Οι μαφιόζικες δουλειές του Σαμαρά

Στις 30 Ιουνίου ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς δείπνησε στην ταβέρνα «Μεγαρίτης» στο Παγκράτι. Παρέα του ήταν περίπου 50 στελέχη της ΝΔ. Οι πιο κοντινοί του άνθρωποι και πιστοί πολιτικά.

Ήταν ένα πολύ χαρούμενο δείπνο, στο οποίο ο Σαμαράς δήλωνε συνεχώς «θα τα καταφέρουμε, θα τους κατατροπώσουμε». Για έναν ανίδεο παρευρισκόμενο, ήταν δύσκολο να καταλάβει ποιος ήταν ο εχθρός που θα γνώριζε την ήττα από τον εύχαρη πρωθυπουργό.

Στο τέλος του δείπνου, στο τραπέζι εμφανίστηκε μια.. τούρτα με 20 κεράκια. Οι λιγότερο μυημένοι αναζήτησαν με απορία κάποιον 20χρονο που έχει γενέθλια. «Είναι τα 20 χρόνια από την ίδρυση της Πολιτικής Άνοιξης», αποκάλυψε κάποιος.

Η ανύπαρκτη Πολιτική Άνοιξη γιόρταζε τα γενέθλια της με πρωτοβουλία του ανθρώπου που ήταν πρόεδρος της ΝΔ. Σαν να γιόρταζε ο Ανδρέας Παπανδρέου την επέτειο ίδρυσης του ΠΑΚ στα χρόνια του ΠΑΣΟΚ.

Όταν μετά από δύο μέρες το περιστατικό άρχισε να κυκλοφορεί, ένα παλιό στέλεχος της καραμανλικής Νέας Δημοκρατίας σχολίασε καυστικά: «Ο Αντώνης προτιμά να μεταφέρει το παρελθόν στο παρόν. Τη δεκαετία του '9θ επέμενε πως είναι σημαντικός γιατί είναι εγγονός της Πηνελόπης Δέλτα. Σήμερα μεταφέρει το παρελθόν ενός εξαφανισμένου κομματιδίου που δημιούργησε για να χτυπήσει τη ΝΔ, μέσα στη ΝΔ. Έχει γενικώς ένα θέμα με τα εικονίσματα. Είναι πιο εύκολο να προσκυνάς απ' το να παράγεις πολιτική. Ζούμε σε μια χώρα που δεν θα σε κατηγορήσει κανένας γιατί είσαι "θρήσκος" με οποιαδήποτε έννοια».

Τη δεκαετία του '9θ, όταν έλαμψε για πρώτη φορά το άστρο του Σαμαρά, διένυε την τέταρτη δεκαετία της ηλικίας του. Ήταν εκ των πραγμάτων ένας νέος πολιτικός την εποχή των δεινοσαύρων. Αφού αποχώρησε από τη Νέα Δημοκρατία, κατάφερε μέσα από το επικοινωνιακό θαύμα της Πολιτικής Άνοιξης να μεγεθύνει αυτή την εικόνα. Όταν έμεινε εκτός πολιτικής, η πολιτική του κατάθλιψη , όσο βαριά και αν ήταν για τον ίδιο, ήταν ταυτόχρονα ευεργετική.

Επανήλθε στην ενεργό πολιτική δράση χωρίς να τον βαραίνει τίποτα απ' όλα αυτά που εξόργιζαν τους νεοδημοκράτες και τους Έλληνες γενικότερα. Όσο για το παρελθόν του, δεν είχε καμία σημασία. Γιατί, όπως έλεγε και ο άσπονδος εχθρός του Κώστας Μητσοτάκης, «ποιος θα θυμάται σε δέκα χρόνια το Μακεδόνικο». Ειδικά η ταλαιπωρημένη ΝΔ, που είχε χάσει την εξουσία, δεν είχε κανένα λόγο να θυμάται, παρά μόνο να ελπίζει πως κάποιο θα την βγάλει από το τέλμα. Και αυτό πραγματικά ήταν ο Αντώνης Σαμαράς.

