Επινοημένο ψεύδος, η αναμέτρηση Δαυίδ και Γολιάθ!

 
  

Του Μ. Καλόπουλου

Ο Σαούλ και το «πονηρό πνεύμα»

                  
Τα προηγούμενα τρία βιβλία της σειράς, μας ξενάγησαν στα απίστευτα κατορθώματα των βιβλικών ηρώων και μας παρουσίασαν έναν ολόκληρο κόσμο άγνωστης μαγείας και πανουργίας, αυξάνοντας τους ορίζοντές της κατανόησής μας, γύρω απ’ τους παράξενους, συχνά πανέξυπνους αλλά και αδίστακτους τρόπους παρέμβασης της μαγείας στην ιστορία!
Αρχίσαμε από τον Αβραάμ και την εξουσιαστική του μαγεία στην Αίγυπτο και την Παλαιστίνη.

 Παρακολουθήσαμε την εκπληκτική αναρρίχηση του Ιωσήφ στην Αιγυπτιακή εξουσία. Είδαμε τον Μωυσή να γεμίζει την ίδια αυτή χώρα με παράξενες "πληγές", εξασφαλίζοντας την έξοδο των Εβραίων από τη χώρα! 

Στη συνέχεια ξεναγηθήκαμε στις ...παράξενες νικηφόρες μάχες του Ιησού τού Ναβή στην Χαναάν και καταλάβαμε τους μαγικούς τρόπους, της νικηφόρου διείσδυσής του, ανάμεσα στα δεκατέσσερα πάνοπλα έθνη της Παλαιστίνης. 

Μετά την εγκατάσταση του λαού Ισραήλ στην γη Χαναάν, "πλησιάσαμε" και παρατηρήσαμε εκπληκτικές λεπτομέρειες γύρω απ’ την αινιγματική και ανεξήγητη δύναμη κάποιων Κριτών, όπως του Σαμψών, του Γεδεών και του Σαμουήλ.

Σ’ αυτό το βιβλίο, πήραμε ήδη μια μικρή γεύση από τα ποικίλα "θαύματα" του Ηλία και του Ελισαίου και στη συνέχεια παρακολουθήσαμε την ταχύτατη άλωση της Βαβυλώνας, από τους ίδιους τους σκλάβους της! Ξεναγηθήκαμε στα "θαύματα" εκδίκησης και παρεμβατισμού στην ιστορία των λαών της ανατολής και θαυμάσαμε το ενδεχόμενο της ανάμειξης των ονειροποιών μάγων, στις αποφάσεις της εκστρατείας των Περσών κατά της Ελλάδος και του πολιτισμού της... και εκστατικοί καταλήξαμε, μπροστά στο σοβαρό ενδεχόμενο της ανάμειξης του "χαλδαϊκού" ιερατείου, στην δολοφονία του Μ. Αλεξάνδρου!

Μελετώντας λοιπόν απ’ αυτή την σκοπιά την Βίβλο,...
καταλαβαίνουμε πως δεν έχουμε μπροστά μας, την ιστορία κάποιου δραστήριου βιβλικού θεού, που (κατά τον αφελή θεολογικό ισχυρισμό), άλλο δεν έκανε απ’ το να αναμειγνύεται καθημερινά στην ιστορία των ανθρώπων, αλλά ένα διαχρονικό, ισχυρό κέντρο παραγωγής εφαρμοσμένης μαγείας, με πλήρη συναίσθηση της παρεμβατικής του δύναμης στην διαμόρφωση της ιστορίας! 

