Στριφογυρίζουμε μέσα στην κατσαρόλα που βράζει

Μας αρέσει, με αφορμή κάποιο άρθρο ή τα λεγόμενα κάποιου να ξετυλίγουμε σκέψεις.

Συνήθως, η επιλογή είναι τυχαία και τίποτα προσωπικό δεν υπάρχει.

Ο κ. Στέλιος Σταυρίδης συχνά πυκνά σχολιάζει την επικαιρότητα, με τη δική του οπτική ματιά. Μια ματιά, που παραπέμπει σε μια από τις κυρίαρχες λογικές του κόσμου. Στο ψεύτικο δίλημμα "αγορά ή κράτος" είναι τοποθετημένος στο πλευρό της "αγοράς". Κι έτσι αναδεινύει σαν σοβαρό θέμα την "κατασκευή κράτους". 

Τι είναι το κράτος; Τι είναι η αγορά; 

Τις απαντήσεις δίνουν από την εποχή του Χέγκελ και του Μαρξ έως τον Φρίντμαν του σήμερα, όσοι αναμασούν τον κυρίαρχο ιδεολογικό σανό. Και όλη η πολιτική σκηνή από την άκρα αριστερά έως την άκρα δεξιά, κινείται, βασισμένη στο ίδιο δίλημμα.

Είναι όλοι κάτοχοι της αλήθειας, με βαθιά περιφρόνηση προς την άλλη άποψη και κυρίως προς την όποια διαφορετική, παλιά ή νέα ιδέα:

• "Στη ζωή, όταν δεν θέλεις ή δεν μπορείς να ασχοληθείς με τα σημαντικά, είτε ασχολείσαι με τα ασήμαντα, είτε συζητάς τα λάθος πράγματα. Αποπροσανατολίζοντας ασύστολα, νομίζεις ότι δικαιολογείς την ύπαρξη και τον θλιβερό σου ρόλο. "

Ο κ.Σταυρίδης θα μπορούσε να είχε γράψει αυτά τα λόγια, για τον εαυτό του. Αλλά είναι βαρείς οι χαρακτηρισμοί, για να τους ανταποδώσουμε. Ο δικός μας "θλιβερός ρόλος" είναι να σκεφτόμαστε, κρατώντας τις δέουσες αποστάσεις.

Βεβαίως, ο κ. Σταυρίδης βρίσκει κα τα κάνει, έχοντας στο κριτικό του στόχαστρο την άλλη πλευρά του ψεύτικου διλήμματος. Για τον κ. Σταυρίδη, η λεηλασία της Ελλάδας λέγεται "μεταρρύθμιση". Π.χ. είναι "μεταρρύθμιση" και θα στηρίξει την πώληση του δικαστικού μεγάρου και την αυθημερόν ενοικίαση του από τον αγοραστή, ώστε να μη μείνουμε δίχως απόδοση δικαιοσύνης. Στη συνέχεια θα χρειαστεί  να δανειστούμε νέο χρήμα, ώστε να πληρώνουμε το νοίκι του χρέους που ξεχρεώσαμε. Για τον κ. Σταυρίδη, αυτό είναι μεταρρύθμιση του κράτους και της αγοράς. Είναι "λογική"!!!

Δεν θα πλατιάσουμε. Θα δώσουμε τη δική μας εκδοχή, γράφοντας ελληνικά:

Η νεωτερική έννοια του "κράτους" και του "market" (αγορά) των βορείων δεν έχει πολύ σχέση με την πραγματικότητα. Υπάρχει άθλιο κράτος και άθλια αγορά, γιατί ανήκουν στο ίδιο πράγμα, που ελέγχει αμφότερα. Σε μια σκοτεινή ολιγαρχία, καλά κρυπτόμενη πίσω από αριστεροδεξιές ιδεολογίες. Ο κ. Σταυρίδης και οι όμοιοι του ποτέ δεν θα σας πουν πως δεν γίνεται να έχουμε ελεύθερη αγορά και δημοκρατικό κράτος, όταν το εργαλείο, "ο ανταλλάξιμος αντιπρόσωπος της ανάγκης μας", το χρήμα, είναι ιδιοκτησία μιας χούφτας τραπεζιτών. Δεν θα σας το πει και ο Τσίπρας, που είναι στο στόχαστρο του κ. Σταυρίδη.

