Είμαστε ακόμα ζωντανοί;

Αποτελεί κωμικό πλέον φαινόμενο η αντικει­μενική – πέρα από κομματικές, ιδεολογικές ή άλλες θεωρήσεις – αδυναμία του ελληνι­κού πολιτικού συστήματος να εναρμονιστεί με τους στοιχειωδώς αποδεκτούς κανόνες όσον αφορά τη λειτουργία μιας σύγχρονης δυτικής δημοκρατίας. 

Και σε αυτό τεράστια ευθύνη έχει το πολιτικό μας σύστημα στο σύνολό του. 

Οι αγεφύρωτες – υπο­τίθεται – διαφορές των κομμάτων δεν είναι παρά φασαριόζικοι θεατρινισμοί στο πεδίο των εντυπώ­σεων. 

Στις δυο τελευταίες προεκλογικές αναμετρή­σεις ζήσαμε την αποθέωση της φαντασιακής άσκη­σης της εξουσίας, αυτής που χαρίζει η κομματική σκοπιμότητα αλλά και η λαϊκή ...

επιμονή να μην ανέ­χεται προεκλογικά την αλήθεια που θα αντιμετωπί­σει και θα δεχτεί μετεκλογικά.

Έτσι τα αντιμνημονιακά κόμματα κατάφεραν να ικανοποιήσουν σχετικά το λαϊκό «περί δικαίου αί­σθημα», το οποίο θεωρεί ότι για τα χάλια της χώρας μας φταίει το Μνημόνιο. Ένα Μνημόνιο το οποίο, σημειώτεον, δεν έχει εφαρμοστεί ακόμα… αλλά ευθύ­νεται για τα χρόνια ελλείμματα, για την κατάρρευση των ασφαλιστικών ταμείων, για τα μαύρα χάλια της Παιδείας μας… Το Μνημόνιο λοιπόν, το οποίο φταί­ει για τις κακοδαιμονίες και διαστρεβλώσεις της ελ­ληνικής κοινωνίας από κτίσεως ελληνικού κράτους, υπήρξε ο καθοριστικός παράγοντας των εκλογικών αποτελεσμάτων. Στην παρούσα φάση και ενώ όλος ο υπόλοιπος κόσμος φαίνεται να χάνει την υπομονή του μαζί μας, εμείς συμπεριφερόμαστε σαν θιγμέ­νοι επαρχιώτες, θύματα ενός άδικου συστήματος, με τα λεφτά του οποίου, σημειώτεον, γλεντήσαμε χοντρά…

Τώρα αν η επιδότηση για την καλλιέργεια του μπαμπακιού γινόταν Καγιέν, σκυλάδικο και δίμετρη Ου­κρανή, με τις ευλογίες ολόκληρου του κομματικού μας συστήματος, αυτό είναι ένα ζήτημα με το οποίο δεν ασχολήθηκε η παντογνώστρια και μαχητική ελ­ληνική Αριστερά. 

Αντίθετα, προέτρεπε με ζήλο πε­ρισσό, πέρυσι τέτοιο καιρό, τους αγανακτισμένους διαδηλωτές να αντιστέκονται στο Μνημόνιο, να μου­ντζώνουν το Κοινοβούλιο, να δέρνουν τους μνημονιακούς πολιτικούς, να γιαουρτώνουν και να άδουν εν χορώ το ιδιοφυές πολιτικό πρόταγμα «να καεί, να καεί το μπουρδέλο η Βουλή». Να σημειώσουμε ότι τελείως συμπωματικά το τραγουδούσαν εν χορώ και τα μεθυσμένα από την εκλογική τους επιτυχία μέλη της Χρυσής Αυγής. Τυχαίο;… Δεν ξέρω!

Η νέα λοιπόν κυβέρνηση, στην οποία συμμετέ­χουν τρία κόμματα, άφησε αμέσως κατά μέρος τις προεκλογικές φαντασιώσεις και τις επαναστατι­κές απαιτήσεις προσπαθώντας να αδράξει την τε­λευταία ευκαιρία – αν αυτή υπάρχει πραγματικά… Τώρα, πώς μια χώρα πτωχευμένη, χρεωμένη, που περιμένει στη γωνία με αγωνία τις δόσεις για να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις, δάνεια και τοκο­γλυφίες είναι σε θέση να απαιτεί, αυτό μόνο στον ΣΥΡΙΖΑ το γνωρίζουν. 

Η αλήθεια είναι ότι κάποια στιγμή θα πρέπει να συνυπολογίσουμε και τη γνώ­μη των άλλων, δηλαδή των Ευρωπαίων εταίρων, και να προσπαθήσουμε, ακόμα και σε περιπτώσεις που αδικούμαστε, να αλλάξουμε την εικόνα μας με έργα κι όχι με εξυπνάδες και τσαμπουκάδες της δε­κάρας. 

Ας τελειώνουμε επιτέλους με το παράδοξο η χώρα να πνέει τα λοίσθια κι εμείς να προσπαθού­με να σώσουμε τα… κεκτημένα του κλάδου μας και του παρακλάδου μας. Κάποια στιγμή ας φαντασιωθούμε τη χώρα δίχως τις δεσμεύσεις της απέναντι στα συγκροτήματα, στα μεγάλα και μικρά κανάλια, στα συνδικάτα, στην κομματοκρατία και τη δαιδα­λώδη πολιτική της πελατεία, στη διαπλοκή, στα Βατοπέδιά της…

Καλούμαστε σήμερα να βελτιώσουμε την τραγι­κή μας κατάσταση κατά βασικό λόγο αποτρέποντας τη σοβαρή πιθανότητα χρεοκοπίας εξασφαλίζοντας ταυτόχρονα την παραμονή μας στην Ευρώπη. 

Κάθε άλλη πολιτική ισοδυναμεί με εθνική καταστροφή. Πρέπει η χώρα να αποδείξει πως μπορεί να απε­λευθερώσει το επάγγελμα των κομμωτηρίων επι­τέλους ώστε να μπορεί ένας κομμωτής να ανοίγει απρόσκοπτα ένα κομμωτήριο. Ωστόσο, ούτε τις τρί­χες των κουρείων δεν έχουμε καταφέρει να διευθετήσουμε. Κατά τα άλλα, το Μνημόνιο εξακολου­θεί να είναι το μεγάλο πρόβλημα της χώρας. Πριν από το Μνημόνιο η Ελλάδα αποτελούσε τον επί γης παράδεισο. 

Όλα άγγιζαν σχεδόν την τελειότητα και ξαφνικά προέκυψε το Μνημόνιο και μας έδιωξε από… την ελληνική ουτοπία: αυτής της αβυσσαλέας αυθαιρεσίας στην οποία είχαμε βυθιστεί. Οι προσ­δοκίες μας από τη νέα κυβέρνηση ή από την όποια κυβέρνηση δεν μπορούν παρά να είναι ελάχιστες, και αυτό σημαίνει σε πρώτη φάση να διατηρηθού­με ζωντανοί. 

xenofonb@gmail.com