Πού οδηγούν όμως όλα αυτά; Έχουν οποιανδήποτε σχέση με την Καινή Διαθήκη, προς την οποία αναπόφευκτα κατευθύνεται αυτή η μελέτη; Γνωρίζοντας μάλιστα ότι υπάρχουν καθοριστικότατες ιστορικές εξελίξεις, που δρομολογήθηκαν από τα λόγια και τα έργα του κεντρικού ήρωα της Καινής Διαθήκης, μπορούμε δικαιολογημένα να υποθέσει, ότι και η δική του περίπτωση, δεν ήταν τίποτε περισσότερο απ’ το αποκορύφωμα όλης αυτής της βιβλικής τέχνης; Περιέχει τελικά η Καινή Διαθήκη, μια άδολη θεολογία, με αξεπέραστο φιλάνθρωπο και ηθικό μεγαλείο, ή μήπως έχει κι αυτή συγκαλυμμένους τους ίδιους ή και χειρότερους ακόμα δόλους να μας αφηγηθεί;

Για να υποθέσουμε τις απαντήσεις στις σημαντικές αυτές ερωτήσεις, πρέπει πρώτα να μας απασχολήσει μια άλλη κομβική ερώτηση: Γιατί ο Χριστός Ιησούς, εκβάλλει δαιμόνια;
Πράγματι όλοι γνωρίζουν, ότι ο μεγάλος πρωταγωνιστής της Καινής Διαθήκης, ο Χριστός Ιησούς, εκβάλλει συνεχώς και αδιαλείπτως δαιμόνια! Δεν είδαμε όμως κάτι ανάλογο, να συμβαίνει στην Παλαιά Διαθήκη ούτε με τον ίδιο τρόπο, αλλά ούτε και μ’ αυτή την συχνότητα. 

Για να βρεθούμε λοιπόν σε πλεονεκτική θέση αναγνώρισης των κινήσεων και των λόγων του Ιησού, όταν σε λίγο η μελέτη μας αυτή θα ασχοληθεί με τα έργα και τις ημέρες του βασικού ήρωα της Καινής Διαθήκης, πρέπει πρώτα να ανακαλύψουμε την προϊστορία των δαιμόνων, ώστε να μπορέσουμε να υποθέσουμε τον λόγο, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο ο Ιησούς εκβάλλει δαιμόνια! 

Πριν μπούμε λοιπόν στην Καινή Διαθήκη και την ανάλυση της δράσης του κεντρικού ήρωά της, πρέπει να καταλάβουμε κάποια πράγματα, για την προέλευση της δαιμονο-θεραπείας στην Καινή Διαθήκη. Για να γίνει όμως αυτό, πρέπει να κάνουμε μια σχετικά εκτεταμένη, αλλά ενδιαφέ¬ρουσα όπως θα δείτε αναδρομή, στο θέμα της βιβλικής δαιμονολογίας. Στην περί δαιμόνων λοιπόν αναζήτηση μας, ας επιστρέψουμε για λίγο στην εποχή του βασιλιά Σαούλ και του προφήτη Σαμουήλ.

Η περίοδος των «Κριτών»,  με τους περιστασιακούς υπερασπιστές του έθνους ήταν πιά στο τέλος της. Ο δήθεν θεόσταλτος αυτός θεοκρατικός θεσμός, απεδείχθη ανεπαρκής για τις καθημερινές αμυντικές και πολεμικές ανάγκες του έθνους. Αν και οι Κριτές είχαν κερδίσει αρκετές μάχες ανάμεσα στα έθνη της Χαναάν, συχνά με όπλα μαζικής εξόντωσης (υδατομαγγανείες), στην πορεία έγινε φανερή η έλλειψη μιας διαρκούς οργανωτικής εξουσίας, κατά τα πρότυπα των γύρω εθνών, που θα μπορούσε να συντηρεί μια οργανωμένη ετοιμοπόλεμη αντίσταση κατά των οργανωμένων στρατιωτικά αντιπάλων.

 
Ο Σαούλ, υπήρξε ο πρώτος βασιλεύς του έως τότε απολύτως θεοκρατικά διοικούμενου έθνους των Εβραίων. Επελέχθη μεταξύ των ανδρών του Ισραήλ, γιατί ήταν ψηλός και ρωμαλέος για να οργανώσει το έθνος στρατιωτικά και να αναλάβει με ισχυρές εξουσίες την διοίκησή του.
Το εβραϊκό ιερατείο, με καθυστέρηση αιώνων, φαίνεται πως τελικά κατάλαβε την αξία ενός συγκεντρωτικού εκτελεστικού της θέλησης του μηχανισμού. 