"Κράτος", στα ελληνικά θα πει "βία", "δύναμη". Η τωρινή έννοια του κράτους, σαν ένα αντικείμενο - εργαλείο, που κατασκευάζεται από έντιμους ειδικούς, δεν υπήρχε στο λεξιλόγιο των ελλήνων. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ "κράτος", χωριστά από τη λέξη "δημοκρατία", για να προσδιορίσει κάτι, πέραν της βίας.

Επίσης στα ελληνικά, "αγορά" είναι ο τόπος συνάντησης των ανθρώπων στο κέντρο της πόλης. Εκεί, στην αγορά, γεννήθηκε η δημοκρατία, σαν φυσικό γεγονός της κοινότητας των ανθρώπων. Για να υπάρξει κοινότητα πρέπει να υπάρχουν άνθρωποι , αυτοδιοικούμενοι. Αυτό μόνο με συνάντηση των πολλών και με τρόπο δημοκρατίας μπορεί να επιτευχθεί. Καλό κράτος και καλή αγορά θα έχουμε, όταν θα υπάρχει δημοκρατία, κοινότητα ανθρώπων και άνθρωποι που δεν αναμασούν τις κυρίαρχες λογικές. Η εκχώρηση αποφάσεων και η εξουσιοδότηση επαγγελματιών απέτυχε. Μα πιο πολύ απέτυχαν οι ιδέες τους, που δεν τις αλλάζουν, γιατί έχουν λόγους.  ΘΕΛΟΥΜΕ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, αλλαγή του συντάγματος και αυτοδιαχείριση της ζωής μας. Τότε θα φτιαχτεί το κράτος και η αγορά, με τον τρόπο του λαού. Δημοκρατικά κι ας κάνει λάθη. Από τα λάθη μαθαίνεις και στη δημοκρατία μπορείς να αλλάξεις και να διορθώσεις αποφάσεις και λάθη. Γι' αυτό τη λένε σχολείο.

Θέλω να διαχειρίζομαι το χρήμα που θα τυπώνω. Ξέρω πως θα κάμω λάθη, αλλά δεν αναγνωρίζω το δικαίωμα στον κύριο Ρόθτσιλντ να το διαχειρίζεται. Δεν τον εξουσιοδότησε κανείς. Πώς να υπάρξει ελεύθερο κράτος και ελεύθερη αγορά, όταν το χρήμα του κράτους και της αγοράς διαχειρίζεται από σκοτεινούς ανθρώπους; Ούτε το όνομα τους δεν πρέπει να λέμε.  Είναι κάτι που δεν υπάρχει. Όλοι κάνουν σαν να μην υπάρχει αυτό το θέμα. Δεν υπάρχει χρέος, κάτω από αυτές τις συνθήκες. Και ΚΑΝΕΙΣ δεν το λέει.

Πατρίδα, κράτος και αγορά, με ένα χρέος και με "κοινοβουλευτισμό" που κατασκευάστηκε από τους  αγγλοσάξωνες επικυρίαρχους, το 1693, δεν μπορεί να γίνει. Θα παραμένουμε αλυσοδεμένοι κωπηλάτες σε αυτοκρατορικές γαλέρες. Όπως τότε και σήμερα.

Αυτό θα υπάρχει όσο κάποιος "στη ζωή, όταν δεν θέλει ή δεν μπορεί να ασχοληθεί με τα σημαντικά, είτε ασχολείται με τα ασήμαντα, είτε συζητά τα λάθος πράγματα. Αποπροσανατολίζοντας ασύστολα, νομίζει ότι δικαιολογεί την ύπαρξη και τον θλιβερό του ρόλο".

Το τελευταίο δεν το γράψαμε εμείς.

Το δικαίωμα στη ζωή, δεν το έχουν οι πολλοί. Και μόνο τη ζωή χρωστάμε. Και μόνο χρέος επί της γης είναι το τέλος του καθένα μας.

Το δικό μας κόκκινο μπαλόνι θέλει σκάλες πολλές, για να το φέρουμε ξανά στη γη και να το δώσουμε στα παιδιά να παίζουν.

(Στην είκονα, ο Δον ΨΥΧΩΤΗΣ)

Στη συνέχεια, κάτι για να περνά η ώρα σας. Ένα "κράτος" που γεννήθηκε μέσα στο "χρέος" και από το "χρέος". Όχι, πάντως, προς την πατρίδα ή προς τους έλληνες:

πηγη