Ο Λοβέρδος, το χάος και το τουμπεκί...

Ο Ανδρέας Λοβέρδος ομολογουμένως δεν έχει τη χάρη του Θόδωρου Πάγκαλου.

 Ο αντιπρόεδρος του Παπανδρέου και... συναντιπρόεδρος του Βενιζέλου είναι ένας αυθεντικός μαιτρ της πολιτικής προβοκάτσιας, ο οποίος, με τη σιγουριά του ανυπέρβλητου, απολαμβάνει κάθε δευτερόλεπτο των εμπρηστικών του παρεμβάσεων και των όσων τις ακολουθούν.




 Του Λοβέρδου του βγαίνει κάτι στριμόκωλο, μελοδραματικό και γκρινιάρικο. Είναι μία κλάση κάτω.

 Βεβαίως ο Λοβέρδος είπε κάτι πολύ χειρότερο από τον Πάγκαλο:
ότι «Πρώτη γραμμή Μαζινό υπέρ της γραφειοκρατίας είναι το ισχύον Σύνταγμα. Εκεί στηρίχθηκε η γραφειοκρατία». Και, αφού θεωρεί «εχθρούς τους γραφειοκράτες», τότε και το Σύνταγμα είναι εχθρός του.

 Ε, δεν μπορεί, ως ειδικός επί του Συνταγματικού Δικαίου ο ίδιος, κάτι παραπάνω θα ξέρει – απλώς, τόσα χρόνια, από το 1987 που έγινε λέκτορας μέχρι σήμερα, το έκρυβε επιμελώς όχι μόνον από εμάς τους αδαείς περί την επιστήμη του, αλλά και από τους φοιτητές του. Εκτός αν η επιφοίτηση του ήρθε τώρα, επί Τόμσεν, Τράα και των άλλων παιδιών...

 Αφού, λοιπόν, το κράτος είναι διεφθαρμένο μέχρι μυελού οστέων, η γραφειοκρατία του ομοίως και το Σύνταγμα είναι αποτελεί τη Γραμμή Μαζινό της διαφθοράς, κι αφού η κυβέρνηση έχει αποφασίσει να πατάξει τη διαφθορά, τότε η Γραμμή Μαζινό δεν μπορεί παρά να πέσει.

 Άλλωστε η πραγματική Γραμμή Μαζινό, αν και αποτελούσε το μεγάλο καμάρι των «πουρκουάδων», έγινε φύλλο και φτερό στο πρώτο φύσημα των Γερμανών και οι μεραρχίες του Χίτλερ την πέρασαν σαν να πήγαιναν σχολική εκδρομή. Πόσο μάλλον να αντισταθεί ένα... κωλοσύνταγμα, που έτσι κι αλλιώς είναι μόνο μεγάλα λόγια τυπωμένα σε χαρτί. Άσε που λέει και κάτι μαλακίες εκεί προς το τέλος, ότι η τήρησή του επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων.

 Αναπάντητες απορίες
 Η μόνη απορία που μου άφησε εν τέλει ο Λοβέρδος είναι ποιος ακριβώς θα επωμιστεί τον ρόλο του Χίτλερ πουν θα καταλύσει τη γραμμή Μαζινό. Δεν μπορώ ούτε καν να προφέρω το όνομα αυτού που αντιλαμβάνομαι ότι εννοούσε ο Ανδρέας. Διότι άντε μετά να αποδείξω ότι δεν κάνω παρέα με τον Αλαβάνο.

 Όσο για τα άλλα, τα περί Αριστεράς, ας τα αφήσει στον Θόδωρο και τον Άδωνι. Όσο να ’ναι, βρίσκονται ένα επίπεδο ψηλότερα. Είναι πιο έμπειροι.
 Οι βασικές – και πάντως... ρητορικές – απορίες μου βρίσκονται αλλού:

