Χρειάζονται φρένα λέει. Χρειάζεται γκάζι λέω. Εκεί στη σύγκρουση με ταχύτητα ιλιγγιώδη να ξαναβρώ όσα σας παραχώρησα οικειοθελώς.

Μη σταματάς στα STOP και τ’ αδιέξοδα κάθε λογής, υφής, προέλευσης… Ψεύτικα είναι. Επίκτητα φρένα μιας κοινωνίας και ενός γένους – του ανθρωπίνου  – που φοβήθηκε τον εαυτό του. 
Μη σταματάς με αυτά που σου φορτώσαν μπας και σε κάνουν «ζώον κοινωνικόν». Ψέματα σου είπαν. Δεν χρειάζονται φρένα για αυτά. Μονάχα εσύ είσαι απαραίτητος. Εσύ ως ο απόλυτος εαυτός σου. Εσύ, παρέα με τα ένστικτα, τα θέλω, τα ..
συναισθήματα. Εσύ και λίγη έστω απ’ την ψυχή σου. Αυτή που καλουπώθηκε σε συσκευασίες κατανάλωσης, μαζικές ειδήσεις και θρησκείες. Αυτή που όσα καλούπια κι αν της φόρεσες, θα περιμένει πάντα ένα σου αληθινό νεύμα για να σε ντύσει πάλι.

Χρειάζονται φρένα λέει, φρένα και υποταγή, για να προοδεύσουμε, να αναπτυχθούμε και να ευημερήσουμε. Μα πώς στον διάολο γίνεται να ευημερούμε όλοι κι όλοι να μένουμε κενοί; Μην συγχύζεσαι. Απλώς, δεν γίνεται! Κάθε κοινωνικό μόρφωμα έφτιαξε κι από ένα μοντέλο ευημερίας. Αποδεκτό από όλους αναγκαστικά. Αποδεκτό από όλους τεχνηέντως. Αποδεκτό από όλους, μόνο που όλοι πρέπει να βάλουν φρένο. Να ακούσουν το μεγάλο STOP. Για πόσο ακόμη θα ζεις υπό το βάρος των ανθρώπινων εφευρέσεων; Χρόνος σε ώρες, λεπτά και δευτερόλεπτα; Αλήθεια, ποιος αποφάσισε να τιθασεύσει τον χρόνο σε δείκτες ρολογιών; Εγώ θα προτιμούσα να βάζω το ξυπνητήρι στον επόμενο τόνο της σκιάς. Χρήμα σε ευρώ, δολάρια, ασύλληπτες υποδιαιρέσεις, πράξεις υπολογιστών σε milliseconds. Εγώ να βάζω φρένο, όσο η ζωή κι ο θάνατος θα είναι αντικείμενο αυτόματων συναλλαγών εντός milliseconds. Συγγνώμη αλλά δεν προλαβαίνω.

Δεν προλαβαίνω να βάλω φρένο, δεν προλαβαίνω να δω τις πινακίδες των STOP σας. Θα τρέξω σαν τρελός ανάμεσα στους λογικούς. Θα τρέξω κάνοντας μια στάση. Θα τρέξω, όχι για να σας προλάβω. Αλλοίμονο μου… Θα τρέξω για να φύγω μακριά σας. Μακριά από τον εαυτό και τα φρένα που μου φορτώσατε.

Όνειρα στο πληκτρολόγιο και στην πράξη STOP; Στην πράξη τα ίδια; Ίσως. Μου μένει όμως ακόμη ο κλεφτοπόλεμος. Μου μένει ακόμη το κρυφτό που έπαιζα μικρός. Θα σας ξεφεύγω στις ανάσες των δρόμων που δεν ασφαλτοστρώσατε ακόμη. Θα κρύβομαι στην άμμο που δεν χτίσατε, στις σκιές που δεν φώτισε το ηλεκτρικό σας. Έτσι για αρχή. Για να μετρήσω τα πόδια μου, να ζυγίσω απ’ την αρχή τα 300 γραμμάρια της καρδιάς μου. 300 γραμμάρια ατόφιας διαφυγής μα και πατρίδας. Πόσο ζυγίζει άραγε η ελευθερία; Πόσο ζυγίζει η καρδιά;

Χρειάζονται φρένα λέει. Χρειάζεται γκάζι λέω. Εκεί στη σύγκρουση με ταχύτητα ιλιγγιώδη να ξαναβρώ όσα σας παραχώρησα οικειοθελώς.


http://enfo.gr/ar2466