Ζούμε φρυγμένοι, πεινασμένοι Μα όχι απελπισμένοι....Οι απελπισμένοι ζούνε μπρούμυτα.

…Και να τους πεις ακόμη
Πως ζούμε φρυγμένοι, πεινασμένοι
Μα όχι απελπισμένοι.

Οι απελπισμένοι πες ζούνε μπρούμυτα.
Με φοβισμένα μάτια.
Με σκεπασμένα λόγια.
Με δαρμένη φωνή.

Όχι,

δεν είμαστε απελπισμένοι.
Οι απελπισμένοι μόνο τρέμουν.
Μόνο σκύβουν.
Μόνο συμφωνούν.

Όχι πες! Εμείς δεν είμαστε απελπισμένοι.
Εμάς τα μάτια μας
Πηδούν πάνω απ’ τις κορυφογραμμές.

Εμάς η φωνή μας ξεπερνά πες τα σύννεφα.
Εμείς είμαστε περήφανοι.
Και δεν καλοπιάνουμε.

Δε θυμιατίζουμε.
Δεν προσκυνάμε.

Αυτή είν’ η Χάρτα μας εμάς.
Αυτό το Σύνταγμά μας.

Να, τι να τους πεις, προξενητή
Και τώρα: Ώρα σου καλή.
Και κοίταξε να μην ξαναβρείς το δρόμο…

ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ (Από τη συλλογή Θρηνολόι και άσμα για το σταυρωμένο νησί)