Ο Μουαμάρ αλ Καντάφι είναι Λίβυος στρατιωτικός (συνταγματάρχης) και πολιτικός, ντε φάκτο ηγέτης της Λιβύης από το 1969. Γεννήθηκε στις 7
Ιουνίου του 1942 και το πλήρες όνομά του είναι Muammar Abu Minyar al-Gaddafi. Κατάγεται από οικογένεια Βεδουίνων νομάδων. Eίναι πατέρας 8 παιδιών, με μεγαλύτερο γιο τον Muhammad Gaddafi, επικεφαλής σήμερα της Ολυμπιακής Επιτροπής της Λιβύης.
Ιουνίου του 1942 και το πλήρες όνομά του είναι Muammar Abu Minyar al-Gaddafi. Κατάγεται από οικογένεια Βεδουίνων νομάδων. Eίναι πατέρας 8 παιδιών, με μεγαλύτερο γιο τον Muhammad Gaddafi, επικεφαλής σήμερα της Ολυμπιακής Επιτροπής της Λιβύης.
Πολλά και σημαντικά προβλήματα εμποδίζουν την ανάπτυξη των χωρών της βόρειας Αφρικής αλλά και την πρόοδο της συνεργασίας τους με την Ευρώπη. Πολιτική αστάθεια, έλλειψη δημοκρατικών θεσμών, άνιση κατανομή του πλούτου, δημογραφικές εντάσεις, ανεργία, θρησκευτικός φανατισμός, ακόμα και αντιθέσεις μεταξύ των αραβικών χωρών που τη συγκροτούν, αποτελούν εμπόδια για την ανάπτυξη και την δια-μεσογειακή συνεργασία. Θα αναφερθούμε σε μερικά στοιχεία για τη Λιβύη που ίσως βοηθήσουν στην κατανόηση της κατάστασης.
Στη Λιβύη, μετά την ανεξαρτησία της, στις 24 Δεκεμβρίου 1951, εγκαθιδρύθηκε πολίτευμα συνταγματικής μοναρχίας, υπό το βασιλιά Ίντρις. Σταδιακά άρχισε να αναπτύσσεται η λαϊκή δυσαρέσκεια για τη συγκέντρωση του πλούτου στα χέρια του βασιλιά και της εθνικής ελίτ, η οποία συνέχισε να αυξάνεται με την άνοδο του Νάσερ και του αραβικού εθνικισμού στη Βόρεια Αφρική και στη Μέση Ανατολή. Στη 1/9/69, ο 28χρονος συνταγματάρχης Μουαμάρ Καντάφι, με μια ομάδα αξιωματικών, ανέτρεψε τον βασιλιά, κατήργησε τη βασιλεία και ίδρυσε τη Μεγάλη Σοσιαλιστική Λαϊκή Αραβική Τζαμαχιρία της Λιβύης.
Η Λιβύη αποτελεί ένα ιδιαίτερο πρόβλημα στο χώρο της βόρειας Αφρικής. Στα τέλη της δεκαετίας του 1980, οι Ηνωμένες Πολιτείες έλαβαν σοβαρά μέτρα σε βάρος της κατηγορώντας την ότι ...