Έτσι ο Σαούλ, εχρίσθη από τον προφήτη Σαμουήλ, πρώτος βασιλιάς των Εβραίων, αλλά μόνο για να είναι ο μάχιμος βραχίονας της κρυφής ιερατικής τους εξουσίας. Όφειλε λοιπόν να υπακούει τυφλά στις εντολές των ιερέων.

  
Ο Σαούλ όμως, δεν απεδείχθη καλό θεοκρατικό υποχείριο. Αγνοούσε πολλά για τον τρόπο που ο θεός Σαβαώθ  κέρδιζε τις μάχες, και πολλές απ’ τις λεπτομέρειες της κρυφής "θεϊκής" (ιερατικής) δύναμης, του ήταν ακατανόητες. Συχνά ανέπτυσσε πρωτοβουλίες, που μπορεί να ταίριαζαν σ’ έναν πραγματικό βασιλιά, αλλά όχι και στα σχέδια των σκοτεινών ιερατικών δυνάμεων που τον έχρισαν και τον ήθελαν απόλυτο υποχείριό τους. Έτσι, η καθαίρεση και η απομάκρυνσή του από το βασιλικό αξίωμα, ήταν θέμα χρόνου! 

Αφορμή της καθαίρεσής του, υπήρξε μια εξαιρετικά σκληρή εντολή, που απαιτούσε: «εξολόθρευσε κάθε τι απ’ τους Αμαληκίτες, μη λυπηθείς, αλλά εξόντωσε άνδρες, γυναίκες και παιδιά, από νήπια έως και θηλάζοντα,  βόδια, πρόβατα, καμήλες και όνους». (Μασ.) Α΄Σαμ.15.3. ή (Ο΄)Α΄Βασιλειών 15.3.

     
Ο Σαούλ, αν και δεν είχε κανένα πρόβλημα στην εκτέλεση αυτής της ξεκάθαρης γενοκτονίας και με την υποτιθέμενη αυτή εντολή του θεού του, σκότωσε εν ψυχρώ: «νήπια και θηλάζοντα», παρ’ όλα αυτά θεώρησε άσκοπη απώλεια, την σφαγή των καλοθρεμμένων κοπαδιών των κατεσφαγμένων εχθρών του και κράτησε για λάφυρα, πολλά απ’ τα κοπάδια των Αμαληκιτών. Για αδιευκρίνιστους επίσης λόγους, (ίσως συναδελφική αλληλεγγύη) δεν σκότωσε, αλλά απλώς αιχμαλώτισε τον αντίπαλο βασιλιά των Αμαληκιτών που ονομαζόταν Άγαγ.

Όμως, όταν ο προφήτη Σαμουήλ, ο άνθρωπος που με τους μυστικούς, μαγικούς του "αναθεματισμούς", (υδατομαγγανείες ) χάρισε την συγκεκριμένη κραταιά νίκη στον Σαούλ, άκουσε τα βελάσματα των ξένων κοπαδιών, αντέδρασε με ανεξήγητη οργή και είπε ανακοινώνοντας ορθά κοφτά την καθαίρεση του Σαούλ: «ο Κύριος σε απέρριψε απ’ το να είσαι βασιλιάς... τον δε Άγαγ, (βασιλιά των Αμαληκιτών) έσφαξε ο Σαμουήλ, ενώπιον  του Κυρίου». Α΄Σαμ.15.24,33.  

Στην συνέχεια, ο εξοργισμένος Σαμουήλ ξεκαθαρίζει στον Σαούλ, πως αν και βασιλιάς, διέπραξε το ασυγχώρητο αμάρτημα της ανυπακοής και πως το μέγα ζητούμενο, δεν είναι η νίκη ούτε οι θυσίες, αλλά η λεπτομερής, απόλυτη και τυφλή υποταγή του στις θεϊκές εντολές των ιερέων. Ο Σαμουήλ το ξεκαθαρίζει αυτό λέγοντας στον Σαούλ το παροιμιώδες βιβλικό απόφθεγμα: «η υποταγή, είναι καλυτέρα παρά την θυσία και η υπακοή, παρά το πάχος των κριών». Α΄ Σαμ.15.22. 

