Η ομοιοπαθητική, η σύνοδος της ΕΕ και το ανέκδοτο της ‘’διαπραγμάτευσης’’

Παναγιώτης Μαυροειδής

Ομοιοπαθητική, από τις λέξεις όμοιον και πάθος, είναι μια μέθοδος εναλλακτικής ιατρικής που βασίζεται στην αρχή των ομοίων και τονκανόνα της απειροελάχιστης δόσης, έχοντας ως κεντρικό αξίωμα πως «τα όμοια θεραπεύονται με τα όμοια».

Αν λοιπόν οι λαοί της Ευρώπης υποφέρουν από την αβάσταχτη λιτότητα, την καλπάζουσα ανεργία, το ξεθεμελίωμα των εργασιακών σχέσεων και το τσαλάκωμα κάθε έννοιας δημοκρατίας, τότε η απάντηση σε όλα αυτά, είναι   …μία από τα ίδια, σε διαφορετικές ίσως δόσεις! 

Αυτή είναι η ουσία των αποφάσεων της πρόσφατης συνόδου της ΕΕ.  

Όσο σημαντικές είναι οι αποφάσεις της, άλλο τόσο αηδιαστικές είναι οι προσπάθειες να παρουσιαστεί το μαύρο σαν άσπρο από τους θιασώτες του κοινωνικού κανιβαλισμού, των μνημονίων διαρκείας και της ευρωγονυκλισίας.

Η Γαλλία, η Γερμανία και ο Χάρης από τον Ασπρόπυργο

Ποιος έχασε λοιπόν; Η Γερμανία ή  η Γαλλία; Ο Βορράς ή ο Νότος;  

Είναι μια πολύ καλή μέθοδος συζήτησης, για να μην θέσει κανείς καν το ερώτημα: οι λαοί  της Ευρώπης, οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι φτωχοί θα κερδίσουν κάτι ή θα χάσουν  ακόμη περισσότερα από την εφαρμογή αυτών των αποφάσεων;

Όποιος κάνει τον κόπο να ασχοληθεί με τις ίδιες τις αποφάσεις και όχι τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και  τις ανοησίες των δήθεν ειδικών, θα δει ότι πρόκειται για ένα ακόμη γύρο άγριας επίθεσης στον κόσμο της εργασίας, από μεριάς του συνασπισμένου ευρωπαϊκού κεφαλαίου.Όχι μόνο με επιστράτευση όλου του υπάρχοντος,  εθνικού και υπερεθνικού, οικονομικού και πολιτικού, πλαισίου επιβολής των αντικοινωνικών πολιτικών, αλλά και  με διαμόρφωση  νέων υπερ-αντιδραστικών μορφών.

Τα πράγματα γίνονται πολύ χειρότερα, όταν στους πανηγυρίζοντες για τις θετικές δήθεν αποφάσεις  της συνόδου της ΕΕ, έτρεξε να προστεθεί και η ευρωλάγνα αριστερά. Να τι μας πληροφορεί ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Νίκος Χουντής, στο πρώτο κιόλας σημείο της σχετικής δήλωσης του:

‘’Η απόφαση της συνόδου κορυφής σηματοδοτεί ένα πρώτο ρήγμα στις πολιτικές που προσπαθούν να ρίξουν τα βάρη της μεγάλης δημοσιονομικής και τραπεζικής κρίσης που πλήττει την Ευρώπη στις πλάτες των εργαζομένων προσβάλλοντας ταυτόχρονα την ανεξαρτησία, την κυριαρχία αλλά και τη δημοκρατία στις χώρες – μέλη της ΕΕ. Η χώρα μας είναι το ακραίο παράδειγμα εφαρμογής αυτών των πολιτικών.’’

Έτσι λοιπόν, κατά το ΣΥΡΙΖΑ,  τα καλά νέα μας έρχονται από τα έξω προς τα μέσα, οι αποφάσεις της Συνόιδου είναι κατά βάση θετικές. Ας δούμε λίγο τι υποστηρίζουν όλοι όσοι χαίρονται  για τις πρόσφατε αποφάσεις της ΕΕ.

