Σε μία χώρα που την χαρακτηρίζει η αγένεια, η απληστία, ο ξιπασμός, σε μία χώρα που τα Πανεπιστήμιά της μοιάζουν με δημόσια ουρητήρια, που οι πλειονότητα των κατοίκων της δεν γνωρίζει την διαφορά Παρθενώνος και Ακροπόλεως, αυτό που κάνετε εσείς, πολλοί το θεωρούν τέχνη. Το να σπαρταράει ένα ψάρι, είναι έργο τέχνης.ΕΤΣΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΥΡΙΕ ΤΣΟΚΛΗ ?

Κύριε Τσόκλη

Δεν ξέρω αν είναι τυχαίο, το ότι στέκεστε μπροστά από το έργο που με έκανε να σάς σιχαθώ, όταν πριν από πολλά χρόνια, σε μία έκθεσή σας, είχα την ατυχία να παραβρίσκομαι. Εάν θυμάμαι καλά, το θέμα προβάλλετο από έναν προτζέκτορα, στο κέντρο σχεδόν τής εκθέσεως. Προφανώς, ήταν το καμάρι σας...

"Τι είδους άνθρωπος", σκέφτηκα, "είναι αυτός, που φιλμογράφησε ένα ψάρι, να αργοπεθαίνει σπαρταρώντας πάνω σε ένα καμάκι, και ήθελε να το εκθέσει κι όλα;" Αυτή ακριβώς την ερώτηση έκανα και στην παρέα που ήμασταν μαζί, όταν τούς ανακοίνωσα ότι αποχωρώ, και θέλησε να με αποτρέψει. Μου είπαν ότι ήταν "η καλλιτεχνική ματιά". Τους είπα ότι "καλλιτέχνης μπορεί να είναι μόνο κάποιος που συναισθάνεται". Και έφυγα. Εγώ δεν έμεινα ούτε 5 λεπτά. Το ψάρι αυτό δεν έπαυε να ξεψυχεί, από την ώρα που ξεκινούσε η έκθεση, μέχρι την ώρα που τελείωνε...


Λοιπόν, κύριε Τσόκλη
Σε μία χώρα που την χαρακτηρίζει η αγένεια, η απληστία, ο ξιπασμός, σε μία χώρα που τα Πανεπιστήμιά της μοιάζουν με δημόσια ουρητήρια, που οι πλειονότητα των κατοίκων της δεν γνωρίζει την διαφορά Παρθενώνος και Ακροπόλεως, αυτό που κάνετε εσείς, πολλοί το θεωρούν τέχνη. Το να σπαρταράει ένα ψάρι, είναι έργο τέχνης. Όπως, υποθέτω, καλλιτέχνης είναι κι εκείνος που κάποτε πήδαγε ένα καρπούζι, σε μίαν άλλη έκθεση. Έχετε απίστευτο ανταγωνισμό, κύριε Τσόκλη...

Στις τέχνες, αυτό είναι.
Γιατί στις απόψεις, δεν πρέπει να έχετε αντίπαλο...

Κύριε Τσόκλη
Ανήκω σε ένα χώρο πολύ βίαιο. Έναν χώρο, εξ' ορισμού, διαστροφικό. Και έχω μιλήσει με άπειρους ανθρώπους σαν εμένα. Όσο ακραία κι αν είναι τα ένστικτά τους, όσο παρακινδυνευμένες κι αν είναι οι πρακτικές τους, δεν άκουσα ποτέ κανέναν να λέει ό,τι λέτε εσείς. Κι εμείς, κύριε Τσόκλη, δεν είμαστε "καλλιτέχνες" σαν εσάς. Δεν έχουμε "ευαισθησίες".

Οπότε, αντιλαμβάνεσθε, ότι δεν με βοηθάτε να καταλάβω τι είστε εσείς.
Γνωρίζω, όμως, τι δεν είστε.
Γυναίκα.

Κύριε Τσόκλη
Θα ήθελα πολύ να σας δω με mini φούστα, και τα βυζιά απ' όξω. Θα ήθελα πολύ να είμαι εκεί, που ένας άγνωστος άνδρας, θα σας φιλούσε, θα σας χάϊδευε και θα σας έσφιγγε επάνω του, χώνοντας τον υπέροχο ανδρισμό του στον κώλο σας. Με πάθος. Ναι, κύριε Τσόκλη. Μπορείτε κι εσείς να αισθανθείτε γυναίκα. Μην στερείτε από τον εαυτό σας αυτήν την εμπειρία.

Θα είναι τόσο όμορφα, να νοιώσετε το πάθος να σας σκίζει τα έντερα.
Για το μόνο που θα λυπηθείτε, είναι γιατί δεν έχετε μουνί. Δεν θα κινδυνέψετε ποτέ να υποστείτε ανεπανόρθωτες κακώσεις στα γεννητικά σας όργανα, δεν θα κινδυνέψετε ποτέ να μείνετε έγκυος από τον βιαστή σας.

