Είναι δυνατόν το αφεντικό να πιστεύει ότι κι ο υπηρέτης του;

Πριν από πολλά χρόνια ο πατέρας μου δούλευε για ένα φεγγάρι σαν οδηγός σε έναν πολύ πλούσιο επιχειρηματία, ο οποίος είχε μια κόρη γύρω στα 18. 

Ένα βράδυ καθώς τους πήγαινε σε μια δεξίωση σε μεγάλο ξενοδοχείο το αφεντικό του συζητούσε με τη γυναίκα του για ένα σοβαρό πρόβλημα που είχαν με τη κόρη τους. 

Το πρόβλημα εστιαζόταν στο ότι δεν είχε ένα φίλο να βγαίνει και να διασκεδάζει όπως οι φιλενάδες της. 

Και πάνω στη συζήτηση πέταξε μια κουβέντα που ο πατέρας μου θεώρησε ότι θα είναι ένα καλό δίδαγμα για να κατανοήσω το τι δούλεμα τρώμε εμείς οι "κατώτεροι"

Καθώς λοιπόν η σύζυγος δικαιολογούσε τη κόρη λέγοντας πως "θέλει να έχει ένα σοβαρό δεσμό και να μην κάνει σχέσεις πριν το γάμο της" ο πατέρας βγήκε εκτός εαυτού και αναφώνησε "δηλαδή θέλεις να μου πεις πως η κόρη μας είναι τόσο ανόητη ώστε να ...φυλάει τη παρθενιά της όπως κάνει η υπηρέτρια μας από το χωριό? Αυτό είναι ανήκουστο να πιστεύει στις ίδιες αηδίες που πιστεύουν τα ανθρωπάκια"

Οι άνθρωποι που έχουν τη δύναμη και την εξουσία στα χέρια τους, να ξέρετε πως οι αντιλήψεις τους περί κακού και καλού, οι διακρίσεις που κάνουν στο ποιος είναι ανώτερος και ποιος κατώτερος, τα εγκλήματα που θεωρούν απαραίτητες τακτικές και τα θύματα που είναι απλά παράπλευρες απώλειες, τα καθήκοντά τους και οι υποχρεώσεις τους έναντι της κοινωνίας, ο τρόπος που βλέπουν όλους τους υπόλοιπους ανεξαρτήτως ράτσας, θρησκείας ή ιδεολογιών, όλα αυτά, δεν έχουν καμιά σχέση με όσα έχουν φορτώσει στα "ανθρωπάκια" για να τα κρατάνε δέσμια με διάφορες φοβίες, ανασφάλειες, ενοχές, για να δέχονται τις τιμωρίες τους όταν δεν είναι νομοταγείς και υπάκουοι, με σκυμμένο το κεφάλι νοιώθοντας το πόσο κακοί άνθρωποι υπήρξαν.

Οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν επίσης πατρίδα πλην μίας. Το κέρδος. 

Αν εσύ είσαι ένας φτωχός και ασήμαντος Έλληνας κι εκείνος ένας έγχρωμος ζάπλουτος επιχειρηματίας που θα κάνουν μπίζνες μαζί του, όπως καταλαβαίνεις εσύ είσαι ο "ξένος" στο κόσμο τους και ο άλλος είναι φίλος και συνεργάτης. Το ίδιο συμβαίνει κι αν ο εν λόγω επιχειρηματίας έχει άλλη θρησκεία, έχει άλλες σεξουαλικές προτιμήσεις ή άλλες πολιτικές απόψεις. Ακόμα και στις ανωμαλίες τους αισθάνονται εντελώς ελεύθεροι. 

Σε μια ευχάριστη βραδιά που θέλουν να ξεσκάσουν ελάχιστα τους ενδιαφέρει από που κατάγονται ή τι χρώμα έχουν τα "μεζεδάκια" που θα τους φέρουν για να το γλεντήσουν. Ελάχιστα τους ενδιαφέρει αν ο κολλητός τους τη βρίσκει με άντρες, γυναίκες ή ζώα, αν σνιφάρει, αν ξυλοφορτώνει τις φιλενάδες του, αν εκτελεί για να εξυπηρετήσει τα σχέδιά του ...ολόκληρο το λαό του.

Είναι αυτονόητο πως και η ελίτ των εξαθλιωμένων χωρών από τις οποίες καταφθάνουν τα εκατομμύρια ανθρώπων που δεν έχουν ένα κομμάτι ψωμί να φάνε, δεν ενδιαφέρεται αν θα ζήσουν ή θα πεθάνουν οι ομοεθνείς τους ή αν θα βρεθούν σε κάποιο ξένο τόπο και γίνουν βορρά στην αγανάκτηση των επίσης φουκαριάρηδων ντόπιων. 

