που ξεκίνησε η ιστορία
με τα Μνημόνια, δε μας άφησε να πλήξουμε
στιγμή με τη στάση του.
Ξεκίνησε διεθνή καριέρα ως ακούραστο σούπερ αντιμνημονιακό αγόρι, που ξελαρυγγιαζόταν κράζοντας τον ΓΑΠ για τις υφεσιακές πολιτικές επιλογές του και το τούρλωμα των οπισθίων στους Γερμανούς.
Δέκα καραμέλες halls με vapor action και άλλες τόσες γαργάρες με αλατόνερο ήθελε στην καθισιά του για κάθε καινούρια λαρυγγίτιδα που του προκαλούσε η αγανάκτηση για τα επαχθή Μνημόνια.
Μιλάμε για τόση αντρίλα, που η παγκόσμια βιομηχανία παραγωγής καλτσόν γνώρισε στιγμές πρωτοφανούς άνθισης με τόσα σκισίματα.
Που καμαρώνοντάς τον στην τηλεόραση να διακηρύσσει αντρικά και μάγκικα τη μία, αγία, αποστολική, αντιμνημονιακή, νεοδημοκράτικη αλήθεια, δίναμε
προληπτικά στις γυναίκες για καλό και για κακό το χάπι της επόμενης
ημέρας.
Σήμερα, λίγους μήνες μετά ο Αντώνης, ο τεράστιος αυτός πολιτικός χαμαιλέοντας συνεχίζει με ακρίβεια σπαγκοραμμένου ενεχυροδανειστή ό,τι ο συγκάτοικός του άρχισε, ευαγγελίζοντας το λόγο του Μνημονίου στη γη των εν πολλαίς αμαρτίες περιπεσούντων Ελλήνων. Μια νεοελληνική εκδοχή του Σαύλου που ενώ αρχικά λιθοβολούσε χριστιανούς , κατόπιν μέσα από μια διαδικασία αυτοκάθαρσης και βαθειάς πίστης μετετράπη σε απόστολο Παύλο.
Είδε όραμα τη Μέρκελ να τρώει κεμπάπ στου Μπαϊρακτάρη, ξόρκισε τις παλιές δοξασίες και απαλλαγμένος από το ανώριμο παρελθόν, βαφτίστηκε επί γης αγγελιαφόρος της Τρόικα και του θεάρεστου έργου της. Αμήν. Απορρίπτοντας μετά βδελυγμίας ό,τι αντιμνημονιακό και στηρίζοντας τη γραμμή Σόιμπλε με προσήλωση γιαγιάς που διαβάζει κηδειόχαρτα σε κολώνα της ΔΕΗ.
Και όπως κάθε θρησκευτικό δόγμα που σέβεται τον εαυτό του, έτσι κι Σαμαράς και η κομπανία του βρήκαν και στοχοποιήσαν ανηλεώς μια εχθρική για αυτούς οντότητα αποδίδοντάς της το ρόλο του κακού.
Συνεχίζοντας την ωδή στον Αντώνη επιγραμματικά αναφέρω τις μνημειώδεις
ανατροπές στο εσωτερικό του κόμματός του. Πιστός στο μηνιαίο, σχεδόν,
ραντεβού του με τη ρυθμική γυμναστική, έγινε πολυνίκης στις κωλοτούμπες και τις λοιπές ασκήσεις εδάφους αέρος γράφοντας ιστορία.
Ένας χρυσός κανόνας στο πόκερ λέει ότι, αν ρίξεις μια ματιά στο τραπέζι και δεν δεις κανένα κορόιδο, τότε εσύ είσαι το κορόιδο. Διαβάζοντας ξανά και ξανά τις προεκλογικές αρλούμπες – υποσχέσεις της Νέας Δημοκρατίας κατανοείς ότι η ρέγκολα αυτή ισχύει και στη ζωή.
Θα μπορούσα να γράψω τόμους για τις πολιτικές ανακολουθίες του Σαμαρισμού.
Όμως δεν θα το κάνω για δύο λόγους. Πρώτον γιατί είμαι καλός άνθρωπος και δεύτερον γιατί αποδέχομαι στωικά ότι μεταπολιτευτικά ήμασταν δυστυχώς η χώρα των αξιοποιημένων αναξιοτήτων και των αναξιοποίητων αξιών.
Και κάπου εκεί το χάσαμε το παιχνίδι.
Συνειρμικά μου έρχεται στο μυαλό μια αγαπημένη παράφραση του «θα
γυρίσει ο τροχός» του αθυρόστομου παππού μου: «Οι ναύτες που
γ@μούσαμε, γίναν καπεταναίοι»…
Έχει ο καιρός γυρίσματα Αντώνη. Οψόμεθα. Αμήν.
Δέκα καραμέλες halls με vapor action και άλλες τόσες γαργάρες με αλατόνερο ήθελε στην καθισιά του για κάθε καινούρια λαρυγγίτιδα που του προκαλούσε η αγανάκτηση για τα επαχθή Μνημόνια.
Μιλάμε για τόση αντρίλα, που η παγκόσμια βιομηχανία παραγωγής καλτσόν γνώρισε στιγμές πρωτοφανούς άνθισης με τόσα σκισίματα.
Που καμαρώνοντάς τον στην τηλεόραση να διακηρύσσει αντρικά και μάγκικα τη μία, αγία, αποστολική, αντιμνημονιακή, νεοδημοκράτικη αλήθεια, δίναμε
προληπτικά στις γυναίκες για καλό και για κακό το χάπι της επόμενης
ημέρας.
