Λοιπόν, άκου μία αστεία ιστορία, να γελάσεις

Εσάς πού σας δέρνουν σήμερα;

Είναι φορές που είσαι εγκλωβισμένος, που γύρω σου σφυρίζουν μπουνιές, όλες στοχεύουν στο μυαλό σου, να σε χτυπήσουν, να σε ζαλίσουν, να σε αποβλακώσουν – να πεις φτάνει ρε φίλε, φτάνει, ο,τι θες, θα υπογράψω ο,τι θες, θα παραδεχθώ ο,τι θες, δεν θα σκέφτομαι άλλο, θα ακούω, μόνο, και θα συμφωνώ, μόνο, χωρίς second guessing και πρωτοβουλίες, τέρμα οι πρωτοβουλίες, τέρμα η επανάσταση, θα συμμορφωθώ, μόνο σταμάτα λίγο να χτυπάς, γιατί θέλω λίγο να ονειρευτώ, ξέρω γω, το ξέρω βέβαια ότι απαγορεύεται, αλλά λιγουλάκι μόνο, ένα λεπτό, μην βαράς, γιατί θα χαλάσει το μυαλό μου, και δεν θα μπορεί να ονειρευτεί ξανά, δεν θα μπορώ να εκφράσω τι με ενοχλεί, τι σιχαίνομαι, και τι θέλω να πω εγώ, και όχι τι θέλεις να πεις εσύ τι θέλω να πω εγώ, λοιπόν, σήμερα είναι μία τέτοια ημέρα.

Δεν με βαράνε σήμερα, βέβαια, στο μυαλό.

Με βαράνε καιρό τώρα.

Αλλά σήμερα το ντάπα-ντούπα, οι επίμονες, σταθερές, χωρίς ίχνος φανερής οργής μπουνιές – να, έγιναν λίγο κατανοητές. Ή δεν απέφυγα καναδύο από αυτές, και ξέρεις πως πάει, αν φας την πρώτη και λυγίσεις, μετά ζαλίζεσαι, και οι άλλες πέφτουνε βροχή, είναι να μη σε δουν κάτω, να λυγίσεις.

Αποφασίσανε σήμερα να...

αφήσουν ελεύθερο τον Σακκά.

Έχω φαει ογδόντα χιλιάδες μπουνιές που λέγανε μέχρι τώρα “να φάει σουβλάκια”, “κάνει δίαιτα”, “η νηστεία κάνει καλό”. Είναι μία αναμενόμενη μάχη, που δεν με αφορά άμεσα, ψόφος δεν έχω πει πουθενά, και για κανέναν, ούτε για αστείο, ίσως θες γιατί θα πω μία φορά και θα το εννοώ, ή δεν θα ξεστομίσω ποτέ, που είναι και το πιο πιθανό, γιατί είμαι τέτοιος άνθρωπος και τον ντρέπομαι τον άλλον να του πω ψόφος, τεσπά, διακόσιες πενήντα δύο χλιάδες τετρακόσιες είκοσιοκτώ μπουνιές μέχρι τώρα, εγώ να φωνάζω “είναι παράνομο, και συναινούμε εμείς με την σιωπή μας” και ο διπλανός μου, που συναινεί και αυτός, με περισσότερο ίσως από την σιωπή του, με πράξεις, λόγια και επιδοκιμασίες, με μία αγοραστή και αρκετά εύπλαστη έννοια του κοινωνικού χούλιγκαν, που καμιά φορά το τσεκ του βγαίνει από αυτούς, τους ίδιους που παρανόμησαν, θα φωνάξει “Να φάει κάτι σουβλάκια που έχω και μπαγιατέψανε”, μπαμ, μπουνιά, στην λογική μου και στο μυαλό μου, αλλά θα το προσπεράσω, είπαμε, δεν είναι δικός μου αγώνας, δεν μίλησα σε κανέναν έτσι, δεν μου μιλάει κανείς.

