«ΤΣΕΠΗ ΒΑΘΙΑ»! Εξαιρετικό άρθρο-έρευνας...

Είναι κοινό μυστικό ότι έχοντας αντιστρέψει τον λόγο του Ισοκράτη «από την εξουσία να φεύγεις όχι πιο πλούσιος, αλλά πιο δοξασμένος, γιατί ο έπαινος του λαού είναι καλύτερος από πολλά χρήματα» έχουν ανυψώσει το επάγγελμα του πολιτικού σε εφαλτήριο πλουτισμού νόμιμου και παράνομου.

Τώρα που καταλάγιασε ο σάλος από τον βουλευτή – μυστήριο που τελικά ήταν ο σύζυγος της Ντ. Μπακογιάννη που έβγαλε 1 εκατομμύριο ευρώ στο εξωτερικό και με δεδομένο ότι η συζήτηση διεξήχθη με  όρους σκανδαλοθηρικούς και θεάματος, ας διερευνήσουμε το θέμα.

 Δύσκολα μπορεί να κρυφτεί η επαγγελματοποίηση της πολιτικής. Οι εκπρόσωποι του λαού και «εθνοσωτήρες» στην πλειονότητά τους αντιμετωπίζουν την πολιτική όχι ως «κοινωνική προσφορά», αλλά ως επάγγελμα με έντονα συντεχνιακά χαρακτηριστικά ως ακριβοπληρωμένοι υπάλληλοι των κυρίαρχων τάξεων και ας στιγματίζουν κλάδους εργαζομένων ως συντεχνίες.

 Είναι κοινή διαπίστωση ότι η πολιτική για την πλειονότητα των πολιτικών με κάποιες εξαιρέσεις από  χώρους της Αριστεράς είναι ένα προσοδοφόρο επάγγελμα, εφαλτήριο οικονομικής και κοινωνικής ανόδου.

Είναι κοινό μυστικό ότι έχοντας αντιστρέψει τον λόγο του Ισοκράτη «από την εξουσία να φεύγεις όχι πιο πλούσιος, αλλά πιο δοξασμένος, γιατί ο έπαινος του λαού είναι καλύτερος από πολλά χρήματα» έχουν ανυψώσει το επάγγελμα του πολιτικού σε εφαλτήριο πλουτισμού νόμιμου και παράνομου.

  Μόνο οι καταθέσεις που έχουν 18 βουλευτές  ξεπερνά το 1 εκατομμύριο ευρώ. Πάντως σχεδόν 100 βουλευτές έχουν καταθέσεις της τάξης των 200.000 ευρώ, ενώ πολλοί έχουν αποκτήσει τεράστια περιουσία. 

 Συνολικές καταθέσεις 2,6 εκατ. ευρώ δηλώνει ο ένας αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, ο Ε. Βενιζέλος με την σύζυγό του, ενώ  ο  άλλος ο Θ. Πάγκαλος που δεν …  έχει να πληρώσει τους  φόρους της τεράστιας ακίνητης περιουσίας του, την ώρα που τα ετήσια εισοδήματά του υπερβαίνουν τις 640 χιλιάδες ευρώ.  Mε άλλα λόγια έχουν αντιστρέψει το παλιό ηρωικό σύνθημα «ψυχή βαθιά» σε «τσέπη βαθιά».
 

«Η εξουσία, που όλοι την κυνηγάνε, είναι δυσκολομεταχείριστη και κάνει όσους την αγαπούν να παραφρονούν. Μοιάζει με τις ερωμένες, που προκαλούν την αγάπη, όμως καταστρέφουν τους εραστές τους.»    Ισοκράτης

Η αλήθεια είναι ότι  οι αποδοχές και τα προνόμια των βουλευτών αποτελούν πρόκληση για τον χειμαζόμενο  λαό μας,  παρά τις όποιες μειώσεις , αν και πρέπει  να σημειωθεί ότι το 50 %  και πλέον της αποζημίωσης των βουλευτών της αριστεράς πηγαίνει στο κόμμα.

 Η κοινοβουλευτική αριστερά δεν ενέχεται, αλλά σίγουρα ανέχεται αυτή την άθλια κατάσταση. Τη στιγμή που οι μισθωτοί βλέπουν τους μισθούς τους να μειώνονται μέχρι και 50% το μήνα, εδώ και ένα χρόνο ελέω Μνημονίου, οι πολιτικοί μας ταγοί είδαν μόνο τη μείωση κατά 12% των εξόδων παράστασης. Δεν είναι μόνο η βουλευτική αποζημίωση που  υπερβαίνει τα 6.100 ευρώ το μήνα, αλλά και μια σειρά προνόμια από τα βουλευτικά πολυτελή αυτοκίνητα, τη συμμετοχή στις επιτροπές που σε ετήσια βάση που η  αμοιβή ξεπερνά τα 15.000 ευρώ μέχρι το πενταμελές προσωπικό που έχουν στη διάθεσή τους  και άλλα « ων αριθμός ουκ έστιν» .