Σήμερα, λίγους μήνες μετά ο Αντώνης, ο τεράστιος αυτός πολιτικός χαμαιλέοντας συνεχίζει με ακρίβεια σπαγκοραμμένου ενεχυροδανειστή ό,τι ο συγκάτοικός του άρχισε, ευαγγελίζοντας το λόγο του Μνημονίου στη γη των εν πολλαίς αμαρτίες περιπεσούντων Ελλήνων. Μια νεοελληνική εκδοχή του Σαύλου που ενώ αρχικά λιθοβολούσε χριστιανούς , κατόπιν μέσα από μια διαδικασία αυτοκάθαρσης και βαθειάς πίστης μετετράπη σε απόστολο Παύλο.
Έτσι κι ο Αντώνης μας.
Είδε όραμα τη Μέρκελ να τρώει κεμπάπ στου Μπαϊρακτάρη, ξόρκισε τις παλιές δοξασίες και απαλλαγμένος από το ανώριμο παρελθόν, βαφτίστηκε επί γης αγγελιαφόρος της Τρόικα και του θεάρεστου έργου της. Αμήν. Απορρίπτοντας μετά βδελυγμίας ό,τι αντιμνημονιακό και στηρίζοντας τη γραμμή Σόιμπλε με προσήλωση γιαγιάς που διαβάζει κηδειόχαρτα σε κολώνα της ΔΕΗ.
Και όπως κάθε θρησκευτικό δόγμα που σέβεται τον εαυτό του, έτσι κι Σαμαράς και η κομπανία του βρήκαν και στοχοποιήσαν ανηλεώς μια εχθρική για αυτούς οντότητα αποδίδοντάς της το ρόλο του κακού.
ΣΥΡΙΖΑ και Αλέξης Τσίπρας έγιναν οι υπέρτατοι εχθροί της Μνημονιάδας με την παγκόσμια πρωτοτυπία να τους αποδίδονται ευθύνες όχι για αυτά που δεν έκαναν, αλλά για εκείνα που δεν ΘΑ κάνουν.
Συνεχίζοντας την ωδή στον Αντώνη επιγραμματικά αναφέρω τις μνημειώδεις
ανατροπές στο εσωτερικό του κόμματός του. Πιστός στο μηνιαίο, σχεδόν,
ραντεβού του με τη ρυθμική γυμναστική, έγινε πολυνίκης στις κωλοτούμπες και τις λοιπές ασκήσεις εδάφους αέρος γράφοντας ιστορία.
Εκεί που πέταγε ροχάλες, φίλαγε ιπποτικά κι εκεί που αγνάντευε, αφόδευε.
Έδιωχνε τη Ντόρα, έπαιρνε τη Ντόρα, έδιωχνε τους μνημονιακούς αντιφρονούντες, αφόριζε τους αντιμνημονιακούς μετά. Κι επειδή δεν του έβγαιναν τα κουκιά, στη συνέχεια άνοιγε τη μεγάλη του αγκαλιά και τους έπαιρνε πάλι όλους πίσω.
Έκραζε τους Καρατζαφερικούς ακροδεξιούς, μετά τους έβαζε σπίτι του στρώνοντας κόκκινα χαλιά. Και φυσικά συμμάχησε με το διεφθαρμένο ΠΑΣΟΚ και τον επαναστάτη-γενόσημο Κουβέλη συμπληρώνοντας το καρέ του εμπαιγμού και του πολιτικού βοναπαρτισμού.
Ένας χρυσός κανόνας στο πόκερ λέει ότι, αν ρίξεις μια ματιά στο τραπέζι και δεν δεις κανένα κορόιδο, τότε εσύ είσαι το κορόιδο. Διαβάζοντας ξανά και ξανά τις προεκλογικές αρλούμπες – υποσχέσεις της Νέας Δημοκρατίας κατανοείς ότι η ρέγκολα αυτή ισχύει και στη ζωή.
Θα μπορούσα να γράψω τόμους για τις πολιτικές ανακολουθίες του Σαμαρισμού.
Όμως δεν θα το κάνω για δύο λόγους. Πρώτον γιατί είμαι καλός άνθρωπος και δεύτερον γιατί αποδέχομαι στωικά ότι μεταπολιτευτικά ήμασταν δυστυχώς η χώρα των αξιοποιημένων αναξιοτήτων και των αναξιοποίητων αξιών.
Και κάπου εκεί το χάσαμε το παιχνίδι.
Συγκάτοικοι, συμφοιτητές στο Αμέρικα και λοιποί τζακάτοι συγγενείς κατάφεραν να πραγματώσουν τα παιδικά τους όνειρα για πρωθυπουργία, ποδοπατώντας τα όποια δικά μας.
Ποιοι έιμαστε εμείς που θα τους κρίνουμε;
Νούμερα είμαστε σε τροϊκανά μπλοκάκια.
Φτωχά ναυτάκια σε μνημονιακά υπερωκεάνια.
Συνειρμικά μου έρχεται στο μυαλό μια αγαπημένη παράφραση του «θα
γυρίσει ο τροχός» του αθυρόστομου παππού μου: «Οι ναύτες που
γ@μούσαμε, γίναν καπεταναίοι»…
Έχει ο καιρός γυρίσματα Αντώνη. Οψόμεθα. Αμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υβριστικά σχόλια δεν δημοσιεύονται...Επίσης χρησιμοποιήστε ελληνική γραφή για να αναρτηθούν τα σχόλιά σας.