υποστηρίζει τρομοκρατικές δραστηριότητες εναντίον αμερικανών πολιτών. Μεταξύ των άλλων προέβησαν σε αεροπορικές προσβολές επιλεγμένων στόχων στο έδαφος της Λιβύης. Το 1992, το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ κατήγγειλε τη Λιβύη ως κράτος του υποστηρίζει την τρομοκρατία και ζήτησε από τα μέλη του να επιβάλουν απαγόρευση των αεροπορικών πτήσεων και της πώλησης όπλων προς αυτήν.Άρση των κυρώσεων
Τον Σεπτέμβριο του 2003 το Συμβούλιο Ασφαλείας προέβη στην άρση των κυρώσεων που είχαν επιβληθεί στη Λιβύη. Επίσης, στις 26/2/2004, ύστερα από δήλωση της Λιβύης ότι αποκηρύσσει την τρομοκρατία και ότι θα εγκαταλείψει τα προγράμματά της για κατασκευή όπλων μαζικής καταστροφής και θα συμμορφωθεί προς τη Συνθήκη Μη Διασποράς Πυρηνικών (ΝΝΡΤ), οι Ηνωμένες Πολιτείες ανακάλεσαν μια απαγόρευση για ταξίδια στη Λιβύη και εξουσιοδότησαν τις αμερικανικές εταιρίες πετρελαίου που είχαν μετοχές στη Λιβύη προ των κυρώσεων, να προβούν σε διαπραγματεύσεις για την επάνοδό τους στη χώρα, όταν και εφόσον οι ΗΠΑ προέβαιναν στην άρση των οικονομικών κυρώσεων, κάτι που έγινε στις 23 Απριλίου 2004.
Παρά το γεγονός ότι η Λιβύη είχε προχωρήσει, κατά τα τελευταία χρόνια, στην ανάπτυξη διμερών σχέσεων με αρκετές Δυτικές χώρες, η σχέση της με τις ΗΠΑ ήταν καθοριστική. Έτσι, η εξομάλυνση των σχέσεων με τις Ηνωμένες Πολιτείες άνοιξε το δρόμο για πολλές ευκαιρίες για τη χώρα και ειδικά για αμερικανικές επενδύσεις στον τομέα της ενέργειας, μετά από 20 χρόνια.
Παράλληλα, άρχισαν να ενισχύονται οι σχέσεις με την Ευρώπη. Κατά την τελευταία τριετία η κυβέρνηση της Λιβύης είχε έρθει σε επαφή με ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και εταιρίες αμυντικού εξοπλισμού για την προμήθεια οπλικών συστημάτων ή εκσυγχρονισμό του παλαιού σοβιετικής προέλευσης υλικού της. Επίσης, κατά την επίσκεψή του στη Λιβύη στα μέσα Απριλίου 2008, ο Ρώσος Πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν, με στόχο την έναρξη νέων συμφωνιών και συνεργασιών, προέβη σε ένα εντυπωσιακό άνοιγμα προς την ηγεσία της χώρας αυτής, διαγράφοντας χρέη της τάξης των 4,5 δισεκατομμυρίων δολαρίων, τα οποία η Λιβύη όφειλε από την εποχή του Ψυχρού Πολέμου, από συμβόλαια με ρωσικές εταιρίες.
Ωστόσο, η συντηρητική παλιά φρουρά ήταν αντίθετη στις οικονομικές μεταρρυθμίσεις του Καντάφι. Πολλοί στη Δύση θεωρούσαν ως ενδεχόμενο να τεθεί θέμα διαδοχής του Καντάφι, σε όχι πολύ μακρινό μέλλον. Στο εσωτερικό της χώρας ο Συνταγματάρχης Καντάφι, αντιμετώπιζε τα ίδια περίπου προβλήματα με την Αλγερία και την Αίγυπτο. Κυρίως τον φανατικό ισλαμισμό, που αποτελούσε την κύρια απειλή κατά της εξουσίας του στη χώρα.
Πετρέλαιο και φυσικό αέριο
Η Λιβύη έχει τα μεγαλύτερα αποθέματα πετρελαίου στην Αφρική που ανέρχονται σε περίπου 45 δις βαρέλια. Το 80% των λιβυκών πετρελαϊκών αποθεμάτων βρίσκονται στη λεκάνη της Σύρτης, στη Μεσόγειο, από όπου αντλείται το 90% του πετρελαίου που παράγει η χώρα. Σύμφωνα με έκθεση της εταιρίας ανάλυσης και πρόβλεψης Wood Mackenzie, η Λιβύη παραμένει «ανεξερεύνητη» σε υψηλό βαθμό, και μόνο το 25% της χώρας καλύπτεται από συμφωνίες εξερεύνησης με πετρελαϊκές εταιρίες. Το γεγονός αυτό αντανακλά τις επιπτώσεις των κυρώσεων που είχαν επιβληθεί κατά τα προηγούμενα χρόνια.