Στην συνέχεια, ο Σαμουήλ αποχωρεί έξαλλος, αγνοώντας επιδεικτικά τις κραυγές συγγνώμης του βασιλιά Σαούλ και ακολούθως, ψάχνει, βρίσκει και χρίζει (αλείφει δηλαδή με λάδι) τον Δαυίδ, τον γιό κάποιου Ιεσσαί, ως κρυφό διεκδικητή και διάδοχο του Σαούλ στον θρόνο του Ισραήλ.
Και εδώ ακριβώς κορυφώνεται το δικό μας ενδιαφέρον. 

Παρατηρού¬με λοιπόν ότι ο Σαμουήλ προφητεύει, αλλά και δρομολογεί κρυφά απ’ τον Σαούλ, εξελίξεις που θα πραγματοποιήσουν όσα προφήτεψε! Η ίδια η Βίβλος μας παρουσιάζει με άφθονες λεπτομέρειες, το ενδιαφέρον παρασκήνιο των προφητικών τεχνασμάτων, που θα ανατρέψουν τελικά τον ανυπάκουο βασιλιά Σαούλ. 

Αμέσως μετά την κρυφή αυτή πράξη κατά του Σαούλ, η αφήγη¬σή μας παρουσιάζει έναν αόρατο κόσμο συνεργαζόμενων ενοχλητικών "πνευμάτων" για την επιδιωκόμενη ανατροπή του Σαούλ: «Και όταν το πνεύμα Κυρίου απέστη (έφυγε) από τον Σαούλ, πνεύμα πονηρόν παρά Κυρίου (!) έπνιγεν αυτόν, και είπαν (ερμηνεύοντας την κατάσταση) οι παίδες (οι αυλικοί) του Σαούλ: ιδού πνεύμα Κυρίου πονηρόν σε πνίγει (μασ.ταράτει)». (Ο΄) Α΄Βασ.16.14. ή (Μασ.) Α΄Σαμ.16.14. 

Αυτή είναι η πρώτη φορά, που στην Βίβλο διαβάζουμε για «πνεύμα Κυρίου πονηρόν» προερχόμενο από τον ιδιο τον Γιαχβέ, που μπορεί να προκαλεί ασθένεια! Στον κατάλληλο λοιπόν χρόνο, τον Σαούλ άρχισαν να παρενοχλούν συγκεκριμένα επαναλαμβανόμενα σωματικά συμπτώματα! Μια ανεξήγητη πνιγηρότητα  (ταραχή) βασάνιζε πλέον περιστασιακά τον βασιλιά. 

Οι υπηρέτες του βασιλιά, (κρυφοί συνεργάτες του ιερατείου), που σύμφωνα με την πάγια συνταγή της ασθενοποιού μαγείας, ήταν και οι αφανείς υπεύθυνοι για την "πληγή" του βασιλιά, όχι μόνο ερμήνευσαν με σιγουριά τον τύπο και την προέλευση της δυσφορίας, αλλά συμβούλεψαν τον βασιλιά και τι ακριβώς πρέπει να κάνει: «ας αναζητήσουμε λοιπόν κύριέ μας, κάποιον άνδρα που να ξέρει να παίζει κινύρα,  και όταν το κακό(Ο΄ πονηρόν) πνεύμα έρχεται πάνω σου, σταλμένο απ’ τον θεό, τότε ο μουσικός αυτός θα παίζει την άρπα (κινύρα) του και θα γίνεσαι καλά».(Β.Β.) Α΄Σαμ.16.15-16. (Ο΄) Α΄Βασ.16.23. 

Με λίγα λόγια, κάποιοι αυλικοί, υποτακτικοί του ιερατείου, κρυφοί κομπάρσοι στο θέατρο της σωτηρίας, όχι μόνο καταμαγγάνευαν (νόθευαν-δηλητηρίαζαν) τα γεύματα ή τα ποτά του βασιλιά, προκαλώντας του παροδική δυσάρεστη δυσφορία, (δύσπνοια, πνιγηρότητα), αλλά γνώριζαν και... τις μουσικές προτιμήσεις του δαίμονα! Του έδωσαν λοιπόν την κατάλληλη συνταγή θεραπείας: το κακό πνεύμα, θα ησυχάζει μόνο με την σωστή μουσική και φυσικά το κατάλληλο τραγούδι!  