Και αποφασίζουν να τον αφήσουν ελεύθερο.

Εκεί το μυαλό σου σταματάει, γιατί, κοίτα, υπάρχει μία στιγμή στις ταινίες, που όλη την ώρα έλεγες “αυτός είναι ο δολοφόνος, να το δεις” και ωπ, αποκαλύπτεται ποιος είναι, και τα χάνεις λίγο, αδειάζει το μυαλό σου, ε, φαντάσου το προς επτάδισεκατομμύριαφορές τόταλ μπλανκ, να σου λένε έτσι είναι, βγαίνει.

Γιατί αρχίζεις να σκέφτεσαι, και να λες για κάτσε ρε φίλε, για κάτσε λίγο γιατί θα τρελαθώ:

Γιατί βγαίνει έξω;

Τι άλλαξε;

Είναι προφυλακισμένος από τον δεκέμβρη του ’10, ναι; Και έχουμε ιούλιο του ’13, ναι; Και παρήλθε το δεκαοκτάμηνο, και δίκη δεν είχε ακόμα ξεκινήσει, και του φορτώσανε και άλλο, να μείνει μέσα, να μείνει να σαπίσει – ναι;

ΝΑΙ;

Γιατί βγαίνει έξω τώρα;

Τι ήταν πριν, λάθος;

Μία ατυχής στιγμή; Μια παρανόηση; Τι άλλαξε και το άκαμπτο κράτος που τον κράτησε από τον δεκέμβρη του ’10 φυλακισμένο, τον αφήνει τώρα; Ήταν άποψη και άλλαξε; ήταν μία θέση και μετακινήθηκε; Γιατί είναι έξω; Γιατί εγώ ξέρω ότι τα δικαστήρια είναι σαφή. Βγάζουν μία σαφή απόφαση. Δίκαιη, και ξεκάθαρη. Έχουν ληφθεί όλες οι παράμετροι, και έχουν αξιολογηθεί όλες οι θέσεις. Εγώ ξέρω ότι ήταν μέσα ο άνθρωπος, γιατί υπήρχε κάποιος λόγος που ήταν μέσα. Ποιος λόγος ήταν αυτός; Πως γίνεται όταν ρωτάμε πολλοί ποιος λόγος ήταν αυτός, το σύστημα να λέει “έξω”; Επειδή ρωτήσαμε βγήκε έξω;

Δηλαδή, αν δεν ρωτήσουμε, δεν θα έβγαινε;

Έπρεπε να κάνει απεργία πείνας για να βγει; Αυτό είναι το σύστημα τώρα; Θα σε στριμώξουμε στο σκοτεινότερο κελί, και αν κάνεις απεργία πείνας, και συγκινήσεις κανέναν, σε βγάζουμε γιατί δεν ξέρουμε τι να απαντήσουμε όταν μας ρωτήσουν;

Γιατί εγώ ρωτάω. Και ξέρεις γιατί ρωτάω; Γιατι όταν βγει ο Σακκάς έξω, και με πετύχει στον δρόμο, θα μου πει “για έλα εδώ ρε φιλαράκι, που ψηφίζεις, και πληρώνεις τους φόρους σου, και καταδικάζεις και την βια, και είσαι και κύριος, και σου ανοίγουν και την πόρτα στην τράπεζα, και σε λένε Έλληνα πολίτη, και θες και δημοκρατία, για έλα να σε ρωτήσω κάτι:”

“Γιατί με προφυλάκισες τόσο;”

Τι θα του πω; Θα περιμένει κάτι να του πω. Εγώ τον προφυλάκισα. Εγώ. Εγώ ο ίδιος, είναι ξεκάθαρο. Τι θα του πω; Να του πω, “λοιπόν, άκου, έκανες και δεύτερο έγκλημα, και λυπάμαι γι’ αυτό, αλλά έτσι είναι ο νόμος, και γι’ αυτό. Λυπάμαι, αλλά έτσι είναι ο νόμος”.

Εντάξει.