Οι μαφιόζικες δουλειές του Σαμαρά

Πόσο «φρέσκος» όμως ήταν και είναι ο Σαμαράς; 

Εκλέχθηκε βουλευτής της ΝΔ το 1977, και πέρασε στην ιστορία του ελληνικού Κοινοβουλίου ως ο νεαρότερος βουλευτής, σε ηλικία 26 χρόνων. Είναι μια ακόμη μοιραία σχέση που τον συνδέει με τον Μητσοτάκη, ο οποίος έως τότε κατείχε το ιστορικό ρεκόρ, μπαίνοντας στη Βουλή στα 29 του. Από κάθε άποψη, λοιπόν, είναι παιδί του κομματικού σωλήνα. Με εξαίρεση την πολυδιαφημισμένη περίοδο που, κατ' αντιστοιχία του συμφοιτητή του Γιώργου Παπανδρέου, λέει πως δούλεψε σε κάποια πιτσαρία στην Αμερική, ο Σαμαράς δεν έχει να επιδείξει καμία επαγγελματική δραστηριότητα. Είναι «επάγγελμα ΝΔ».

Αυτό δεν θα είχε καμία ίσως σημασία αν ο πρωθυπουργός δεν μιλούσε συνεχώς για αντιπαραγωγικούς 'Ελληνες και αδούλευτους δημόσιους υπαλλήλους.

Γόνος πλούσιας οικογένειας, με οικονομική άνεση, δεν χρειάστηκε να σκληραγωγηθεί ιδιαίτερα αντιμέτωπος με αντιξοότητες. Αυτός είναι ένας λόγος, λένε παλιοί του φίλοι από τα χρόνια της ΟΝΝΕΔ, που ο Σαμαράς επέλεξε στο κόμμα τη σκληρή δεξιά γραμμή δίπλα στον Αβέρωφ, μιλώντας πάντα για «φωτιά και τσεκούρι», κατά τα πρότυπα του πολιτικού από το Μέτσοβο.

«Με τον τρόπο αυτό το κολλαριστό παιδί του κολεγίου έθετε τον εαυτό του απέναντι στην πραγματική του εικόνα με έκδηλο άγχος να καταγραφεί και αυτός ως σκληρός μαχητής και όχι ως κολεγιόπαιδο. Το άλλο του άγχος ήταν να είναι ένας βουλγαροκτόνος σαν αυτούς που περιέγραφε η γιαγιά του στα βιβλία της», λέει παλιός του φίλος με τον οποίο δεν διατηρεί καμία σχέση πια.

Όποιοι και αν είναι οι λόγοι που τοποθέτησαν τον Σαμαρά στη σκληρή δεξιά, αθώοι όσο περιγράφονται ή πιο πονηροί, σημασία έχει πως μπήκε έτσι στο πολιτικό σύστημα και το υπηρέτησε πλήρως. Το τι σημαίνει αυτό το «πλήρως», το δείχνει ένα τηλεγράφημα που έστειλε ο Ρ.Ο. Μάιλς της βρετανικής πρεσβείας στην Αθήνα (υπάλληλος πιθανόν με καλυμμένη κατασκοπική δράση), ο οποίος συνάντησε τον νεαρό Σαμαρά στις 20 Νοεμβρίου 1978. Το τηλεγράφημα αυτό αποχαρακτηρίστηκε το 2008 και ανήκε στον φάκελο FC 09/3734 του Foreign Office, με σημαντικές πληροφορίες για τα πολιτικά πρόσωπα στην Ελλάδα.

Το συγκεκριμένο τηλεγράφημα, παρά τον αποχαρακτηρισμό, δεν θα γινόταν γνωστό αν δεν προκαλούσε το ενδιαφέρον του blogger «Διπλωματικός Λαθρεπιβάτης», ο οποίος το δημοσίευσε. Στο τηλεγράφημα λοιπόν ο Σαμαράς εξηγεί στον Βρετανό πως στην Ελλάδα υπάρχει το ρουσφέτι.

Ο βρετανός αξιωματούχος αδυνατεί να καταλάβει την έννοια, και τότε ο Σαμαράς του αποκαλύπτει μια ενδιαφέρουσα ιστορία. Σύμφωνα με αυτήν, όταν εκλέχθηκε βουλευτής στη Μεσσηνία, του τηλεφώνησαν ψηφοφόροι του από την Πύλο, οι οποίοι σε έξαλλη κατάσταση του γνωστοποίησαν πως στην πόλη είχε διοριστεί ταχυδρόμος κάποιος που ήταν ψηφοφόρος του άλλου πολιτευτή της ΝΔ. Ο διορισμός θεωρήθηκε απαράδεκτος και ο Σαμαράς επικοινώνησε με τον αδελφό του πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή, Αλέκο, ζητώντας να ανακληθεί ο διορισμός. Το επιχείρημα του ήταν: «Θα ανεχόσασταν εσείς στις Σέρρες να διοριστεί κάποιος άλλος που δεν ήταν του Καραμανλή;» Με το επιχείρημα αυτό, τελικώς ο "αντίπαλος" νεοδημοκράτης απολύθηκε από το ταχυδρομείο Πύλου. «Και τι έγινε με τον απολυμένο;», ρώτησε σύμφωνα με το τηλεγράφημα ο Βρετανός τον Σαμαρά. «Ετσι στρατολογεί κόσμο το ΚΚΕ», απάντησε ο Σαμαράς, υπονοώντας πως οι δυσαρεστημένοι πάνε στο ΚΚΕ.

