Μέσα στην παραφροσύνη μας βγάλαμε και τον Μίκη ακροδεξιό!

Ο λαός προδόθηκε και από τον Τσιπρα και γυρίζει στον πατριωτισμό ψάχνοντας απαντήσεις που δεν βρίσκει πλέον στην Αριστερά. Το πολιτικό εκκρεμές γυριζει δεξιά εκ των πραγμάτων και ως ήταν αναμενόμενο. Όπως ειναι αναμενόμενο να πάρει δύναμη και να επιστρέψει . 

Το πόσο δεξιά θα φτάσει μένει να δούμε, άλλα να είμαστε σίγουροι ότι με ανάλογη ένταση θα επιστρέψει όπως επιβάλουν οι νόμοι της φυσικής και όταν θα είμαστε έτοιμοι. 

Στα πρόσφατα συλλαλητήρια η Αριστερά έκανε ένα κλασικό λάθος. 

Ξεκίνησε την ανάλυση της από τα πάνω και τον σχεδιασμό του ΝΑΤΟ, και κατέληξε σε διάφορες θέσεις και τοποθετήσεις χωρίς να λαμβάνει καθόλου υπόψη την κοινωνική βάση και τις ανάγκες του λαϊκού παράγοντα. 

Αν δεν κυριαρχούσε η συγκεκριμένη σχολή σκέψης, θα μπορούσε να ξεκινήσει την ανάλυση της από τα κάτω και από την ταξική σκοπιά. Με πρόταγμα τις ανάγκες -φόβους του λάου να οδηγήσει -εάν αυτό ειναι εφικτό- σε:

• μια διαδήλωση κατά των σχεδιασμών της κυβέρνησης στο ονοματολογικό,
• μια διαδήλωση αντινατοϊκη και άρα αντιμπεριαλιστική
• κατά του ΣΥΡΙΖΑ και αντιμνημονιακή
• και εκ των πραγμάτων υπέρ της Μακεδονίας.

Αντί αυτού βρέθηκε πάρα πολύ μακριά από τον Λάο, απούσα από τα συλλαλητήρια και αδύναμη να οδηγήσει τις εξελίξεις. 

Λόγω αυτής της αδυναμίας κατηγόρησε τα συλλαλητήρια ως εθνικιστικά. Όταν τελικά είδαμε τον Μίκη να χάλα την ανάλυση της, -μέσα σε απόλυτη παραφροσύνη- πολλοί κατηγόρησαν και τον Μίκη Θεοδωράκη ως ακροδεξιό!!! 

Στην αντίπαλη όχθη -μέσα στην παραφροσύνη του και- ο Κασιδιάρης, βλέποντας το δεύτερο συλλαλητήριο -που θα το ήθελε εθνικιστικό- να καπελώνεται από τους στίχους του Μικη και του Ριτσου, διέγραψε με ένα tweet 70 χρόνια αγώνα φυλακίσεων και εξορίας. 

Θυμίζοντας ότι ο Μίκης όταν ήταν 15 ετών ήταν στην ΕΟΝ του Μεταξά, ουσιαστικά ενέταξε το Μίκη στην Φασιστική οικογένεια!! 

Πολύ θα το ήθελε να ήταν έτσι τα πράγματα! 

Ο Μικης όμως δεν άλλαξε! 

Πάντα αυτό ήταν! Όπως κι ο Ρίτσος της Ρωμιοσύνης, η Φαραντούρη, ο Μάνος, Μπιθικώτσης, ο Καλογιάννης ο Κατράκης και όλη εκείνη η γενιά καλλιτεχνών μετά τον εμφύλιο και μεχρι την μεταπολίτευση.

Ήταν Πατριώτες και Αριστεροί. 

Ένα κράμα που καθόρισε όλη την πολιτισμική και καλλιτεχνική και ιδεολογική παράγωγη της εποχής. Κάθε στίχο, κάθε νότα, κάθε σκέψη, κάθε σκίρτημα, κάθε αγώνα κάθε κίνημα. 