 Κοντά σε βουλευτές, υπουργούς, υφυπουργούς, τον πρωθυπουργό και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας «ευνοημένοι» είναι και οι πέριξ αυτών υπάλληλοι της Βουλής, οι οποίοι εκτός του ότι διατήρησαν 16 μισθούς εισπράττουν παχυλά εφάπαξ -κατά μέσον όρο 250.000 ευρώ -και υψηλές συντάξεις.  Είναι ενδεικτικό ότι μέσα σε μια δεκαετία ο προϋπολογισμός του Κοινοβουλίου υπερδιπλασιάστηκε προσεγγίζοντας τα 198 εκατομμύρια ευρώ σε σύγκριση με τα 97,2 του 2000.

 

Την ώρα που συρρικνώνουν δραματικά τις συντάξεις των πολιτών ληστεύοντας ουσιαστικά τις κρατήσεις από τους μισθούς για όσα χρόνια εργάζονταν, οι ίδιοι συνταξιοδοτούνται  με 4.880 ευρώ μηνιαίως από τα λεφτά των φορολογουμένων μόνο με δύο εκλογές τους στη Βουλή, δηλαδή με 6 -7 χρόνια, χωρίς αντίστοιχες καταβολές (!) και παίρνοντας τη σύνταξη του επαγγέλματός τους.

 Προκλητικό είναι το συνταξιοδοτικό καθεστώς των υπαλλήλων της Βουλής, καθώς και η πληθώρα επιδομάτων, προσαυξήσεων, αποζημιώσεων και εφάπαξ παροχών. Ενδεικτικές είναι οι συνταξιοδοτικές και ασφαλιστικές ρυθμίσεις που έχουν θεσπιστεί κατά καιρούς για το προσωπικό της Βουλής.

 Όπως η προσαύξηση κατά 25% του βασικού μισθού, η περαιτέρω προσαύξηση κατά 15% με την αποχώρησή τους λόγω συνταξιοδότησης και η λήψη πλήρους σύνταξης ανεξαρτήτως ορίου ηλικίας.

 Οι υπάλληλοι της Βουλής κατά την αποχώρησή τους από την εργασία λαμβάνουν εφάπαξ από το Ταμείο Αρωγής Υπαλλήλων Βουλής (ΤΑΥΒ) πέραν του ποσού που λαμβάνουν από το Ταμείο Πρόνοιας Δημοσίων Υπαλλήλων (ΤΠΔΥ). Το εφάπαξ του ΤΑΥΒ ισούται με 2 μισθούς ανά έτος ασφάλισης, δηλαδή με 28,5 έτη λαμβάνουν 58 μισθούς ή κατά μέσον όρο 200.000 ευρώ. Όσο δε για το εφάπαξ από το ΤΠΔΥ υπολογίζεται σε περίπου 50.000 ευρώ. Συνολικά, με τη αποχώρησή τους λαμβάνουν κοντά 250.000 ευρώ.

Εξουσία – διαφθορά - διαπλοκή

Δεν είναι να απορεί , λοιπόν, κανείς γιατί η πλειονότητα των βουλευτών ψηφίζει μέτρα που συρρικνώνουν τα λαϊκά εισοδήματα και κονιορτοποιούν δικαιώματα και κατακτήσεις  ολόκληρου αιώνα. Άλλωστε, κυρίως, τα κόμματα εξουσίας με τις κρατικές και ιδιωτικές χρηματοδοτήσεις  είναι κόμματα εξαρτημένα από το κράτος και το τραπεζικό κεφάλαιο. 

 Με την ψήφο τους έχουν νομιμοποιήσει τη φυγάδευση στο εξωτερικό εκατοντάδων δισεκατομμυρίων ευρώ. Ως πολιτικοί διαμεσολαβητές αναλαμβάνουν να στηρίξουν την πιο βίαιη αναδιανομή του πλούτου μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο σε βάρος των μικρομεσαίων και ασθενέστερων τάξεων με τον πιο προκλητικό και κυνικό τρόπο στο όνομα του «εθνικού καθήκοντος» και της «σωτηρίας της πατρίδας».

