ΕΝΦΙΑ, μια ελληνική ντροπή

«Για τη συντήρηση της κρατικής εξουσίας και για τα έξοδα της διοίκησης

μια κοινή συνεισφορά είναι αναγκαία. Η συνεισφορά αυτή 

πρέπει να είναι κατανεμημένη με δικαιοσύνη στους πολίτες,

ανάλογα με τις δυνατότητές τους»

Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη 


Στο πολύ μακρινό 1789 οι γάλλοι αστοί επαναστάτες έθεσαν τους τρεις βασικούς πυλώνες του σύγχρονου φορολογικού συστήματος.

Πρώτον η φορολογία είναι αναγκαία για την ύπαρξη του κράτους. 

Δεύτερον, οι πολίτες πληρώνουν ανάλογα με τα εισοδήματά τους. 

Τρίτον,
ο φόρος δεν προσδιορίζεται μόνο βάσει των χρηματοδοτικών αναγκών της διοίκησης, αλλά και με γνώμονα τη πραγματική φοροδοτική ικανότητα των πολιτών.

Στους δύο και πλέον αιώνες που ακολούθησαν τη Γαλλική Επανάσταση, οι τρεις φορολογικοί πυλώνες της Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη, δεν αναιρέθηκαν. Μπορεί να τροποποιήθηκαν από την Αριστερά, σε ό,τι αφορά τη «δικαιοσύνη», αλλά με αυτούς πορευόμαστε. Θα ήταν παράλογο, άλλωστε, να μην το κάναμε. 

Κι ύστερα, ήρθε το παράλογο, με τη μορφή του ΕΝΦΙΑ…

Από όσα άδικα και ανορθολογικά επέβαλε η τρόικα δια του μνημονίου (και εφάρμοσαν οι ημεδαποί κυβερνήτες), ο ΕΝΦΙΑ ανήκει σίγουρα στην πεντάδα των χειρότερων. Πρόκειται περί εξωφρενικού φόρου για τον οποίο ο ιστορικός του μέλλοντος θα αναρωτιέται ποιος νοσηρός γραφειοκρατικός εγκέφαλος τον επινόησε. Ο ΕΝΦΙΑ μπορεί απολύτως δικαιολογημένα να χαρακτηριστεί άθλιος φόρος για δύο βασικούς λόγους:

1. Επιβάλλεται σε ανύπαρκτα περιουσιακά στοιχεία. Από τη στιγμή που καθορίζεται με βάση τις προ μνημονίου αντικειμενικές αξίες, ενώ οι πραγματικές τιμές των ακινήτων έχουν κατακρημνιστεί, στην πραγματικότητα φορολογεί περιουσίες που απλά δεν υπάρχουν. Τι θα σκεφτόμαστε αν καλούμαστε να πληρώσουμε φόρο για εισόδημα 25.000 ευρώ ενώ στην πραγματικότητα βγάλαμε 15.000;

2. Καταστρατηγεί κάθε έννοια φορολογικής δικαιοσύνης. Λόγω του τρόπου με τον οποίο έγινε η μεταπολεμική ανοικοδόμηση στην Ελλάδα («αντιπαροχή» και όχι κρατικό στεγαστικό πρόγραμμα) η ιδιοκατοίκηση καταγράφει πολύ υψηλά ποσοστά. Κατά συνέπεια, η κατοχή σπιτιού δεν αντιστοιχίζεται με ανάλογη περιουσιακή κατάσταση, όπως αυτό συμβαίνει στην υπόλοιπη Ευρώπη. Επίσης, ελλείψει περιουσιολογίου, φορολογούνται τα σπίτια χωρίς να εξετάζεται αν μέσα σε αυτά υπάρχουν περιουσιακά στοιχεία όπως έργα τέχνης ή πολύτιμα αντικείμενα.

Ο ΕΝΦΙΑ, δηλαδή, παραβιάζει δύο από τους βασικούς πυλώνες της φορολογίας που περιέχει η Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη: δεν κατανέμεται ούτε με δικαιοσύνη, ούτε ανάλογα με τις δυνατότητες των πολιτών. Οι… σοφοί τεχνοκράτες της τρόικας δεν θα τολμούσαν ποτέ να επιβάλουν στις χώρες τους φόρο ανάλογο του ΕΝΦΙΑ. Θα ήταν εξωφρενικό για τους ευρωπαίους πολίτες να κληθούν να πληρώσουν έναν φόρο πέρα από τις πραγματικές φοροδοτικές δυνατότητες τους. Παντού στην Ευρώπη ο (αναγκαίος, μην ξεχνιόμαστε) φόρος στα ακίνητα καθορίζεται με δίκαιο και ορθολογικό τρόπο.

Η μνημονιακή Ελλάδα δεν είναι, όμως, ακριβώς Ευρώπη -και ας έχει ευρωπαϊκό νόμισμα…

newpost.gr