Το φαλλικό υποκατάστατο που το παίζουν όλοι στα χέρια... συνεχώς!

ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ΗΤΑΝ ΓΚΟΥΜΟΥΤΣΑ. 

ΜΕΤΑ ΜΙΚΡΥΝΕ ΠΟΛΥ... ΚΑΙ ΞΑΝΑΜΕΓΑΛΩΣΕ!

Υπήρξε μια όμορφη, μακρινή εποχή που το κινητό χρησίμευε μόνο για να παίρνεις τηλέφωνα. Μετά άρχισε να στέλνει μηνύματα. Να τραβάει φωτογραφίες. Να παίζει μουσική. Να μπαίνει στο Ίντερνετ. 
Να σου βρίσκει ποιος γκόμενος είναι διαθέσιμος σε απόσταση 100 μέτρων γύρω σου, (υπηρεσία που συνδέεται με συγκεκριμένα site παρσίματος). 

Και πλέον να σου κάνει και καφέ όπως διάβασα κάπου για το νέο iPhone, που δίνει λέει εντολές μέσω bluetoοth στην καφετιέρα να 'χεις τον καπουτσίνο σου αφράτο. Λογικό. 

Αφού τον βρήκες τον γκόμενο και τον πήδηξες με το κινητό να μην πιεις κι ένα καφέ με το τσιγάρο σου μετά? 

Κι αν δεν τον βρεις τον γκόμενο, δεν υπάρχει λόγος να στενοχωριέσαι. Βάζεις το κινητό στη δόνηση, το...
χώνεις μέσα σου, λες σε έναν κολλητό να σου τηλεφωνεί και είναι έτοιμη η ικανοποίηση.  

Όπως και να 'χει το θέμα είναι πως τα κινητά τηλέφωνα, το τελευταίο πλέον που φαίνεται να ενδιαφέρει τον αγοραστή τους αν μπορούν να κάνουν, είναι το να τηλεφωνούν.
 Οι πωλήσεις των smartphones εκτινάσσονται στα ύψη, όλο και περισσότεροι περνάνε περισσότερο χρόνο, ως και όλη τους τη μέρα, συνδεδεμένοι με το διαδίκτυο, και αισθάνονται μια χαρούμενη ατμόσφαιρα, θεωρώντας την ιδιωτικότητα σαν κάτι που αφορά μόνο τους άνω των 50 ετών. 

Σαν έναν πιτσιρικά που είδα σε μπαράκι να περνάει όλο του το βράδυ κάνοντας τσίκι τσίκι πάνω στα πλήκτρα του κινητού του. «Έτσι κάνουμε εμείς η νέα γενιά», μου απάντησε όταν τον ρώτησα για ποιο λόγο μπήκε στον κόπο να βγει έξω αφού όλη την ώρα ήταν «μέσα». Τη στιγμή που η δική μου νέα γενιά, το μόνο που την ένοιαζε όταν έβγαινε έξω ήταν να πηδηχτεί. Να μη σου πω ότι ακόμα μας νοιάζει, γιατί θα ανοίξουμε ένα άλλο, μάλλον άκομψο κεφάλαιο όσον αφορά τη συνέπεια ηλικίας και επιθυμιών.  

Τα τελευταία χρόνια, οι συσκευές κινητών τηλεφώνων, μου θυμίζουν όλο και περισσότερο την εποχή που ήμουν φοιτητής στη Ρουμανία. Με τις πουτάνες της περιοχής και τους νεόπλουτους νταβάδες μετά την πτώση του Τσαουσέσκου, να απιθώνουν πάνω στο τραπέζι των εστιατορίων, πέντε πέντε τα πακέτα Marlboro για να δείξουν πως το «φυσάνε» το χρήμα. Ακόμα κι αν δεν καπνίζανε καθ' όλου. Ακριβώς το ίδιο με τα κινητά. 

