ΠΕΡΙ ΟΡΧΕΩΝ... ΑΛΛ’ ΑΝΤ’ ΑΛΛΩΝ!!!

Η ΜΑΛΑΚΙΑ ΤΟΥ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΟΥ ΑΝΑΛΦΑΒΗΤΙΣΜΟΥ

Όλα τα είχε ακούσει ο γιατρός μας, εικοσιπέντε χρόνια στη δουλειά του δερματολόγου αφροδισιολόγου, αλλά αυτό που άκουγε την στιγμή εκείνη, δεν είχε περάσει καν από την φαντασία του. 

Χώρια που του υποκινούσε ασυνείδητα και τον σχετικό φθόνο. Βάλε και την τρίχρονη μετεκπαίδευση που έκανε σε πανεπιστημιακή κλινική, στη Σουηδία, με θέμα «Η αντιμετώπιση των προβλημάτων της σεξουαλικής ανεπάρκειας των δυο φίλων», έφεραν τον γιατρό μας σε μεγάλη αμηχανία. 

Διότι, ούτε πολύ ούτε λίγο, ο πελάτης που κάθονταν απέναντί του, του ζητούσε ρητά και κατηγορηματικά να του δώσει φάρμακο, για να κατευνάσει τις σεξουαλικές ορμές, απ’ τη μια μεριά τις δικές του, και, άκουσον – άκουσον, κι απ’ την άλλη μεριά της...

γυναίκας του!

Αυτό μάλιστα που τον προβλημάτιζε περισσότερο ήταν το δεδομένο της ηλικίας. Πενηνταπεντάρης ο κύριος, πενηντάρα η κυρία και σε κλιμακτήριο, παρακαλώ! Και να βρίσκεται τώρα σε τέτοιο αδιέξοδο. 

Βρε να προσπαθεί από δω, βρε να προσπαθεί από κει, μπας και θυμηθεί κάτι σχετικό ή έστω ανάλογο, που να είχε σπουδάσει ή ακόμα που να είχε ακούσει ή διαβάσει, τίποτε δεν κατέβαζε το τσερβέλο του. Περιττό, σας λέω, θα είναι να διευκρινίσουμε ότι ήταν πεπεισμένος πως ο πελάτης του έλεγε την αλήθεια. Δε συνέτρεχε κανένας λόγος για να μη τον πιστέψει. Το έβλεπε το πρόβλημα γραμμένο στο πρόσωπό του ξεκάθαρα. Εξ άλλου δεν τον ήξερε κι από τα πριν ώστε να υποθέσει ότι ο πελάτης του αυτός του έκανε πλάκα.

Τέλος πάντων, ο γιατρός μας προσπαθούσε να συμμαζευτεί, για ν’ αντιμετωπίσει ένα πρωτάκουστο πρόβλημα, που το πήρε τοις μετρητοίς. 

Πρέπει όμως τώρα να σας περιγράψουμε, πώς έγινε και τι ειπώθηκε μεταξύ γιατρού και ασθενή, στην πρώτη και μοναδική συνάντησή τους.Μετά τα γνωστά καλωσορίσματα και τις συστάσεις, ο Νίκος άρχισε τη ξομολόγηση. 

Γιατρέ μου, θα σας παρακαλέσω να με πιστέψετε ξαρχής, γι’ αυτά που θα σας ομολογήσω. Γιατί είναι αλήθεια πέρα για πέρα. Φοβάμαι ότι θα πάθω μεγάλη ζημιά. 

Κι ο γιατρός μας: 

Να σας πω την αλήθεια, κύριε Νίκο…
Γιατρέ μου, γίνεται σας παρακαλώ να μιλάμε στον ενικό;

Με πρόλαβες. Ξέρεις, είχα σκοπό να σου το προτείνω σε λίγο κι εγώ.

Εντάξει, είπε ο Νίκος.

Λοιπόν, Νίκο, μη το παίρνεις και τόσο βαριά το ζήτημα. Να ξέρεις ότι ο περισσότερος κόσμος, τη σήμερον ημέρα, έχει προβλήματα σ’ αυτό το θέμα. Το βιάγκρα δε βγήκε στα καλά καθούμενα. Θα το παλέψουμε. Ότι μπορούμε θα κάνουμε. Για πες μου τώρα, περί τίνος ακριβώς πρόκειται. Και στο λέω, ξανά να λάβεις υπ’ όψιν σου ότι όλος ο ντουνιάς υποφέρει από σεξουαλική ανορεξία.

