Σήμερα, το ΠΑΣΟΚ δεν χρειάζεται σε κανέναν παρά μόνο στους ιστορικούς και τους κοινωνιολόγους.

Ένας ήλιος που δύει;

Μέσα σε λιγότερο από ένα χρόνο, ο ένας από τους δυο πυλώνες του δικομματισμού κατέρρευσε με πολύ εντυπωσιακό τρόπο. 

Το ΠΑΣΟΚ είδε τα ποσοστά του από το 43,92% του 2009 να κατρακυλούν στο 13,18% τον περασμένο Μάη και να καταλήγουν στο 12,28% τον Ιούνη. 

Η συνέχεια είναι ακόμα πιο οδυνηρή για το «Κίνημα». Μέσα σε λίγους μήνες και μετά τη συμμετοχή του σε μια ακόμη μνημονιακή κυβέρνηση, το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται έβδομο στις προτιμήσεις του εκλογικού σώματος με ποσοστό 5% στις ψηλότερες τιμές του ενώ στις χαμηλότερες τίθεται εν αμφιβόλω ακόμα και η είσοδος του στην επόμενη βουλή.

Η αποψίλωση του ΠΑΣΟΚ δεν είναι μόνο...

εκλογική. Σαν τέτοια, εύκολα θα μπορούσε να ερμηνευτεί και να περιοριστεί. Άλλωστε πολλές φορές αυτό το κόμμα, όποτε στριμωχνόταν πολιτικά, είχε την πολυτέλεια να μεταβιβάζει ψηφοφόρους του προς όμορους πολιτικούς χώρους της «κεντροαριστεράς» και στη συνέχεια να τους παίρνει πίσω.

Μόνο που αυτή τη φορά δεν συνέβη κάτι τέτοιο. Γιατί οι δυνάμεις του έφυγαν προς τρεις κατευθύνσεις: τη ΝΔ, τον ΣΥΡΙΖΑ και τη «Χρυσή Αυγή» όπως λένε οι μαθηματικές αναγωγές και οι συγκρίσεις των απωλειών του «Κινήματος» με τις αντίστοιχες αυξήσεις των τριών άλλων.

Αν δεχτούμε πως στη ΝΔ πήγε η «κρίσιμη μάζα των αναποφάσιστων» που προσκολλάται στο πρώτο κόμμα και στον ΣΥΡΙΖΑ πήγαν οι «ιδεολόγοι (!) της κεντροαριστεράς» και οι επιτήδειοι που θέλουν να γίνουν τα νέα τεχνοκρατικά στελέχη μιας μελλοντικής «αριστερής» κυβέρνησης, η μετακίνηση παραδοσιακών ψηφοφόρων του «Κινήματος» προς τα φασιστοειδή της «Χ.Α.» δείχνει ότι τα ιδεολογικά ανώριμα τμήματα της εργατικής τάξης που είχαν στεγαστεί στο ΠΑΣΟΚ με την ίδια ευκολία που παπαγάλιζαν ιδεοληψίες περί «Αλλαγής» και «επάρατου δεξιάς» τώρα θέλγονται από «αίμα και τιμή».

Από τις εκλογές μέχρι τώρα, το ΠΑΣΟΚ δεν παρουσιάζει μόνο εκλογική συρρίκνωση αλλά και κρίση ταυτότητας. Είναι ο πιο πιστός εταίρος της κυβερνητικής τρόικας και ο πρόεδρος του λειτουργεί ως ιδεολογικός εκπρόσωπος της μνημονιακής παράταξης.

Την περίοδο της πρώτης μνημονιακής τρόικας υπό τον Παπαδήμο, η ΝΔ ως μικρότερη συνιστώσα κατέφευγε και σε αντιμνημονιακές ρητορίες για να δικαιολογήσει το ρόλο του «άλλου» κόμματος. Τώρα που οι ρόλοι αντιστράφηκαν, το ΠΑΣΟΚ –και να θέλει- δεν μπορεί να κάνει το ίδιο γιατί έχει ταυτιστεί με την πολιτική των μνημονίων και, μέσω αυτής, προσπαθεί να δικαιώσει τις επιλογές του 2009.

Στην πραγματικότητα, ο κύριος κορμός των στελεχών του σημερινού ΠΑΣΟΚ είναι διαποτισμένος από τις λογικές Σημίτη για «την ισχυρή Ελλάδα μέσα στην ισχυρή Ευρώπη» και τις διαχειριστικές λογικές των αμερικανοτραφέντων απολίτικων τεχνοκρατών της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου.