Γενικά η Λιβύη θεωρείται ιδιαίτερα δελεαστική πετρελαϊκή περιοχή λόγω του χαμηλού κόστους άντλησης, της υψηλής ποιότητας του πετρελαίου της και της εγγύτητας της στις ευρωπαϊκές αγορές. Ο τομέας διύλισης της Λιβύης έχει ανάγκη εκσυγχρονισμού μετά από χρόνια κυρώσεων και απομόνωσης. Ειδικώς, η Απόφαση 883 του ΟΗΕ, της 11ης Νοεμβρίου 1993, απαγόρευσε στη Λιβύη την εισαγωγή εξοπλισμού διύλισης πετρελαίου. Νέα προγράμματα εξορύξεων στο έδαφος της Λιβύης είναι σε εξέλιξη, σε συνεργασία με διάφορες Δυτικές εταιρίες.
Στον τομέα του φυσικού αερίου λειτουργεί από τον Οκτώβριο 2004, ο υποβρύχιος αγωγός Greenstream που συνδέει τη Λιβύη με την Ιταλία μέσω της Σικελίας, ο μεγαλύτερος σε μήκος υποθαλάσσιος αγωγός που έχει κατασκευασθεί στη Μεσόγειο.Αποτελεί μέρος του Western Libyan Gas Project, του πρώτου κύριου προγράμματος εκμετάλλευσης του φυσικού αερίου που παράγεται στη Λιβύη. Το πρόγραμμα αναπτύχθηκε από κοινού από την ιταλική εταιρία ΕΝΙ, που κατέχει το 50% και την κρατική εταιρία της Λιβύης National Oil Corporation (NOC).
Η Λιβύη είναι μια μεγάλη χώρα, από πλευράς έκτασης (1,8 εκατ. τετραγ. χιλιόμετρα,17η μεγαλύτερη στον κόσμο) αλλά έχει μικρό πληθυσμό, μόνο 6,4 εκατ. Η οικονομία της στηρίζεται σημαντικά στις εξαγωγές πετρελαίου, που υπολογίζονται στο ένα τέταρτο του ΑΕΠ. Έχει το υψηλότερο κατά κεφαλήν εισόδημα στην αφρικανική ήπειρο μετά την Νότια Αφρική.
Στη Λιβύη η πραγματική ισχύς βρίσκεται στο σύστημα των φυλών της. Για 42 χρόνια, η χώρα είχε μία αρχή με τον Μουαμάρ Καντάφι χωρίς πολιτικά κόμματα. Υπάρχουν περίπου 140 φυλές, αλλά μόνο γύρω στις 30 έχουν πολιτική δύναμη. Οι Λίβυοι δεν απευθύνονται στην κυβέρνηση για εργασία ή για προστασία των δικαιωμάτων τους ή για την ασφάλεια τους. Απευθύνονται στην φυλή τους.
Στη Λιβύη η πραγματική ισχύς βρίσκεται στο σύστημα των φυλών της. Για 42 χρόνια, η χώρα είχε μία αρχή με τον Μουαμάρ Καντάφι χωρίς πολιτικά κόμματα. Υπάρχουν περίπου 140 φυλές, αλλά μόνο γύρω στις 30 έχουν πολιτική δύναμη. Οι Λίβυοι δεν απευθύνονται στην κυβέρνηση για εργασία ή για προστασία των δικαιωμάτων τους ή για την ασφάλεια τους. Απευθύνονται στην φυλή τους.
Παραδοσιακά, οι φυλές εξέτρεφαν ζώα και εξασφάλιζαν τις πηγές για τα εμπορικά καραβάνια. Όμως όταν το 1959 ανακαλύφθηκε το πετρέλαιο, οι φυλές έγιναν ξαφνικά πλούσιες. Ενώ κάποιοι παρέμειναν στην έρημο συνεχίζοντας τον παλιό τρόπο ζωής, πολλοί μετανάστευαν στο βορρά. Μετακινήθηκαν στις πόλεις Τρίπολη,Βεγγάζη και Σύρτη.