Αιματηρή ανάπτυξη επί κοινωνικών πτωμάτων

Κορμός των επιχειρημάτων  είναι πως πλέον  η ΕΕ ξεφεύγει (έστω διστακτικά) από τη  Γερμανική συνταγή της  λιτότητας  και επιλέγει την ανάπτυξη, μέσω και του σχετικού ‘’Συμφώνου για την Ανάπτυξη’’.

Να μας επιτραπεί να πούμε κατ’ αρχήν ότι δεν θα έπρεπε να μπαίνουμε καν σε μια σχετική αξιολόγηση  για το θέμα αυτό, όταν γίνεται λόγος για ένα ‘’αναπτυξιακό’’ πακέτο 120 δις το πολύ. Ένα ποσό για την ανάπτυξη όλης της ΕΕ, ελαχιστότατο, ίσο σχεδόν με όσα χαρίζονται για σωτηρία των ισπανικών τραπεζών και αποτελούμενο από ήδη υπάρχοντα και  για διάφορους λόγους σκαλωμένα κονδύλια των Ταμείων Συνοχής και της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων.

Ας πάμε  όμως παρακάτω. Έχει  σημασία να σημειώσουμε ότι η λεγόμενη νέα ‘’αναπτυξιακή στρατηγική’’, πάει πακέτο με την εφαρμογή του Δημοσιονομικού Συμφώνου των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών και του μηδενισμού των κοινωνικών πολιτικών, αλλά και με την εφαρμογή του Συμφώνου για το Ευρώ, που  θέτει γενική γραμμή μείωσης των μισθών σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα σε όλη την ΕΕ. Η Σύνοδος προχώρησε ακόμη περισσότερο σε αυτή την κατεύθυνση. 

Στο Αναπτυξιακό Σύμφωνο,   τίθεται επί τάπητος η επιτάχυνση της εφαρμογής της Οδηγίας Μπολκεστάϊν για  κίνηση των μισθών από το ανώτερο προς το κατώτερο σημείο πανευρωπαϊκά. Υιοθετούνται επίσης οι λεγόμενες  ‘’Συστάσεις’’ που πρότεινε η Επιτροπή για κάθε κράτος – μέλος της ΕΕ, στο πλαίσιο του ‘’Ευρωπαϊκού Εξαμήνου’’.  

Οι ‘’Συστάσεις’’ αυτές θα αποτελούν μια από τις βασικές μορφές επιβολής  των αντεργατικών και αντικοινωνικών πολιτικών του ευρωπαϊκού κεφαλαίου στους τομείς της εργασίας και των δημόσιων αγαθών, πάντα στο όνομα της ανταγωνιστικότητας.

Με λίγα λόγια, η ανάπτυξη για την οποία μιλούν, θα είναι μια αιματηρή κινεζικού τύπου ανάπτυξη και αλίμονο αν υπάρχουν δυνάμεις που διατείνονται πως είναι αριστερές, που να στέκονται θετικά απέναντι σε τέτοιες Προκρούστιες  κλίνες. Και όμως, εκεί έχουμε φτάσει…

Κατάργηση ακόμη και του θεωρητικού δικαιώματος για εθνικοποίηση των τραπεζών

Το δεύτερο στοιχείο που επικαλούνται οι δογματικοί υπερασπιστές των πολιτικών της ΕΕ, είναι το νέο πλαίσιο σε ότι αφορά την ‘’σωτηρία των τραπεζών’’. Οι τελευταίες,  θα δανείζονται για την ανακεφαλαιοποίησή τους από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης (ΕΜΣ), ώστε αυτός ο δανεισμός να μην επιβαρύνει τα κράτη – μέλη. 

Παράλληλα,  ο ΕΜΣ θα μπορεί υπό προϋποθέσεις να αγοράζει ομόλογα χρέους των κρατών που αντιμετωπίζουν υψηλά επιτόκια δανεισμού και κίνδυνο αποκλεισμού από τις αγορές.

Εδώ τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο σοβαρά. Αλλά πρέπει να τα δούμε  λίγο από την αρχή. Ζούμε σε στιγμές μεγάλης διεθνούς  καπιταλιστικής κρίσης, με παρόντες νέους τρόπους αντιδραστικής απάντησης σε αυτήν από τον κόσμο του κεφαλαίου.