Έχει ενδιαφέρον ότι ο παραλήπτης του τηλεγραφήματος, Μπρετ Μπρουκς του τμήματος ΝΑ Ευρώπης, σχολιάζει χειρόγραφα πάνω στο έγγραφο «κάπως μαφιόζικες δουλειές». Σε αυτό το σύστημα των «μαφιόζικων δουλειών» του πολιτικού συστήματος συμμετείχε πάντα ο Σαμαράς, από πολύ νέος.
Προκειμένου αυτές οι «μαφιόζικες δουλειές» να έχουν δικαιολόγηση, έπρεπε να δημιουργηθούν ιδεολογικά και πολιτικά επιχειρήματα. Να υπάρχουν οι 'καλοί' απέναντι στους 'κακούς'. Οι'δικοί' μας, απέναντι στους 'άλλους'.

Ο Σαμαράς έδωσε τον καλύτερο εαυτό του στην ιδεολογικοποίηση του διαχωρισμού των Ελλήνων, και το κάνει και σήμερα. Το 1982 ήταν μόλις 31 χρόνων. Παρ' όλα αυτά, ήταν ευθυγραμμισμένος με τις πιο μισαλλόδοξες φωνές στη ΝΔ. Την εποχή που ο σχεδόν συνομήλικος Ανδριανόπουλος, ο Ράλλης, ακόμη και ο Μητσοτάκης απομακρύνονταν από τα εμφυλιοπολεμικά πρότυπα για την ελληνική δεξιά, ο Σαμαράς συμμετείχε στις γιορτές μίσους.

Όταν αναγνωρίστηκε η Εθνική Αντίσταση, ο Σαμαράς αντί να συνταχθεί με την εθνική ομοψυχία και τη «Νέα Ελλάδα» της εποχής, προτιμά τα εμφυλιοπολεμικά πάθη. Στον αντίποδα της αναγνώρισης της Εθνικής Αντίστασης, διοργανώνεται από ακροδεξιούς μνημόσυνο στο Μελιγαλά, όπου καταφθάνει αφού εκδίδει Δελτίο Τύπου, στο οποίο ανακοινώνει πως θα πάει «για να παραστεί στο Μνημόσυνο των σφαγιασθέντων από τους Εαμοκομμουνιστές».

Ο πολιτικός που σήμερα καταδικάζει «τα δύο άκρα» κατασκεύαζε συστηματικά το άκρο της δεξιάς την ώρα που η ΝΔ αναζητούσε τον μεσαίο χώρο.

Ο αγαπημένος που έγινε αποστάτης

Ουδείς αχαριστότερος του ευεργετηθέντος. Ο Σαμαράς το απέδειξε απέναντι στον άνθρωπο που τον ανέδειξε, τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Ο πρώην πρωθυπουργός περιέθαλψε πολιτικά τον Σαμαρά, αναγνωρίζοντας αρχικά στο πρόσωπο του έναν πολύ αγαπημένο άνθρωπο της κόρης του Ντόρας. Ο Μητσοτάκης διέκρινε στον νεαρό Αντώνη έναν άνθρωπο στον οποίο θα μπορούσε να επενδύσει πολιτικά. Κατά πολλούς έβλεπε τον διάδοχο του. Η ανάδειξη του ως «νέο αίμα» ξεκίνησε με την τοποθέτηση του ως υπουργού στις κυβερνήσεις Τζανετάκη και Ζολώτα. Το 1990, τον τοποθέτησε υπουργό Εξωτερικών στην κυβέρνηση του.

Ο Σαμαράς χειρίστηκε δύο θέματα εξωτερικής πολιτικής την εποχή εκείνη. Το άνοιγμα των συνόρων με την Αλβανία και τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας με το απότοκο της, το Μακεδόνικο. Στο Αλβανικό ο Σαμαράς υιοθέτησε την πολιτική του μητροπολίτη Καντιώτη Φλωρίνης, αντιμετωπίζοντας τις διακρατικές σχέσεις ως θέμα Βορειοηπειρωτικού. Στα πλαίσια αυτά επέτρεψε, αν όχι οδήγησε, στο άνοιγμα των συνόρων, για «να μπουν τα αδέλφια μας από τη Βόρεια 'Ηπειρο». Η συνέχεια είναι γνωστή. Ένα κύμα λαθρομετανάστευσης, με ανθρώπους να περνούν τα σύνορα ανεξέλεγκτα, ξεκίνησε και διήρκεσε για πολλά χρόνια.

