Το κείμενο αυτό θα το κατανοήσουν καλύτερα όσοι πρόλαβαν την εποχή που στις τηλεοράσεις βάζαμε πετσετάκια και τα σαλόνια τα ανοίγαμε μόνο στις γιορτές. Αφορά τον οργανισμό Εργατικής Εστίας.
Για μένα ως παιδί αυτές οι δύο λέξεις ήταν συνώνυμες με θάλασσα και εκδρομές. Ούτε είχα συνειδητοποιήσει ότι ήταν κρατικός οργανισμός, ούτε με ένοιαζε. Όταν στο σπίτι μας ακούγονταν αυτές οι λέξεις ήταν πάντα για καλό και πάντα για ξεγνοιασιά και παιχνίδι.
Η εργατική Εστία, μας πήγαινε καθημερινά για μπάνιο στο Καβούρι, τα μεσημέρια του καλοκαιριού. Το οποίο Καβούρι τότε, καμία σχέση με το σημερινό. Καθαρό, χωρίς κόσμο, κλπ. Βέβαια τότε εμείς ως παιδιά το τελευταίο που εκτιμούσαμε ήταν η καθαριότητα της θάλασσας, αλλά αυτό δεν αλλάζει τίποτα στην ανάμνηση.
Η Εργατική Εστία, μας πήγε εκδρομές. Στην Σπάρτη και την ευρύτερη περιοχή της Λακωνίας, στην Καβάλα, την Θεσσαλονίκη, το Ναύπλιο.
Τα παιχνίδια, τα γέλια μας, οι αδημονίες μας, οι εκπλήξεις μας, η ευχαρίστησή μας, τα ανοιχτά μάτια μας οφείλονται, στην Εργατική Εστία.
Αν δεν ήταν αυτή πολλά κομμάτια παιδικών χρόνων δεν θα υπήρχαν. Ή δεν θα υπήρχαν έτσι. Διότι οι εκδρομές με πούλμαν εκείνης της εποχής, πρόσφεραν την περιπέτεια που γοητεύει ένα παιδί 8 – 10 ετών.
Και μόνο το πούλμαν, ο τρόπος που ο οδηγός άλλαζε τις ταχύτητες, το στόλισμα του εσωτερικού του λεωφορείου, οι κασέτες με τα τραγούδια και η ...
θέα του δρόμου που φεύγει κάτω από το όχημα, ήταν αρκετά για τα παιδικά μάτια και μυαλά. Καταγοητευμένα ζητούσαμε να καθίσουμε δίπλα στον οδηγό, για να απολαμβάνουμε την διαδικασία… Οι καλοί μας άφηναν οι στριμμένοι όχι…
Όλα αυτά και άλλα τόσα ήταν η Εργατική Εστία, για μένα και φαντάζομαι για πολλά παιδιά, μεσαίων και φτωχών οικογενειών, που δημιούργησαν εσωτερικοί μετανάστες, στα προάστια της Αθήνας και στο κέντρο της.
Δεν ξέρω τι χασούρα είχε ο κρατικός προϋπολογισμός, από αυτόν τον οργανισμό, και τον κλείνουν. Ούτε ξέρω πόση επιδότηση του έδιναν, ή με τι ποσοστό συνέβαλλαν οι εργαζόμενοι σε αυτόν.
Έχω πειστεί όμως ότι αυτός που πήρε την απόφαση για το κλείσιμο, δεν το έκανε για οικονομικούς λόγους. Το έκανε για να εκδικηθεί.
Όπως ακριβώς εκδικούνται σε όλες τις αποφάσεις τους, τον ελληνικό λαό. Το έκανε για να ξεριζώσει αναμνήσεις, κομμάτια παιδικών χρόνων, κομμάτια ζωής. Να ξεριζώσει τις εικόνες από το Καβούρι, από την Σπάρτη, τους φίλους που κάναμε εκεί, τον ήλιο που μας φώτισε, τα γέλια, τις πλάκες μας και τις προσμονές μας.
Αν κάποιος είχε δεθεί με αυτά, δεν θα μπορούσε να καταργήσει αυτόν τον οργανισμό. Είναι απόφαση λιμοκοντόρου, ψυχρού χαρτογιακά, με αποστειρωμένα άοσμα και άχρωμα παιδικά χρόνια. Και με αντίστοιχα τωρινά χρόνια.
Έτσι να μείνει ως το τέλος.
Αποστειρωμένος, μίζερος, αγέλαστος, αποστεωμένος, φυλακισμένος στους αριθμούς του και στα μηδενικά τους. Αυτά του αξίζουν.
Και εύχομαι κάποια στιγμή, ελπίζω σύντομα, να πέσει στις τρύπες των μηδενικών που έχει θεοποιήσει.
Αυτός και όλοι αυτοί οι εγκληματίες.
Θύμιος Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υβριστικά σχόλια δεν δημοσιεύονται...Επίσης χρησιμοποιήστε ελληνική γραφή για να αναρτηθούν τα σχόλιά σας.