Αυτό ξέρουν να κάνουν οι άνθρωποι, αυτό συνεχίζουν να κάνουν. Κανείς, συνεπώς, δεν σοκάρεται όταν το κόμμα που φώναζε κάποτε «Έξω από την ΕΟΚ» σήμερα ανησυχεί για την καθυστέρηση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης δηλώνοντας πως «η άγονη κατάληξη της Συνόδου Κορυφής για τον κοινοτικό προϋπολογισμό και το πολυετές δημοσιονομικό πλαίσιο δείχνει ότι η εμπειρία της κρίσης αντί να ενισχύσει αποδυνάμωσε τη διαδικασία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης»

Όμως, ό,τι απέμεινε από τη βάση του «Κινήματος» νοιώθει άβολα γιατί βλέπει πως αυτή η πολιτική της ηγεσίας του τού στέρησε κάθε λαϊκό έρεισμα και, όπως λέει η λαϊκή σοφία, «δεν έχει μούτρα να κυκλοφορεί στην κοινωνία». Έτσι, επιταχύνονται οι φυγόκεντρες δυνάμεις προς κάθε κατεύθυνση.

Εκτός από τη βάση, φαίνεται πως κι εκείνοι που εξέθρεψαν και γιγάντωσαν το ΠΑΣΟΚ για πάνω από τρεις δεκαετίες έχουν πάρει την απόφαση τους. Το «Κίνημα» τούς ξελάσπωσε από το 1974 μέχρι σήμερα εκτονώνοντας το ριζοσπαστισμό των πρώτων μεταπολιτευτικών χρόνων,  απορρόφησε και μετάλλαξε τις αντιιμπεριαλιστικές αντι-ευρωενωσιακές διαθέσεις του λαού, συνέβαλλε στο ξεχαρβάλωμα της αγροτικής και βιομηχανικής οικονομίας και, ανοίγοντας την Κερκόπορτα,  παρέδωσε τη χώρα δέσμια στους «δανειστές» επικυρίαρχους.

Σήμερα, το ΠΑΣΟΚ δεν χρειάζεται σε κανέναν παρά μόνο στους ιστορικούς και τους κοινωνιολόγους.

Γι αυτό το σύστημα ανέχεται –και ενθαρρύνει- αυτές τις κινήσεις διάλυσης του κόμματος για να ανοίξει γρήγορα ο δρόμος για μια άλλη εκδοχή του δικομματισμού με «νέους πρωταγωνιστές».

Ήδη τη θέση του ΠΑΣΟΚ, ως αντίπαλου δέους στη ΝΔ, την πήρε ο ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος, μέσα σε ελάχιστο χρόνο, είδε τα μονοψήφια ποσοστά του να πολλαπλασιάζονται όπως οι άρτοι και τα ψάρια στα βουνά της Τιβεριάδας. Κι ίσως, αν κριθεί σκόπιμο, και η ΝΔ να δώσει τη θέση της σε άλλο σχήμα για να συνεχίσει να παίζεται το παιχνίδι του αποπροσανατολισμού με «διαφορετικούς» πρωταγωνιστές.

Αυτό που φαίνεται αυτή τη στιγμή είναι πως κανένας δεν ενδιαφέρεται για την τύχη του ΠΑΣΟΚ: 

ούτε το σύστημα ούτε το εκλογικό σώμα.

Δεν είναι καθόλου απίθανο να ακολουθήσει κι αυτό την πορεία εξαφάνισης τόσων συστημικών κομμάτων όπως το «Λαϊκό Κόμμα», ο «Συναγερμός», η ΕΠΕΚ ή η «Ένωση Κέντρου». 

Κι αν, με τα συντακτικά συνέδρια και τις αναδιοργανώσεις, καταφέρει να πάρει το φιλί της ζωής, φαίνεται πως του επιφυλάσσεται πια ένας άλλος ρόλος, επικουρικός όχι πρωταγωνιστικός.

Όπως όλα δείχνουν, ένας ήλιος (αυτός του ΠΑΣΟΚ) δύει.

Και μισό αστέρι (αυτό του Συνασπισμού) σηκώνεται ψηλά. Σημειολογικό; Ίσως. Ας μην ξεχνάμε, όμως, πως και τα δυο απαντώνται στο διάστημα. Όπως και οι κομήτες.

Εργατικός Αγώνας