Να μας συγχωρέσετε που ξεχάσαμε να σας ενημερώσουμε ότι ο γιατρός μας είχε όνομα στη πιάτσα, για τις επιτυχίες του, στη θεραπεία της σεξουαλικής ανεπάρκειας. Ήταν επόμενο λοιπόν να υποθέσει ότι ο Νίκος αντιμετώπιζε το συνηθισμένο πρόβλημα της εποχής μας.

Φανταστείτε λοιπόν την σαστιμάρα του όταν άκουσε τον Νίκο να του λέει:

Αμα ναί, γιατρέ μου. Εμένα όμως η μοίρα με καταδίκασε να στέκομαι απ’ την αντικρινή μπάντα της γαμιστικής αναδουλειάς.

Πώς το είπες αυτό; Δηλαδή; ψέλλισε ο γιατρός μας.

Δηλαδή. Δηλαδή εδώ σε θέλω, γιατρέ μου. Εμένα το δράμα μου είναι από την ανάποδη.

Απ’ την ανάποδη; Τι θα πει απ’ την ανάποδη; Είπε ο γιατρός μας με δέος.

Θα σου πω. Κι αν με ξαποστείλεις, να ξέρεις πως θα φύγω στο λεπτό. Γιατί να στο πω στα ίσια, δεν έχω απαίτηση να με πιστέψεις. Αφού κι εγώ ο ίδιος δεν μπορώ να το πιστέψω, ότι αυτά τ’ αρχίδια μου είναι σε θέση να βγάζουν τόσο πράμμα κάθε μέρα. Δυο τρεις φορές το εικοστετράωρο. Εδώ και τέσσερα χρόνια κοντά! Στο λέω, δεν μπορώ να βγάλω άκρη μ’ αυτά που μου συμβαίνουν. Και για τα μέσα στο βρακί μου, αλλά κι για τ’ απ’ έξω.

Καλά για τα μέσα, είπε ο γιατρός.  Αλλά αυτά τα έξω; Τι είναι αυτά τα έξω;

Εμ, αυτά τα έξω, γιατρέ μου,  με απορούν το ίδιο και περισσότερο απ’ ότι τα μέσα.

Πες το, επί τέλους, χριστιανέ μου, και κοντεύεις να με σκάσεις.

Άκουσε, γιατρέ μου, να μου εξηγήσεις και συ. Μπορείς να μου πεις, πώς γίνεται όλοι οι γνωστοί και οι φίλοι μου, να παραπονιούνται,  ότι οι γυναίκες τους, δεν τους κάθονται ούτε μια φορά τη βδομάδα κι εγώ απ’ την άλλη μεριά να έχω μια γυναίκα, που να με κυνηγάει ολημερίς, για να τρώει, η λυσσιασμένη, το κοκό της; Κι άντε, αυτή δεν χρειάζεται, εδώ που τα λέμε, κάθε φορά να βγάζει καινούργια σπέρματα και μαλακίες, όπως εγώ, κι όπως το κάθε σερνικό ζώο. Εγώ απορώ πώς τα βγάζω εγώ! Κι αν εξαιρέσεις και καμμιά φορά στις τόσες, που πάει κούφια η μπαταριά, όλες τις υπόλοιπες φορές, ο μπουρμάς τρέχει στα κανονικά του. Τι στο διάολο! Εργοστάσιο μαλακίας έχω μέσα στ’ αχαμνά μου! Για δε μιλάς και συ να με φωτίσεις λιγάκι;

Νίκο, περίμενε λιγάκι. Να τα πάρουμε τα πράμματα απ’ την αρχή. Να τα βάλουμε σε μια σειρά. Εγώ την  έχασα τη μπάλα. Περίμενε ένα λεπτό. Πρώτα-πρώτα, η μαλακία, που λες, δηλαδή το σπερματικό αυτό υγρό, δεν βγαίνει από τους όρχεις. Τ’ αρχίδια βρε αδερφέ.