Εντοπίζοντας οι Αλβανοί την «ευαισθησία» του Σαμαρά στους Έλληνες της Βορείου Ηπείρου, απλώς έγιναν όλοι Έλληνες με πλαστά διαβατήρια. Όλα αυτά από τον τότε υπουργό Εξωτερικών, που έβαλε ως πρώτο θέμα στην πολιτική ατζέντα τη λαθρομετανάστευση με ρατσιστικούς όρους.

Ο εθνικοπατριώτης όμως Σαμαράς είναι και αυτός που ως υπουργός Εξωτερικών υπέγραψε τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας χωρίς κανέναν επωφελή όρο για την Ελλάδα και αναγνώρισε τα Σκόπια ως «Μακεδονία».

Στις 2 Δεκεμβρίου 1991 ο Σαμαράς παραβρέθηκε στη Σύνοδο Κορυφής που εξέταζε «τις ρυθμίσεις που ισχύουν για την εισαγωγή προϊόντων προέλευσης από τις Δημοκρατίες Βοσνίας Ερζεγοβίνης, Κροατίας, Μακεδονίας και Σλοβενίας». Η απόφαση του συμβουλίου καταγράφηκε ως επίσημο ντοκουμέντο, το 3567/91. Ηταν το πρώτο έγγραφο πρακτικής αναγνώρισης των Σκοπίων ως Μακεδονία, που έγινε παρουσία του Σαμαρά.

 Στις 16 Δεκεμβρίου συνήλθαν οι υπουργοί Εξωτερικών της ΕΟΚ για να αναγνωρίσουν τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Παρών φυσικά και ο Σαμαράς. Η σύνοδος δημιούργησε τετελεσμένα για την Ελλάδα. Όπως μου εξομολογήθηκε πριν από μερικά χρόνια ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, την ημέρα της διαπραγμάτευσης ο Σαμαράς δεν απαντούσε στα τηλεφωνήματα του, ως τη στιγμή που βγήκε η απόφαση της συνόδου δημιουργώντας τετελεσμένο. Μόνο αργότερα, στη Σύνοδο της Λισαβόνας, ο Μητσοτάκης κατάφερε να επιβάλει το συμβιβαστικό όρο να αποκαλούνται τα Σκόπια FORUM. Για τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη ήταν ξεκάθαρο πως ο Σαμαράς υλοποιούσε μια δική του ατζέντα εξωτερικής πολιτικής, άγνωστο με ποια κριτήρια.

Στις 13 Απριλίου 1992 ο Μητσοτάκης καρατόμησε τον Σαμαρά από το ΥΠΕΞ και ανέλαβε ο ίδιος υπουργός. Πριν αποπεμφθεί ο Σαμαράς έστειλε μια προκλητική επιστολή στον Μητσοτάκη, η οποία χαρακτηρίστηκε μνημείο πολιτικής αυθάδειας. Η αποπομπή Σαμαρά έγινε με σύμφωνη γνώμη του προέδρου της Δημοκρατίας Κ. Καραμανλή και των πολιτικών αρχηγών. Ο Σαμαράς είχε πάει στο συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών με θέμα τα Σκόπια, και προσπάθησε με επιβάλει τις θέσεις του, με τις οποίες διαφωνούσαν οι ίδιοι, ο πρωθυπουργός και ο Καραμανλής.

Εξοργισμένος ο Καραμανλής με την αυθάδεια του Σαμαρά, που είχε ρίξει τη χώρα σε περιπέτειες, απαίτησε να βγει από το Προεδρικό Μέγαρο, αποδίδοντας του χαρακτηρισμούς που δεν ήταν και τόσο πολιτικοί. Οι συνεργάτες του διέρρευσαν πως όσο ο Καραμανλής ήταν πρόεδρος, ο Σαμαράς δεν θα περνούσε την πόρτα του Προεδρικού Μεγάρου. Αμέσως μετά την αποπομπή του και την πολιτική του διαπόμπευση από αυτόν τον ιδρυτή της ΝΔ, ο Σαμαράς εμφάνισε στην κοινή γνώμη πως διαφωνούσε με τη ΝΔ και τα πολιτικά κόμματα γιατί είναι υποχωρητικοί στο εθνικό θέμα των Σκοπίων.