 1. Στα ΜΜΕ. Όταν τόλμησε αυτός ο δυστυχής Μαΐλης να βγει στο κεντρικό δελτίο του Mega, παρουσία του... Μητσοτάκη (!), και να πει ότι «Εμείς είμαστε αντίθετοι με το Σύνταγμα. Δεν συμφωνούμε και το έχουμε καταψηφίσει», έγινε της κακομοίρας και οι υπερασπιστές της συνταγματικής τάξης και της νομιμότητας ωρύονταν ή γράφανε πύρινα άρθρα για ένα δίμηνο.
Κάποιος που δεν ξέρει και πολλά από τον πολιτικό και μιντιακό μας βιότοπο θα νόμιζε ότι ο Περισσός βγήκε στο... τρίτο αντάρτικο.
 Το ίδιο άμα βγει κανένας του Τσίπρα και πει καμιά ατάκα περί «ανυπακοής» ή κανένας καθηγητής και πει ότι «ο νόμος της Διαμαντοπούλου θα μείνει στα χαρτιά». Ακόμη θυμάμαι, την εποχή του «άρθρου 16», σε κάθε δελτίο ειδήσεων πέντ’-έξι νοματαίους (δημοσιογράφους...) να κανιβαλίζουν όλοι μαζί ακόμη και τα δεκαπεντάχρονα μαθητούδια. Τόση γενναιότητα και ανδρεία στην υπεράσπιση της νομιμότητας και της συνταγματικής τάξης.
Τώρα μούγκα. Τόσο εύγλωττη μούγκα σπανίως απαντά κανείς. Τουμπεκί ψιλοκομμένο, που λένε...
 2. Στις αντιδράσεις όσων εθίγησαν που ο Λοβέρδος απειλεί, εμμέσως αλλά σαφέστατα, το Σύνταγμα με... «κατάλυση». Πού ήταν όταν ο Παπακωνσταντίνου, ως υπουργός Οικονομικών, στις αρχές Μαΐου 2010, έκανε ένα κανονικότατο κοινοβουλευτικό πραξικόπημα, καταστρατηγώντας το άρθρο 36 του Συντάγματος, καταργώντας τις αρμοδιότητες της Βουλής στην κύρωση διεθνών μνημονίων και συμβάσεων και απονέμοντας στον εαυτό του εξουσίες του... Προέδρου της Δημοκρατίας;
Πάω στοίχημα ότι όσοι τώρα τα χώνουν στον Λοβέρδο δεν έχουν καν ιδέα τι ακριβώς έκανε ο Παπακωνσταντίνου το βράδυ της 6ης Μαΐου. Επιλεκτική μνήμη ή απλώς τότε έκαναν όλοι «γαργάρα» μπροστά στη «σωτηρία της χώρας» με τη δανειακή σύμβαση και το Μνημόνιο που σήμερα κατακεραυνώνουν όλοι μαζί;
Διότι, εξ όσων γνωρίζω, πέρα από κάποια κατά καιρούς σκόρπια αιτήματα από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ, ποτέ δεν ασκήθηκε πραγματική πολιτική πίεση στην κυβέρνηση να φέρει έστω τη δανειακή σύμβαση στη Βουλή και να μάθουμε όλοι σε τι ακριβώς και με ποιους όρους είναι δεσμευμένη η Ελλάδα. Σαν να μην θέλουν να ξέρουν! Τουμπεκί ψιλοκομμένο στα δύσκολα...

Σενάρια και Μαινάδες
Για τα υπό Λοβέρδου λεχθέντα πολλές ερμηνείες ακούστηκαν: Από το ότι είναι ο «λαγός της αναθεώρησης» μέχρι για εναγώνια προσπάθεια να πείσει την τρόικα ότι Αννούλες και Βαγγέληδες δεν πιάνουνε μία μπροστά του σε περίπτωση που συμβεί το «απευκταίο» και πολιτικώς αναπόδραστο για τον Γιώργο μας. Ενδιαφέρουσες οι ερμηνείες, ίσως και με μεγάλο βαθμό αλήθειας, αλλά δεν μου κάνουν «κλικ».
Άλλωστε καλύτερα να ακούς τον Πάγκαλο και τον Λοβέρδο – όλο και κάποιο νόημα μπορείς να βγάλεις για το τι σου ξημερώνει – παρά κάτι σοβαροφανείς τζιτζιφιόγκους ή τις δημοσιογραφικές Μαινάδες της τρόικας, που αυτομαστιγώνονται νυχθημερόν στο όνομα της «σωτηρίας της χώρας».
Ακόμη σημαντικότερο είναι κάθε φορά να βλέπουμε σε ποιο κλίμα και περιβάλλον λαμβάνουν χώρα τέτοιου είδους παρεμβάσεις, συχνά με κόστος γι’ αυτούς που τις κάνουν, οι οποίες ανεβάζουν τα θερμόμετρα της τηλεθέασης και γεμίζουν τον χρόνο των ερτζιανών και τις σελίδες των εφημερίδων.