Η Σύρτη είναι η παραλιακή πόλη, στο κέντρο της μεσογειακής ακτής της χώρας, στην οποία καταλήγει το πετρέλαιο και όπου είναι η φυλή του Καντάφι. Η φυλή είναι γνωστή για την βοσκή κατσικιών. Στα δυτικά της χώρας είναι η Wafalla, η μεγαλύτερη φυλή με περίπου ένα εκατομμύριο ανθρώπους. Η Wafalla θεωρείτο πάντα ως υποδεέστερη φυλή από εκείνη του Καντάφι και θεωρούσε προσβολή το ότι κυβερνιόταν από κάποιον που πολλοί τον έβλεπαν σαν έναν δοξασμένο γιδοβοσκό.
Οι φυλές στα ανατολικά της χώρας, όπως η Zuwaya, αισθάνονταν αδύναμοι και περιφρονημένοι από τη συμμαχία του Καντάφι με τις δυτικές φυλές. Τώρα έρχονται να απειλήσουν με διακοπή της ροής του πετρελαίου αν δεν σταματήσει η βία και η καταπίεση.
Ο Καντάφι είχε επιδιώξει, χωρίς επιτυχία, να εξαλείψει τις φυλές στη Λιβύη, σε μια προσπάθεια που διήρκεσε από το 1969 έως το 1980. Έτσι το 1993, ο Καντάφι έκανε μια δραματική κίνηση, ενισχύοντας το σύστημα των φυλών και αναγνωρίζοντας τους ηγέτες του. Αν ο Καντάφι εγκαταλείψει την εξουσία, αυτοί οι ηγέτες των φυλών, εκτιμάται ότι θα προσπαθήσουν να συστήσουν μαζί ένα είδος νέας κυβέρνησης.
Αν και η Μέση Ανατολή και η Βόρεια Αφρική κυβερνώνται κυρίως από δικτάτορες, ο Καντάφι φαίνεται να είναι ένας διαφορετικός δικτάτορας. Ίσως είναι ένας από τους δύο δικτάτορες στην ευρύτερη περιοχή που δεν είναι σύμμαχοι των ΗΠΑ. Ο άλλος είναι ο Πρόεδρος του Ιράν Αχμαντινεζάντ. Όντας όμως ηγέτης μιας μεγάλης πετρελαιοεξαγωγού χώρας, πολλοί Ευρωπαίοι ηγέτες φρόντιζαν να έχουν φιλικές σχέσεις μαζί του. Μόνο τώρα πολλοί Ευρωπαίοι ηγέτες είναι πιο ομιλητικοί και πιο σαφείς στην κριτική τους εναντίον του.
Ο Μεγάλος Τεχνητός Ποταμός -
Νερό από τη Σαχάρα στη μεσογειακή ακτή
Το 1953, κατά τις προσπάθειες ανεύρεσης πετρελαίου στις νότιες περιοχές της Λιβύης, ανακαλύφθηκαν τεράστιες ποσότητες πόσιμου νερού σε υπόγεια στρώματα του εδάφους.
Το Σχέδιο του Μεγάλου Τεχνητού Ποταμού (Great Man-Made River) διαμορφώθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1960, αλλά οι εργασίες ξεκίνησαν το 1984. Η κατασκευή διαχωρίστηκε σε πέντε φάσεις. Η πρώτη φάση εγκαινιάστηκε στις 28 Αυγούστου 1991, και η δεύτερη στις 1 Σεπτεμβρίου 1996. Το καθεστώς του Καντάφι συνδύασε τα εγκαίνια με τους εορτασμούς για τις 22η και 27η αντίστοιχα επετείους της επανάστασης. Η ανάπτυξη και επέκταση του δικτύου του έργου συνεχίστηκε μέχρι το 2007.