Γιατί αν ενδιαφερόντουσαν δεν θα υπήρχαν οι στρατιές δυστυχισμένων που θα έφευγαν μέσα στα καμιόνια των σύγχρονων δουλεμπορων. Όπως και η ελίτ του τόπου όπου θα καταφθάσουν αυτές οι στρατιές δεν ενδιαφέρεται αν θα σκυλοφαγοθούν μεταξύ τους τα ανθρωπάκια. Ίσα ίσα που προωθεί τέτοιες τεχνικές για να υπάρχει εκτός από την οικονομική εξαθλίωση και μια πνευματική εξαθλίωση που να δημιουργει ευνοικό κλίμα για την μετατροπή της κοινωνίας σε αρένα κι έτσι η προσοχή των υπηκόων να μην είναι στραμμένη επάνω στις γουρουνιές που αυτοί διπράττουν.

Τις επιπτώσεις από τη κρίση, τη φτώχεια, το μεταναστευτικό πρόβλημα, την αύξηση της εγκληματικότητας τη ζούμε όλοι εμείς οι "υποβαθμισμένοι" στο πετσί μας με πολύ άγριο τρόπο. Είναι γελοίο να πέφτουν απο τα σύνεφα μερικοί για το πως είναι δυνατόν να μετατρεπόμαστε σε αγρίμια που ζητούν να επιβιώσουν. 

Δεν μετατρεπόμαστε. Κάτω από το πετσί μας αυτό είμαστε από τη φύση μας. (είναι τραγικό να βλέπει κανείς πως τόσοι αιώνες υποτίθεται πολιτισμού δεν έβάλαν ουτε ένα λιθαράκι ώστε να γίνει λίγο πιο ανθεκτική η πέτσα που μας χωρίζει από τη κτηνώδη μορφή μας)

Είναι φυσικό πως οι εξαθλιωμένοι πολίτες θα είναι αντικείμενο εκμετάλλευσης διαφόρων που θα τους βαράνε μια στο καρφί και μια στο πέταλο. Τα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα θα γίνουν ο σάκος του μποξ για όσους θα προωθούν το μίσος και η κολυμπήθρα του Σιλωάμ για όσους θα υποκρίνονται την αγάπη. Στην ουσία όμως, όσοι μπορούν να κάνουν κάτι κι έχουν τα ηνία στα χέρια τους να διορθώσουν τα κακώς κείμενα δεν θα το κάνουν για δυο λόγους. 

Πρώτον γιατί δεν τους αφορά αν η εγκληματικότητα αυξάνεται, αν άνθρωποι ζουν μέσα στο φόβο και τη φτώχεια, αν μια κοινωνία μεταμορφώνεται σε τέρας. 

Δεύτερον, και αυτό είναι το σπουδαιότερο, τους εξυπηρετεί η υπηρετριούλα να φυλάει τη παρθενιά της να μην αμαρτήσει. Τους εξυπηρετεί οι υπήκοοι τους να είναι χωρισμένοι σε αντίπαλα στρατόπεδα και να βγάζουν τα μάτια τους. Να αποξενώνονται μεταξύ τους και να τρέφουν μέσα τους συναισθήματα πόνου, εκδίκησης, μίσους, απόγνωσης και φόβου. Φόβος και δυσπιστία για ότι τους περιβάλλει. 

Η αλληλέγγυα κοινωνία, οι έννοιες αρετή, ελευθερία, σεβασμός, μόρφωση και πνευματική ανάπτυξη είναι αντιπαραγωγικές κι επικίνδυνες.

Η ζωή των Ελλήνων πολιτών δεν έπρεπε να ορίζεται από τις επιθυμίες των διεθνών συμμοριών και των τζογαδόρων που παίζουν πάνω στις ζωές των παιδιών μας. Δεν έπρεπε να ζούμε σε πόλεις χαβούζες με τη ζωή μας να γίνεται μια συνεχής απειλή και το φόβο να μας ακολουθεί σε κάθε βήμα. Δεν έπρεπε να μας εξευτελίζουν και να μας προσβάλλουν με τόσο θράσος. Δεν έπρεπε να τιμωρούνται χιλιάδες άνθρωποι χωρίς να έχουν ένα μεροκάματο, χωρίς να μπορούν να λάβουν μια αξιοπρεπή φροντίδα όταν αρρωσταίνουν, χωρίς να μπορούν να μορφώσουν τα παιδιά τους όπως πρέπει, χωρίς να μπορούν να κοιμούνται στο σπίτι τους χωρίς το φόβο πως κάποιος θα μπει και θα τους σφάξει.