Στις 30 Ιουνίου 1993 ο Σαμαράς ιδρύει την Πολιτική Ανοιξη, και τον Σεπτέμβριο οι βουλευτές που επηρεάζει αποχωρούν σταδιακά από τη ΝΔ. Η κυβέρνηση πέφτει με την αποχώρηση του άγνωστου βουλευτή Κιλκίς Γιώργου Σιμπιλίδη, ο οποίος δίνει τη χαριστική βολή στον Μητσοτάκη για χάρη του Σαμαρά. Ο Σαμαράς, αν πιστέψουμε τον Άδωνι Γεωργιάδη σε ένα πολιτικό πάνελ στο οποίο πήρε μέρος ως μέλος του ΛΑΟΣ, ήταν «ο αχρηστότερος υπουργός Εξωτερικών που πέρασε ποτέ».

Ο Αλαφούζος, ο Κόκκαλης και ο Σαμαράς

Γιατί ο Σαμαράς έριξε την κυβέρνηση Μητσοτάκη και γνώρισε τον πολιτικό εξευτελισμό από τον ίδιο τον ιδρυτή της ΝΔ; Τα επιχειρήματα για την πίστη σε μια σκληρή εθνική στάση καταρρίπτονται από τις ίδιες τις ιστορικές εξελίξεις. Μετά την πτώση της κυβέρνησης, τόσο ο Κ. Μητσοτάκης όσο και ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας μίλησαν από την πρώτη στιγμή για συμφέροντα που έριξαν την κυβέρνηση. «Ήταν λοιπόν ο Σαμαράς εκπρόσωπος συμφερόντων;» είναι το ερώτημα. Ο Μητσοτάκης αναρωτιέται σε συνέντευξη του: «Τίνος τα συμφέροντα εξυπηρετεί; Ποιοι είχαν σκοπό να ρίξουν την κυβέρνηση; Συμφέρον είχαν οι πολιτικοί μας αντίπαλοι, των οποίων το παιχνίδι έπαιξε η Πολιτική Άνοιξη ξεκάθαρα, γιατί δεν πάει για τον εαυτό του, καταστρέφεται, ο προδότης πληρώνει, καταστρέφεται. Ο κ. Σαμαράς πιστεύει ειλικρινά πως μπορεί να επιβιώσει σ' αυτή την κρίσιμη εκλογή; Και ακόμη υπάρχουν μεγάλα οικονομικά συμφέροντα. Η κυβέρνηση μας χάλασε λιγάκι το οικονομικό κατεστημένο και ήρθε σε αντίθεση μαζί τους».

Στις 30 Αυγούστου 1993 η Siemens έστειλε στον Μητσοτάκη επιστολή, με την οποία ζητούσε να επέμβει προσωπικά για να καμφθεί η αντίσταση του Στέφανου Μάνου, ο οποίος δεν ήθελε να καταχωρηθεί ο διαγωνισμός 7753/1992 για τις ψηφιακές παροχές του ΟΤΕ υπέρ της Siemens. Μητσοτάκης και Μάνος υποστήριζαν μια ιδιωτικοποίηση του ΟΤΕ και όχι τις συνεχείς προμήθειες υλικών μέσω του δημοσίου. Η σύμβαση δεν υπογράφηκε, η κυβέρνηση έπεσε και η επόμενη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ υπέγραψε σύμβαση για τα ψηφιακά με τη Siemens και την ΙΝΤΡΑΚΟΜ του Σωκράτη Κόκκαλη. Ο Στέφανος Μάνος έχει συνδέσει με δηλώσεις του απευθείας την πτώση της κυβέρνησης με την υπόθεση των ψηφιακών παροχών και τον Κόκκαλη και τη Siemens. Άρα και τον Σαμαρά.

Ο Χριστοφοράκος, ο γνωστός διευθυντής της Siemens με τους μαύρους χρηματισμούς των πολιτικών, έχει κατονομάσει «μικρό κεντροδεξιό κόμμα που χρηματίστηκε και δεν είναι πλέον στη Βουλή». Αυτό είναι ένα πραγματικό γεγονός. Είναι εντυπωσιακό πώς ο Σαμαράς ως πρωθυπουργός έκλεισε το θέμα των ελληνικών οικονομικών αξιώσεων απέναντι στη Siemens . Είναι επίσης εντυπωσιακό πώς το δίδυμο Μέρκελ-Σαμαρά, που υπόσχεται να χτυπήσει τη διαφθορά, δεν έχει δημοσιοποιήσει τα ονόματα των διεφθαρμένων πολιτικών και δημοσιογράφων που έχει καταθέσει ο Χριστοφοράκος ότι χρηματίστηκαν από τη Siemens.

