Είναι μαρτυρίες ή εκτιμήσεις για μια καυτή περίοδο της ελληνικής ιστορίας, πολύτιμο υλικό όχι μόνο για τον ιστορικό του μέλλοντος αλλά και για τους πολίτες του σήμερα. Φωτίζουν το τι είναι η Ζωή, αλλά και το τι είναι οι «άλλοι» ή, έστω, το πώς βλέπει η ίδια τους άλλους, εκείνους με τους οποίους συμπορεύτηκε.

Μπορεί να μην εκλέχτηκε βουλευτής το Σεπτέμβριο, όμως η Ζωή αποδεικνύεται «πολύ σκληρή για να πεθάνει» (πολιτικά εννοείται). Πολύς κόσμος αγαπά και καμαρώνει τη Ζωή,
κάτι που δεν θα μπορούσαμε να πούμε για πολλά σημερινά κυβερνητικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. I love Flambouraris;I love Voutsis; Άσε καλύτερα... Βέβαια, πολύ περισσότεροι είναι εκείνοι που όχι απλώς την απεχθάνονται, αλλά και της έχουν επιτεθεί με τον χειρότερο τρόπο.

Στη διάρκεια της θητείας της ως προέδρου της Βουλής, η Ζωή έθεσε κορυφαία θέματα και αγωνίστηκε γι’ αυτά (λογιστικός έλεγχος του δημόσιο χρέους, γερμανικές αποζημιώσεις κ.ά.) Ίσως όλα αυτά να μη συνιστούν «επαναστατική πολιτική», όμως δεν είναι και θέματα που πρέπει να προσπερνάμε εμείς οι επαναστάτες.

Θα μπορούσε κανείς να πει ότι η Ζωή Κωνσταντοπούλου έχει προσωπικές φιλοδοξίες, ότι κινείται στο πλαίσιο της αστικής πολιτικής. Σύμφωνοι, δεν είναι η Πασιονάρια της σύγχρονης εργατικής τάξης. Όμως ο προσωπικός της αγώνας δείχνει πόσο σαθρή, γερασμένη και ύπουλη είναι η αστική πολιτική την οποία ασκούν οι χθεσινοί της σύντροφοι και σημερινοί υβριστές της.


Πηγή: Μαριάννα Τζιαντζή – «Πριν»