Κι οι υπόλοιποι άνθρωποι που ζουν ανάμεσά μας οι "ξένοι" δεν θα έπρεπε να είναι εδώ μακριά από τις πατρίδες τους. Πεταμένοι στη τύχη τους χωρίς δουλειά, γκετοποιημένοι σε ένα περιβάλλον που γίνεται όλο και πιο εχθρικό, φαΐ για τις συμμορίες της νύχτας και τους μαφιόζικους νόμους που είναι υποχρεωμένοι να υπακούν, σκλάβοι για ένα μεροκάματο της πείνας και εν δυνάμει εγκληματίες για να επιζήσουν. 

Θα έπρεπε να είναι σπίτι τους με την οικογένειά τους, να παλεύουν για να γίνει καλύτερη η ζωή στη πατρίδα τους, θα έπρεπε να ζουν στο δικό τους περιβάλλον με τα ήθη και τα έθιμά τους, με τις παραδόσεις τους και τους ανθρώπους τους να μοιράζονται το δικό τους κόσμο και να έχουν τη δυνατότητα να διακινούνται ελεύθερα στις υπόλοιπες πατρίδες, όπως κι εμείς στις δικές τους, όχι για να σκοτωθούμε μεταξύ μας αλλά για να μάθουμε και να διδάξουμε πράγματα στους διαφορετικούς λαούς που συνυπάρχουν σ΄αυτό τον πανέμορφο πλανήτη.

Το φαινόμενο της ξενοφοβίας γίνεται όλο και χειρότερο; Φυσικά.
Αρχίζει και μυρίζει τυφλός ρατσισμός; Εννοείται.
Κι όσοι επιμένουν ακόμα να μην παίρνουν τα σωστά μέτρα, όπως και όσοι συνεχίζουν να εθελοτυφλούν για μια τραγωδία που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη είναι το ίδιο ένοχοι. Η ουσία του προβλήματος είναι πως όσο πιο πολύ απολαμβάνουν την ελευθερία τους οι άρχοντες, τόσο πιο πολύ χάνουμε τη δική μας. Όσο πιο πολύ ενώνονται εκείνοι σε μια απρόσωπη παγκόσμια συμμαχία, τόσο εξαναγκάζουν εμάς να χάσουμε την ατομικότητά μας. 

Όσο εκείνοι περιφρονούν τις ανάγκες του κοινωνικού συνόλου, τόσο η κοινωνία μετατρέπεται σε κάτι πολύ άγριο για να επιβιώσει με τρόπο ενστικτώδικο.
Δεν θα διορθωθεί κανένα πρόβλημα με τα γελοία μέτρα που παίρνουν για να αποδείξουν πως τάχα νοιάζονται. Όπως δεν θα διορθωθεί κανένα πρόβλημα με όσους επιμένουν να βλέπουν μια μεγάλη αγκαλιά και να το παίζουν παιδιά των λουλουδιών μέσα στη ζούγκλα. Όσοι σήμερα θέλουν να εξαφανίσουν το μεταναστευτικό εξαφανίζοντας τους ανθρώπους σε φυλακές και στρατόπεδα ετοιμάζουν ένα αύριο που η αγριότητά του θα χτυπήσει αθώους κι ενόχους. 

Όσοι από την άλλη μεριά συνεχίζουν να χρησιμοποιούν τους εξαθλιωμένους ξένους σαν κολυμπήθρα για να αποδείξουν τα φιλεύσπλαχνα αισθήματά τους, δεν καταφέρνουν τίποτα άλλο παρά να είναι συνένοχοι στα νέα σκλαβοπάζαρα, τις νέες μορφές δουλείας και να βάζουν σε κίνδυνο τη ζωή των ανθρώπων που υποτίθεται πως συμπονάνε.

Ναι, υπάρχει μια κατώτερη ράτσα που κυκλοφορεί ανάμεσα μας. Κι αυτή είναι οι άψυχοι, οι μη-άνθρωποι, τα κούφια σώματα που υποδύονται πως έχουν ζωή, οι πεθαμένοι που δεν έχει βρεθεί κάποιος φιλεύσπλαχνος να τους ενημερώσει για το θάνατό τους. 

Ναι με αυτή τη ράτσα δεν θέλω να έχω καμιά σχέση όποιο κι αν είναι το χρώμα που έχει, η θρησκεία της, η ιδεολογία της, η ο τόπος που προέρχεται. Οι απάνθρωποι είναι ότι ακριβώς και τα αφεντικά τους. Λάτρεις ενός κόσμου όπου θα εξαλειφθεί εκείνο το συναίσθημα που είναι ξένο μόσχευμα στη κατασκευή τους. Η αγάπη.

Ιστορίες Συνωμοσίας