Μίσος και αίμα....

Κάνει τις πολιτικές δηλώσεις του και το ύφος του στάζει μίσος και αίμα. 


Το λευκό πρόσωπό του έχει αλλοιωθεί από τη διαστροφή της ψυχής του και παραπέμπει σε ύαινα.

Θυμάμαι εκείνη τη γυναίκα στην αρχαιότητα που όταν οι δικαστές την κατηγόρησαν για την αγάπη της προς τον Αλκιβιάδη, εκείνη απάντησε «γεννήθηκα για ν’ αγαπώ κι όχι να μισώ». 

Κι όμως ο νέος πολιτικός μισεί τους μετανάστες, μισεί τους άλλους, τους ξένους, μισεί τους 54 ανθρώπους από τη φλεγόμενη Ερυθραία, που έσβησαν μαρτυρικά στη θάλασσα καθώς προσπαθούσαν να περάσουν απέναντι για να σωθούν.

Την ίδια ώρα αυτό το «λευκό» πολιτικό πρόσωπο με την κατάμαυρη ψυχή δηλώνει...
χριστιανός, δηλώνει δηλαδή την πίστη του στην Αγάπη! Αλλά αυτή δεν είναι αγάπη, είναι ρατσισμός και φασισμός. Γιατί ή αγαπάς τον άνθρωπο γενικά ή δεν αγαπάς κανέναν. Γιατί η αγάπη δεν έχει σύνορα, δεν έχει φυλή, δεν έχει όρια, δεν έχει αποστάσεις, αλλιώς είναι υποκρισία.

Αγάπη είναι να βλέπεις τους ανθρακωρύχους της βόρειας Ισπανίας, «τα μαύρα πρόσωπα», όπως τα είπαν, να φθάνουν μετά από είκοσι μέρες πορείας στη Μαδρίτη και να κλαις. Ακριβώς, όπως έκλαιγαν οι δεκάδες χιλιάδες των μαδριλένων που τους υποδέχτηκαν. 


Και έβλεπες μέσα από το πλήθος των δακρύων να φέγγει από μέσα η ψυχή, να φέγγουν τα ορυχεία, να ανθίζουν οι πέτρες και να συναντιούνται οι άνθρωποι.

Ναι, ο πόνος της άγριας λιτότητας μας κάνει αδέρφια. 


Ο πόνος της ανεργίας και της φτώχειας μιας κάνει ομόαιμους αδερφούς. Και όταν αυτό γίνεται αντιληπτό, τότε αλλάζει ποιοτικά ο συσχετισμός δυνάμεων και τίποτα δεν μας νικά.

Η αλαζονεία, ο κυνισμός, ο εγωτισμός, ο απύθμενος ναρκισσισμός, η εμπάθεια και το μίσος δεν πνίγουν πια εμάς αλλά καθώς γίνονται αυτεπίστροφα, πνίγουν αυτούς από τους οποίους εκπορεύονται.

Γι’ αυτό ας το καταλάβουν πριν να είναι αργά, τα υπόγεια ρεύματα από το Γιβραλτάρ ως το Αιγαίο φουσκώνουν και αν συνεχιστεί η ίδια βάρβαρη πολιτική θα γίνουν τσουνάμι που θα καταστρέψει τα εργοστάσια του τρόμου και του ελέγχου, που θα ανατρέψει το υφιστάμενο status quo.

Δυστυχώς, για άλλη μία φορά κανείς δεν λαμβάνει υπόψη τις προειδοποιήσεις. Κι αυτή θα είναι η τελευταία φορά τόσο για το ελληνικό όσο και για το βορειο-ευρωπαϊκό κατεστημένο. 


Οι λαοί στενάζουν, η ανεργία αναμένεται να φθάσει στην ευρωζώνη στα 22 εκατομμύρια. Όλες αυτές οι στρατιές των απελπισμένων δεν θα μπορέσουν να αναχαιτισθούν από κανέναν έλεγχο των ΜΜΕ και της κρατικής τηλεόρασης, από καμία προπαγάνδα, από κανένα μπάτσο στο κεφάλι των ανθρώπων, από κανένα διαμορφωτή της κοινής γνώμης και από κανένα δημοσιογράφο ή επικοινωνιακό επιτελείο.

Όσοι νομίζουν ότι μπορούν να ελέγξουν επικοινωνιακά τη φοβερή δυστυχία, μάλλον είναι ηλίθιοι.


RAMNOUSIA