Τώρα μάλιστα! Είχε που είχε ο Νικολάκης μας το πρόβλημά του, ήρθε η ώρα ν’ αποτρελαθεί κι απ’ την θεωρία της παραγωγής του σπερματικού υγρού. Ένα σίγουρο πράμμα ήξερε στη ζωή του, ότι αυτό βγαίνει από τους όρχεις, κι αυτό τώρα κινδύνευε θανάσιμα να τιναχτεί στον αέρα. Αρχισε να νοιώθει ένα μούδιασμα στο κεφάλι του. Γιατρός ήταν αυτός που του το δήλωσε. Δεν ήταν κουβέντα του καφενείου.

Όμως για να πούμε τη πάσα αλήθεια, είναι ζήτημα εάν ο ένας στους πενήντα άνδρες, στη χώρα αυτή,  γνωρίζει πού παράγεται κι από πού βγαίνει αυτό που όλοι το λένε μαλακία, δηλαδή το σπερματικό υγρό, που εκρέει το πέος κατά την κορύφωση της σεξουαλικής πράξης. Είναι κι αυτό ένα δείγμα από τα χάλια της παιδείας των Ελλήνων. Από την έλλειψη σεξουαλικής αγωγής στα σχολεία. Βλέπετε το σκοταδιστικό παπαδαριό έχει ακόμα λόγο στα εκπαιδευτικά ζητήματα. Υπουργείο παιδείας και θρησκευμάτων, σου λέει!

Μόλις λοιπόν συνήλθε ο Νίκος από την έκπληξή του ρώτησε τον γιατρό μας:

Γιατρέ μου, εγώ ξέρω γι’ αυτό που βγαίνει από το πράμμα μου όταν χύνω, ότι γίνεται μέσα στους όρχεις, όπως τους είπες, κι ότι αυτοί το παίρνουνε από το μεδούλι της σπονδυλικής στήλης και ο φόβος μου είναι τούτος, μη τυχόν και μου το αδειάσουνε εντελώς τ’ αρχίδια μου, συγνώμη οι όρχεις και πάθω καμμιά ζημιά. Να εδώ και καιρό αισθάνομαι σα να με πονά η μέση μου, όταν σκύβω. Κι εκεί που τα  ’ξερα και τα είχα μια χαρά τακτοποιημένα μέσα στο μυαλό μου, έρχεσαι τώρα εσύ και μου λες ότι η μαλακία, το σπερματικό υγρό που το λες εσύ, δεν βγαίνει από τους όρχεις! Πες μου λοιπόν, σε παρακαλώ, από πού βγαίνει;

Ο γιατρός μας πήγε να ξεκαρδιστεί στα γέλια, αλλά συγκρατήθηκε να μη προσβάλει τον πελάτη του. Σηκώθηκε από την καρέκλα του χτύπησε φιλικά στον ώμο τον Νίκο και του είπε:

Νικολάκη μου μη φοβάσαι, δεν κινδυνεύεις να πάθεις κανένα κακό, ούτε στη μέση σου ούτε και πουθενά αλλού. Να προσέξεις όμως τι θα σου πω, για να το χωνέψεις καλά. Όλ’ αυτά που ξέρεις για το θέμα αυτό δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα.  Το σπερματικό υγρό δε βγαίνει από τους όρχεις αλλά από τον προστάτη.

Από τον προστάτη;! πετάχτηκε ο Νίκος. από κείνο που παθαίνουν οι περισσότεροι άντρες στα γεράματα; Εκείνο που μας βάζουν κωλοδάκτυλο, με το συμπάθιο, οι γιατροί για να το εξετάσουνε;

Ακριβώς, Νίκο, που βάζουνε κωλοδάκτυλο.

Δηλαδή αυτός ο προστάτης δεν παίρνει το υγρό από τη σπονδυλική στήλη; Ρώτησε με αγωνία ο Νίκος.

Όχι, δεν το παίρνει από κει, το παράγει μόνος του.

Τότε γιατί εμένα μου πονάει η μέση μου;

Αν σου πονάει η μέση σου και δεν είναι από την ιδέα σου, τότε να ξέρεις, ότι είναι από κάτι άλλο, εντελώς άσχετο με το σεξ.

Αλλά για στάσου, γιατρέ μου. Ρώτησε ο Νίκος, παίρνοντας ένα κουτοπόνηρο βλέμμα. Δηλαδή οι όρχεις τι ρόλο παίζουνε στην ιστορία αυτή; Ώρα είναι να μου πεις ότι ο θεούλης τους έβαλε πάνω μας για μόστρα κι ότι όλοι εμείς που ξέρουμε ότι το σπέρμα βγαίνει απ΄ αυτά τα μπαλάκια, πως έχουμε μαύρα μεσάνυχτα.