 Με την ψήφο τους έχουν νομιμοποιήσει τη φυγάδευση στο εξωτερικό εκατοντάδων δισεκατομμυρίων ευρώ. Μέχρι και οι δυνάστες – δανειστές της χώρας διατυμπανίζουν: «Την ώρα όμως που τα χαμηλότερα στρώματα πλήττονται από την κρίση, οι πλούσιοι βγάζουν τα λεφτά τους σε λογαριασμούς στο εξωτερικό και τα βάρη τα σηκώνουν αυτοί που δεν έχουν» Α. Μέρκελ («Έθνος» 23 -2 -12)

Ασφαλώς και η διαφθορά και διαπλοκή των πολιτικών είναι η άλλη όψη του νομίσματος. Από πρόσφατη έρευνα προκύπτει ότι συνιστά «μεγάλο πρόβλημα για το 98% των πολιτών, όταν στους «27» είναι το 74%. Ο πλέον διεφθαρμένος τομέας στην Ελλάδα θεωρείται η πολιτική (όπως και πανευρωπαϊκά) και ιδιαίτερα οι βουλευτές, καθώς το 78% των ερωτηθέντων τους θεωρεί ότι δωροδοκούνται και ότι καταχρώνται την εξουσία που διαθέτουν για προσωπικό τους όφελος, ενώ υψηλή θεωρείται η διαφθορά πολιτικών που δραστηριοποιούνται σε τοπικό (68 %) και περιφερειακό επίπεδο (66 %). (Ευρωβαρόμετρο, «Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ», 16 -2 – 2012). Ίσως, γιατί στη χώρα μας ο πλουτισμός της πλειονότητας των πολιτικών των κυρίαρχων κομμάτων να έχει πάρει προκλητικές και ανεξέλεγκτες διαστάσεις.

 

Η διαφθορά  είναι μέσα στα γονίδια όχι μόνο του καπιταλισμού, αλλά και κάθε εκμεταλλευτικού συστήματος. Ως έννοια και φαινόμενο είναι σύμφυτη με την άσκηση της εξουσίας και τη διαπλοκή με ισχυρά οικονομικά συμφέροντα. Είναι στερεότυπη, αλλά δραματικά δικαιωμένη η ρήση ότι «η εξουσία διαφθείρει και η απόλυτη εξουσία διαφθείρει απόλυτα». 

 Σύμφωνα με τον Μοντεσκιέ διεφθαρμένη εξουσία είναι η υπερβολικά ισχυρή. Από τον Σόλωνα που πριν θεσπίσει τον νόμο της «σεισάχθειας» είχε ενημερώσει κάποιους φίλους του βοηθώντας τους έτσι να πλουτίσουν μέχρι τους σημερινούς εκπροσώπους του δικομματισμού που εμπλέκονται στο σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου, των υποκλοπών, για το «Φαγοπέδι», τα δομημένα ομόλογα και τη Siemens κ.α., αλλά και τους «σοσιαλιστές του κότερου και της σαμπάνιας» και τους εκπροσώπους της «Αριστεράς του χαβιαριού» αποδεικνύεται η διαχρονικότητα της διαφθοράς και της διαπλοκής.

Παράλληλα η καπιταλιστική οργάνωση της κοινωνίας με σημαία το κέρδος ευνοεί τη διαπλοκή των θεσμών και των εκπροσώπων της κρατικής εξουσίας με τα ιδιωτικά συμφέροντα.

 Πάμπολλα είναι τα παραδείγματα πολιτικών που μετά την πολιτική τους σταδιοδρομία βρήκαν ανοιχτές αγκάλες στους κόλπους μεγάλων επιχειρήσεων. Εξάλλου είναι κοινή διαπίστωση ότι η πολιτική για την πλειονότητα των πολιτικών με κάποιες εξαιρέσεις από  χώρους της Αριστεράς είναι ένα προσοδοφόρο επάγγελμα, εφαλτήριο οικονομικής και κοινωνικής ανόδου.

Πίσω από την άλλη πλευρά του φεγγαριού κρύβεται η νόμιμη ληστεία του κοινωνικού πλούτου που παράγουν οι εργαζόμενοι σωρεύοντας αμύθητα κέρδη για τις μεγάλες επιχειρήσεις και τις πολυεθνικές.  Με άλλα λόγια τα σκάνδαλα είναι η άλλη και λιγότερο ορατή όψη της κοινωνίας της εκμετάλλευσης, της φτώχειας και της ανεργίας.

     Εύστοχα έχει τονιστεί ότι «η πολιτική  είναι πολύ σοβαρή υπόθεση, για να αφεθεί μόνο στους πολιτικούς»...

      

Από τον Γιώργο Κ. Καββαδία, εκπαιδευτικό –ερευνητή. http://gkavadias.blogspot.com