Για την κατασκευή του έργου χρησιμοποιήθηκαν ξένες εταιρίες από τις ΗΠΑ, την Νότια Κορέα, την Ιαπωνία, τη Βρετανία, τη Βραζιλία, κ.ά. Το συνολικό κόστος του έργου εκτιμήθηκε σε 25 δισεκατομμύρια δολάρια. Η Λιβύη δήλωσε ότι θα ολοκληρώσει το έργο χωρίς χρηματοδότηση από μεγάλες χώρες ή δάνεια από μεγάλες παγκόσμιες τράπεζες.
Ο Μεγάλος Τεχνητός Ποταμός είναι το μεγαλύτερο έργο μεταφοράς ύδατος που έχει ποτέ κατασκευαστεί. Ένα τεράστιο τεχνικό έργο, συνολικού μήκους αγωγών 4.000 χιλιομέτρων, διαμέτρου 4 μέτρων, το οποίο έχει καταχωρηθεί το 2008 στο Βιβλίο Γκίνες ως το μεγαλύτερο αρδευτικό έργο παγκοσμίως. Σύμφωνα με τον διεθνή Τύπο, αποτελεί «το όγδοο θαύμα του κόσμου».
Λαμβανομένου υπόψη ότι η Λιβύη είναι μια χώρα που κατά το μεγαλύτερο μέρος καλύπτεται από έρημο, γίνεται αντιληπτή η τεράστια σημασία του έργου για την υδροδότηση των πόλεων και για τη γεωργία. Το έργο αυτό εξασφαλίζει 6,5 εκατομ. κυβικά μέτρα νερού ημερησίως και αυξάνει την έκταση των καλλιεργήσιμων εκτάσεων από 327.000 εκτάρια (1991) κατά 60.000 εκτάρια (1992) και άλλα 180.000 εκτάρια στα μέσα της δεκαετίας του 1990. Εξασφαλίζει επίσης την υδροδότηση των μεγάλων πόλεων στη μεσογειακή ακτή.
Το κόστος ενός κυβικού μέτρου νερού είναι 35 σεντς του δολαρίου έναντι 3,75 του αφαλατομένου νερού. Οι επιστήμονες υπολογίζουν ότι το νερό ισούται με την ροή200 ετών του ποταμού Νείλου.
Ο Πούτιν σβήνει τα χρέη της Λιβύης!
Κατά την επίσκεψή του στη Λιβύη στα μέσα Απριλίου 2008, ο Ρώσος ΠρόεδροςΒλαντιμίρ Πούτιν προέβη σε ένα εντυπωσιακό άνοιγμα προς την ηγεσία της χώρας αυτής, διαγράφοντας χρέη της τάξης των 4,5 δισεκατομμυρίων δολαρίων, τα οποία η Λιβύη όφειλε από την εποχή του Ψυχρού Πολέμου, από συμβόλαια με ρωσικές εταιρίες. Φυσικά η κίνηση αυτή δεν έγινε για λόγους αβροφροσύνης – τέτοια δεν υπάρχουν στη διεθνή πολιτική – αλλά με στόχο την έναρξη νέων συμφωνιών και συνεργασιών. Είναι ενδιαφέρον μάλιστα το γεγονός ότι η διαγραφή των παλαιών χρεών θα υλοποιηθεί μόλις καταβληθούν στις τράπεζες οι προκαταβολές για τα νέα συμβόλαια που υπογράφονται με ρωσικές εταιρίες.