Την εποχή της πτώσης της κυβέρνησης Μητσοτάκη ήταν σε εξέλιξη η κόντρα με τον όμιλο Αλαφούζου. Ο γιος του ιδρυτή του ομίλου, Γιάννης, ήταν σε αντιπαράθεση με την κυβέρνηση Μητσοτάκη, δίνοντας βήμα στον εσωκομματικό αντίπαλο Μιλτιάδη Έβερτ και τον Σαμαρά. Την εποχή της αντιπαράθεσης η κυβέρνηση είχε ανοίξει θέμα λαθρεμπορίας πετρελαίου από τον Γιάννη Αλαφούζο και αντιμετώπιζε βαριές κατηγορίες. Μετά την πτώση της κυβέρνησης Μητσοτάκη, ο Αριστείδης Αλαφούζος, σε σύσκεψη δέκα και πλέον στελεχών του, καυχήθηκε πως «αν δεν έριχνα τον Μητσοτάκη, ο γιος μου θα πήγαινε φυλακή». Όποιο από τα επιχειρηματικά συμφέροντα κι αν διεκδικεί την πτώση Μητσοτάκη, έπρεπε να έχει έναν πολιτικό μοχλό. Και σαν τέτοιος φωτογραφίζεται ο Σαμαράς.

Τα μυστικά κονδύλια και οι χρηματιζόμενοι δημοσιογράφοι

Μετά τη δημιουργία της Πολιτικής Άνοιξης, εκτινάχθηκε ως ένα πολιτικό φαινόμενο. Σήμερα γίνεται φανερό πως ήταν απλώς ένα μιντιακό δημιούργημα. Νεαρός τότε δημοσιογράφος, δεν μπορούσα να καταλάβω τη στροφή και την επιμονή δημοσιογράφων που μαζικά αναδείκνυαν τον Σαμαρά σε νέο και άδολο πολιτικό φαινόμενο. Ήταν άνθρωποι που δεν είχαν σχέση ούτε με τη δεξιά ούτε με τον εθνικισμό. Το θαύμα Πολιτική Άνοιξη κράτησε τρεις μέρες, και μετά την αποχώρηση Σαμαρά από το υπουργείο αποκαλύφθηκε πως μυστικά κονδύλια του ΥΠΕΞ είχαν εκτιναχθεί στα ύψη επί της δίχρονης υπουργίας του.

Ο πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης κατηγόρησε τον Σαμαρά ότι χρησιμοποίησε χρήματα που έπρεπε να αξιοποιηθούν για εθνικούς σκοπούς προκειμένου να δημιουργηθεί το προφίλ του και να φτιαχτούν αγιογραφίες του από δημοσιογράφους.
Στην κατάθεση του στην Ένωση Συντακτών ο Μητσοτάκης λέει: «Υπήρχε ένα τσουβάλι με χαρτονομίσματα. Για την ακρίβεια ήταν μια μαύρη νάιλον σακούλα σαν αυτές για τα σκουπίδια. Ήταν γεμάτη πεντοχίλιαρα. Από εκεί έπαιρναν χρήματα και μοίραζαν».

Το 1989 (προ Σαμαρά) δόθηκαν από τα μυστικά κονδύλια 3.278.367.500 δραχμές. Το 1991, με αρχική πίστωση 2,5 δισ. δραχμές, δόθηκαν 5 δισ. Το 1992, με πίστωση 4,3 δισ., δίνονται από τον Σαμαρά για «εθνικούς» λόγους 7,5 δισ. δραχμές. Στις 17 Μαρτίου 1992, λίγο πριν αναλάβει ο Μητσοτάκης από τον Σαμαρά το υπουργείο, τα παραστατικά για τα μυστικά κονδύλια καταστρέφονται. Πριν μερικά χρόνια, σε συνάντηση μας, ο Αντώνης Σαμαράς παραδέχτηκε πως είχαν καταστραφεί τα παραστατικά για λόγους ασφάλειας, απέδωσε όμως όσα λέγονταν σε εμμονές του Μητσοτάκη.

