Σου τα σκοτώσαν τα παιδιά που ζητούσαν Λευτεριά,
εκεί στο Πολυτεχνείο.
16 Απριλίου 1967: Στα πλαίσια ενός κύματος δικτατοριών, εν μέσω του τότε παγκόσμιου παιχνιδιού που αποκαλούντο ψυχρός πόλεμος, εγκαθιδρύεται στην Ελλάδα η Χούντα των Συνταγματαρχών.
Την ίδια περίοδο, εκτός της χώρας μας, στρατιωτικές δικτατορίες εθνικιστών ή αξιωματούχων του στρατού εγκαθίστανται σε Χιλή, Αργεντινή, Πορτογαλία και Ισπανία.
Ο λόγος ήταν ο εξής απλός:
Ο συνασπισμός της Δύσης, με πρωτοστάτησα την Αμερική, φοβόταν την επικείμενη εξάπλωση του κομμουνισμού στα δυτικά έθνη που επιχειρούσε η Σοβιετική Ένωση.
Στις 16 Απριλίου του ’67 και ενώ είχαν προγραμματιστεί εκλογές στις 28 Μαΐου του ίδιου έτους, ο πιο τρανός μαλάκας που έχει δει τον ήλιο αυτής της χώρας, ο Γεώργιος Παπαδόπουλος (αμετανόητος μέχρι το τέλος του) σε συνεργασία με το Στυλιανό Παττακό, το Νικόλαο Μακαρέζο και μία ομάδα αξιωματικών του στρατού, καταπατώντας το Σύνταγμα, πραξικοπηματικά καταλαμβάνει την εξουσία.
Γεγονός που δικαιολογήθηκε από τους ίδιους τους πραξικοπηματίες με την πρόφαση μίας κομμουνιστικής εξέγερσης που δήθεν αναμενόταν έπειτα από τη λήξη του εμφυλίου πολέμου και τη συμφωνία της Βάρκιζας.
Ακολουθούν χρόνια ανελευθερίας, χρόνια βίας και φόβου, χρόνια εξοριών, χρόνια θανάτου.
Το κολαστήριο της Χούντας διαρκεί 7 ολόκληρα χρόνια, μέχρι και την 24η Ιουλίου του ‘74 οπότε και καταρρέει υπό το βάρος της Τουρκικής εισβολής στην Κύπρο.
Η αποκατάσταση της Δημοκρατίας στη χώρα μας, περνάει μέσα από το Πολυτεχνείο της Αθήνας, ένα χρόνο περίπου πριν την πτώση του διαβόλου της δικτατορίας.
Η σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι φαίνεται να είναι ο νόμος 1347 για τις αναγκαστικές επιστρατεύσεις ''αντιδραστικών'' φοιτητών. Έχοντας καταστήσει το φοιτητικό κίνημα ακέφαλο και αδύναμο, οι πραξικοπηματίες με τον προαναφερθέντα νόμο αναγκάζουν σε υποχρεωτική επιστράτευση ''επικίνδυνους'' για το καθεστώς φοιτητές.
Η αυτοπυρπόληση του φοιτητή Γεωλογίας Κώστα Γεωργάκη στη Γένοβα το 1970 και η κατάληψη της Νομικής το 1973.
Όπως λέγεται, περίπου 3.000-4.000 φοιτητές καταλαμβάνουν το κτίριο της Νομικής του Πανεπιστημίου Αθηνών ζητώντας την κατάργηση του νόμου 1347. Αναφέρεται επίσης ότι από την ταράτσα του κτιρίου οι καταληψίες φοιτητές απαγγέλουν τον εξής όρκο:
''Εμείς οι φοιτηταί των Ανωτάτων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων ορκιζόμαστε στo όνομα της ελευθερίας να αγωνισθούμε μέχρι τέλους για την κατοχύρωση:
α) των ακαδημαϊκών ελευθεριών,
β)του πανεπιστημιακού ασύλου,
γ) της ανακλήσεως όλων των καταπιεστικών νόμων και διαταγμάτων.''
Έτσι φτάνουμε στα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Το χρονικό της εξέγερσης που τιμούμε σήμερα, όλοι το γνωρίζουμε. 14 Νοεμβρίου του ’73 οι φοιτητές αποφασίζουν την αποχή από τα μαθήματά τους δηλώνοντας την αντίθεσή τους στο αντιδημοκρατικό καθεστώς. Αυτοαποκαλούνται ''Ελεύθεροι Πολιορκημένοι'' και καταφέρνουν να στήσουν το ραδιοφωνικό σταθμό που εξέπεμπε σε όλη σχεδόν την Αθήνα. Εκφωνητές ήταν οι Μίλτος Χαραλαμπίδης, Μαρία Δαμανάκη και Δημήτρης Παπαχρήστος.
