Η αρχαία Ελλάδα, ως η μήτρα ανθρώπινων αξιών, είναι ο κόσμος στις οικουμενικές του διαστάσεις..

ΣΥΛΒΑΝΑ

Παιδιά μεταναστών

“ Πολλοί ξένοι και πολλά παιδιά μεταναστών γεύονται τους καρπούς της Ελληνικής παιδείας γνωρίζοντας τον πλούτο και την ποικιλία της. Κυρίως κατανοούν τα γνωρίσματα και τις αξίες της πρωτοτυπίας, του βάθους των αισθημάτων, του μέτρου, της αρμονίας και του «άφθαστου προτύπου», που, όπως έλεγε ο Μάρξ, έβαλαν τη σφραγίδα της σύγκρουσης των ιδεών, των παθών και των οραμάτων ακόμη και της εποχής μας.  ”

Του Σπύρου Μπεκιάρη

«Οίοι άρα ετύγχαναν αρετήν οι Μαραθώνι… και κολασάμενοι την υπερηφανίαν όλης της Ασίας… και διδάσκαλοι τοις άλλοις γιγνόμενοι… αλλά παν πλήθος και πας πλούτος αρετή υπείκει». «Ποια ήταν η αρετή εκείνων στον Μαραθώνα που … και ταπείνωσαν την έπαρση όλων των Ασιατών… και έγιναν δάσκαλοι όλων των άλλων … (στο) ότι το οσονδήποτε πλήθος και ο οποιοσδήποτε πλούτος κάμπτονται και υποχωρούν προς της ανδρείας».

Μ’ αυτές τις αναφορές ο Πλάτωνας, στον Μενέξενο, πλέκει το εγκώμιο των Μαραθωνομάχων, οι οποίοι «Χρυσοφόρων Μήδων εστόρεσαν δύναμιν…», κατά τον Σιμωνίδη. Όμως η νίκη των Ελλήνων στον Μαραθώνα δεν ήταν απλά η νίκη σε οποιαδήποτε μάχη, αλλά ο θρίαμβος της αντίστασης απέναντι στις πνιγηρές φόρμες της ολοκληρωτικής δεσποτείας της Ανατολής και στην αγέλη που πορευόταν στους δρόμους της υποταγής και της απόλυτης σύμβασης. Γιατί, αν οι ορδές των μισθοφόρων του Μεγάλου Βασιλιά κατάφερναν να επιβληθούν, το τίμημα για τους Ελληνες και την ανθρωπότητα δεν θα ήταν υλικό, αλλά θα ήταν η απώλεια του δικαιώματος της αντίδρασης και κυρίως του αναπαλλοτρίωτου δικαιώματος του λόγου.

Σε αμφιθέατρο Πανεπιστημίου, στην Ελλάδα του 2013, σύμφωνα με τα λεγόμενα σε ραδιοφωνική εκπομπή, Καθηγήτρια που δίδασκε πολιτικές επιστήμες, ζήτησε από τους παρευρισκόμενους φοιτητές, τριακόσιους περίπου τον αριθμό, να τοποθετηθούν γύρω από τη μάχη του Μαραθώνα ή να ...

πουν τουλάχιστον τι γνωρίζουν. Κανένας και καμία από τους 300 Ελληνόπαιδες, δεν απάντησε στην ερώτηση με ιστορικά στοιχεία. Μόνο η Συλβάνα από την Αλβανία, όχι μόνο γνώριζε το γεγονός, αλλά προς έκπληξη όλων τοποθετήθηκε, διεισδυτικότατα μάλιστα, για τη σημασία της μάχης, ως γεγονότος ιστορικού, με τις πολυδιάστατες πτυχές του. Αν κάποιος επιχειρήσει να αξιολογήσει το συμβάν του αμφιθεάτρου με τις απλουστευτικές αποτιμήσεις της απόρριψης των μεν ή του θαυμασμού για τη δε, επιβεβαιώνει τις σχηματικές εκφάνσεις των συνδρόμων υπεροχής ή μειονεξίας και υποβαθμίζει επικίνδυνα το γεγονός της αντίδρασης των Ελλήνων, που ήταν η αντίσταση του ανθρώπου που κινείται μέσα στο φως της ημέρας, απέναντι σε εκείνους που σχεδίαζαν στα σκότη, όπως έγραψε ο Αισχύλος στους «Πέρσες».

Γεγονότα, όπως η νίκη στον Μαραθώνα και η αποτυχία ουσιαστικά του συρφετού του Μεγάλου Βασιλιά να ακυρώσει το «εύψυχον» και το «ελεύθερον» των Ελλήνων, δεν πρέπει να αποτιμώνται στη βάση της πολεμικής στρατηγικής και της ηρωικής έξαρσης. Γιατί τα γεγονότα αυτά αποτέλεσαν και αποτελούν το έρμα της ανθρωπότητας στους όποιους κλονισμούς της. Το κακό με μας τους Ελληνες και κυρίως τους νέους, που έχουν τη δυνατότητα μετοχής στους καρπούς της ελληνικής σκέψης, μέσα από το πολύτιμο αγαθό της παιδείας και της εθνικής αγωγής, δεν είναι η άγνοια, σημαντικών γεγονότων, που προσδιόρισαν, σε μεγάλο βαθμό, τις γενικότερες εξελίξεις, αλλά η περιφρόνηση της πολυτιμότερης κληρονομιάς στο μικρό πλανήτη μας. Αυτή όμως την κληρονομιά οφείλουμε να τη δούμε ως την παρακαταθήκη των ελλήνων στην ανθρωπότητα.