Ο κούκος της Πολιτικής Άνοιξης

Το φαινόμενο Πολιτική Άνοιξη έσβησε το 1999- Το 2000 ο Σαμαράς, ο οποίος φεύγοντας από τη ΝΔ είχε δηλώσει στην Καθημερινή πως «δεν θα επιστρέψω ούτε όταν αλλάξει πολιτική ούτε aν κληθώ ως αρχηγός», δηλώνει την εκλογική του υποστήριξη.

Το 2004, εντάσσεται πια κανονικά στο κόμμα και γίνεται αργότερα υπουργός Πολιτισμού, για να καταλήξει σήμερα πρόεδρος του. Η πολιτική μοναξιά του Σαμαρά ήταν καταθλιπτική, όπως λένε πολλοί παλιοί φίλοι με νόημα.

Ο Σαμαράς έμεινε εκτός ενεργού πολιτικής και «είχε καταναλωθεί σε συναντήσεις με επιχειρηματίες και πολιτικούς φίλους, νιώθοντας πως έχει να παίξει έναν μεσσιανικό ρόλο. Τα πιο σοβαρά ραντεβού τα έκανε στου Βάρσου στην Κηφισιά. Στην πραγματικότητα ήταν ένα άτομο εντελώς απολιτίκ, που δεν είχε καμιά παρέμβαση στα πολιτικά πράγματα. Σαν να εμφανίστηκε ξαφνικά. Έβριζε παντού τον Μητσοτάκη και έριχνε και καμιά τουφεκιά σε στιλ Δίκτυο 21, για να επιβεβαιώνεται εθνικά. Αυτό το τίποτα φάνηκε πολύ γρήγορα.Ήταν μιντιακός αστέρας», λέει παλιό στέλεχος της Πολιτικής Άνοιξης.
Στα μεγάλα θέματα που προκύπτουν την προηγούμενη δεκαετία ο Σαμαράς είναι απών. Δεν δηλώνει τίποτα, δεν παίρνει θέση, δεν παρεμβαίνει πολιτικά.

Η νεολαία του κόμματος, η οποία εκδίδει το περιοδικό ΧΥΜΑ, το 1999 σκιαγραφεί το προφίλ του ηγέτη.
«Πιστός χριστιανός Ορθόδοξος -ένα σταυρουδάκι κρέμεται πάντα από τον λαιμό του-, από την άλλη όμως η σχέση του με τις γυναίκες πονεμένη και μακριά. Μέχρι ο Αντώνης να καταλήξει σ' αυτό το πανέμορφο πλάσμα που ονομάζεται Γεωργία, πέρασε από την αγκαλιά της Μυρτώς Παράσχη, της Φούλμαν Μουντάνου, της Άννας Βίσση (η πλέον αξιόλογη, είπε κανείς τίποτα;)».

Ο Σαμαράς όχι μόνο δεν έχει κόμμα, αλλά είναι σε πολιτικό κώμα. Ο πολλά υποσχόμενος της δεκαετίας του '90, καταλήγει ένας τρέντι του εθνικισμού σε σχέση με χουντοβασιλικούς του χώρου, που την αγιογραφία του συνθέτουν σταυρουδάκια αλλά και αγκαλιές.

Τα πνευματιστικά τραπεζάκια και οι εικόνες

Όσοι έχουν γνωρίσει έστω και ελάχιστα τον Αντώνη Σαμαρά, διηγούνται συνήθως τρία πράγματα που τους έχουν κάνει εντύπωση. Το πρώτο είναι μια παράξενη καχυποψία. Καλεί από τηλέφωνο με απόκρυψη και μιλά σχεδόν συνωμοτικά, ενώ ακόμη και στην παραλία δείχνει πως κάτι φοβάται. Το δεύτερο είναι η αναφορά του στην Πηνελόπη Δέλτα, της οποίας είναι δισέγγονος. Και το τρίτο είναι το μίσος για τον Κώστα Μητσοτάκη. Το όνομα Μητσοτάκης είναι για τον Σαμαρά σαν τον πυροβολισμό που κάποιος έριξε εναντίον του. Ακόμη και αν δεν το έκανε για να τον σκοτώσει, σίγουρα τον τρομάζει.

Στα χρόνια που ο Αντώνης Σαμαράς έμεινε εκτός πολιτικής συνήθιζε να διηγείται μια ιστορία με τον Μητσοτάκη που έφτανε στα όρια του μεταφυσικού. Σύμφωνα με αυτήν, ο Μητσοτάκης τον είχε καλέσει ένα βράδυ στην Αραβαντινού για συνάντηση. Όταν έφτασε στο γραφείο τού τότε πρωθυπουργού, αντί για τη συνηθισμένη αίθουσα, τον οδήγησαν σε ένα σκοτεινό δωμάτιο όπου υπήρχε μια πνευματιστική συγκέντρωση. Σε αυτήν τη συγκέντρωση προσπάθησαν να τον φοβίσουν για τη στάση του απέναντι στον Μητσοτάκη, προβλέποντας πως θα πάθει ατύχημα με ένα άσπρο αυτοκίνητο. Ο Σαμαράς οδηγούσε όντως ένα άσπρο αυτοκίνητο, το οποίο όμως οι άλλοι δεν γνώριζαν.

