Ποτέ δεν κατάλαβα για ποιον λόγο όσοι βίωσαν την εφηβεία τους στα χρόνια της χούντας, και ιδιαίτερα στα τελευταία χρόνια της, θα πρέπει συνολικά ν' αποκαλούνται "γενιά του Πολυτεχνείου".
Ποτέ δεν κατάλαβα για ποιον λόγο το Πολυτεχνείο και οι μερικές εκατοντάδες φοιτητές που το δημιούργησαν θα πρέπει να στιγματίζονται για συμπεριφορές και πρακτικές με τις οποίες δεν είχαν και δεν απέκτησαν ποτέ καμία σχέση.
Και ποτέ δεν θα καταλάβω αυτήν την αρθρογραφική μανία που καταλαμβάνει κάποιους κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες, και τους εξωθεί να αποφαίνονται απαξιωτικά για τα ελάχιστα από τα αγόρια και τα κορίτσια του ξεσηκωμού εκείνου που ασχολήθηκαν στη συνέχεια με τη δημόσια ζωή.
Ξέρετε ποιο είναι το σημαντικότερο και κοινό στοιχείο των εορτασμών της επετείου του Πολυτεχνείου από το 1974 μέχρι και σήμερα;
Ξέρετε ποιο είναι το σημαντικότερο και κοινό στοιχείο των εορτασμών της επετείου του Πολυτεχνείου από το 1974 μέχρι και σήμερα;
Οτι ήταν και είναι απόντες εκείνοι που τότε ήταν παρόντες. Κι αυτό τα λέει όλα. Και για τη σεμνότητα του χαρακτήρα τους και για την ανιδιοτέλεια της δράσης τους. Οι πρωταγωνιστές επέλεξαν να μη βγουν ποτέ στη σκηνή και το χειροκρότημα το ιδιοποιήθηκαν άλλοι, που ή γνώριζαν κάποιους ή κάτι είχαν ακούσει ή είχαν περάσει απ' έξω ή είχαν παρακολουθήσει τις εκπομπές του σταθμού. Και μαζί τους ήρθαν τα σουβλάκια, οι μικροπωλητές, η καπηλεία, ο ευτελισμός, αν όχι και ο εξευτελισμός που αποσκοπεί να κατεβάσει στο ύψος των πολλών το ανάστημα των λίγων.
Και ξέρετε τι είναι αυτό που μ' αγανακτεί περισσότερο; Είναι η βλακεία ή η κακοήθεια που κάνει κάποιους να διατείνονται ότι ορισμένοι εξαργύρωσαν τους αγώνες τους μπαίνοντας στην πολιτική. Δυστυχώς ήταν λίγοι που μπήκαν. Θα έπρεπε να ήταν περισσότεροι, πολύ περισσότεροι. Γιατί αν στο ξεκίνημα μιας νέας δημοκρατικής πορείας δεν μετέχουν εκείνοι που έχουν αγωνιστεί και ματώσει, ποιοι είναι εκείνοι που θα πάρουν τη σκυτάλη; Αυτοί που συνεργάστηκαν με τον δυνάστη ή αυτοί που σφύριζαν αδιάφορα κι έχτιζαν καριέρες;
Και για να μην ξεχνιόμαστε, στη μεταπολιτευτική Ελλάδα ο κυρίαρχος λαός επέλεξε να παραδίδει πεισματικά τη σκυτάλη σε εκπροσώπους της γενιάς του '30 (Κ. Καραμανλής), του '40 (Κ. Μητσοτάκης), του '50 (Α. Παπανδρέου) και του '60 (Κ. Σημίτης). Α, ναι... και να εκλέγει βουλευτή τον Αλέκο Παναγούλη από τη δεύτερη κατανομή. Γιατί έπρεπε κι αυτός να κοντύνει.
Και ξέρετε τι είναι αυτό που μ' αγανακτεί περισσότερο; Είναι η βλακεία ή η κακοήθεια που κάνει κάποιους να διατείνονται ότι ορισμένοι εξαργύρωσαν τους αγώνες τους μπαίνοντας στην πολιτική. Δυστυχώς ήταν λίγοι που μπήκαν. Θα έπρεπε να ήταν περισσότεροι, πολύ περισσότεροι. Γιατί αν στο ξεκίνημα μιας νέας δημοκρατικής πορείας δεν μετέχουν εκείνοι που έχουν αγωνιστεί και ματώσει, ποιοι είναι εκείνοι που θα πάρουν τη σκυτάλη; Αυτοί που συνεργάστηκαν με τον δυνάστη ή αυτοί που σφύριζαν αδιάφορα κι έχτιζαν καριέρες;
Και για να μην ξεχνιόμαστε, στη μεταπολιτευτική Ελλάδα ο κυρίαρχος λαός επέλεξε να παραδίδει πεισματικά τη σκυτάλη σε εκπροσώπους της γενιάς του '30 (Κ. Καραμανλής), του '40 (Κ. Μητσοτάκης), του '50 (Α. Παπανδρέου) και του '60 (Κ. Σημίτης). Α, ναι... και να εκλέγει βουλευτή τον Αλέκο Παναγούλη από τη δεύτερη κατανομή. Γιατί έπρεπε κι αυτός να κοντύνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υβριστικά σχόλια δεν δημοσιεύονται...Επίσης χρησιμοποιήστε ελληνική γραφή για να αναρτηθούν τα σχόλιά σας.