Τώρα, γιατί ο δαίμονας θα ησύχαζε με κινύρα και τραγούδι και όχι με τύμπανα, αυλούς ή λιβάνια, πρέπει πιά να το έχετε ήδη καταλάβει... γιατί ακριβώς σ’ όλα αυτά ήταν καλός, ο εκλεκτός του ιερατείου και επόμενος ήρωας της Βίβλου... ο Δαυίδ! Ο βασιλιάς Σαούλ λοιπόν, συμφώνησε και διέταξε: «βρήτε μου άνδρα ορθώς ψάλλοντα και εισαγάγετε αυτόν προς εμέ». (Ο΄)Α Σαμ.16.17. 

Η συνέχεια είναι γνωστή, αλλά και προβλέψιμη: «τότε απεκρίθη εις εκ των αυλικών αυτού (του Σαούλ) και είπε, εγώ είδον (εντελώς τυχαία εννοείται) τον υιόν του Ιεσσαί, ειδήμονα εις το παίζειν  άνδρα συνετό, άνδρα πολεμιστή και σοφό στον λόγο, άνθρωπο ωραίο, που ο Κύριος είναι μετ’ αυτού». Μασ. Α΄Σαμ.16.18.  

Εντελώς τυχαία και απολύτως συμπτωματικά, ο κατάλληλος ψάλτης-θεραπευτής για τον Σαούλ... ο μοναδικός ικανός διώκτης της βασιλικής ταραχής και πνιγηρότητας, δεν ήταν άλλος, απ’ τον κρυφά χρισμένο διεκδικητή του θρόνου, τον Δαυίδ! Έτσι ο νέος ευνοούμενος του κρυφού ιερατείου, ο χρισμένος (Μεσσίας) Δαυίδ, έπαιρνε πανηγυρικά το εισιτήριο εισόδου στην αυλή του ανυποψίαστου βασιλιά! 

Το καθιερωμένο σωτηριακό σενάριο, με την μορφή της οργανωμένης συνωμοσίας, επαναλαμβάνεται πλέον και μέσα στους κόλπους του Ισραήλ! Το θέατρο της σωτηρίας, έστησε το ψευδο-ιαματικό του δίχτυ, γύρω απ’ τον πάσχοντα Σαούλ και ήταν έτοιμο να πραγματοποιήσει νέες, αξιοθαύμαστες πληγές και ιάσεις, που βεβαίως θα πληρωθούν με ευγνωμοσύνη, εύνοια και προνόμια απ’ τον ίδιο τον δικό τους παθόντα βασιλιά, που αγνοεί ότι εφεξής θα είναι αυτός το θύμα της ιερατικής πλεκτάνης! 

Το κρυφό διευθυντικό ιερατείο, με την ίδια ακριβώς αδιαφορία που μπορούσε να γενοκτονεί τους φυλετικά αδελφούς Μαδιανίτες, με την ίδια ευκολία αποφασίζει να πληγώσει μυστικά και τον ίδιο τον βασιλιά του Ισραήλ Σαούλ! Απ’ την μια, με τους κρυφούς μηχανισμούς της μαγγανείας, ετοιμάζει δυσβάσταχτες ενοχλήσεις (πληγές) στον απερχόμενο ανεπιθύμητο βασιλιά, ενώ απ’ την άλλη, ο εκπαιδευμένος στις ιερατικές τέχνες νεαρός Δαυίδ, αναλαμβάνει τον ρόλο του λυτρωτή, (Μεσσία, Maschiah) για να δρέψει δάφνες και προνόμια!

Πληγές λοιπόν και ιάσεις σε αέναη επανάληψη, σταλμένες απ’ το ίδιο εξουσιαστικό κέντρο, στήνουν σταθερά ένα ενδιαφέρον εξουσιαστικό παρασκήνιο, για να δέσουν τις εξελίξεις στο άρμα των συμφερόντων και της θέλησης του κρυφού ιερατείου.

