Ξεγελάστηκες, έρμε
Φίλε τρομαγμένε ΠΑΣΟΚτζή και ΝεοΔημοκράτη,
Σας – σε βάζω μαζί στην προσφώνηση, γιατί θεωρώ ότι στην κρίσιμη τούτη ώρα είσαι ένα και το αυτό με το πάλαι ποτέ αντίπαλό σου στρατόπεδο.
(Εσένα, ΔΗ.ΜΑ.Ρ.ίτικο απολειφάδι, δεν ξέρω καν πώς να σε προσφωνήσω, υποθέτω ότι – εκτός από τις υπόλοιπες ύαινες -, σε κανέναν δε μιλάς, κανείς δε σου απευθύνει το λόγο, κανείς δε σε υπολήπτεται, κανέναν δεν αφορά η περίπτωσή σου, εκτός από τη στιγμή των δικαστηρίων. Σε αγνοώ λοιπόν).
Δε θα έπρεπε να σε προσφωνώ “φίλο” ίσως, γιατί υπό το κράτος του φόβου δεν ανδρώνονται φιλίες, μόνο που ο σκιαγμένος βρίσκει καταφύγιο.
Αλλά από την άλλη πάλι, κι εγώ σκιαγμένος είμαι, με όλα αυτά τα ταχύτατα συμβαίνοντα και σημαίνοντα πολλά για το μέλλον όλων μας.
Μάλιστα ίσως εγώ σε φοβάμαι περισσότερο. Γιατί τα σφάλματα έχουν γίνει κι αυτό είναι δεδομένο. Γιατί τα έκανε η ηγεσία σου – κι αυτό είναι δεδομένο. Γιατί σήμερα πληρώνω την ψήφο σου πολύ ακριβά.
Μη με θεωρήσεις άμοιρο ευθυνών τον ίδιο. Δεν είμαι. Κι εγώ έκανα το λάθος που έκανες. Μέσα σε μια παραζάλη κινήθηκε η τελευταία τριετία – τετραετία. Ίσως και να μας ψέκασαν, εμάς, τους πανέξυπνους Έλληνες, αλλιώς δε δικαιολογείται τόση αστοχία στον προγραμματισμό. “Όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια, ο Θεός γελάει”, το έχεις ακούσει αυτό;
Όμως εγώ το αντιπάλεψα, ώστε σήμερα, κατασταλαγμένος πλέον, να λέω...
