«Ακόμη απλώνω το χέρι» ! ! !

«Ευτυχώς, υπάρχουν και οι... γονείς»

• 
  Εξι στους δέκα νέους στηρίζονται οικονομικά από τις οικογένειές τους λόγω ανεργίας ή χαμηλού εισοδήματος
  
  
  Με διαθέσιμο το πορτοφόλι των γονιών και του ευρύτερου οικογενειακού κύκλου πορεύεται στον καιρό της οικονομικής κρίσης, της εργασιακής ανασφάλειας και των ασταθών χρηματικών απολαβών η ελληνική νεολαία, ενώ μεγάλο κομμάτι της παραμένει ακόμη και κοντά στην ηλικία των τριάντα ..στην πατρική εστία.
  Παράλληλα, η μεγάλη πλειονότητα της νεολαίας δεν είναι καθόλου ικανοποιημένη από το εισόδημά της, καθώς, όπως υποστηρίζει στην πρόσφατη έρευνα της Κάπα Research για το «Βήμα της Κυριακής», οι απολαβές του 62,3% των ερωτηθέντων δεν τους επιτρέπουν να έχουν την επιθυμητή ποιότητα ζωής. Το ίδιο περίπου ποσοστό (59,1%) δηλώνει ότι στηρίζεται, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο ποσοστό και σε κλιμακούμενη συχνότητα, στην οικονομική βοήθεια των γονιών ή άλλων συγγενικών προσώπων. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται, όπως οι ίδιοι ομολογούν, σε ψυχολογική επιβάρυνση ή στη συνειδητοποίηση ότι οι απολαβές μιας νέας θέσης εργασίας ή του προνοιακού επιδόματος ανεργίας δεν αρκούν ούτε για τις στοιχειώδεις, καθημερινές ανάγκες.
  Η ανεργία, η δυστοκία ανεύρεσης κάποιας θέσης εργασίας, το χαμηλό ή διαρκώς μειούμενο ή υπό την πλήρωση πολλών προϋποθέσεων απλώς ικανοποιητικό εισόδημα ωθούν τους νέους στην... ανάληψη από το γονεϊκό ταμείο.
  «Ακόμη απλώνω το χέρι»
  
  Με πτυχίο του Γεωπονικού Πανεπιστημίου, μεταπτυχιακό τίτλο στο ίδιο ίδρυμα, προϋπηρεσία σε προγράμματα πρακτικής εκπαίδευσης του Δημοσίου, πιστοποιημένη γνώση αγγλικών και υπολογιστών σε ανώτερο επίπεδο και έπειτα από μια πολύμηνη «περιοδεία» για πρακτική άσκηση και κυλιόμενη εργασία πεντάμηνων συμβάσεων από το Καρπενήσι, στην Πάτρα, στη Φιγαλεία Ηλείας ως τα Γιαννιτσά, ο κ. Γ. Κοπανιτσάνος δηλώνει εξοργισμένος ότι «ακόμη απλώνω το χέρι για να ζητήσω από τους γονείς δανεικά και οικονομική βοήθεια». Ανεργος το τελευταίο χρονικό διάστημα, χτυπά καθημερινά πόρτες για δουλειά στον τομέα του αλλά «η οικονομική κρίση, υπαρκτή ή όχι, στις διαστάσεις που μας την παρουσιάζουν ή όχι, έχει αναστείλει πρώτα στον ιδιωτικό τομέα και κατόπιν στο Δημόσιοτη δημιουργία θέσεων εργασίας». Ετσι, τα πάνω από 60 βιογραφικά που έχει αποστείλει σε εταιρείες του κλάδου του έχουν βρεθεί, όπως εκτιμά, «στον κάλαθο των αχρήστων» . Συντηρείται, «αν και μόνο κατ΄ ευφημισμόν μπορεί να χρησιμοποιηθεί αυτό το ρήμα», με το επίδομα ανεργίας του ΟΑΕΔ, «456 ευρώ τον μήνα». Και αυτό το λαμβάνει επειδή «πληρούσα την προϋπόθεση πρακτικής άσκησηςστο λεγόμενο “αγροτικό” ενός γεωπόνου, που έκανα πριν από δύο χρόνια στο Καρπενήσι».
  Τα λεφτά «δεν αρκούν ούτε για τα στοιχειώδη. Πάγιοι λογαριασμοί, ρεύμα, τηλέφωνοκαλύπτονται από το οικογενειακό πορτοφόλι». Ακόμη και για τους αρραβώνες του, που γίνονται σύντομα, ο Γιώργος χρειάζεται την οικονομική βοήθεια της οικογένειας. Το επόμενο όμως βήμα, η πλήρης επισημοποίηση του δεσμού του, «φαντάζει βουνό. Δεν μπορείς να κάνεις ένα πλάνο ζωής, να σχεδιάζεις το κοινό σου μέλλον με έναν άνθρωπο και να το βασίσεις στα δανεικά και στη συνεχήοικονομική υποστήριξη από τους γονείς». Την προοπτική μιας δικής του επιχείρησης με τα προγράμματα επιδότησης τη βλέπει ζεστά, αλλά τον έχουν απογοητεύσει «η γραφειοκρατία και οι ανελαστικές προϋποθέσεις εξόφλησης. Από τον Αννα στον Καϊάφα παραπέμπεσαι για τα δικαιολογητικά και βρίσκεσαι με βρόχο το κεφάλαιο επιδότησης, που πρέπει να το εξοφλήσεις σε σύντομο χρονικό διάστημα» .
  Γιάννης Τριανταφυλλίδης, 27 ετών, δικηγόρος
  