Όχι, Νίκο, δεν έχετε μαύρα μεσάνυχτα, γιατί το σπέρμα πράγματι παράγεται στους όρχεις.

Γιατρέ, μου φαίνεται ότι με δουλεύεις άγρια. Τώρα δα, πριν λίγο δε μ’ έλεγες ότι βγαίνει από τον προστάτη;

Αμ, δεν περιμένεις ν’ ακούσεις, να σου τελειώσω το ζήτημα. Όλη την ώρα ρωτάς και ξαναρωτάς. Ακουσε λοιπόν. Εκεί στη ρίζα του πέους σου, καταλήγουν τρία σωληνάκια.

Τρία σωληνάκια; Ξαναπετάχτηκε ο Νίκος.

Ναι, τρία σωληνάκια. Το ένα φέρνει τα ούρα από την ουροδόχο κύστη όταν ουράς. Όταν κατουράς. Την ώρα εκείνη τ’ άλλα δυο είναι σφαλιστά.

Σφαλιστά; Τι, έχουνε βάνες;

Ναι, έχουνε βάνες. Το δεύτερο σωληνάκι φέρνει από τον προστάτη, όλο αυτό το υγρό που το λες μαλακία. Και το τρίτο και μικρότερο, φέρνει το σπέρμα από του όρχεις. Αυτό το σπέρμα όμως είναι πολύ λίγο. Κατάλαβες; Όλο το άλλο υγρό του προστάτη είναι για να κολυμπάνε μέσα του τα σπερματοζωάρια. Αυτά είναι όλα κι όλα που συμβαίνουν εκεί πέρα. Και να μη φοβάσαι καθόλου για τη μέση σου και το νωτιαίο μυελό της. Να ξέρεις επί πλέον ότι όσο πιο συχνά το δουλεύεις το πράμμα σου, τόσο καλύτερα είναι για τον προστάτη σου.

Ο Νίκος πείστηκε απ’ αυτά που άκουσε. Αφού τον συνέφεραν κι από πάνω, δεν έδειξε κανένα δείγμα δυσπιστίας. Αυτός απαλλάχτηκε από τον φόβο του εντελώς πλέον. Ο άλλος όμως, ο γιατρός μας, φούντωσε από περιέργεια. Δυο τρεις, λέει, φορές τη μέρα! Μάλλον θα τα υπερέβαλε τα πράγματα ο Νίκος. Αυτό το συνηθίζουν οι άντρες. Αλλά κάτι του έλεγε μέσα του ότι ο Νίκος του έλεγε την αλήθεια. Τον υπολόγιζε πολύ αφελή και αθώο, σύμφωνα μ’ αυτά που άκουσε από το στόμα του. Πήρε λοιπόν την απόφαση και τον ρώτησε:

Νίκο, για πες μου τώρα την αλήθεια, αυτό για τις δυο τρεις φορές την ημέρα, που μου είπες, είναι αλήθεια, ή βάζεις και κάμποση σάλτσα απάνω του;

Γιατρέ μου, έχεις δίκιο να μη το πιστεύεις. Κι εγώ στη θέση σου το ίδιο θα έκανα. Εγώ αυτό μόνο σε σένα το έχω πει, γιατί ξέρω πως σ’ όποιον άλλον και να το έλεγα, θα με έπαιρνε στο ψιλό. Αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Κι εγώ, να σου πω, αποράω μ’ αυτό.

Δε μου λες, είπε ο γιατρός μας, η γυναίκα σου τι άνθρωπος είναι; Έχει κάτι διαφορετικό απ’ τις άλλες;

Γιατρέ μου, έχει.

Δηλαδή; Για πες μου.

Πού να σου τα εξηγήσω τώρα. Μεγάλη κουβέντα πας ν’ ανοίξεις. Είναι ολόκληρη ιστορία. Από πού ν’ αρχίσω και πού να τελειώσω.

Τώρα ήταν που φούντωσε η περιέργεια του γιατρού μας σαν πυρκαγιά. Κι αυτή η περιέργεια είχε κάτι το ξεχωριστό. Τον βασάνιζε πολύ, γιατί δεν μπορούσε να βάλει τίποτε στην φαντασία του. Ούτε καν το παραμικρό.