Ο Σαμαράς έχει ιδιαίτερη σχέση με το μεταφυσικό. Ακόμη και την πολιτική την βλέπει ως κομμάτι του. Ο Θεός των Ελλήνων και η Παναγία, πάντα των Ελλήνων, σώζουν την Ελλάδα. Ο πρωθυπουργός της χώρας, ως άλλος Τζορτζ Μπους, γνωστοποίησε στους πολίτες του πρόσφατα ότι μιλάει με τον Θεό, ο οποίος «διαβεβαίωσε πως δεν γίνεται τίποτα». Σε κανονικές συνθήκες, και όχι κρίσης και σύγχυσης, οι δηλώσεις Σαμαρά θα οδηγούσαν απευθείας σε κάποιο γραφείο ψυχιάτρου. Σήμερα γίνονται στοιχείο της πολιτικής. Βγαλμένος λες από τα «Μυστικά του Βάλτου» της προγιαγιάς του, αντιμετωπίζει την πολιτική ως μεσσιανική θρησκευτική λειτουργία, στην οποία ο ίδιος σώζει.

Η ελληνική καρδιά, το ελληνικό πεπρωμένο, το ελληνικό πάνθεον των αγίων είναι κεντρικά στοιχεία της πολιτικής διαδικασίας, όπως ακριβώς σε ομιλίες μουλάδων. Μετατρέπει όλα τα στοιχεία της πολιτικής σε εθνοκεντρικό. Είτε επειδή το πιστεύει είτε επειδή ως εκεί φτάνει η πολιτική του πολυπλοκότητα, είναι επικίνδυνος. Μετέτρεψε ένα νομικό θέμα, το να δίνεται δηλαδή ιθαγένεια σε ένα παιδί που γεννιέται στην Ελλάδα (όπως γίνεται σε όλο τον κόσμο), σε θέμα εθνικής σημασίας. Την ίδια ώρα βέβαια παραχωρεί κάθε εθνικό δικαίωμα, κάθε κομμάτι της εθνικής υποδομής στο δημοπρατήριο για ξεπούλημα. Ενέργεια, φυσικοί πόροι, επικοινωνίες, τα πάντα.

Περιστοιχίζεται από ακροδεξιούς και φασίστες (από τον Βορίδη της ΕΠΕΝ ως τον χουντικό διευθυντή Φιλιππακόπουλο που διόρισε στη ΝΔ) και ορίζει την πολιτική αντιπαράθεση με όρους δεκαετίας '50 και Ψυχρού Πολέμου. Όποιος έχει άλλη άποψη, θέλει την Ελλάδα Αλβανία του Χότζα, Κορέα, ή είναι εθνοπροδότης και ανθέλληνας.

Ο πολιτικός αντίπαλος δεν είναι μια άλλη άποψη για την Ελλάδα, αλλά ενάντια στην Ελλάδα, αφού την πιστοποίηση ελληνικότητας την έχει ο Σαμαράς. Οι διαδηλωτές είναι κουκουλοφόροι, όσοι διαφωνούν τσιράκια του ΣΥΡΙΖΑ, όσοι αντιδρούν μπαχαλάκηδες. Η πολιτική ξεφεύγει από τα πλαίσια της ανεκτικής αντιπαράθεσης και γίνεται μάχη, αφού έτσι θέλει όχι μόνο ο Σαμαράς, αλλά κατά τον Σαμαρά ο Θεός.

Ο Αντώνης Σαμαράς έχει αποδώσει στην ακροδεξιά μέσα στο κόμμα ρόλο μαχητικής ιδεολογίας και πατριωτισμού και στην ακροδεξιά εκτός κόμματος ρόλο παραστρατημένου που αξίζει τη συμπάθεια. Το επόμενο βήμα θα είναι, κατά τα πρότυπα του Μάο και των οπαδών του στο γραφείο Σαμαρά, να τυπωθεί το γαλάζιο βιβλιαράκι της Πολιτικής Άνοιξης που θα πρέπει να διαβάσουν οι ανθέλληνες για να συνετιστούν.