Ποιος είναι η  γενική εικόνα;   Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή εκτιμά ότι το 2009,  περίπου το ένα τρίτο του ΑΕΠ της ΕΕ (5 τρις), διατέθηκε για να σωθούν οι τράπεζες της, αν συνυπολογιστούν οι άμεσες χρηματοδοτήσεις, οι εγγυήσεις, οι ενέσεις ρευστότητας και  η ‘’κάθαρση’’ των ‘’τοξικών’’ ομολόγων. 

Οι ΗΠΑ ξόδεψαν κοντά 3 τρις για τον ίδιο σκοπό και η Μεγάλη Βρετανία άλλο  1 δις. Πρόκειται για μια γιγάντια λειτουργία μέσω της οποίας τα ιδιωτικά χρέη των τραπεζών και οι τρύπες εν γένει των οικονομικών καπιταλιστικών κολοσσών, μετατρέπονται σε δημόσιο κρατικό χρέος. Η  καπιταλιστική κρίση, μετατρέπεται σε μια οικονομική και οικονομική κρίση των κοινωνιών και των συγκροτήσεων τους σε εθνικό επίπεδο, σε μια κρίση χρέους.

Ο Ιταλός καθηγητής Luciano Vasapollo, παρομοιάζει αυτή τη διαδικασία, με ένα μακάβριο παιχνίδι  όπου τα θύματα (κράτη, κοινωνίες) προσφέρουν στους χειριστές της λαιμητόμου (τράπεζες και οικονομικό σύστημα), το σκοινί (ρευστότητα), με το οποίο θα κρεμαστούν.

Πράγματι, η Σύνοδος της ΕΕ  άλλαξε κάποια πράγματα σε σχέση με τον τρόπο που αυτό θα γίνεται στο μέλλον, τουλάχιστον σε ότι αφορά την Ισπανία και την Ιταλία. Οι τράπεζες, θα δανείζονται απευθείας από τον ΕΜΣ και όχι από  την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ), τα δε  ομόλογα χρέους των κρατών-μελών, τώρα θα τα αγοράζει ο ΕΜΣ και όχι η ΕΚΤ. Είναι αυτός τόσο σημαντικός λόγος να χαίρονται οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι σε Ελλάδα και Ευρώπη ή πρέπει κυρίως να δουν την ληστεία που γίνεται σε βάρος τους, μέσω της ‘’σωτηρίας’’ του θεού που λέγεται τραπεζικό σύστημα;

Ναι! απαντούν με ενθουσιασμό οι υπηρέτες της πολιτικής της ΕΕ, αλλά και η ευρωπαϊκή μας αριστερά. ”Πρέπει  να χαιρόμαστε,  διότι με αυτό τον τρόπο, δεν πάει πακέτο η ‘’στήριξη’’ των τραπεζών, με την επιβολή μνημονίων και την ταπεινωτική επιβολή μιας κάποιας τρόικας”.

 Δεν ακούγονται για πρώτη φορά αυτά. Ας θυμηθούμε λίγο σχετικά τι έλεγε σε κεντρική του ομιλία ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Α. Τσίπρας, πριν τις εκλογές, με αφορμή την απόφαση τότε της ΕΕ για στήριξη των Ισπανικών Τραπεζών:

«Αυτές τις μέρες, η Ισπανία πέτυχε τη στήριξή της από τους ευρωπαϊκούς μηχανισμούς, χωρίς Μνημόνιο. Λέγοντας όχι στο Μνημόνιο. Και δεν βγήκε από το ευρώ. Δεν γύρισε στο προηγούμενο εθνικό της νόμισμα. Το όχι στο Μνημόνιο του κεντροδεξιού Ραχόι στην Ισπανία είναι το όχι στο Μνημόνιο του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ στην Ελλάδα. Το όχι του Σαμαρά της Ισπανίας απομονώνει τον Σαμαρά της Ελλάδας. Τον τελευταίο τυφλό πολιτικό φίλο της κυρίας Μέρκελ στην Ευρώπη. Μαζί με τον κύριο Βενιζέλο».

