Ολα στραβά κι ανάποδα. Στο τέλος ήρθε και το «μνημόνιο». ..παντοτινός σύντροφος της Ελλάδας είναι η φτώχεια!

...Αεί ξύντροφος η πενίη!

Γράφει ο Γεώργιος Χ. Χουρμουζιάδης

«...τη Ελλάδι πενίη μεν αεί πότε ξύντροφος εστίν» έγραψε ο Ηρόδοτος, που πάει να πει πως παντοτινός σύντροφος της Ελλάδας είναι η φτώχεια! Και δεν είχε άδικο ο «αείμνηστος» πατέρας της Ιστορίας. Θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια, στην προκυμαία της Θεσσαλονίκης ήτανε αραγμένα τρία καραβάκια: Η «Λευκή», βαμμένη κάτασπρη και στολισμένη με πολύχρωμες σημαιούλες. Ο «Αλέκος», λιγότερο άσπρος από τη «Λευκή» και λιγότερο στολισμένος. Τρίτο, μισό από τα προηγούμενα, βαμμένο γαλάζιο ...
με μια κόκκινη ρίγα στα ίσαλα, το «Σπετσάκι».

 

Μ' αυτά τα καραβάκια πήγαιναν οι Θεσσαλονικιώτες να κολυμπήσουν στις πεντακάθαρες ακτές του Θερμαϊκού: στην Περαία, στο Μπαξέ Τσιφλίκι, στην Αγία Τριάδα. Φυσικά το εισιτήριο γι' αυτή την καλοκαιρινή εξόρμηση δεν ήτανε για όλα τα καραβάκια το ίδιο. Πέντε δραχμές για τη «Λευκή», 4 για τον «Αλέκο» και 2 για το «Σπετσάκι». Η δική μας η παρέα, η κυρία Αναστασούλα η μάνα μας, ο αδελφός μου ο Νίκος, εγώ και κάτι άλλα γειτονόπουλα, το ταξιδάκι αυτό το κάναμε μόνο την Κυριακή και, φυσικά, μόνο με το «Σπετσάκι». Πού λεφτά για τη «Λευκή» που κάτασπρη και στολισμένη, με τη βραχνή της «μπουρού» να αναγγέλλει την αναχώρησή της, έγινε σιγά σιγά το άπιαστο όνειρό μας. Να πέσουμε και μεις στην άσπρη της αγκαλιά, ν' ακούσουμε από κοντά το καλλικέλαδο γραμμόφωνό της και να σεκοντάρουμε τους μεγάλους, που μόλις βιράριζε η «Λευκή» έπιαναν το «Πάμε τσάρκα στην Ακρόπολη στη Βάρνα» ή το «Ο Πάρις να γινόμουνα να 'κλεβα την Ελένη».
Πουθενά φως όμως. Το μεροκάματο του πατέρα χαμηλό, εμείς έπρεπε να σπουδάσουμε, το ίδιο και τα γειτονόπουλα. Πού να περισσέψει το τάλιρο για τη «Λευκή». Ετσι, περάσανε τα χρόνια... Ο Θερμαϊκός βρώμισε, η «Λευκή» σκούριασε. Ο εμφύλιος γονάτισε τις ψυχές μας. Αντε «λίγο ακόμα ν' ανεβούμε λίγο ψηλότερα» ο ποιητής. «Θα 'ρθει άσπρη μέρα και για μας» ο λαϊκός τραγουδιστής. Ολα στραβά κι ανάποδα.
Στο τέλος ήρθε και το «μνημόνιο». Και το μόνο που μας έμεινε να ονειρευόμαστε είναι το «Σπετσάκι». Να ανέβουμε, να πάμε απέναντι! Ποιος ξέρει, μπορεί αυτή τη φορά η «Λευκή» να μας περιμένει.