Η χούντα το '73
και η τηλεοπτική χούντα του 2015
του Διονύση Ελευθεράτου
Ήταν Ιούλιος του '73. Στην τηλεόραση προβαλλόταν το τηλεοπτικό σποτάκι υπέρ του «ΝΑΙ», εν όψει του «δημοψηφίσματος» που είχε εξαγγείλει η χούντα, ζητώντας «έγκριση» για την «προεδρική κοινοβουλευτική δημοκρατία» του Γ. Παπαδόπουλου.
Η χούντα φυσικά θα έκανε τη... δέουσα νοθεία και όλοι γνώριζαν εκ των προτέρων ότι το «ΝΑΙ» θα επικρατούσε. Το τηλεοπτικό σποτ όμως ήταν αναγκαίο, προφανώς ως συμπλήρωμα του πελώριου «ΝΑΙ» που δέσποζε στο Λυκαβηττό.
Το σποτ έδειχνε δυο φίλους που έπαιζαν τάβλι, σε ένα καφενείο. Όταν η παρτίδα τελείωσε, ο ένας αποφάσισε να ανοίξει συζήτηση (που στην πραγματικότητα, μόνο σε ειδικές περιπτώσεις θα γινόταν τόσο μεγαλόφωνα και ελεύθερα...) για το επικείμενο δημοψήφισμα.
«Εγώ λέω να ψηφίσω ΟΧΙ» είπε κι όταν ρωτήθηκε «γιατί;», απάντησε: «Μήπως με ρώτησαν για ό,τι έκαναν ως τώρα;». Μεζέδες κολοκυθάκια δεν προσέξαμε αν βρίσκονταν στο τραπέζι, αλλά το παιχνίδι της κολοκυθιάς αποδεικνυόταν κατάλληλο ως μέθοδος εξέλιξης της συζήτησης: «Γιατί, μήπως μας ρώτησαν οι άλλοι;». Οι «άλλοι» μπορούσαν να είναι όλοι, όσοι είχαν ασκήσει κάποιου είδους εξουσία. Το Παλάτι, η «προεπαναστατική φαυλοκρατία», κλπ.
Που κατέληξε η συζήτηση;