Όπως δήλωσε ο Πρόεδρος Πούτιν, «η ηγεσία της Λιβύης είναι έτοιμη για την πιο ενεργή συνεργασία με τη Ρωσία σε όλους τους τομείς». Ήδη, όπως δημοσιεύτηκε σε ρωσικές εφημερίδες, η κρατική εταιρία Russian Railways (RZhD) θα κατασκευάσει στη Λιβύη μια σιδηροδρομική γραμμή που θα συνδέει τις πόλεις Σύρτη και Βεγγάζη, κόστους 3,5 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Όπως ανέφερε ο Πρόεδρος της εταιρίας Βλαντιμίρ Γιακούνιν, το αυτό ήταν το μοναδικό που υπεγράφη κατά τη διάρκεια της ρωσικής επίσκεψης, και προσφέρθηκε από τη ρωσική πλευρά ώστε να οδηγηθούν σε μια αμοιβαίως αποδεκτή λύση για το πρόβλημα του χρέους. Πρόσθεσε μάλιστα ότι η εταιρία του είναι πάντοτε έτοιμη να βοηθήσει την κυβέρνηση στην επίλυση παρόμοιων προβλημάτων σε σχέση και με άλλες χώρες. Έτσι η εταιρία RZhD προτίθεται να συμμετάσχει σε παρόμοια προγράμματα στην Αλγερία και τη Συρία.
Παράλληλα, έγινε γνωστό ότι η Λιβύη θα προμηθευτεί στρατιωτικό υλικό από τη Ρωσία αξίας περίπου ενός δισεκατομμυρίου δολαρίων. Πρόκειται για προμήθεια ελαφρών όπλων, εκσυγχρονισμό αρμάτων μάχης Τ-72, και βελτίωση επάκτιων αμυντικών συστημάτων. Σύμφωνα με «ανώνυμες πηγές» του ρωσικού υπουργείου άμυνας, βρίσκονται επίσης σε εξέλιξη συζητήσεις για το ενδεχόμενο να αγοράσει η Λιβύη μαχητικά αεροσκάφη Su-35.
Επιπροσθέτως, ο Γενικός Διευθυντής της Gazprom Αλεξέϊ Μίλερ, ο οποίος συνόδευε τον Πούτιν, δήλωσε ότι επέστρεψε από τη Λιβύη με δύο συμφωνίες-πλαίσια, με την Libyan National Oil and Gas Corporation (LNOC) και την Libyan African Investment Fund. Η πρώτη αφορά την πρόθεση ίδρυσης κοινοπραξιών με την LNOC για την από κοινού εκμετάλλευση πετρελαίου και φυσικού αερίου της Λιβύης καθώς και προγραμμάτων παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, ενώ η δεύτερη αναφέρεται στην ανάπτυξη προγραμμάτων της Gazprom με τρίτες χώρες της Αφρικής που διαθέτουν ενεργειακούς πόρους, όπως η Νιγηρία, ο Νίγηρας, η Μαυριτανία, το Τσαντ, το Σουδάν και η Αλγερία.
Λιβύη, το μοναδικό μουσουλμανικό κράτος που οι γυναίκες απολαμβάνουν ελευθερίες φυσιολογικές, που απαγορεύεται ο γάμος πριν τα 20 χρόνια και οι κλειτοριδεκτομές.
Μια γλώσσα (αραβική), με δυό κύριες διαλέκτους (του Μισίρ κι εκείνη του Μακρέμπ).
Πέντε κράτη (Αίγυπτος, Λιβύη, Τυνησία, Αλγερία Μαρόκο), που τα ενώνει μια θρησκεία και μια κοινή μεσαιωνική πολιτιστική παράδοση.
Καμιά 50αριά φυλές (Βερβερίνων και Τουαρέκ), που απλώνονται σ’ όλη την έκταση της αραβικής Σαχάρας.
Δυό ουσιαστικά τρόποι πολιτικής εξουσίας. Οι στρατιωτικοί που ντύθηκαν πολιτικοί κι ένας βασιλιάς (στο Μαρόκο), που φοβάται ότι θα χάσει το θρόνο του.
Ελ Σααντάουι: «Δεν μπορούμε να αλλάξουμε την εικόνα του Ισλάμ ή του αραβικού κόσμου, αν δεν αλλάξουμε τα πολιτικά μας συστήματα. Οι δικές μας κυβερνήσεις, είναι αυτές που με την τυφλή εξαναγκαστική υποταγή της γυναίκας, ξεφτιλίζουν την εικόνα των χωρών μας ».
