Κυνηγώντας την ουρά μου...

Ανήκεις σε αυτή την κατηγορία των ανθρώπων που αναμοχλεύουν τα ίδια και τα ίδια, που πέφτουν στη μαύρη τρύπα και τους αρέσει να κάθονται με τρεμάμενα πόδια και δόντια που χτυπάνε στον πυθμένα, ενώ τους σφυροκοπάει σαν διαλείπων πυρετός το ερώτημα "τι έκανα μέχρι τώρα;".

 Επιλέγεις όπως στα γκάλοπ το κουτάκι "δεν ξέρω, δεν απαντώ".

 Ή μήπως το κουτάκι "άλλη";

Είναι ίδιον των γιορτινών ημερών η χωρίς τελειωμό ταβανοσκόπηση, η θολή προβολή σου στο μέλλον, το καθρέφτισμά σου σε ένα παρόν γεμάτο αντιφάσεις, η σκέψη ότι είσαι και εσύ ένας homo consumens όχι μόνο πραγμάτων, αλλά κυρίως συναισθημάτων. Αλλά μπορείς να κάνεις και αλλιώς;

 Ανήκεις σε αυτή την κατηγορία των ανθρώπων που έχουν καθορίσει την ύπαρξή τους μέσα από τους άλλους, χωρίς  να μπορέσεις όμως παρά ελάχιστες στιγμές να νιώσεις λύτρωση μέσα από αυτό, που σε κυριεύουν αμέσως ενοχές όταν δεν ανταποκρίνεσαι στην εικόνα που έχουν φτιάξει οι γύρω σου για εσένα. Μια εικόνα που δεν την αντιλαμβάνεσαι εσύ ο ίδιος. 


 Η μάλλον δεν υπάρχει κάδρο που να την χωράει. Γιατί δεν έχει την παραμικρή σχέση με το πραγματικό σου είναι.

 Ανάμεσα στα "χρόνια πολλά" και στις γρήγορες εκτονώσεις, κάπου εκεί βρίσκεσαι να αναμασάς συλλογισμούς χρόνων, που δεν σε εγκαταλείπουν ποτέ, και μόνο όταν σε κατακλύζουν αισθάνεσαι ότι είσαι στο σπίτι σου, ένα σπίτι με τοίχους γεμάτους τρύπες, με εύκολα παραβιάσιμη πόρτα, με ετοιμόρροπη στέγη που στο πρώτο faux pas θα μπάσει βρωμόνερα. Αυτόματα βγάζεις το μουσκεμένο πουκάμισο και ξεκολλάς την ίδια σου την πέτσα.

 Ανήκεις σε αυτήν την κατηγορία των ανθρώπων που τρώγονται με τα ρούχα τους. Γιατί, μήπως έχεις καμιά άλλη επιλογή; Εκτός αν έχεις πιάσει κατάσταση νιρβάνα, μπράβο σου, εκτός αν νομίζεις ότι υιοθετώντας σχήματα και συμβάσεις τη σκαπούλαρες. Ο ίδιος σου ο εαυτός σε περιμένει στη γωνία για να σε γεμίσει με αυτήν την πρωτόγονη ανασφάλεια: όλα υπάρχουν, όλα θα υπάρχουν και χωρίς εσένα.

 Ουφ φτάνει, ας πιω ακόμη μια μπύρα, ας συνεχίσω το βιβλίο μου, ας βάλω ένα δίσκο, και μετά θα ξανακυλίσω στην εορταστική ομφαλοσκόπηση μπας και αγγίξω έστω και λίγο την άκρη της κολοβής, τσουρομαδημένης ουράς μου. Γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι το κυνήγι αυτό είναι επί ματαίω.

.Σοφία Σίμου