Ο ανεκπλήρωτος Έρωτας της Ελλάδας.

Διάβασα κάτι τις προάλλες πολύ ωραίο και παράλληλα τρομακτικό...

''Η πιο άγρια ξενιτιά είναι να ζεις στην Ελλάδα''... και είδα όλο αυτό που νιώθω να χωράει μέσα σε μια φράση. 

Πως να φύγεις από την Ελλάδα; 

Πως να μπορέσεις να αντέξεις μακριά της; 

Πως να αφήσεις τους φίλους, την οικογένεια, τις συνήθειες; 

Όμως τον τελευταίο καιρό είναι σαν να ζούμε σε ξένο τόπο. Τίποτα δεν θυμίζει Ελλάδα, τίποτα δεν μοιάζει οικείο πλέον, τίποτα δεν με κάνει να νιώθω σπίτι μου. Οι άνθρωποι μου φαίνονται να έχουν ...αλλάξει. 

Μου μοιάζουν πιο άγριοι, πιο απρόσωποι, πιο απροσέγγιστοι. Βλέπω να γινόμαστε ένας λαός νότιος, με νοοτροπία βόρειου. Δεν βλέπεις χαμόγελο πουθενά, μια διαρκής μιζέρια και ανασφάλεια. Αλλά αυτό που με θυμώνει πιο πολύ είναι η αποδοχή της κατάστασης. 

Νομίζουμε ότι δεν έχουμε την δύναμη να την ανατρέψουμε. Την έχουμε αποδεχτεί και κοντεύουμε να την συνηθίσουμε. Σε λίγο δεν θα μας προκαλεί καμία έκπληξη, ότι και να μας σερβίρουν.

Και όλοι έχουμε κολλήσει στο παρελθόν, έχουμε γίνει μοιρολάτρες και νομίζουμε ότι θα γίνει κανένα θαύμα και ξαφνικά θα ξυπνήσουμε και θα ήταν όλα ένα κακό όνειρο.
Και αντί να αναζητούμε τους υπεύθυνους για την κατάστασή μας, ψάχνουμε για αποδιοπομπαίους τράγους. Μετανάστες, γενιά του Πολυτεχνείου, δημόσιοι υπάλληλοι. Γιατί αν πραγματικά αποδώσουμε ευθύνες, θα πρέπει να κατηγορηθεί και ο ίδιος μας ο εαυτός. Μα το να αποδοθούν του Καίσαρος τω Καίσαρι είναι κάτι ξεχασμένο χρόνια σε τούτη την χώρα.

Νιώθω πολλές φορές ότι δεν με χωράει αυτή η γη. Νιώθω ότι θέλω να φύγω. Γιατί κάθε μέρα κάτι γίνεται και μου επιβεβαιώνει ότι ο κόσμος αυτός δεν θα αλλάξει ποτέ. Όχι γιατί δεν μπορεί, αλλά γιατί δεν το θέλει. Δεν το θέλει, γιατί αν το ήθελε θα έκανε κάτι. Ακόμα και τώρα που φαίνεται ότι όλα έχουν χαθεί. 

Τελικά οι ήρωες μήπως δεν πολεμάνε σαν Έλληνες; 

Μήπως οι δούλοι σκύβουν σαν Έλληνες;

Έχει χαθεί το φιλότιμό μας. 

Ναι αυτό που δεν μπορεί να μεταφραστεί σε καμιά άλλη γλώσσα, στην χώρα που γεννήθηκε, δεν υπάρχει πια. 

Όπως χάθηκε και το κέφι, όπως έχει χαθεί και η καψούρα,  και η μαγκιά. Τα οποία επίσης δεν μεταφράζονται. Δημιουργήθηκαν από Έλληνες για όποιον θέλει να ζήσει σαν Έλληνας. Μα ενώ οι ξένοι τα αποζητάν ακόμα, εμείς τα έχουμε πετάξει σαν την τρίχα απ΄το ζυμάρι. Έτσι χάθηκε και η ζωή. Όλα αυτά τα πολύτιμα που μας δόθηκαν αφειδώς και δωρεάν, τα ξεχάσαμε για να ζητιανέψουμε και να ακριβοπληρώσουμε κάτι που δεν ήμασταν, κάτι που δεν μας ταίριαζε. 

Γιατί στην ουσία εμείς οι Έλληνες είμαστε πλούσιοι από την γέννησή μας. Το θέμα είναι ότι αυτή την κληρονομιά, που πολλές φορές επικαλούμαστε, πρώτοι εμείς θελήσαμε να την αποτάξουμε. Πρώτοι εμείς την ξεφτιλίσαμε. Και όλο αυτό το παράσιτο που δημιουργήθηκε, πως να πειστούμε τώρα ότι δεν έχει καμιά αξία και ότι αυτό που είχαμε είναι αυτό που τελικά θα μας σώσει.

Μεγαλύτερος έρωτας από την Ελλάδα δεν υπάρχει. 

Το κακό είναι ότι είναι πλέον ανεκπλήρωτος. 

Όπως η Ίλια στο Ποτέ την Κυριακή. 

Που όσοι και να την αγάπησαν, κανένας δεν μπόρεσε να την αποκτήσει και κανένας δεν μπόρεσε και την προσαρμόσει στα θέλω του. 

Αυτό είναι η Ελλάδα. 

Μια γυναίκα απροσάρμοστη, μια γυναίκα με φιλότιμο, κέφι, μαγκιά και καψούρα. Μα εμείς βλέπουμε μόνο την πόρνη.

Θα βάλω ετικέτα το ΄΄υπάρχει ακόμα κάτι που δεν έχει χαθεί…΄΄. 

Να βάλω ερωτηματικό στο τέλος;

http://mia-matia-ston-ilio.blogspot.com/