Αυτό εν ολίγοις, καθορίζει την αραβική Αφρική, που έζησε χωρισμένη σε τρεις αποικιοκρατικές δυνάμεις (Γαλλία, Ιταλία και Βρετανία) κι είναι σήμερα σε επαναστατικό ίστρο, συγκλονίζοντας κοντά στα 150 εκατομ. κατοίκους, όλης τούτης της απέραντης, νότιας μεσογειακής γειτονιάς μας.
Από το Μασρέγκ (εκεί που ανατέλλει ο ήλιος), μέχρι το Μακρέμπ (εκεί που δύει), η αραβική κοινωνία, πέρα από το κοράνι και την μέντα, που είναι το ελιξήριο της απόλαυσής τους, έχουν ένα ακόμη κοινό χαρακτηριστικό γνώρισμα. Είναι απόλυτα ανδροκρατούμενες κοινωνίες.
Από πολιτικής πλευράς, τα γεγονότα που διαδραματίζονται είναι λίγο πολύ γνωστά. Από κοινωνιολογική όμως οπτική, υπάρχει ένα σημείο, που αξίζει ιδιαίτερης επισήμανσης. Που δίνει το «μυστικό», στην αντοχή του Καντάφι!
Γιατί πέρα από τα όσα του καταμαρτυρούν αυτού του μωροφιλόδοξου ηγέτη, του αλλοπαρμένου Βερβερίνου, που μέθυσε με τα πλούτη του πετρελαίου, ο Λίβυος ηγέτης, καρπώνεται ενός γεγονότος, πολύ σημαντικού για την κοινωνία της χώρας του. Το 60% των γυναικών της Λιβύης, τα τελευταία 40 χρόνια εργάζονται. Δηλαδή έχουν το δικό τους μισθό, πράγμα ασύλληπτο, για την αραβική νοοτροπία, του άνδρα αφέντη. Εκτός αυτού, οι γυναίκες στη χώρα αυτή, είναι οι πιο μορφωμένες και συγκριτικά, οι πιο καλλιεργημένες, απ’ όλες τις άλλες Αράβισσες, από τη Δύση ως την Ανατολή!
Το ζήτημα αυτό λοιπόν, παίζει ένα σημαντικό ρόλο. Στο φόβο των γυναικών, ότι αν αλλάξει το καθεστώς, φοβούνται, ότι μπορεί ν’ αλλάξει και η κοινωνική νοοτροπία προς το χειρότερο.
Το θέμα της εκπαίδευσης των Λίβυων γυναικών, δεν άρχισε επί Καντάφι.
Από τη δεκαετία του 1930, με την Ιταλική κατοχή, είχαν μπει οι βάσεις για την εκμάθηση, μια τέχνης στα κορίτσια. Κυρίως από τις ανοιχτόμυαλες οικογένειες της Ντέρνα και της κοσμοπολίτικης Βεγγάζης, οι μαθήτριες συνέχισαν τις σπουδές τους σε ιταλικά σχολεία, αλλά και σε αραβικά της Αιγύπτου και της Τουρκίας.
Αυτή η μαγιά των πρώτων μορφωμένων γυναικών, έγιναν στη συνέχεια νοσοκόμες , αλλά και δασκάλες της αραβικής κουλτούρας, όταν οργανώθηκε το κράτος της Λιβύης, μετά την ανεξαρτοποίησή του, το 1951. Με το Σύνταγμα του 1962, τα δικαιώματα των γυναικών καθιερώθηκαν, τη στιγμή που τα υπόλοιπα αραβικά κράτη, δεν ήθελαν ούτε καν ν’ ακούσουν μια τέτοια προοπτική στη χώρα τους. Συγκριτικά σημειώνεται, ότι κάποια δικαιώματα των γυναικών στην Αίγυπτο, έγιναν αποδεκτά πριν από 15 χρόνια, ενώ στην Τυνησία και στο Μαρόκο, μόλις πριν 10χρόνια. (Μέχρι τότε, απαγορεύονταν να έχουν ακόμη κι άδεια οδήγησης, που απαγορεύεται ακόμη στη Σαουδική Αραβία και σε άλλες παρεμφερείς χώρες).