Σκηνικό πτώχευσης
Στην περίπτωση του («Δεν υπάρχει σάλιο στα ταμεία») Λοβέρδου τα πράγματα είναι μάλλον απλά:
● Η τριφασική σφαλιάρα από όλη την Ευρώπη στην μπλόφα Παπανδρέου - Βενιζέλου περί «αναδιαπραγμάτευσης του Μνημονίου» έφερε σε νέα φάση τις απαιτήσεις για πλήρη εφαρμογή όλων των υπεσχημένων και υπογραφέντων διά της δανειακής σύμβασης, του μνημονίου, του μεσοπρόθεσμου και πάει λέγοντας. ● Η απειλή πτώχευσης και εξόδου από το ευρώ πλανάται ως η Κόλαση στην οποία μπαίνουμε οσονούπω αν δεν είμαστε καλά παιδιά. Προς το παρόν πάντως σίγουρα προωθούνται η επίσημη άρση της δημοσιονομικής κυριαρχίας, η έλευση ύπατου αρμοστή υπεράνω της κυβέρνησης, η ισοπέδωση στο εργασιακό - ασφαλιστικό προς χάριν των Γερμανών και άλλων «επενδυτών» και το πλήρες ξεπούλημα της χώρας.
● Εν τω μεταξύ η ανεργία – με τα φρέσκα στοιχεία – κάλπαζε τον Ιούνιο, με την τουριστική περίοδο να αρχίζει, στο 16% ή 793.685 άτομα, με το Ινστιτούτο Εργασίας ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ να μιλάει για αύξηση του αριθμού στο 1.000.000 έως το τέλος του έτους και ποσοστό 26% το 2012! Κατά το ΙΝΕ η αγοραστική δύναμη του μέσου μισθού έχει ήδη επιστρέψει στο 2003, του κατώτερου μισθού πριν από το 1984 και η ανεργία στο 1961. Πάμε ολοταχώς για τη δεκαετία του 1940...
● Πάλι σύμφωνα με το ΙΝΕ, ακόμη και αν υλοποιηθούν (που... δεν θα υλοποιηθούν!) οι εισπράξεις από τις ιδιωτικοποιήσεις, το δημόσιο χρέος θα φθάσει, έως το 2020, στα 409 δισ. ευρώ πιάνοντας το 200% του ΑΕΠ.
● Η ύφεση, σύμφωνα με τα οριστικά στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, έφτασε το 7,3% το δεύτερο τρίμηνο του έτους και συνολικά το 7,6% το πρώτο εξάμηνο. Η πιθανότητα να επιτευχθεί το 5,3% του Βενιζέλου ακούγεται σαν κακόγουστο αστείο.
● Η Ελλάδα υποχώρησε στην 90ή θέση (83η πέρυσι) στην παγκόσμια κατάταξη ανταγωνιστικότητας 142 χωρών από το World Economic Forum (WEF). Ποιος έλεγε προ ημερών ότι σύντομα θα είμαστε στους 40 πλουσιότερους του κόσμου; Μάλλον κάποιος... τουρίστας.
● Ο επικεφαλής οικονομολόγος του Οργανισμού για την Οικονομική Συνεργασία και την Ανάπτυξη (ΟΟΣΑ) Πιερ - Κάρλο Παντοάν ήδη από χθες ανακοίνωσε ότι η «μετακύλιση ομολόγων» (rollover), της οποίας η προθεσμία έληγε σήμερα, απέτυχε λόγω έλλειψης ενδιαφέροντος των κατόχων τους. Άρα πρέπει να βρεθεί άλλο μοντέλο «μείωσης του χρέους». Κι εδώ αρχίζουν τα δύσκολα, αφού η πιθανότητα μιας ελεγχόμενης πτώχευσης ενισχύεται θεαματικά.
● Συνεπώς η συμφωνία της 21ης Ιουλίου βρίσκεται εκ των πραγμάτων στο κενό, πόσο μάλλον που το rollover ήταν διασυνδεδεμένο με το μεσοπρόθεσμο δημοσιονομικό πλαίσιο, για το οποίο η αρμόδια επιτροπή της Βουλής προ ημερών υπέδειξε ότι, ακόμη κι αν εφαρμοστεί, δεν πρόκειται να αποφέρει θετικό δημοσιονομικό αποτέλεσμα, αλλά θα εντείνει την ύφεση.
● Το ΔΝΤ φέρνει έναν νέο πονοκέφαλο στην κυβέρνηση, αφού κι αυτό κρίνει ότι το μεσοπρόθεσμο δεν έχει καμιά προοπτική, ζητώντας αυτό που πάντα ζητούσε: νέες περικοπές μισθών, πέρα από όσες έχουν ήδη εξαγγελθεί από τον Βενιζέλο. Άρα νέα ένταση της φτώχειας, νέα ύφεση και διεύρυνση της κοινωνικής καταστροφής. Για να πάρουν τα λεφτά τους οι τοκογλύφοι, βρε κουτά.
● Έρευνα της Εθνικής Συνομοσπονδίας Ελληνικού Εμπορίου καταγράφει αύξηση των «λουκέτων» κατά 67% τον τελευταίο χρόνο. Πιο αναλυτικά:

«Από τις 324.000 εμπορικές επιχειρήσεις που λειτουργούσαν στις αρχές του 2009, επιβίωσαν τον Αύγουστο του 2011 οι 255.000 και έκλεισαν οι 68.000. Εάν προβάλλουμε τον Δείκτη Επιβίωσης, στον σημερινό αριθμό των εν λειτουργία επιχειρήσεων, τότε το 2012 με τον ίδιο ρυθμό αύξησης, σε έξι μήνες, δηλαδή τον Φεβρουάριο του 2012, θα λειτουργούν 228.000 εμπορικές επιχειρήσεις και σε ένα χρόνο, δηλαδή τον Αύγουστο του 2012 θα λειτουργούν 53.000 λιγότερες, επιβιώνοντας από τη σημερινή τραγική κατάσταση, περίπου 202.000 εμπορικά καταστήματα. Θα πρόκειται δηλαδή για μια συνολική “αποχώρηση” από την αγορά τη διετία 2010-2012 περίπου 122.000 εμπορικών επιχειρήσεων».

Πρωθυπουργός, μόνος...
Ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό. Και κάθε μέρα προστίθενται νέα στοιχεία στο εσωτερικό και πολιτικές εξελίξεις στο εσωτερικό, που προϊδεάζουν γι’ αυτό που όλοι πια, εντός και εκτός της χώρας, έχουν προεξοφλήσει: τη συνολική κατάρρευση, η οποία μπορεί να προκύψει ανά πάσα στιγμή.
Σε αυτό το κλίμα ο Γιώργος μας βρίσκεται από σήμερα στη Θεσσαλονίκη, συνοδευόμενος από υπουργούς του και φρουρούμενος από κάμποσες χιλιάδες αστυνομικούς και με κοινωνικούς και κομματικούς εταίρους να ανακοινώνουν ότι δεν θα παραστούν στην ομιλία του.
Στην έκθεση που έπρεπε να αποτελεί τη γιορτή της ανάπτυξης και της καινοτομίας ο πρωθυπουργός θα είναι τραγικά μόνος, χωρίς καν τη δυνατότητα να εμπνεύσει τη στοιχειώδη ελπίδα. Χωρίς κύρος στο εσωτερικό και χωρίς αξιοπιστία στο εξωτερικό. Πού να το φανταζόταν πριν από δύο μόλις χρόνια...


Του Σταύρου Χριστακόπουλου