Επρόκειτο βέβαια απλούστατο για ένα ψέμα, που κανείς από τους θαυμαστές του,  ακόμη και στο χώρο της  κριτικής προς το ΣΥΡΙΖΑ αριστεράς, αλλά όχι και ανεξάρτητης από τη γραμμή του, δεν μπήκε στον κόπο να επισημάνει τότε. Ίσως για να μη χαλάσει η ωραία ατμόσφαιρα του ‘’αριστερού ηγέτη, που απειλούσε το ευρωπαϊκό κατεστημένο με μια  κυβέρνηση αριστερού λαϊκού μετώπου”.

Στη σχετική δήλωση της συνόδου αναφέρεται: «Ζητούμε την ταχεία σύναψη του μνημονίου συμφωνίας που συνδέεται με την παροχή οικονομικής στήριξης προς την Ισπανία για την ανακεφαλαιοποίηση του τραπεζικού της τομέα».

Πάμε παραπέρα. Ο  ΕΜΣ δεν είναι κανένας ουδέτερος αγαθός μηχανισμός, αλλά  μηχανισμός προστασίας έναντι χρεοκοπίας, ελεγχόμενος βασικά από Γερμανία και Γαλλία. Ο   δανεισμός  των τραπεζών από τον ΕΜΣ, δεν θα είναι χωρίς όρους, αλλά θα  εξαρτάται από το νέο  μηχανισμό εποπτείας των Τραπεζών, ο οποίος θα έχει τον έλεγχο πλέον των εθνικών τραπεζών, αντί για τις εθνικές κρατικές αρχές. 

Στην ουσία είναι βήμα σε ακόμη πιο αντιδραστική κατεύθυνση. Αφαιρείται η θεωρητική τουλάχιστον δυνατότητα στα κράτη να βάλουν στο χέρι την ιδιοκτησία των τραπεζών που έσωζαν. Αυτές παραδίνονται απευθείας στην ευρωπαϊκή ολιγαρχία. Να μη μιλήσουμε για λαϊκή  κυριαρχία ή δημοκρατία, διότι θα πρόκειται για ανέκδοτο.  Εννοείται πως για οποιοδήποτε δανεισμό ανα-κεφαλαιοποίησης των τραπεζών τα κράτη-μέλη πρέπει  να υπογράφουν «Μνημόνια».

Η διαπραγμάτευση για το σκοινί της κρεμάλας..

Αν όμως η δήλωση του ευρωβουλευτή τη ΣΥΡΙΖΑ, ξεκινά με την εντυπωσιακή διαπίστωση πως οι αποφάσεις της Συνόδου της ΕΕ, αποτελούν ένα ρήγμα στις πολιτικές της λιτότητας, έχει ένα εξίσου εντυπωσιακό επίλογο.

‘’Η ελληνική κυβέρνηση καλείται να δηλώσει με τρόπο επίσημο και δημόσιο ότι η όποια επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου πρέπει να γίνει στο πλαίσιο της παραπάνω απόφασης της Συνόδου Κορυφής, με βάση την αρχή της ίσης μεταχείρισης και με αλλαγή της δανειακής σύμβασης προκειμένου να αρθούν τα δανειακά βάρη που ενώ τα έχει επωμισθεί ο ελληνικός λαός πηγαίνουν κατευθείαν στη χρηματοδότηση των τραπεζών’’.

Έτσι λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ απάντησε με σαφήνεια για τις ‘’κόκκινες’’ γραμμές της επαναδιαπραγμάτευσης που έχει στο νου του: ‘’στο πλαίσιο της παραπάνω απόφασης της Συνόδου Κορυφής’’. Μάλιστα!

Ο δρόμος του αγώνα για την επιβίωση της κοινωνικής πλειοψηφίας είναι ασφαλώς μονόδρομος. Δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από αυτή την ανάγκη, αποκοιμούμενοι μεταξύ μιας μαύρης κυβέρνησης και μιας δήθεν αριστερής αντιπολίτευσης που έχει παραδοθεί πολιτικά στις προτεραιότητες που θέτει η ΕΕ. Όποιος και αν διαπραγματευτεί το σκοινί της κρεμάλας, θα τον συνοδεύει το όνειδος της συνεργασίας με τους εκτελεστές.

πηγη