  «Μήπως χάθηκε το δικαίωμα στο όνειρο;»
  
  Ν έος δικηγόρος στη Βέροια, υποψήφιος διδάκτωρ Ποινικού Δικαίου στη Νομική Αθηνών, τελειόφοιτος Διοίκησης Επιχειρήσεων στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου, ο κ. Γιάννης Τριανταφυλλίδης έκανε τη «συνετή και λογική» , όπως τη χαρακτηρίζει, επιλογή να επιστρέψει στην ιδιαίτερη πατρίδα του προκειμένου να ανοίξει το δικό του δικηγορικό γραφείο διευκολυνόμενος από κρατική επιδότηση.
  «Το κόστος ζωής σε μεγάλο αστικό κέντρο είναι δυσβάσταχτο.Νοίκια για σπίτι και γραφείο, αρκετά μεγάλοι πάγιοι λογαριασμοίκαι δικηγορική ύλη και περιθώρια κέρδους που συρρικνώθηκαν ήδη και στην επαρχία».
  Ο κ. Τριανταφυλλίδης υποστηρίζει ότι η ελληνική κοινωνία και η πολι τεία δεν εμπιστεύονται και αδυνατούν να αξιοποιήσουν έξυπνα τους νέους εργαζομένους και τους δημιουργικούς ανθρώπους. Αναρωτιέται, λοιπόν, αν «έχει χαθεί το δικαίωμα στο όνειρο. Τα δεδομένα είναι ασφαλώς ανησυχητικά αν λάβουμε υπόψη ότι έχουν εντατικοποιηθεί οι ρυθμοί εργασίας για απολαβές μικρότερες του παρελθόντος, έχουν δραστικά περιοριστεί τα χρονικά περιθώρια χαλάρωσης και διασκέδασηςκαι ο προγραμματισμός ζωής του κάθε νέου για να ανοίξει το δικό του σπιτικό και να δημιουργήσει τη δική του οικογένειασυνεχώς αναβάλλεται».
  Ετσι, ως ελεύθερος επαγγελματίας ο κ. Τριανταφυλλίδης πρέπει να υπολογίζει σε «τουλάχιστον 4-5 υποθέσεις σε μηνιαία βάση, προκειμένου να μην πέσω έξω στον προϋπολογισμό και αναγκαστώ να δανειστώ από το πορτοφόλι των γονιών. Μια πραγματικότητα επιβαρυντική για την ψυχολογία ενός νέου ανθρώπου που δραστηριοποιείται και εργάζεται, αλλά συγχρόνως καλείται να αγωνιστεί σε μια αγορά όπου η επιχειρηματική και η οικονομική δυστοκία εντείνονται».
  
  TO BHMA, ΓΙΑΝΝΗΣ ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