Όπου κι αν πας, σε εστιατόριο, θέατρο, σουβλατζίδικο, όλοι μα όλοι απιθώνουν τα κινητά τους φάτσα κάρτα, όσο πιο φανταχτερά, τόσον πιο πολύ απιθωμένα. Σαν να περιμένουν ακόμα και στις 3 το πρωί, επείγον τηλεφώνημα από την κλινική που ξεγεννάει η γυναίκα τους. Που αν ξεγεννάει από στιγμή σε στιγμή η γυναίκα σου, κι εσύ μπεκροπίνεις, είσαι μαλάκας. Και φαίνεσαι με την επίδειξη του σούπερ ντούπερ κινητού σου. Που είναι αμφίβολο αν το έχεις χρησιμοποιήσει ποτέ για κάτι άλλο, από το να παίρνεις τηλέφωνο.  Άντε και να τραβήξεις φωτό και βίντεο. Το οποίο είναι μια άλλη πληγή.  

Γιατί πολύ απλά, νομίζω πως ο μεγαλύτερος όγκος σε γκίγκα μπάιτς από πορνό που έχω παρακολουθήσει την τελευταία διετία είναι σε κινητά φίλων. Δε λέω, φταίει σίγουρα και το πορνοδιεστραμμένο μου βλέμμα που τους κάνει να με εμπιστεύονται. 

Το δεδομένο πάντως είναι πως οι μισοί μου γνωστοί μου έχουν δείξει βίντεο που τραβάνε την ώρα που πηδιούνται, σαν κατόρθωμα. «Κοίτα με πήδηξα». Του λες του άλλου, ότι αυτό το πράγμα με την γκόμενα να κάνει γκελ πάνω στην τριχωτή του κοιλάρα, δεν το λένε πήδημα, και το λένε τραμπολίνο ή δεν του το λες;   

Οι άλλοι μισοί μου γνωστοί, οι πιο οικογενειάρχες, μου τα έχουν κάνει τσουρέκια με τις φωτογραφίες από τα παιδιά τους και τα γατιά τους. Κι αν δεν μου τα κάνουν τσουρέκια σε απ' ευθείας μετάδοση, υπάρχει πάντα το facebook, στο οποίο θα ανεβάσουν τις φωτό, πεπεισμένοι πως όλος ο κόσμος ψοφάει να δει τον μπέμπη τους πασαλειμένο με μπεμπελάκ. Ή τους ίδιους με το αντιηλιακό να κάνει λιμνούλες στις πτυχώσεις της κυτταρίτιδας τους, να λιάζονται στην ακροθαλασσιά, σαν τηλεστάρ γ' κατηγορίας.

 Λογική η εξέλιξη: Πρώτα τραβάς με το κινητό σου το πως πηδάς, και μετά τραβάς με το κινητό σου τον καρπό του πηδήματος, τον μπέμπη. Τηλέφωνο πότε παίρνεις είπαμε;  

Να σου πω πότε παίρνεις. Σε όλες τις λάθος ώρες και τους λάθος χώρους. Στο σινεμά για παράδειγμα, απαραίτητα. Ή στο λεωφορείο, τον μοναδικό χώρο που έχεις την ευκαιρία να ανοίξεις κανένα βιβλίο να ξεστραβωθείς. Αλλά όχι. Εσύ προτιμάς να σου απαντηθούν ζωτικά ερωτήματα ουρλιάζοντας ενοχλητικά, χωρίς να σε ενδιαφέρει αν ενοχλείς τον κόσμο. 

Όπως: «Τι καιρό κάνει εκεί;» Το εκεί είναι συνήθως η Καλλιθέα, ενώ εσύ βρίσκεσαι στα Πατήσια. Ως γνωστόν η Καλλιθέα από τα Πατήσια, βρίσκονται σε τελείως διαφορετική γεωγραφική ζώνη. «Φάγατε; Α, α. Τι φάγατε;» Κι εσένα τι σε νοιάζει μωρή; Από το πιάτο σου το φάγανε αυτό που φάγανε; «Έρχομαι». Μπράβο σου, καλά που μας το είπες να φύγουμε τρέχοντας να μη σε συναντήσουμε βλαχάρα.   

Πάντα και παντού με το κινητό στο χέρι. Όσο πιο «τούμπανο» το κινητό, τόσο περισσότερο το δείχνεις. Σαν φαλλικό και (όχι μόνο) υποκατάστατο, των πηδημάτων, της ζωής, της χαράς που σου λείπει. Εφ' όσον ο μόνος τρόπος που σου έχει μείνει πλέον για να τη βρεις, είναι ενεργοποιώντας το gps.   

Από τον Τάσο (ΤΑΖ) Θεοδωρόπουλο