Στις 17 Νοέμβρη όμως, λόγω της αδυναμίας της αστυνομίας να καταστείλει τις αντιδράσεις των φοιτητών,αποφασίζεται από το Γεώργιο Παπαδόπουλο η στρατιωτική επέμβαση. Τα άρμα μάχης ΑΜΧ 30 γκρεμίζει τη σιδερένια είσοδο του Πολυτεχνείου ενώ βρίσκονταν πάνω της ακόμη φοιτητές. Από ‘κει και έπειτα, το τοπίο παραμένει θολό. Και πώς να μην είναι; Πώς να μην είναι θολό όταν στην Ελλάδα του σήμερα υπάρχουν ακόμα πολιτικά δίποδα που μπορούν όπως λένε να αποκαλέσουν με άνεση τη Χούντα ως κίνημα πετυχημένο και ως επανάσταση.
Υπάρχουν αυτοί οι οποίοι υποστηρίζουν ότι εντός του Πολυτεχνείου δεν υπήρξαν νεκροί. Υπάρχουν και αυτοί που υποστηρίζουν το αντίθετο. Άλλοι μιλούν για 25 νεκρούς άλλοι για 34 άλλοι για 80 και άλλοι για 200. Άλλοι πάλι λένε ότι η καταμέτρηση των νεκρών από τη στρατιωτική βία εκείνης της ημέρας δεν έχει ολοκληρωθεί μέχρι και σήμερα. Ένα όμως είναι σίγουρο. Ακροβολισμένοι σκοπευτές υπήρχαν. Οι φοιτητές και οι παραβρισκόμενοι πολίτες βάλλονταν με αληθινές σφαίρες. Οι φοιτητές σκοτώθηκαν. Δε σκοτώθηκε ούτε γάτα ούτε ένας ντελιβεράς, ούτε ένα παιδί από λάθος.Σκοτώθηκαν άνθρωποι που αγωνίζονταν ελεύθεροι για να μπορώ να γράφω εγώ σήμερα όπως επίσης και για να βγαίνει το κάθε φασισταριό να ισχυρίζεται '' Σιγά και τι ήταν πια αυτό το Πολυτεχνείο; ''
Το Πολυτεχνείο τιμάται γιατί ήταν εξέγερση. Ήταν εξέγερση Ελλήνων πολιτών που σκοτώθηκαν από καταπατητές του Συντάγματος και της Δημοκρατίας. Οι φωνές τους ζουν μέσα στην Ιστορία…
ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Αυτό ζητούσαν εκεί στο Πολυτεχνείο.
Ερχόμενος στο σήμερα, με πιάνει αηδία καθώς θυμάμαι το μόνιμο ένοικο βουλευτικής έδρας, κύριο Πάγκαλο, να τολμά να ξεστομίζει προ ενός περίπου έτους ότι θα κατέβουν τα τανκς. Ποια τανκς κύριε αντιπρόεδρε; Τα ίδια που σκότωσαν το παιδί της καγκελόπορτας; Τα ίδια τανκς; Ο ίδιος στρατός; Οι ίδιες σφαίρες;
Με πιάνει αηδία όταν ξυπνάω ένα πρωινό και μου ανακοινώνεται ότι '' Από ‘δω και πέρα, δε γνωρίζουμε για πόσο, έχουμε κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας και ο Καρατζαφέρης βρίσκεται εντός της.'' Ποιος Καρατζαφέρης; Αυτός ο Καρατζαφέρης;
Με πιάνει αηδία που ζω σε αυτή τη χώρα που έχει καταργήσει τις εκλογές, την απόλυτη έκφραση δημοκρατίας σε μία ελεύθερη κοινωνία, και τις έχει αντικαταστήσει με τις δημοσκοπήσεις.
Με πιάνει αηδία που όταν σηκώνω το κεφάλι, καμιά φορά κι εγώ, βλέπω γύρω μου ανθρώπους δυστυχισμένους άβουλους, με μάτια κλειστά.
Το Πολυτεχνείο ζει; Όχι, το Πολυτεχνείο δε ζει απλά. Επαναλαμβάνεται καθημερινά εδώ και πολύ καιρό. Το Πολυτεχνείο στην Ελλάδα δε θα πεθάνει ΠΟΤΕ.
Γιατί κι εγώ, κάτι απλό ζητώ
ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
επιμέλεια: μπαρμπα-μπρίλιος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υβριστικά σχόλια δεν δημοσιεύονται...Επίσης χρησιμοποιήστε ελληνική γραφή για να αναρτηθούν τα σχόλιά σας.