Κάθε νότα του Ρίτσου και κάθε στίχος του Μίκη και του Μάνου μιλούσαν για τον Λαό και την αγωνία του. Ήταν μια ολάκερη κοινωνική ανάλυση που ξεκινούσε από τα κάτω και στρέφονταν προς τα πάνω, και όχι το αντίστροφο. 

Πρόλαβα να ζήσω το τέλος μιας εποχής στην οποία το να ακούς Μίκη ήταν περίπου επαναστατική κίνηση. 

Μια εποχή που να είσαι πατριώτης και υπέρ της εθνικής ανεξαρτησίας ήταν ανατρεπτικό για την καθεστωτική τάξη.

Ας θυμηθούμε ότι η μετεμφυλιακή Δεξιά δεν ήταν πατριωτική. 

Ήταν αμερικανοκινούμενη με αγγλόφιλο Βασιλιά συγγενή Γερμανικών οίκων, και συνολικά υπό την ξένη επιρροή. Επιπλέον θα θυμίσω από τα βασικά αιτήματα της εποχής ήταν το: Εθνική ανεξαρτησία και το η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες που είπε ο Ανδρέας (σε απάντηση του «ανηκωμεν εις την δύση» του Καραμανλή του πρεσβύτερου στην Βουλή). 

Όποτε σε αυτό το κλίμα ο Πατριωτισμός και η Αριστερά -μέσα στην παρανομία- , μπορούσε να λειτουργεί ως κράμα και να παράγει έργα μοναδικά, με τεράστια απελευθερωτική, ανατρεπτική ενεργεία. Έργα που λογοκρίνονταν νυχθημερόν μπολιάζοντας το αίτημα για λευτεριά και δημοκρατία.

Με αυτά τα αιτήματα και με τα τραγούδια του Ριτσου και του Θεοδωράκη φτιάχτηκε το ΠΑΣΟΚ και δομήθηκε γύρω τους η μεταπολιτευση. 

Ο Μίκης κι όλοι αυτοί που αναφέρθηκαν δεν χωράνε σε αναλύσεις. Δεν κουμπώνουν ούτε στην ταξική ούτε στην εθνική ανάλυση καθώς ήταν και είναι πάντα μεγαλύτεροι από αυτές. 

Από τότε όμως άλλαξε η Αριστερά! 

Μετά το 1974 και το πολυτεχνείο την νομιμοποίηση του ΚΚΕ, και ακόμη περισσότερο μετά το 1981 που το ΠΑΣΟΚ γινεται καθεστώς, κυριάρχησαν οι αναλύσεις της κομουνιστικής σχολής που ξεκινούν από τα πάνω. 

Ξεκινούν από τον Ιμπεριαλισμό «ως ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού» και κατεβαίνουν στην στρατηγική του ΝΑΤΟ ή/και της Ρωσίας του διεθνούς κεφαλαίου της διεθνούς αστικής τάξης. 

Στο τέλος -τυπικά πάντα- καταλήγουν να χλευάζουν την τοπική αστική τάξη και το Κεφάλαιο και να αγνοούν τον λαϊκό παράγοντα ή να τον θεωρούν σαν ένα αντικείμενο υπό καθοδήγηση, χωρίς, ανάγκες, φόβους, ιδιότητες, ενοχές, προκαταλήψεις, πάθη πληροφόρηση, ποιότητα, ταυτότητες […] όπως περίπου ένα μέσο κομματικό μέλος.

Οι αναλύσεις γύρω από τον λαό και κάθε τι μεσοαστικό λαϊκό ή λαϊκότροπο θεωρήθηκαν -και θα θεωρούνται έκτοτε- μικροαστικές και το πολιτικό υποκείμενο σχεδόν… υπανάπτυκτο! Έτσι εύκολα και απλοϊκά θα κοτσάρεται σήμερα από την αριστερά ο χαρακτηρισμός/ ταμπέλα του φασίστα και του ακροδεξιού σε όσους πάνε στο συλλαλητήριο. 

Κύλησε πολύ νερό στα αυλάκι. Σήμερα η Δεξιά και η κυβέρνηση βρίσκονται σε μια άλλου τύπου ευρωξένη επιρροή και η χώρα ρημάζει. 