Έτσι είναι, κύριε Τσόκλη.
Η ζωή σας θα άλλαζε, όταν το σπέρμα αυτού τού γεμάτου πάθος άνδρα, θα σας πλημμύριζε. Θα ξεχειλίζατε από ικανοποίηση και θαυμασμό. Γιατί, κύριε Τσόκλη, εκείνος που θα σας βιάσει, ρισκάρει την ζωή του την ίδια, την ελευθερία του την ίδια, για να κάνει έναν γερο-ηλίθιο σαν εσάς, να αισθανθεί έστω και λίγο, γυναίκα.

Αυτό που η φύση έπλασε προκλητικό, είναι απολύτως φυσικό να υπόκειται σε βιασμούς και ξυλοδαρμούς. Πάει γυρεύοντας, αγαπητέ. Κι έχω να σας προτείνω κάτι. Να συστήσουμε, τώρα αμέσως, ένα κίνημα, το οποίο θα εξαιρεί τούς βιαστές και τους κακοποιούς των γυναικών από τον ποινικό κώδικα. Και για να εδραιώσουμε αυτήν την πρωτοβουλία, προτείνω να παρέχετε στέγη σε αυτούς τους ανθρώπους, έως ότου συνέλθουν από το πάθος τους. Και για το διάστημα που θα χρειαστούν για να το ξεπεράσουν, να βιάζουν και να κακοποιούν την σύζυγο και την κόρη σας.

Θα μου πείτε, ότι εκείνες δεν βγαίνουν με τα βυζιά και τον κώλο απ' όξω;
Μικρό το κακό, κύριε Τσόκλη. Γιατί ό,τι και να φορούν, δεν παύει να είναι γυναίκες. Ας μην είμαστε ρατσιστές. Είναι στην φύση τού άνδρα να βιάζει - ψυχικά και σωματικά -, και στην φύση τής γυναίκας να το αξίζει. Ας το παραδεχθούμε, επιτέλους. Έτσι δεν πρέπει, κύριε Τσόκλη;

Και να πάψουμε να περιμένουμε να ενηλικιωθούν.
Κάπου στην Πελοπόννησο, ένας πολύ σπουδαίος και γεμάτος πάθος άνδρας - ένας άνδρας καθώς πρέπει -, έκανε γυναίκα ένα 11χρονο κοριτσάκι, κύριε Τσόκλη. Και από το πολύ του πάθος, το πέταξε σε ένα πηγάδι. Σίγουρα θα φορούσε mini φούστα και θα είχε τα ασχημάτιστα βυζιά του πεταμένα απ' όξω. Σε εκείνο το πηγάδι, κύριε Τσόκλη, μπορούμε να στήσουμε έναν ανδριάντα, γιορτάζοντας και υμνώντας το πάθος και την ανδρεία εκείνου που το έπραξε. Διότι ρίσκαρε την ζωή του την ίδια, πετώντας το μελλοντικό βρωμο-γύναιο - που σίγουρα μία μέρα θα τα πέταγε όλα απ' όξω - ζωντανό, σε ένα πηγάδι, για να σκέφτεται μέχρι θανάτου για τι ήταν προορισμένο από την φύση του.

Και έχω μίαν ιδέα.
Καλλιτεχνικής φύσεως, που είμαι βεβαία πως θα εκτιμήσετε.
Μπορούμε να πετάξουμε ένα συνομήλικό του, σε ένα άλλο πηγάδι, και καθώς θα ψυχορραγεί, εσείς να το φιλμογραφείτε, προκειμένου να είναι το κυρίως θέμα της επόμενης εκθέσεώς σας. Δεν είναι λαμπρή ιδέα, κύριε Τσόκλη;

Αλλά τι έχω να πω εγώ για εσάς;
Πως μπορεί μία γυναίκα να έχει μυαλό, έτσι δεν είναι κύριε Τσόκλη; Κανονικά δεν θα έπρεπε να είμαι στα 4, και να με παίρνουν 10; Αυτή δεν είναι η φύση μου, κύριε Τσόκλη; Να μην έχω γνώμη για τίποτα, να δέχομαι τα πάντα, και να ασελγούν επάνω μου άνθρωποι με τα πιστεύω τα δικά σας; Ίσως δεν θα έπρεπε να ψηφίζω καν.

Λοιπόν, κύριε Τσόκλη
Ίσως βρείτε τις σκέψεις μου λίγο αναρχικές.
Αλλά εγώ τις θεωρώ απολύτως φυσικές.

Έτσι δεν είναι, βρε παιδί μου;