Ο Παύλος Θυσιάστηκε Από Τα ΜΜΕ!

Κυριακή 22 Σεπτεμβρίου 2013. Θέατρο Βράχων. Ο Γιάννης Αγγελάκας βγαίνει στη σκηνή. Ξεκινά η συναυλία. Ακούγονται χειροκροτήματα ανυπομονησίας, αλλά σταματούν για λίγο. Γιατί ο Γιάννης πλησιάζει το μικρόφωνο για μια μικρή εισαγωγή: “Πάντα έχουμε κάποιο λόγο να τραγουδάμε… Απόψε έχουμε όλοι στο μυαλό μας ένα πρόσωπο… Απόψε θα τραγουδήσουμε για τον Παύλο.” Μια μικρή παύση και συνεχίζει: “ΠΟΥ ΘΥΣΙΑΣΤΗΚΕ ΑΠΟ ΤΑ ΜΜΕ! ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΠΑΙΖΟΥΜΕ ΣΗΜΕΡΑ ΟΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΟ ΑΓΩΝΑ! ΟΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ΑΓΩΝΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ!” Ο κόσμος ξεκινά να ...

χειροκροτά. “Μη χειροκροτάτε”, κάνει νόημα ο Γιάννης.

Παίζουν δυο τρία τραγούδια. Όλοι έχουμε πλέον μέσα μας το βάρος. Όχι μόνο της δολοφονίας αυτής, αλλά όλων. Των επιμέρους δολοφονιών, των επιμέρους καταστροφών. Των επιμέρους της γενικής κατάρρευσης. Μετά από δυο-τρία  τραγούδια ο Γιάννης συμπληρώνει: “Φταίμε κι εμείς βέβαια. Γιατί όλους αυτούς σε ΜΜΕ και μη, εμείς τους κάναμε μάγκες. Εμείς τους δώσαμε αξία. Λυπάμαι για όλους μας.”

Στη συνέχεια, αργότερα, ακούστηκε το σύνθημα “Φασίστες, Κουφάλες, έρχονται κρεμάλες”. Όντως διέκοψε για λίγο το τραγούδι (γιατί φωνάχτηκε εν μέσω τραγουδιού) και είπε τη φράση που κυκλοφόρησε την αμέσως επόμενη μέρα σε όλο το διαδίκτυο: “Το έχω ξαναπεί. Ο φασισμός δεν θέλει τίποτα τέτοιο. Θέλει ορθό λόγο. Ορθό λόγο και ψυχραιμία.”

Εκείνη την ημέρα είχαμε στο μυαλό μας όντως τον Παύλο. Σήμερα έχουμε στο μυαλό μας τους δολοφόνους του. Όχι τόσο επειδή το θέλουμε, αλλά επειδή ούτως ή άλλως μας προβάλλονται. Όλη την ημέρα. Είναι όντως δολοφόνοι. Αλλά δεν είναι οι μόνοι. Ολοκλήρωσαν το έργο που άρχισαν άλλοι. Είναι οι τελικοί δήμιοι. Και όχι μόνο του Παύλου. Αλλά και των δολοφονιών που προηγήθηκαν. Τις αποτελειώνουν. Κάθε μέρα. Ξανά και ξανά και ξανά. Με καθετί που προβάλλεται μέσα από αυτούς. Με καθετί που διαστρεβλώνεται μέσα από αυτούς. Με καθετί που υπερασπίζεται (ακόμη δυστυχώς) μέσα από αυτούς. Για να δολοφονηθεί ο Παύλος, δολοφονήθηκε πρώτα ο Καθαρός Λόγος. Έπρεπε να δολοφονηθεί. Πώς αλλιώς θα επιβαλλόταν το Μνημόνιο; Και δολοφονείται συνέχεια. Ξανά και ξανά και ξανά. Με τις ίδιες εικόνες να προβάλλονται νύχτα και μέρα μαζικά στο κοινό. Μέχρι να μη μείνει τίποτα. Τίποτα υγιές, τίποτα όρθιο, τίποτα ορθό. Να μην αντιδράσουμε σε απολύτως τίποτα. Σε τίποτα από αυτά που καταστρέφονται, που υπογράφονται, που εκτελούνται. Μέχρι να μην έχουμε τίποτα να υπερασπιστούμε. Γιατί θα έχουν όλα αμαυρωθεί.

Το άρθρο αυτό θα κλείσει με τους εξής στίχους του Γιάννη:
“Χαρούμενοι ανεβαίνουμε τη γελαστή ανηφόρα. Κι ας καίγεται τριγύρω μας του τίποτα η χώρα.”
Γιατί σαν του τίποτα της φερόμαστε.

πηγη