Αλλά και η Αριστερά σε πολύ μεγάλο ποσοστό δεν μπορεί να μιλήσει για πατριωτισμό και να φτιάξει ξανά εκείνο το κράμα.

«Πάντα υπάρχει ο φόβος να γυρίσει κάποιος και να κατηγορήσει τον άλλο για ρεφορμιστή, για έλλειψη ταξικότητας και επαναστατικότητας» είπε κάποιος! Και ας καίγεται ο κόσμος δίπλα μας. Και ας υποφέρει. Και ας χάνει την δουλειά του και το σπίτι του. Και ας φεύγουν τα παιδιά του στη ξενιτιά. Και ας ξεπουλιέται η πατρίδα του. Αυτήν για την οποία γίνεται τόσο μεγάλος ντόρος!!!» θα συμπληρώσει πολύ εύστοχα 

Στο εύλογο ερώτημα ποιος Ελληνικός πατριωτισμός είναι «αγνός και άδολος» για να είναι αποδεκτός και να μπορεί να υποστηριχτεί από την αριστερά, δεν απάντα κάνεις. 

Έτσι καταλήγει μηδενιστική. Οι μόνοι πατριωτισμοί που είναι αποδεκτοί για την σημερινή αριστερά επί της ουσίας είναι ο Κουρδικός, ο Παλαιστινιακός και ο Καταλανικός!! 

Όχι τυχαία δεν θα βγει ούτε ένα κάλεσμα για τα -αντικυβερνητικά αντιιμπεριαλιστικά και αντινατοϊκά κατά βάση- συλλαλητήρια σε αντίθεση με τα δεκάδες καλέσματα σε διαδηλώσεις για Κουρδους, Παλαιστινίους και Καταλανούς! 

Νομίζω όμως, ότι μέσω του Μίκη μπήκε και η Αριστερά στο συλλαλητήριο. 

Ο Μικης έβαλε στην ανάλυση του μπροστά τον κυρίαρχο Λαό. Ξεκίνησε από εκεί γιατί χωρίς τον λαό όλοι βρίσκονται μόνιμα στο πολιτικό κενό φλερτάροντας με την ανυπαρξία .

Άλλωστε η φυσική θέση της αριστεράς είναι με τον Λαό ακόμη κι αν ο λαός δεν είναι αριστερά στην δεδομένη στιγμή. 

Διότι πολιτικά ακόμη και αν το πολιτικό εκκρεμές γυρίζει δεξιά πρέπει να ακολουθήσουμε για να εγγυηθούμε την επαναφορά του με όση μεγαλύτερη δύναμη μπορούμε.

****

Θα μπορούσα να γράφω ώρες. 

Σε λίγα χρόνια θα αποθεώσουμε και πάλι το Μίκη και αυτό είναι το μόνο σίγουρο. 

Μεθαύριο που θα γραφτεί η ιστορία αυτών των ημερών θα γραφτεί από εχθρούς και φίλους ότι ο Μίκης είναι η Ελλάδα από το 1950 και μετά! 

Λίγοι θα θυμούνται τι είπε ο Μίκης και ποιο ήταν το κοινό του χθες. Οι περισσότεροι θα αντιληφθούν ότι η Αριστερά ήταν παρούσα στα συλλαλητήρια του 2018 μέσα από τους στίχους και το έργο του Μίκη. Τα video και τα ηχητικά θα το αποδεικνύουν. 

Αλλά μεχρι τότε ας τον ακολουθήσουμε ευλαβικά γιατί σαφώς έχει κάτι να μας πει όπως κάνει τα τελευταία 70 χρόνια. Όλοι γυρίζουμε γύρω από την σκέψη και το έργο του. 

Μπορεί και να μας οδηγήσει κάπου! Ίσως σε επαφή με τον λαό και σε μια νέα αριστερά. 

Μια αριστερά όχι για καθαρούς Αριστερούς αλλά πολιτικά χρήσιμη και απελευθερωτική για την χώρα μας!

Πηγή: papaioannou-j.gr