Αμπελοφιλοσοφίες για δημοσίους υπαλλήλους

Γράφει ο Έποψ
Η επικρατούσα άποψη στην κοινή γνώμη,  απαξιώνει τον Δημόσιο Υπάλληλο.
Αυτό ενισχύεται και από την επαφή που έχει ένας πολίτης με τις υπηρεσίες, αλλά και από μια επίθεση που γίνεται από τα ΜΜΕ, αλλά και από πολιτικούς με δημόσιες δηλώσεις.

Είναι όμως έτσι ακριβώς τα πράγματα?

Πράγματι η επαφή των πολιτών με τις εφορίες, τις πολεοδομίες, τα δασαρχεία, το ΙΚΑ, τις υπηρεσίες των Δήμων αλλά και με πολλά υπουργεία , μόνο τραυματικές εμπειρίες έχουν να τους προσφέρουν.  Από το απλό και σχετικά αθώο γρηγορόσημο μέχρι τα γνωστά φακελάκια.

 Το πρόβλημα δεν είναι σημερινό και αποτελεί μια τελικά κακή νοοτροπία , η οποία αν και έχει συμμέτοχους και τους πολίτες βαρύνει κυρίως τους υπαλλήλους, αλλά και τα ανώτερα στελέχη του Δημοσίου.
Τα ΜΜΕ επειδή αυτό ανεβάζει την ακροαματικότητα φροντίζουν να φέρνουν στη δημοσιότητα τέτοια περιστατικά και  παράλληλα να απαξιώνουν καθ΄ υπερβολή  τους Δημοσίους Υπαλλήλους  γενικεύοντας και χαρακτηρίζοντας  τους αντιπαραγωγικούς στο...
σύνολό τους.
Κατά καιρούς τόσο πολιτικοί με δημόσιες δηλώσεις όσο και εντεταλμένοι φορείς (Ελεγκτής Δημόσιας Διοίκησης) έχουν βάλει το λιθαράκι τους προς αυτή την κατεύθυνση.

Ποια όμως τελικά είναι η αλήθεια?

Είμαστε ένα κράτος διαλυμένο και διεφθαρμένο και αντιπαραγωγικό στο βαθμό που παρουσιάζεται στην κοινή γνώμη? Και τι πρέπει να γίνει ? Να το διαλύσουμε περαιτέρω και να το εξοντώσουμε αριθμητικά και οικονομικά?
Αναμφίβολα η απάντηση είναι όχι.
Σαν πρώτη επισήμανση, είναι ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως παρουσιάζονται.
Υπάρχει μεγάλος αριθμός υπαλλήλων, ο οποίος εργάζεται παραγωγικά και ευσυνείδητα.
Στα σημεία όπου υπάρχει επαφή και πιθανή συναλλαγή των υπαλλήλων με το κοινό πρέπει να μπουν ασφαλιστικές δικλείδες, με την μηχανογράφηση ή με τη νομοθέτηση διαδικασιών, οι οποίες θα προστατεύουν τον πολίτη αλλά και τον υπάλληλο.
Η απαξίωση γενικά όλων των ΔΥ δεν βοηθά σε τίποτε, μάλλον χειροτερεύει την υπάρχουσα κατάσταση.
Είναι γεγονός ότι οι ΔΥ κατά καιρούς , με την ανοχή ή και την προτροπή του πολιτικού συστήματος, κέρδισαν θεσμικά αλλά και οικονομικά προνόμια.
Στην παρούσα συγκυρία με τα πολλά και  μεγάλα οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα μας κυρίως σε ότι αφορά το ισοζύγιο πληρωμών, είναι φυσικό να σκεπτόμαστε σαν μόνο μέσο την μείωση των δαπανών του Δημοσίου.
Αυτό αναλύεται κυρίως στον περιορισμό της μισθολογικής δαπάνης  αλλά και στη μείωση του αριθμού των υπαλλήλων.
Αυτές βέβαια είναι οι εύκολες λύσεις.
Υπάρχουν και δυσκολότερες που αξίζει όμως να εξετάσουμε. Τι αφορούν?
Το Δημόσιο, σύμφωνα με στατιστικές αναλύσεις που έχουν γίνει έχει υψηλή ποιότητα υπαλλήλων. Πολλοί από αυτούς  εκτός από υψηλά τυπικά προσόντα έχουν και σημαντική εμπειρία, μια και έχουν τουλάχιστον 15 χρόνια υπηρεσίας. Επίσης την τελευταία πενταετία έχουν προσληφθεί αρκετές δεκάδες  χιλιάδες υπάλληλοι, με πολύ υψηλά τυπικά προσόντα.
Την τελευταία επίσης δεκαετία το Εθνικό Κέντρο Δημόσιας Διοίκησης, έχει κάνει αξιόλογη προσπάθεια σε ότι αφορά την εκπαίδευση των δημοσίων υπαλλήλων.
Το ζητούμενο λοιπόν είναι να εκμεταλλευτεί το Δημόσιο το δυναμικό του και να γίνει παραγωγικότερο και αποδοτικότερο.
Η αύξηση της παραγωγικότητας δεν επιτυγχάνεται μόνο με τη μείωση του προσωπικού και τις μειώσεις μισθών.
Επιτυγχάνεται και με την μείωση των θεσμικών προνομίων (κάποιες φορές υπερβολικών), που έχουν οι δημόσιοι υπάλληλοι, αλλά και με δομικές αλλαγές, όπως η εισαγωγή της έννοιας του κρατικού υπαλλήλου, η σύνδεση της αξιολόγησης του υπαλλήλου με τη διοίκηση μέσω στόχων και η εισαγωγή εργαλείων από τη Διοίκηση ολικής ποιότητας μέσω του Κοινού πλαισίου αξιολόγησης.
Η αύξηση της παραγωγικότητας και της ποιότητας των παρεχομένων υπηρεσιών από τον Δημόσιο Υπάλληλο, θα φέρει αύξηση εσόδων στο κράτος, καλύτερες υπηρεσίες προς τον πολίτη αλλά και στις επιχειρήσεις που συναλλάσσονται με αυτό.
Ο δρόμος είναι δύσκολος και επίπονος δεν πρέπει όμως να μη προσπαθήσουμε για το καλύτερο.