“το διεφθαρμένο πελατειακό κράτος που βλέπουμε στην Ελλάδα είναι η εξαίρεση και όχι ο κανόνας στον ανεπτυγμένο δυτικό κόσμο”

Αντίθετα με ό,τι κάποιοι εσφαλμένα νομίζουν, ο κοινωνικός πλούτος και η ευημερία οφείλονται στην παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών και όχι στην κατανάλωσή τους.

Επιτέλους ένα ρεαλιστικό άρθρο από την Αυγή: Αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου, αλλιώς τελειώσαμε οριστικά…

Ο καπιταλισμός δεν είναι σε κάθε χώρα ακριβώς ίδιος. 

Οι ολιγάρχες και το διεφθαρμένο πελατειακό κράτος που βλέπουμε στην Ελλάδα είναι η εξαίρεση και όχι ο κανόνας στον ανεπτυγμένο δυτικό κόσμο. Ούτε η ελίτ ούτε η τρόικα έχουν δείξει καμία διάθεση για την αλλαγή ή έστω τη βελτίωση του παραγωγικού μοντέλου. 

Όμως για μια κυβέρνηση που ..

θα θέλει να λειτουργήσει υπέρ των λαϊκών συμφερόντων και να ανασυγκροτήσει τη χώρα, η αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου είναι αναγκαιότητα και υποχρέωση.

Αντίθετα με ό,τι κάποιοι εσφαλμένα νομίζουν, ο κοινωνικός πλούτος και η ευημερία οφείλονται στην παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών και όχι στην κατανάλωσή τους. Σε συνθήκες μάλιστα αδυναμίας δανεισμού όπως τώρα, ο πλούτος που θα καταναλώνεται θα είναι περίπου ίδιος με αυτόν που παράγεται, είτε μας αρέσει είτε όχι. Σήμερα η πίτα της οικονομίας μειώνεται, οι ολιγάρχες μένουν στο απυρόβλητο και η ανισότητα μεγαλώνει. Πρέπει να γίνει ακριβώς το αντίθετο, ανασυγκρότηση και αναδιανομή.

Ο δημόσιος τομέας παράγει και αυτός πλούτο εκτός από τον ιδιωτικό. Παράγει πλούτο, όχι βέβαια επειδή οι δημόσιοι υπάλληλοι ξοδεύουν τον μισθό τους στα μαγαζιά, αλλά στον βαθμό που παρέχει υποστηρικτικές υπηρεσίες στο κοινωνικό σύνολο. Το πελατειακό κράτος και οι αργομισθίες δεν παράγουν πλούτο, αλλά αφαιρούν.

Είναι απαραίτητο λοιπόν να υπάρξει ολική αναδιάρθρωση του Δημοσίου. Όχι προς την κατεύθυνση της μείωσης κόστους με απολύσεις, αλλά προς την κατεύθυνση της βελτίωσης της κοινωνικής αποτελεσματικότητας. Θα πρέπει η επόμενη κυβέρνηση να εγγυηθεί τις θέσεις εργασίας του Δημοσίου, αλλά να μετακινηθούν εργαζόμενοι προς τις περιοχές που υπάρχει ανάγκη. Να αλλάξουν οργανογράμματα και να γίνουν οικονομίες κλίμακας με στόχο την κοινωνική ωφέλεια και τη διοχέτευση πόρων σε δημόσιες επενδύσεις.

Αρκετοί λένε ότι η υγιής επιχειρηματικότητα είναι καλοδεχούμενη, αλλά οι περισσότεροι δεν μπαίνουν στον κόπο να την ορίσουν. Μία κυβέρνηση με αριστερό χαρακτήρα θα πρέπει να θεωρεί υγιή κάθε επιχειρηματικότητα που επιθυμεί να λειτουργεί εντός του αυστηρού φιλεργατικού και οικολογικού θεσμικού πλαισίου που χρειάζεται να θεσπιστεί. Τέτοιου τύπου επιχειρηματικότητα θα πρέπει να διευκολύνεται ώστε να κερδοφορήσει και όταν κερδοφορεί να φορολογείται.

Το φαινόμενο να θεωρούνται όλα τα γραφειοκρατικά προβλήματα για τις επιχειρήσεις ως δεδομένα, ενώ η αμοιβή και τα ένσημα των εργαζομένων ως μεταβλητά, δεν είναι άσχετο με την κακοδαιμονία της χώρας μας. Ακόμη και αν οι μισθοί των εργαζομένων μηδενιστούν, ποιος θέλει να επενδύσει σε μια χώρα που αν χρειαστεί να προσφύγει στη Δικαιοσύνη, η υπόθεσή του θα εκδικαστεί σε δέκα χρόνια; Συμφέρει για επενδύσεις η χώρα με το μεγαλύτερο ενεργειακό και μεταφορικό κόστος;

Στις σημερινές συνθήκες διάλυσης του παραγωγικού ιστού και της καλπάζουσας ανεργίας η ανάπτυξη της κοινωνικής οικονομίας, που σήμερα είναι σχεδόν ανύπαρκτη στην Ελλάδα, είναι πιο απαραίτητη παρά ποτέ. Μείωση της ανεργίας με μαζικούς διορισμούς στο Δημόσιο δεν γίνεται να υπάρξει στις σημερινές συνθήκες. Το λεφτόδεντρο ξεράθηκε.

Προϋπόθεση για τη μείωση της ανεργίας είναι να ενισχυθούν οι κοινωνικές και αυτοδιαχειριζόμενες οικονομικές δραστηριότητες και να διευκολυνθεί η αυταπασχόληση. Πρέπει όχι απλώς να φτιαχτεί ένα ευνοϊκό πλαίσιο λειτουργίας για εγχειρήματα τύπου ΒΙΟΜΕ και συνεταιριστικές προσπάθειες νέου τύπου, αλλά το κράτος να αναλάβει βοηθητικό διαμεσολαβητικό ρόλο μεταξύ δικτύων παραγωγών, προμηθευτών και καταναλωτών. Και η ενίσχυση να γίνεται κατά προτίμηση με τη μορφή υλικοτεχνικής υποστήριξης και όχι με χρήματα, για να μην ξαναζήσουμε τα φαινόμενα διαφθοράς των συνεταιρισμών σε προηγούμενες δεκαετίες.

Ο δρόμος για την ανασυγκρότηση είναι δύσκολος, αλλά η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.

*Ο Μακμάκ είναι ένα ασήμαντο ονειροπόλο γρανάζι του συστήματος που ακροβατεί ανάμεσα στον αντικαπιταλιστικό ρεαλισμό και τον ρεαλιστικό αντικαπιταλισμό.

http://roides.wordpress.com/