Οποιος ομφαλοσκοπώντας αντικρίζει στενά και μέσα από το πλέγμα της αποκλειστικότητας το μέγεθος της Ελλάδας, μικρή μόνο σχέση μπορεί να έχει με το μεγαλείο της και κυρίως την προσφορά της στον άνθρωπο. Πάνω απ’ όλα η αρχαία Ελλάδα, ως η μήτρα ανθρώπινων αξιών, είναι ο κόσμος στις οικουμενικές του διαστάσεις. Στον στίβο του Μαραθώνα «γεννήθηκαν» ο Σωκράτης, ο Θουκυδίδης, ο Περικλής, ο Καλλικράτης, ο Ευρυπίδης, ο Διογένης, ο Επίκουρος κι άλλα μεγέθη της σκέψης και του παντοδύναμου λόγου. Κυρίως όμως η αρετή των «προμαχούντων» στον Μαραθώνα αποτέλεσε τη βάση για την ώριμη δημοκρατία και στέριωσε το κλασσικό ιδανικό στην πολυμορφική του διάσταση, το ιδανικό δηλαδή που ευθύνει το βηματισμό της πορείας μας, ως ανθρώπων. Ο Καζαντζάκης είπε: «Σκοπός της Ελλάδας στάθηκε πάντα να μετατρέψει τη σκλαβιά σε ελευθερία».

Πολλοί ξένοι και πολλά παιδιά μεταναστών γεύονται τους καρπούς της Ελληνικής παιδείας γνωρίζοντας τον πλούτο και την ποικιλία της. Κυρίως κατανοούν τα γνωρίσματα και τις αξίες της πρωτοτυπίας, του βάθους των αισθημάτων, του μέτρου, της αρμονίας και του «άφθαστου προτύπου», που, όπως έλεγε ο Μάρξ, έβαλαν τη σφραγίδα της σύγκρουσης των ιδεών, των παθών και των οραμάτων ακόμη και της εποχής μας. Εκεί, λοιπόν, στον Μαραθώνα θέριεψε το ιδανικό του ελεύθερου ανθρώπου που δεν βλέπει Ελληνες, Αλβανούς…Πακιστανούς. Γι’ αυτό κάθε νέος, ανεξάρτητα από εθνικότητα, μπορεί να νιώθει σίγουρος όχι μόνο για τις ιστορικές του γνώσεις αλλά για την κοινωνία του, μέσω των γνώσεων αυτών, στο ιδανικό της οικουμενικής συνείδησης της οποίας τα σπέρματα ανιχνεύονται στην Ελληνική κληρονομιά, με τη συμβολή κυρίως των Στωικών και των Κυνικών. Καμία συνείδηση δεν είναι πιο δυνατή και πιο αναγκαία απ’ αυτή, γιατί πλάθεται στη δίνη της αγωγικής, πολιτικής και κοινωνικής πορείας και δράσης του ανθρώπου.

Στο βάθος όμως κάθε συνείδησης βρίσκεται η ιστορική γνώση, την οποία δυστυχώς τόσο προκλητικά αγνοούμε. Μάλιστα Ιστορία και συνείδηση έχουν την ίδια βάση ετυμολογικά. Στη βάση της, όσο γίνεται, αληθινής γνώσης κτίζεται και η γνήσια αγάπη για την Πατρίδα, η οποία υπερβαίνει τα όρια των γεωγραφικών συμβάσεων. Η αγάπη αυτή, χωρίς αλχημικά υποκατάστατα πηγάζει από το αγαθό της παιδείας που διαπλάθει τον άνθρωπο και απλώνεται μέσα κι έξω από τα εθνικά όρια. Αυτή την παιδεία έχουμε χρέος να δώσουμε στους νέους που ζουν στην χώρα μας για να φτάσουν στο αγαθό μιας αγωγής που πρώτιστα θα δηλώνει το σεβασμό στον άνθρωπο.

Το ίδιο οφείλουν να πράξουν όλοι οι Ευρωπαίοι κι όλοι οι λαοί σε οικουμενικό επίπεδο, γιατί οι θησαυροί της ανθρωπότητας ανιχνεύονται στους εθνικούς πολιτισμούς και είναι κτήμα της ανθρωπότητας. 

Εμείς οι Ελληνες επιπλέον, φτάνοντας στη σωστή εκτίμηση του εαυτού μας και με σεβασμό σε κάθε άλλη έκφραση, πρέπει να οδηγήσουμε τα ελληνόπουλα στη συνειδητοποίηση της προσφοράς των Ελλήνων. 

Είναι ανάγκη λοιπόν ν’ αναδείξουμε αυτό που δυστυχώς πολλοί νέοι μας αγνοούν, ότι δηλαδή η δράση, τα χαρίσματα και η πολυποίκιλη σκέψη των Ελλήνων συνιστούν την εμβρυακή υπόσταση όλων των μεταγενέστερων κατακτήσεων.

πηγη