ΟΙ ΠΙΚΡΕΣ ΕΞΟΥΣΙΕΣ...

...ΚΑΙ ΤΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΑΓΑΘΑ

Η θάλασσα, τα δάση, το νερό και ό, τι ανάλογο μας κληροδότησε η μητέρα φύση είναι -ή τουλάχιστον πρέπει να είναι κατοχυρωμένα δημόσια αγαθά. 

Δυστυχώς πικρές εξουσίες μας οδήγησαν σε καταστάσεις μόνιμης απαισιοδοξίας και ατέλειωτης απόγνωσης. 

Άδειασαν το μυαλό μας, μας απομάκρυναν απ’ όσα θα μπορούσαν να βελτιώσουν τις συνθήκες της ζωής μας, απ’ όσα θα προσέφεραν στιγμές ευτυχίας σε μια σκοτεινή καθημερινότητα, στην οποία οι ίδιες μας στρίμωξαν. Κυρίως, όμως,

καταστρέφουν και υποβαθμίζουν με την πολιτική τους, τα δημόσια αγαθά που έχουμε ηθική υποχρέωση να παραδώσουμε στους απογόνους μας, όπως εμείς τα παραλάβαμε!

Αλλά πως μπορεί να εξασφαλιστεί κάτι τέτοιο όταν αυτές οι πικρές εξουσίες, χωρίς την ουσιαστική προϋπόθεση ενός ουσιαστικού διαλόγου με την κοινωνία, παίρνουν ατεκμηρίωτες αποφάσεις -κι εμείς εδώ στη Χαλκιδική αυτό το ζούμε για τα καλά- και υποβαθμίζουν τοπία ιδιαίτερου φυσικού κάλλους, θάλασσες, δάση και δημόσια αγαθά; Πως, από την άλλη μεριά, οι πολλοί παραμένουν αδρανείς όταν τους στερούν την ηρεμία για γόνιμες σκέψεις και αισιόδοξα όνειρα;

Τα όσα συμβαίνουν στη Βορειοανατολική Χαλκιδική, στην ιδιαίτερη δηλαδή πατρίδα του Αριστοτέλη και στην "πύλη του Αγίου Όρους", όπως συχνά αποκαλείται, είναι χαρακτηριστικά αυτής της πολιτικής. 

Εκτός από τους ορατούς πλέον κινδύνους της καταστροφής "τοπίων ιδιαίτερου φυσικού κάλλους" -χαρακτηρισμένων επί πλέον με μια σπάνια ιστορική και πολιτισμική κληρονομιά- αλλά και της τοπικής οικονομίας από την γνωστή μεταλλευτική δραστηριότητα, η διάλυση της κοινωνικής συνοχής, από την έλλειψη μιας υπεύθυνης πληροφόρησης των κατοίκων για τα όσα πρόκειται πραγματικά εδώ να συμβούν, επιτείνει το κλίμα απόγνωσης και απαισιοδοξίας. 

Η κεντρική εξουσία λειτουργώντας αντίθετα με ό, τι όφειλε να κάνει και παρά τις πολλές γνωμοδοτήσεις υπεύθυνων φορέων -συμβούλων της Πολιτείας- "μεριμνά" και τυρβάζει περί πολλά, παραμελώντας όμως βασικές ηθικές αξίες, που θα έπρεπε να χαρακτηρίζουν το όποιο έργο της...

Και δεν είναι καθόλου τυχαίο πως πάντα οι κάθε είδους πικρές εξουσίες, μέσα σ' ένα κλίμα διαγγελμάτων, εξαγγελιών  και ... «κορωνών» περί φιλοπατρίας, αλλά κατά βάση κατάπτωσης των πραγματικών αξιών της ζωής, προσπαθούν να παραπληροφορήσουν και να επιβάλουν άλλες «λογικές», συχνά στηριγμένες σε μια στρεβλή αντίληψη για την έννοια της "ανάπτυξης"!

Πολλοί αναρωτιούνται για το τι θα πρέπει να κάνει κανείς; 

Η απάντηση είναι μία: Να κάνει το αυτονόητο, αυτό δηλαδή που οφείλει στα παιδιά του. Γιατί δεν αρκούν πλέον οι συχνές, τώρα τελευταία, διαπιστώσεις των πολλών πολιτών περί εσφαλμένων αποφάσεων της κάθε εξουσίας, ούτε βέβαια οι μεμψιμοιρίες και η περιφρόνησή τους, εκφρασμένη με την αδρανοποίησή τους και την αποδοχή των λανθασμένων αποφάσεων... 

Η έξοδος από την κρίση και η προστασία των δημόσιων αγαθών θα πρέπει να επιδιώκονται από τους πολίτες με την  δική τους ενεργοποίηση, με την δική τους συμμετοχή στη διαμόρφωση εναλλακτικών προτάσεων για όσα τους αφορούν, για μια πραγματική ανάπτυξη στο πνεύμα της αειφορίας και της ηθικής, με μέριμνα για την έξασφάλιση των όσων δικαιούνται οι επόμενες γενιές! Κοντολογίς απαιτείται η αποκατάσταση του ρόλου των ενεργού πολίτη και η συμμετοχή του σε κοινωνικούς αγώνες, ώστε να λαμβάνεται υπόψη η γνώμη του σε αποφάσεις που αφορούν στη ζωή, την δική του, των παιδιών του και των όσων θα ακολουθήσουν!

του Γιάννη Κύρκου Αικατερινάρη