Σε λίγο δε θα γνωρίζουμε τη χώρα μας ούτε στο χάρτη. Όμορφη χώρα, άσχημα καίγεσαι…

Όμορφη χώρα, άσχημα καίγεσαι…

“Η Ελλάδα αλλάζει”.

Όχι, δεν πρόκειται για ένα ακόμη ηλίθιο πολιτικάντικο κλισέ.

Η Ελλάδα αλλάζει κάθε χρόνο χρώμα.
Αλλάζει ο χάρτης της.
Από χώρα με βουνά γεμάτα πράσινο, πέλαγα γαλαζοπράσινα, σπαρμένους κάμπους και δροσερά ποτάμια καταντά μια χώρα με βουνά… κατάμαυρα απ’ τη στάχτη, θάλασσες γεμάτες βρωμιά, κάμπους άσπαρτους και ποτάμια εργοστασιακών λυμάτων.

Έλεγε παλιά ο Ελύτης:

“Εάν η Ελλάδα καταστραφεί τελείως, θα μείνει 

μια ελιά, ένα κλήμα και μια βάρκα.
Είναι αρκετά για να ...ξαναχτιστεί από την αρχή”

Χρόνια τώρα όμως καταστρέφεται.
Η ελιά και το κλήμα καίγονται. Δεν έχουν απομείνει παρά ελάχιστα δείγατα απ’ αυτά.
Όσο για τη βάρκα, επιπλέει ανάμεσα σε τουριστικές εγκαταστάσεις “πάνω στο κύμα” και σε μπαζωμένες παραλίες.

Κι αν η Ελλάδα διαλύεται, πώς να την ξαναχτίσεις απ’ την αρχή;
Με τι υλικά;
Ούτε ελιά μας απόμεινε, ούτε κλήμα, ούτε βάρκα.

Και αν ανασαίνουμε ακόμα έστω με κόπο, πρόκειται μάλλον για τεχνητή αναπνοή. Μηχανική υποστήριξη.
Είναι απορίας άξιον το πώς ακόμη αναπνεύουμε σ’ αυτή τη χώρα με τόσα εκατομμύρια δέντρα καμμένα από τη διαστροφική κερδοσκοπική παράνοια κάποιων “επιχειρηματιών της γης”.
(Και μη μου πει κανείς πως με ένα τσιγάρο πεταμένο ανάβουν ταυτόχρονα δέκα εστίες πυρκαγιάς στο ίδιο δάσος…)

Κι αν κολυμπάμε ακόμα και βγαίνουμε απ’ τη θάλασσα σώοι και χωρίς λέπια οφείλεται μάλλον στο πείσμα μας να κολυμπάμε σε καθαρά νερά.Κι αν πίνουμε νερό ακόμα απ’ τη βρύση, είναι μάλλον θέμα χρόνου.

Ο χάρτης της Ελλάδας λοιπόν αλλάζει.

Το πράσινο των δασών και το γαλαζοπράσινο των θαλασσών αργοσβήνουν και δίνουν τη θέση τους στο μαύρο φόντο της στάχτης και στο γκρι του μπαζώματος.

Παραλάβαμε μια άλλη Ελλάδα και ζούμε σε μιαν άλλη.

Σε λίγο οι στίχοι του Ελύτη για τον ήλιο, τη φύση και τις θάλασσες της Ελλάδας θα μοιάζουν ξένοι γι’ αυτόν τον τόπο της ερημοποίησης, της ξενοδοχοποίησης και του real estate.

Σε λίγο δε θα γνωρίζουμε τη χώρα μας ούτε στο χάρτη.

Όμορφη χώρα, άσχημα καίγεσαι…

 toixo-toixo,http://paganeli.wordpress.com/