Οι αρχιστράτηγοι της τύφλωσης

(εαυτών

και αλλήλων)

Από το Μαρικάκι

Από τα πρώτα αεροδυναμικά γιαούρτια που εκτοξεύτηκαν κατά στελεχών της κυβέρνησης  και από τους πρώτους προπηλακισμούς η κυβέρνηση βρήκε έναν εύκολο στόχο για να χρεώσει κάθε χύμα αντίδραση των εξοργισμένων με την πολιτική αλά ΔΝΤ πολιτών. 

Έκτοτε γενικώς ο ΣΥΡΙΖΑ υποκινεί  ό,τι περπατάει, ό,τι πετάει και ό,τι μιλάει κατά της κυβέρνησης που σημαίνει ότι πρέπει να ασκεί τρομακτική έλξη και σαγήνη στα αντικείμενα της υποκίνησης, καθώς μάζα δεν διαθέτει για όλους αυτούς τους προπηλακισμούς ανά τη χώρα ή ακόμα και εκτός αυτής όπως είδαμε το περασμένο διάστημα. Τώρα γιατί με τέτοια πειθώ παραμένει καθηλωμένος περί το 4%, άγνωστο.

Βέβαια, δεν ενδιαφέρει και κανέναν, από όσους τον δείχνουν ως υποκινητή, η κοινή λογική. Το ζήτημα είναι τα στελέχη του να συρθούν ως τα γκεμπελοκάναλα και να στριμωχτούν έως ότου καταδικάσουν τη βί α «απ’ όπου κι αν προέρχεται».

Εκεί πρέπει να υποστούν έναν καταιγισμό από επιχειρήματα που έχουν ως βασικό άξονα την θέση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ασκεί τρομοκρατία στα κυβερνητικά στελέχη, τα φιμώνει, τραμπουκίζει ασύστολα σε βάρος τους και τα στοχοποιεί μέχρι εκεί που δεν παίρνει. Μέχρι να αναφωνήσει το παραπάνω «καταδικάζω».

Μάλιστα ένα συμπέρασμα που βγαίνει από τους ισχυρισμούς που διατυπώνονται στα παράθυρα εκ μέρους  των τηλε – ιεροεξεταστών και των  κυβερνητικών στελεχών είναι ότι τα τελευταία, ως εκπρόσωποι του λαού ( που κατά τα άλλα μισούν να συναναστρέφονται  κι αγαπούν να κοροϊδεύουν), έχουν δικαίωμα στην τιμή, την αξιοπρέπεια και την «έκφραση γνώμης» όταν στην πραγματικότητα, αυτό που εκφράζουν είναι μια συγκεκριμένη πολιτική, εν προκειμένω πολιτική ωμής βαρβαρότητας που στερεί την τιμή, την αξιοπρέπεια και βασικά δικαιώματα επιβίωσης και ανάπτυξης από τους εντολοδόχους τους.

Σε αυτή τη χώρα ο ξεφτίλας πολιτικός αξιώνει να είναι ξεφτίλας χωρίς να του επισημαίνεται. Αυτό βέβαια...

ίσχυε τις προηγούμενες δεκαετίες. Τώρα η κρίση ανατρέπει τα δεδομένα για όλους. Κάποιοι μένουν χωρίς δουλειά και προοπτική, άλλοι κερδίζουν τη μούντζα με το σπαθί τους. Έτσι τα μοίρασε η ζωή.

Και για να επανέλθουμε: δεν είναι εύκολο να πιστέψουμε ότι οι πολιτικοί που αποδοκιμάζονται με κάθε τρόπο τους τελευταίους μήνες, πέφτουν από τα σύννεφα όσον αφορά αυτή την αντιμετώπιση και περιμένουν ο κόσμος να τους υποδέχεται σαν σωτήρες. Από την άλλη μπορεί αυτό να ισχύει για εκείνη την περίπτωση που όντως δεν διαβάζουν αράδα από τα εγκλήματα που ψηφίζουν και προσφέρουν την στήριξή τους στον «αρχηγό» εν λευκώ.

Σε κάθε περίπτωση οι στόχοι είναι πολλαπλοί:

Από τη μία να φορτωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ, ως ποιο ανοιχτός στο αυθόρμητο και πιο ρευστός πολιτικά ( κι έχοντας στην πλάτη και τον Δεκέμβρη), κάθε αντίδραση και  κάθε επεισόδιο, που υποδηλώνει την ρήξη της κοινωνίας με το πολιτικό σύστημα (ρήξη που αποκαλύπτει την βιαιότητα της ακολουθούμενης πολιτικής) και στη συνέχεια να απομονωθεί πολιτικά υποδεικνυόμενος ως ο μόνος ασόβαρος χώρος και υποκινητής της κοινωνικής αναταραχής με σκοπό τον προσπορισμό ψήφων. Άμα πετύχει πέτυχε και τότε όλοι οι υπόλοιποι σημαίνει ότι «στηρίζουν τα μέτρα». Όταν φαίνεται να μην πολυπιάνει επισείεται και ο φόβος της εκτροπής και των τανκς, κι επιστρατεύονται τα γκλομπς και τα ασφυξιογόνα. Την ίδια ώρα η ταύτιση ΣΥΡΙΖΑ – αγανακτισμένων μπορεί να αντιστρέψει μια κάποια αρχική συμπάθεια, δεδομένου ότι πολλοί εξ όσων δηλώνουν αγανακτισμένοι δεν θέλουν την ταύτιση με κόμματα.

Από την άλλη, να δημιουργείται θόρυβος και να προκαλείται αποπροσανατολισμός, όσο αυτό είναι εφικτό, από τα ασύληπτα μέτρα και το πρωτοφανές ξεπούλημα μιας ολόκληρης χώρας.

Τώρα αν προκληθεί και εσωτερικό ζήτημα, ύστερα από κάποιους μήνες νηνεμίας και συσπείρωσης, ακόμα καλύτερα. Μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια. Πως; Με τη συνεχή πίεση που ασκεί η  στοχοποίησηςτου χώρου ως υποκινητή της βίας, κάτι που ενεργοποιεί τις διαμάχες ανανεωτών – αριστεριστών περί της «καταδίκης» ή μη της βίας και της τήρησης ίσων αποστάσεων  όταν η κυβέρνηση είναι φορέας αδιανόητης βίας σε βάρος της κοινωνίας.

Από εκεί και πέρα είναι στο χέρι του ΣΥΡΙΖΑ να μην επιτρέπει στην κυβέρνηση και το πολιτικό σύστημα να τον στήνουν στον τοίχο κάθε που ξεσηκώνονται αντιδράσεις, απολογούμενος σ' εκείνους που πραγματικά όφειλαν να απολογούνται και προσφέροντας πεδίο για τους θεατρινισμούς των Παγκαλοκαρχιμάκηδων την ώρα που γίνεται το έλα να δεις...