Άντε και γ@μήσου Facebook

Ένα πρώτο πολύ εύλογο ερώτημα είναι το εξής: 

γιατί κανείς να θέλει να εξακολουθήσει να είναι μέλος ενός οργανισμού που τον διώχνει και ξαναδιώχνει και ξαναδιώχνει; 

Γιατί ας πούμε να  προβληματίζομαι αν πρέπει ή δεν πρέπει να ικανοποιήσω τις απαιτήσεις του Facebook, ώστε να επανενεργοποιήσει το λογαριασμό μου; 

Γιατί δεν σιχαίνομαι οριστικά να τους διαολοστείλω, γιατί δεν απαξιώ πλέον να ξαναμπώ εγώ εκεί; 

Μια πρώτη πολύ αληθινή απάντηση είναι: 

επειδή είμαι τζάνκι.

Αρκεί όμως αυτό ως απάντηση και εξηγεί τα πάντα;

Όχι, ούτε αρκεί ούτε τα εξηγεί.

Γιατί μια δεύτερη απάντηση είναι πως ένα μέσο κοινωνικής δικτύωσης με τέτοια εξωφρενική διάδοση και επιδραστικότητα δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπίζεται ως ιδιωτικό κλαμπ, που όποιον θέλει δέχεται στις τάξεις του και όποιον δεν θέλει όχι, όπως δεν είναι δυνατόν οι όροι που επιβάλλει να είναι τόσο οψιγενείς και δυσανάλογοι, έως και ασύμβατοι με τη φύση του ίντερνετ και κατασταλτικοί της ελευθερίας του λόγου. 

Αν το Facebook είχε όρο ότι δεν δέχεται εγγραφές από νέγρους ή από μουσουλμάνους θα ισχυριζόταν κανείς σοβαρά πως ιδιωτική εταιρία είναι κι ό,τι θέλει κάνει; 

Μα άλλο το παράδειγμα που λέω κι άλλο η περίπτωση της ψευδωνυμίας; 

Σύμφωνοι, άλλο. 

Αλλά σε αυτή την περίπτωση θα έπαυε να είναι ιδιωτική εταιρία; 

Κι όταν μια εταιρία δέχεται και με το παραπάνω να εγγράφει εκατομμύρια ψευδώνυμα μέλη χωρίς κανέναν απολύτως έλεγχο, είναι κάπως προβληματικό όταν μια δεκαετία αργότερα και αφού πρώτα έχει γιγαντωθεί ασύλληπτα και αποκτήσει δεσπόζουσα θέση παγκοσμίως, χάριν και σε αυτή την ευκολία και μη παρεμπόδιση, να θυμάται αίφνης πως τη ψευδωνυμία δεν μπορεί να την κάνει ανεκτή. 

Και ούτε ξέρω ούτε με απασχολεί ούτε τελικά έχει ιδιαίτερη νομική σημασία αν το είχε ή δεν το είχε διατυπωμένο κάπου ως όρο, κάπου που κανείς ποτέ δεν πάτησε να δει, γιατί δεν χρειάστηκε να πατήσει, γιατί με δυο κλικ μπορούσε να ανοίξει το λογαριασμό του και να μην τον ενοχλήσει ποτέ κανείς για χρόνια. Α ναι· και στο μεταξύ να γίνει και τζάνκι.

Δεν είναι ιδιωτικός χώρος το Facebook. 

Είναι μια ιδιωτική πλατφόρμα κοινωνικής δικτύωσης, η οποία όμως έχει εν τοις πράγμασι καταστεί δημόσιος χώρος επικοινωνίας και διακίνησης ιδεών και πληροφοριών, και ως τέτοιος μόνο πρέπει να αντιμετωπίζεται.

Αυτά τώρα, το 2014. 

Αν το 2016 μια άλλη πλατφόρμα έχει πάρει τη θέση της και το Facebook έχει γίνει παρωχημένο και ρετρό, τότε θα έχουμε ίσως μιας άλλης τάξης κουβέντα.

Και σε κάθε περίπτωση κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο τoυ Πάλο Άλτο, όταν μετά από χρόνια το Facebook θυμάται ότι είμαι ψευδώνυμος και ο τρόπος που με αντιμετωπίζει είναι να εξαφανίζει ξαφνικά και απροειδοποίητα την πνευματική μου ιδιοκτησία ετών, καθώς κι τις συνομιλίες και την προσωπική επικοινωνία ετών, λες και είναι αμπελοχώραφά του, λες κι αυτό δεν ήταν απλά η πλατφόρμα, λες και ήταν εκείνο που έγραφε όσα έγραφα εγώ εκεί, λες και είναι δικά του, απαιτώντας μου εκβιαστικά να του στείλω ταυτότητα, κρατώντας ως λάφυρα το παρελθόν μου και τα προϊόντα της διανοίας μου και αποκλείοντας με από έναν ολόκληρο κόσμο διάδρασης και επικοινωνίας, που προφανώς και όχι νομοτελειακά, αλλά στην πράξη, ναι, εκεί υπάρχει και εκεί διαδραματίζεται, για όσο ακόμα διαδραματίζεται εκεί, μέχρι να καταστεί σε μια μέρα, σε ένα χρόνο ή σε μια δεκαετία κι αυτό παρωχημένο και ρετρό.

Τη σκάναρα λοιπόν την ταυτότητά μου και περιμένω να δω πότε θα υποκύψω στο αίτημα να με φακελώσει.

Πιθανότατα πάρα πολύ σύντομα.
Αλλά μέχρι τότε, άντε και γαμήσου Facebook, κι εσύ κι ο ισοπεδωτικά καφκικός σου τρόπος.

Νοτιοκορεάτικο ήταν το ψευδώνυμό μου, αλλά ξέρω, αν δεν μου αρέσει η παρεχόμενη ελευθερία της έκφρασης, μπορώ πάντα να πάω στη Βόρεια Κορέα.

http://old-boy.blogspot.gr/