Τελείωσα το Πολυτεχνείο το 1989.
Πήγα φαντάρος κι αμέσως μετά έπιασα δουλειά σε μια μεγάλη εταιρεία.
Πολύ καλά λεφτά, που μέχρι το 1998 είχαν φτάσει σε εξαψήφιο αριθμό ετησίως!
Όπως καταλαβαίνετε, ανάλογα προσαρμόστηκε και η ζωή μου. Το σπίτι φτιάχτηκε από καλό έως πολύ καλό, το αυτοκίνητο της εταιρείας ήταν σούπερ ντούπερ και γενικά χαιρόμασταν με την οικογένεια τα καλά λεφτά που βγάζαμε. Και πού δεν πήγαμε, και τι δεν κάναμε!
Για να μην πολυλογώ,
η απόλυση ήρθε πέρσι ως κεραυνός εν αιθρία. Μπορεί να έβλεπα τα σύννεφα να πυκνώνουν για τον κόσμο γύρω μου, πίστευα όμως ότι εγώ θα ήμουν πάντα "εν αιθρία". Άντε να έτρωγα καμιά μείωση μισθού, έλεγα. Τόσος που ήταν, και να μειωνόταν πάλι θα τη βγάζαμε, ξαναέλεγα. Αμ έλα όμως που κόπηκε μαχαίρι!
Μετά από μια περίοδο έντονων ψυχοσωματικών παρενεργειών, το κεφάλι μου προσπαθεί να συνέλθει από το χτύπημα του ουρανού που έπεσε πάνω του. Κάνω τον απολογισμό και βλέπω πού και πόσο έφταιξα. Κοιτάω τα παιδιά μου, τη γυναίκα και τους φίλους μου και βλέπω ότι τελικά δεν έχασα τα σημαντικά πράγματα της ζωής μου. Τα ψεύτικα πόδια έχασα. Τους κοθόρνους που μας ανέβασαν υποτίθεται ψηλά.
Μπορεί να το κατάλαβα αναγκαστικά και "κατόπιν εορτής", αλλά γι΄ αυτά τα θέματα μάλλον ποτέ δεν είναι αργά. Τώρα τα ξαναχτίζω όλα από την αρχή. Και για να είμαι ακριβής, με ξαναχτίζω από την αρχή και χτίζω και τα πάντα γύρω μου πάλι. Με καλύτερα υλικά και βαθιά επίγνωση αυτή τη φορά για τα σπουδαία και τα μεγάλα.
Ένα θα σας πω σήμερα και κλείνω.
Ποτέ δεν θα είμαι απών. Δεν θα ξαναμείνω ποτέ σπίτι μου.
Θα μετέχω στις συλλογικότητες της γειτονιάς, της συνοικίας, της πόλης.
Αν είναι να πέσω, θα πέσω μαχόμενος και μαζί με τους φίλους και τους γειτόνους μου.
Θα επανέλθω να σας πω λεπτομέρειες του απολογισμού. Μέχρι τότε, καλή δύναμη.
Άκης , 48 χρ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υβριστικά σχόλια δεν δημοσιεύονται...Επίσης χρησιμοποιήστε ελληνική γραφή για να αναρτηθούν τα σχόλιά σας.