 «Ο Κύριος των πνευμάτων και εξουσιαστής των σωμάτων»  το αδίστακτο κρυφό ιερατείο, σαν πραγματικός θεός, παρακολουθώντας αόρατος τις εξελίξεις, διασκεδάζει σπουδάζοντας την τέχνη της επέμβασης στην ιστορία, πάνω στο ίδιο του το έθνος και στην πλάτη του δικού του λαού και των ηγετών του!
Ακόμα και αν δούμε το περιστατικό απ’ την συνηθισμένη σκοπιά ενός πιστού θεολόγου, το πράγμα παραμένει εξαιρετικά μπερδεμένο. 

Δηλαδή, σύμφωνα με την παραδεκτή από τους πιστούς εκδοχή, αυτός που στέλνει το πονηρό πνεύμα για τιμωρία στον ανυπάκουο Σαούλ, είναι ο "θεός". Ο Δαυίδ όμως, κόντρα σ’ αυτήν την θεϊκή θέληση, ανακόπτει με το θεραπευτικό του τραγούδι την ίδια την θεϊκή τιμωρία! 

Παρ’ όλα αυτά, ο "θεός", όχι μόνο δεν ενοχλείται, αλλά απεναντίας, γίνεται φανερό ότι ο ίδιος αυτός "θεός", στέλνει το κακό πνεύμα στον Σαούλ, ακριβώς για να δώσει, υπόσταση στις ικανότητες του εξορκιστή πνευμάτων Δαυίδ! Πληγές και ιάσεις λοιπόν απ’ το ίδιο εξουσιαστικό κέντρο! 

Και διερωτάται κανείς: αν όπως θέλει εδώ η αφήγηση, ο θεός δημιουργεί τις σωματικές πληγές, για να δώσει την ευκαιρία στον ευνοούμενό του, να αποκτήσει τον πολύτιμο τίτλο του θεραπευτή, τότε... τί στο καλό θα εμπόδιζε, οποιονδήποτε έξυπνο προφήτη και λάτρη του θεού των πληγών και των ιάσεων... να επαναλάβει το πανέξυπνο αυτό "θεϊκό" κόλπο; 

Ασφαλώς τίποτε!

Τελικά το πανέξυπνο κόλπο απέδωσε! Η απροσδόκητη αυτή πληγή της πνιγηρότητας, σταλμένη στον κατάλληλο άνθρωπο και στον κατάλληλο χρόνο, έδωσε στον Δαυίδ τον ευνοημένο του ιερατείου, την ασφαλέστερη αφορμή εισόδου στην βασιλική αυλή: «και απέστειλε ο Σαούλ μήνυμα προς (τον πατέρα του Δαυίδ) Ιεσσαί, λέγων, πέμψον μοι τον υιόν σου.

 Και έλαβε ο Ιεσσαί όνον φορτωμένον με άρτους και ασκόν οίνου και έπεμψε αυτά δια του Δαυίδ του υιού αυτού (δώρα) προς τον Σαούλ. Και αγάπησε ο Σαούλ αυτόν(τον Δαυίδ) σφόδρα και έγινε οπλοφόρος αυτού. Και απέστειλε ο Σαούλ προς τον Ιεσσαί λέγων, ας παραστέκεται παρακαλώ ο Δαυίδ έμπροσθέν μου, διότι εύρηκε χάριν εις τους οφθαλμούς μου. Και όποτε το παρά θεού πονηρόν πνεύμα ήτο επί τον Σαούλ, ελάμβανε την κιθάραν (Ο΄ κινύρα) ο Δαυίδ και έπαιζε και ανεκουφίζετο ο Σαούλ και ανεπαύετο και απεσύρετο απ’ αυτού το πονηρόν πνεύμα». Α΄Σαμ.16.19-23. 

Αυτή είναι η πρώτη εμφάνισή του Δαυίδ στο βιβλικό κείμενο και προφανώς η πραγματική αφορμή της γνωριμίας του (επ)αοιδού-διώκτη κακών πνευμάτων Δαυίδ, με τον πάσχοντα από κακό πνεύμα Σαούλ.