Σε περίπτωση που καταστραφεί ο πλανήτης, ποιά 10 κείμενα θα διαλέγατε για να σώσετε;

Σε περίπτωση που καταστραφεί ο πλανήτης, ποιά 10 κείμενα θα διαλέγατε για να σώσετε; 

Ποιά κληρονομιά θα διασώζατε για να αντιληφθούν οι επόμενες γενιές τι ακριβώς συνέβη σε αυτόν τον τόπο, λίγο πριν την συντέλεια; 

Κατόπιν ωρίμου και βασανιστικής σκέψεως αποφάσισα τι θα διέσωζα και σας το παραθέτω. (Η προσπάθεια έχει αξία, αν καταστραφεί μερικώς ο πλανήτης, αν οι επόμενοι έχουν διάθεση να ψάξουν τι έγινε στο παρελθόν, αν προλάβω, αν θα βρω λάκκο να θάψω τα πολύτιμα ντοκουμέντα, αν…, αν…)

Σε περίπτωση καταστροφής λοιπόν, θα διέσωζα:

1. Τα μεταφρασμένα κείμενα των 3 μνημονίων και των 2 μεσοπροθέσμων, έτσι όπως ψηφίστηκαν από την ελληνική Βουλή και έτσι όπως έγιναν αμαχητί αποδεκτά από τους έλληνες, ως απόδειξη της απίστευτης, αποστέωσης, αποχαύνωσης και απονεύρωσης ενός λαού.

2. Την διακήρυξη της ΡΙΚΣΥ, της κίνησης του Ανδρέα Λοβέρδου, ως τεκμήριο ατέλειωτης αυταρέσκειας και απέραντης ματαιοδοξίας.

3.  Μια ποιητική συλλογή που συμπυκνώνει αγωνίες, οράματα και αποστάγματα σοφίας του ανθρώπου, από το διάβα του στον πλανήτη. Δηλαδή την ποιητική συλλογή του Τηλέμαχου Χυτήρη, με τίτλο «Τόποι νέοι».

4.  Το εγκεφαλογράφημα του Γιώργου Παπανδρέου, προκειμένου να αντιληφθούν οι επόμενες γενιές ότι για να φτάσει κανείς ψηλά σε αυτόν τον τόπο, το μόνο που σίγουρα δεν χρειαζόταν ήταν ο εγκέφαλος. (μπορεί να το συνόδευα και με απομαγνητοφωνημένα σαρδάμ).

5.  Την καρτέλα ενσήμων του Αντώνη Σαμαρά, ή του Κώστα Καραμανλή. (όποια από τις δύο είναι πιο ελαφριά)

6.  Την πεντάτομη διατριβή του Γεράσιμου Γιακουμάτου, με τίτλο «Τα κουρτινόξυλα της λήθης και 5 στοχασμοί στης λησμονιάς στην αέναη μέθεξη, του βέβαιου θανάτου». Δεν το έχει γράψει ακόμη αλλά αν του το ζητήσουμε θα το έχει έτοιμο σε μια ώρα.

7.  Την φωτογραφία του Χρήστου Παπουτσή από τα χρόνια της ΕΦΕΕ, όταν στην πορεία, κρατάει την σημαία του Πολυτεχνείου. Για να μην ξεχνάνε οι επόμενοι ότι η μετάλλαξη είναι σίγουρη, όταν το μόνο ιδεολογικό σου εφόδιο, είναι το «αγωνιστικό» μούσι.

8.  Την επιταγή δωροδοκίας, του Γιώργου Κοσκοτά, προς τον Μένιο Κουτσόγιωργα, από το βρώμικο 89.  Για να θυμούνται όλοι την τελευταία φορά που πολιτικός στην Ελλάδα τα έπιασε με παρωχημένο τρόπο, πριν όλο το σύστημα δοσοληψιών εκσυγχρονιστεί εκ βάθρων, χωρίς να μπορεί κάποιος να αποδείξει κάτι, παρά μόνο να εικάσει. Και αν αποπειραθεί κανείς να δημοσιεύσει υπόνοιες για υπουργό, να κινδυνεύει με αγωγές εκατομμυρίων, ενώ όλα τα αδικήματα να σβήνονται με την παρέλευση 5ετίας!

9.  Το συμβόλαιο ενός μνημονιακού δημοσιογράφου - αναλυτή σε παράθυρο του Μέγκα, ή άλλου καναλιού. Για να εκτιμήσουν όλοι ότι η ξετσιπωσιά δεν έχει τιμή.

10.  Τις εκατομμύρια οργισμένες σκέψεις, αγανακτισμένες φωνές, αγωνιστικές κορώνες, επαναστατικές διαθέσεις, των ελλήνων τα τελευταία 3 χρόνια. Μην ανησυχείτε για το πώς θα τις χωρέσω και που. Θα τις στριμώξω όλες σε μια βιοδιασπώμενη σακούλα σούπερ μάρκετ, την οποία θα κλείσω σφιχτά και θα την κρατάω στο χέρι, σαν μπαλόνι. Θα ανεμίζει όμορφα με τόσο αέρα κοπανιστό που θα έχει μέσα.

ΥΓ. Τα ίδια θα διασώσω και τώρα που ο πλανήτης δεν καταστράφηκε. (Ίσως να προσθέσω το τουίτ του Μανόλη Καψή για την Αλεξίου και την Γαλάνη… και το σχέδιο της κυβέρνησης για την «Ανάπτυξη», μαζί με τον κατάλογο του 1,5 εκ ανέργων και των, πάνω από 2.000, αυτόχειρων).

Χρόνια παλιά. Χρόνια βαριά.

Καλή επόμενη χρονιά!

Να χάσουμε ότι είναι ακόμη να χάσουμε, με αξιοπρέπεια, πριν χαθεί και αυτή, αφού έχουμε χάσει ότι ήταν να χαθεί.

Επιτέλους να χάσουμε μια μάχη αφού την έχουμε δώσει και όχι πριν καν αρχίσει.

Αλλιώς καλές μοιρολατρίες και ατέλειωτες ψευδαισθήσεις.

Και να βγούμε κάπου νικητές.

Τουλάχιστον στις  σκιαμαχίες μας!

Θύμιος Κ.