Από το πολύ ξύλο κάποια στιγμή έχασα την επαφή με το χρόνο....

Τα 36 χρόνια που έχουν περάσει από τον Ιανουάριο του 1974 δεν έχουν καταφέρει να σβήσουν τις εφιαλτικές στιγμές που πέρασε ο 72χρονος, σήμερα, Γρηγόρης Κοκοζίδης μέσα στο «κολαστήριο ψυχών», τα κρατητήρια της χουντικής «Εθνικής Ασφάλειας» στη Βαλαωρίτου

ΡΕΠΟΡΤΑΖ ΛΑΜΠΡΙΝΗ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

«Από το πολύ ξύλο κάποια στιγμή έχασα την επαφή με το χρόνο. Θυμάμαι μόνο τις κραυγές πόνου, τα αίματα που έτρεχαν από παντού και τα πλακάκια στο "χειρουργείο", όπως λέγαμε την κουζίνα, τα οποία έσπασαν από το βάρος του κεφαλιού μου όταν με χτύπησαν με δύναμη επάνω τους».

Τα 36 χρόνια που έχουν περάσει από τον Ιανουάριο του 1974 δεν έχουν καταφέρει να σβήσουν τις εφιαλτικές στιγμές που πέρασε ο 72χρονος, σήμερα, Γρηγόρης Κοκοζίδης μέσα στο «κολαστήριο ψυχών», τα κρατητήρια της χουντικής «Εθνικής Ασφάλειας», στη Βαλαωρίτου 11-13.

Οι κραυγές πόνου, τα κλάματα και τα συνωμοτικά σφυρίγματα που στοίχειωναν για χρόνια το κτίριο, σήμερα θα σιωπήσουν. Στη θέση τους θα ηχήσουν οι λυγμοί και οι αναμνήσεις, σε μία εκδήλωση μνήμης που διοργανώνει στις 12 το μεσημέρι ο Σύνδεσμος Φυλακισθέντων Εξορισθέντων Αντιστασιακών (ΣΦΕΑ), ανοίγοντας για πρώτη φορά την πόρτα των κρατητηρίων, στα οποία βασανίστηκαν εκατοντάδες άτομα.

«Στα υπόγεια αυτού του κτιρίου πέρασα έναν ολόκληρο μήνα, όταν με συνέλαβαν στις αρχές του 1974», θυμάται ο κ. Κορκοζίδης. Κατά τη διάρκειας της ημέρας, κοιμόταν μέσα στο κελί, ενώ μόλις βράδιαζε ξεκινούσε ο εφιάλτης. Από τις 12 τα μεσάνυχτα μέχρι τα ξημερώματα, από τον 4ο όροφο του κτιρίου ακούγονταν μόνο κραυγές απόγνωσης και πόνου. «Εκεί ήταν το γραφείο του Βασίλη Καραμήτσου, του αρχιβασανιστή, του "ηλεκτρολόγου", όπως τον φωνάζαμε λόγω των ιδιαίτερων γνώσεων που είχε σχετικά με το ηλεκτροσόκ», συμπληρώνει. Ηλεκτροσόκ, φάλαγγα και ξύλο, εναλλάσσονταν για ώρες επάνω σε ένα σιδερένιο κρεβάτι, δίπλα στο «χειρουργείο».

Τι ήταν αυτό που τον κράτησε ζωντανό; Το σύμφωνο σιωπής που υπέγραψε νοερά με τον εαυτό του και κατάφερε να τηρήσει για έναν ολόκληρο μήνα. «Ηταν κάτι παράξενο αυτό που μου συνέβαινε εκείνες τις ημέρες. Οταν το πήρα απόφαση ότι θα αντέξω, το έκανα. “Δε θα μιλήσω”, σκεφτόμουν, και αυτό έκανα», αναφέρει.

Σήμερα, καθώς ετοιμάζεται να μπει για πρώτη φορά μέσα στο χώρο που σημάδεψε τη ζωή του, ο κ. Κορκοζίδης νιώθει ανάμεικτα συναισθήματα. «Σκέφτομαι περισσότερο ότι θα ανταμώσω με τους συντρόφους μου, αυτούς με τους οποίους ζήσαμε εκεί μέσα τον πιο δύσκολο και τον πιο ουσιαστικό αγώνα της ζωής μας», αναφέρει. Η αγωνία, η συγκίνηση, η πίκρα, συναγωνίζονται μέσα του, αλλά η απορία που κυριαρχεί είναι μία: «Αναρωτιέμαι αν τα πλακάκια που έσπασαν από το βάρος του κεφαλιού μου θα βρίσκονται ακόμη στο πάτωμα του "χειρουργείου". Εκεί θέλω να πάω πρώτα πρώτα και μετά στο κελί που με φυλάκισαν», καταλήγει.

Εκθεση εικόνων και τεκμηρίων

Ενα ταξίδι στα δύσκολα χρόνια της δικτατορίας αποτελεί και η έκθεση που διοργανώνει η Εταιρεία Διάσωσης Ιστορικών Αρχείων Κ. Δ.- Μακεδονίας (ΕΔΙΑ) 1940-1974 στην αίθουσα των πρώην Γυναικείων Φυλακών, στο Επταπύργιο. Φωτογραφίες, αφίσες, επιστολές, φυλλάδια, περιοδικά και προκηρύξεις, εικονογραφούν χρόνο το χρόνο την πάλη ενάντια στο δικτατορικό καθεστώς από την έναρξη έως την πτώση του, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. «Καθώς η απόσταση μεγαλώνει και οι αυτόπτες μάρτυρες μειώνονται, οι επισκέπτες της έκθεσης θα έχουν τη δυνατότητα να προσεγγίσουν ζωντανά, μέσα από τα σπαράγματα μνήμης, το ιστορικό παρελθόν», εξηγεί στον «Α» ο Τριαντάφυλλος Μηταφίδης, γ.γ. της Εταιρείας και μέλος του ΣΦΕΑ 1967-1974. Η έκθεση θα διαρκέσει έως την Παρασκευή 23 Απριλίου.

Στον ίδιο χώρο (στην αίθουσα της πτέρυγας των πρώην Γυναικείων Φυλακών Επταπυργίου), σήμερα στις 7 το απόγευμα θα πραγματοποιηθεί εκδήλωση προς τιμήν των δικηγόρων που αγωνίστηκαν κατά της δικτατορίας της 21ης Απριλίου 1967, με ιδιαίτερη μνεία στο δικηγόρο - δημοτικό σύμβουλο Αλέκο Ιωσηφίδη. Η εκδήλωση οργανώνεται από το Δικηγορικό Σύλλογο Θεσσαλονίκης.

Δημοσιεύτηκε: Τετάρτη, 21 Απριλίου 2010 | ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