Η αλήθεια είναι σκληρή, αλλά πρέπει επιτέλους να ειπωθεί…

Η άρνηση της χώρας να βαδίσει με το αυταπόδεικτο συνεχίζει να βουλιάζει τον τόπο στην αβεβαιότητα της προχειρότητας και των ευκαιριακών επιλογών. Όσο περνάει ο καιρός δεν παρατηρείται καμία αλλαγή στο «κράτος της αρπαχτής» που φαίνεται ότι πάντα βρίσκει κάπου στέγη.

Μέχρι σήμερα καμία κυβέρνηση δεν θέλησε να καταστήσει την χώρα, με τις τόσες δυνατότητες και το τεράστιο ιστορικό βάθος, ανεξάρτητο κράτος. 


Από τότε που απελευθερωθήκαμε από τους Τούρκους, παραγκωνίστηκαν οι άξιοι Έλληνες και καθιερώθηκε η φαναριώτικη λογική που γέννησε το σημερινό μεταπρατικό, αναποτελεσματικό και πλήρως εξαρτημένο κράτος. 


Ένα κράτος που έμαθε να κινείται άτολμα, δειλά και αναποφάσιστα. Οι όποιες ειλικρινείς πρωτοβουλίες ανάτασης της χώρας υπονομεύθηκαν από ανθρώπους και συμφέροντα που επ’ ουδενί ήθελαν να χάσουν το βόλεμα τους.

Παρ’ όλα αυτά η ...
κατάσταση δύναται ν’ αλλάξει, αρκεί να ξεκινήσουν όλα από το μηδέν. Σε μία τέτοια περίπτωση θα χρειαστεί ηγέτης και πολιτικοί που να το «λέει η καρδιά τους», μιας και θα έρθουν σε σύγκρουση με όλους αυτούς που εδώ και χρόνια ξεζούμιζαν την Ελλάδα και δεν είναι λίγοι. 


Αντικρουόμενα συμφέροντα, συνδικαλιστική ανωριμότητα, κρατικοδίαιτα κόμματα και κάθε είδους διαπλοκή είναι τα εμπόδια για μια νέα πορεία της χώρας. Πάνω τους πατάνε τα έξω-ελληνικά συμφέροντα, τα οποία, εάν είχαν απέναντί τους ένα αποφασισμένο κράτος, ικανό να επιβληθεί, θα αναθεωρούσαν άρδην τη σημερινή τους στάση!

Το πρόβλημα δεν είναι άλυτο αλλά θέλει ηγέτη με τον λαό από πίσω του. Αντίθετα σήμερα βλέπουμε μία ομάδα τριών κομματαρχών, και αντί για το λαό, πίσω τους βρίσκονται κάποιοι ανώριμοι συνδικαλιστές, οι οποίοι «αποφασίζουν και διατάσουν» με τα κόμματα να κοιτάζουν, ανίκανα ν’ αντιδράσουν, έχοντας το μυαλό στους ψήφους. Όσο για την αντιπολίτευση, δεν έχει να αντιπροτείνει μέχρι στιγμής τίποτα.

Η αλήθεια πονάει και σίγουρα κάποιους τους στεναχωρεί. Όπως πονάει και το γεγονός πως με τον καιρό καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι ο τρόπος που ζούσαμε τόσο καιρό δεν οφείλεται στη σκληρή δουλειά μας, αλλά στα δανεικά από το εξωτερικό. Η κύρια αγοραστική δύναμη προερχόταν από τους κρατικούς μισθούς, αφού η ιδιωτική πρωτοβουλία παραγκωνιζόταν και παραγκωνίζεται από το σοβιετικής νοοτροπίας κράτος. Αληθινά έσοδα δεν είχαμε ποτέ, διότι η μεταπρατική νοοτροπία εμπόδιζε την παραγωγή και άρα δεν πουλούσαμε τίποτα. Τα κοινοτικά κονδύλια δε, έγιναν βίλες, καζίνο κ.ο.κ.

Ίσως να χρειάζεται μια καινούρια παράταξη με νέες ιδέες, νέα μυαλά που να συνδυάζει την εμπειρία με τον αυθορμητισμό της νέας γενιάς. Μια παράταξη που θα υπογραμμίσει ότι η πολιτική κινείται βάσει κοινής λογικής, προσαρμοσμένη –και όχι συμβιβασμένη- στα εκάστοτε δεδομένα. Ότι ο πατριωτισμός φαίνεται στην πράξη και όχι στα παχυλά λόγια γεμάτα βερμπαλισμό. Ότι λαός δεν είναι μόνο όποιο κομμάτι συμφέρει τις πολιτικές, αλλά οι Έλληνες στο σύνολό τους.

Τέλειοι άνθρωποι και δη πολιτικοί δεν υπάρχουν. Υπάρχουν όμως ανιδιοτελείς, αφού όπου υπάρχει το μαύρο υπάρχει και το άσπρο. Σ’ αυτούς θα πιστέψει ο λαός χωρίς λαϊκισμούς, ιδεολογήματα και αμπελοφιλοσοφίες, αλλά με τις πράξεις που θα ενώσουν τους πολίτες και θα «ταρακουνήσουν» το φιλότιμο του Έλληνα καθιστώντας τον ελεύθερο «στρατιώτη» στη χάραξη μια νέας πορείας για τη χώρα.

Τίποτα δεν γίνεται εύκολα, αλλά κάποτε πρέπει να γίνει η αρχή έστω και από μια σπίθα. Από το τίποτα αυτή η σπίθα, κατά τον Καζαντζάκη, θ’ ανάψει ξαφνικά φωτιά και θα πυροδοτήσει την νεκρανάσταση του ελληνικού πνεύματος και της παγκόσμιας προσφοράς του.
Κίμων Γεωργακάκης, Πολιτικός Επιστήμων

RAMNOUSIA