Δεν θα σ’ αφήσω να φύγεις από δω αν δεν μου τα πεις χαρτί και καλαμάρι. Πάρ’ το απόφαση.

Εμ, να τη πάρω, γιατρέ μου, να τη πάρω. Πρώτα όμως να μου ξαναμολογήσεις ότι όλ’ αυτά που μου εξήγησες, πως είναι αλήθεια εκατό τοις εκατό. Γιατί αλλιώτικα δεν θα είναι το μυαλό μου καθαρό να σου ξιστορήσω, κι εγώ, τα καθέκαστα.

Λοιπόν να στο πω για τελευταία φορά, με το χέρι στη καρδιά. Είναι ακριβώς όπως σου τα είπα. Τελεία και παύλα. Στ΄ ορκίζομαι και στα δυο μου παιδιά.

Ο όρκος ήταν υπεραρκετός για να πείσει τον Νίκο.

Εντάξει, γιατρέ μου, τώρα θα σου τα πω όλα. Ακουσε να δεις, η κυρά μου είναι Σμυρνιά. Αυτή η κυρία, που λες, είχε μια γιαγιά πολύ καπάτσα. Αλλιώτικη, σου λέω, από τις άλλες γυναίκες. Τη ζωή την είχε, φαίνεται, φάει με το κουτάλι. Έκανε κουμάντο σ’ όλο το σόι της, όπως μου εξήγησε η γυναίκα μου. Ακόμη κι οι άντρες της οικογένειας  κάθονταν σούζα μπροστά της.

Ήτανε πολύ παστρικιά και όλα τα κορίτσια του σογιού τα ξανάγκαζε σε καθημερινή πάστρα. Έπρεπε, λέει, να μοσχοβολά το κορμί τους ολημερίς. Να φανταστείς ότι τις μάθαινε πώς να ξέρουν να ξεδιαλέγουν τον άντρα τους, μ’ ένα σωρό ορμήνιες. Κι άμα ήτανε λέει αυτός μικροτσούτσουνος και τεμπελογαμησιάρης, πως έπρεπε να τον τζάσουν. Σ’ αυτή τη γλώσσα τα ’λεγε, η αθεόφοβη.

Απ’ την άλλη, τις απότρεπε από παπάδες και πετραχήλια. Έλεγε πως αυτά είναι για χαζούς και στερημένους. Ότι οι άντρες που φιλάνε τα χέρια των παπάδων, πως δεν έχουν αρχίδια μέσα στο βρακί τους. Και τις μάθαινε να κάνουν προσευχές στη Αφροδίτη και στον Πάνα. Τώρα, από πού τα ήξερε αυτή η τρελογριά, τέτοια πράμματα, ένας θεός το ξέρει μόνο. Και να σου πω και κάτι μεταξύ μας; Τις έμαθε να ξυρίζουνε και το πράμμα τους. Εγώ έτσι τη βρήκα, κι έτσι την έχω τη δικιά μου, τόσο καιρό που είμαι μαζί της. Γιατρέ μου, σ’ ορκίζομαι, στο φως μου, δεν ξέρω αν σου έτυχε κι εσένα, αλλά σ’ αυτό το ξυρισμένο λιβάδι, κι απ’ έξω κι από μέσα του, κατάλαβα τι θα πει γαμηστική ανάσταση. Τώρα που το σκέφτομαι ξανά, νομίζω πως μέχρι να γνωρίσω τη γυναίκα αυτή, το τέτοιο μου το είχα μόνο για κατούρημα.

Αλλά τι κάθομαι τώρα να σε ζαλίζω με τέτοιες λεπτομέρειες. Δεν σου το είπα ότι ανοίγουμε μεγάλη ιστορία; Και σε βλέπω τώρα πολύ απορημένο και δύσπιστο, με το δίκιο σου. Αστα να πάνε αυτά. Αφησέ με τώρα να φύγω. Πάρε κι αυτά τα χρήματα, θα σου έδινα περισσότερα, αλλά δεν έχω άλλα, γιατί με απάλλαξες από μεγάλο ζόρι. Σ’ ευχαριστώ, γιατρέ μου. Αντε γεια σου.

Βασδέκης Ν. Σταύρος