Και θα με ρωτήσει λοιπόν, ο αδύνατος, ο αδύναμος Σακκάς, ο μετά από 38 ημέρες απεργίας πείνας Κώστας Σακκάς, θα με ρωτήσει λοιπόν, σιγά, ψιθυριστά, κοιτώντας με στα μάτια, λέξη-λέξη –

“Και τότε γιατί με έβγαλες; Αφού ήσουν τόσο σίγουρος, γιατί με έβγαλες;”

Μπαμ.

Και παραδίπλα ακριβώς, ζαλισμένος και πεσμένος, με κενά μνήμης και συνείδησης και ευθιξίας και αξιοπρέπειας, διαβάζω:

«Οι αποφάσεις του Γενικού Συμβουλίου και της Εκτελεστικής Επιτροπής, οι οποίες λαμβάνονται στο πλαίσιο του παρόντος νόμου και του εκάστοτε ισχύοντος Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής και του εκάστοτε Μνημονίου Συνεννόησης, τεκμαίρονται σύμφωνες με τον σκοπό του Ταμείου και το δημόσιο συμφέρον και θεωρούνται επωφελείς και συμφέρουσες για το Ταμείο και το Ελληνικό Δημόσιο όσον αφορά την ευθύνη, αστική και ποινική, των μελών του Γενικού Συμβουλίου, της Εκτελεστικής Επιτροπής καθώς και του προσωπικού του Ταμείου»

Αυτό, θα ψηφιστεί σε λίγες ημέρες. Από μένα. Για να σωθεί η χώρα, αλλιώς θα γίνουμε Αίγυπτος. Πρόσεξε τι λέει, πρόσεξε:

“[...] τεκμαίρονται σύμφωνες με τον σκοπό του Ταμείου και το δημόσιο συμφέρον και θεωρούνται επωφελείς και συμφέρουσες για το Ταμείο και το Ελληνικό Δημόσιο όσον αφορά την ευθύνη, αστική και ποινική [...]“

Ετοιμάζεται να ψηφιστεί ένας νόμος, που λέει ότι τα μέλη του Συμβουλίου του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, είναι εκ προοιμίου αθώα, ο,τι και να κάνουν, όποια απόφαση και να πάρουν, διότι θεωρούνται επωφελείς και συμφέρουσες για το ταμείο και το ελληνικό δημόσιο, και είναι σύμφωνες με το δημόσιο συμφέρον.

Αναδρομικά.

Από τώρα το λέει, για το μέλλον. Για αποφάσεις που δεν έχουν ληφθεί ακόμα. Εκ προοιμίου. Δεν θα γίνει ποτέ δικαστήριο, δεν θα κληθεί ποτέ κανείς να καταθέσει, γιατί τώρα αποφασίζουμε πως ο,τι κάνει το ταμείο στο μέλλον, είναι για το δημόσιο συμφέρον.

Καταλαβαίνεις τι σου λέω τώρα; Καταλαβαίνεις; Μόλις έφαγες μία μπουνιά, την κατάλαβες; ήρθε κατευθείαν στον δικό σου εγκέφαλο, μέσα στο μυαλό σου, πέρασε από το μάτι σου και έφτασε στο κέντρο σκέψης της λογικής σου.

Μπαμ.

Πως νιώθεις;

Ετσι νιώθω και γω.

Εκεί με βαρέσανε σήμερα.

Υ.Γ.: Με περιμένει στην γωνία και ο Θοδωρής Ηλιόπουλος. Να με ρωτήσει γιατί τον φυλάκισα κοντά έναν χρόνο, ενώ όλοι μου έλεγαν ότι είναι όχι μόνο αθώος, αλλά ούτε καν ύποπτος φυγής – και μετά, απλώς, τον αθώωσα. Για να τον αποφυλακίσω, δε, από την προφυλάκιση, έκανε και αυτός απεργία πείνας. Σαρανταεννιά μέρες.

http://arkoudos.com/blog/