Μπροστά λοιπόν σε όλα αυτά τα πρωτοφανή για τη δική μας νοοτροπία, ο Καντάφι, όχι μόνο τους έδωσε δικαιώματα, αλλά επέβαλλε επί πλέον την υποχρεωτική εκπαίδευση μέχρι τα 16 χρόνια. Μάλιστα επέτρεψε να κυκλοφορεί στη Λιβύη και το αντισυλληπτικό χάπι! ( Γι’ αυτό κι είναι μόλις 6 εκατομ. σε σχέση με τα πολλαπλάσια διπλανά κράτη).
Φυσικά αυτό δεν έγινε ανώδυνα. Η νοοτροπία του θρησκευτικού κατεστημένου και της ανδροκρατούμενης κοινωνίας, στραβοκατάπιε σ’ αυτό χαΐρι και όπου ήταν δυνατόν, επέβαλε με το ζόρι τη δικιά του θέληση. Μαντίλα και πολλά παιδιά. Όμως για τις τολμηρές, ο νόμος ήταν με το μέρος τους. Γι’ αυτό και βρήκαν εύκολο δρόμοτην απελευθέρωση μέσω της στράτευσης. Όποια επέστρεφε στο χωριό, έχοντας υπηρετήσει στις Ένοπλες Δυνάμεις και στη Αστυνομία, είχε άλλο τουπέ στην τοπική κοινωνία!
Σήμερα π.χ. στη Βεγγάζη, οι γυναίκες είναι οι περισσότερες στα Πανεπιστήμια, ενώ είναι περίπου οι μισές στις δικαστικές θέσεις. Στα νοσοκομεία, στις κρατικές υπηρεσίες και στην κοινωνική μέριμνα, οι γυναίκες είναι περισσότερες, ενώ οι άνδρες ασχολούνται με το εμπόριο και τις πετρελαϊκές επιχειρήσεις.
Απέναντι σ’ αυτή την κατάσταση, στη διπλανή Αίγυπτο, η ογδοντάχρονη Αιγύπτια συγγραφέας Ναουάλ Ελ Σααντάουι, γνωστή και ως «νονά του αιγυπτιακού φεμινισμού», δίνει τιτάνιο αγώνα για να εισακουστούν τα δικαιώματα των γυναικών.«Το αίµα των γυναικών που σκοτώθηκαν στην επανάσταση είναι ακόµη νωπό κι αισθανόσαστε προδομένες», δηλώνει στην εφημερίδα «EL Pais», την «Ημέρα της Γυναίκας», όταν επαναστάτες (που ανέτρεψαν το καθεστώς του Μουμπάρακ), επιτέθηκαν σε γυναίκες στην πλατεία Ταχρίρ, που διαδήλωναν για τα δικαιώµατά τους, λέγοντάς τους, να γυρίσουν στην κουζίνα τους!
Φυσικά, όλα αυτά είναι βούτυρο, για το ψωμί του Καντάφι. Είναι η πιο καλή δικαιολογία, ότι αν φύγω εγώ, θα έρθουν οι φονταμενταλιστές και τότε θα δείτε, τι είχατε και τι χάσατε.
Όμως όλη αυτή η ιστορία, με τους ατέλειωτους σκοτωμούς που έχει προκαλέσει, πετιέται εις βάρος του ένα μπούμερανγκ. Οι χήρες, οι μάνες που έχασαν τα παιδιά τους, ο πόνος γίνεται θανατερό μίσος, εις βάρος εκείνου, που του ήταν κάποτε ευγνώμονες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υβριστικά σχόλια δεν δημοσιεύονται...Επίσης χρησιμοποιήστε ελληνική γραφή για να αναρτηθούν τα σχόλιά σας.