Ο Μουσολίνι στην Αβησσυνία ...

Αυτήν τη στιγμή η Σαουδική Αραβία έχει εισβάλει στο Μπαχρέιν (όπως είχε εισβάλει στο Κουβέιτ ο Σαντάμ) - γιατί η Δύση αδρανεί;
Γιατί ο ΟΗΕ καθεύδει;
Αυτήν τη στιγμή στην Υεμένη ο λαός σφάζεται από την κυβέρνησή του! - γιατί η Δύση αδρανεί;
Γιατί μια όποια «διεθνής συμμαχία» προθύμων δεν επεμβαίνει;
Γιατί ο ΟΗΕ ποιεί τη νήσσα- νήσσα;
..................................
Δυστυχώς τα «δύο μέτρα και δύο σταθμά» κοινώς το «μονά-ζυγά δικά μας» ήταν και είναι πάντα η πιο προσφιλής
η πιο συνηθισμένη
εν τω άμα η πιο ρηχή
αλλά όμως και η πιο πειστική (παραδόξως) γραμμή επιχειρηματολογίας των ισχυρών ανά τους αιώνες.
Τώρα με την επέμβαση στη Λιβύη, όσον άτσαλη από πλευράς δομής και συνοχής των δυνάμεων που την επιχειρούν κι αν είναι, η ρητορική (η προπαγάνδα) που μετέρχονται είναι η ίδια
όπως για τις εισβολές στη Γιουγκοσλαβία, το Ιράκ ή το Αφγανιστάν. Οι δυνάμεις αυτές, οι ιμπεριαλιστικές, δεν μπαίνουν καν στον κόπο να επινοήσουν κάτι καινούργιο, κάτι πρωτότυπο· αναμασούν απλώς
τα ίδια, όπως η «προστασία των αμάχων» , ...
ασχέτως αν εν τέλει εξοντώνουν οι ίδιες περισσότερους αμάχους από όσους εξοντώνουν οι τοπικοί τύραννοι (συνήθως πράκτορες ή προστατευόμενοι της Δύσης κι αυτοί).
Κι όμως, πολλοί πολίτες, πολλοί καλών προθέσεων άνθρωποι πείθονται απ' αυτήν την προπαγάνδα, ίσως όλο και λιγότεροι (φέρ' ειπείν, μόνον ένας στους τρεις Αγγλους αυτήν τη φορά) όμως πείθονται.
***
Οταν αρκετοί, παρά τις επιφυλάξεις που εκφράζουν, κι άλλοι ευθύς εξαρχής ανεπιφύλακτοι, συγκλίνουν εν τέλει στο συμπέρασμα ότι «η στρατιωτική επιλογή ήταν, τελικώς, επιβεβλημένη», έχουμε φθάσει στον πυρήνα του προβλήματος.
Αυτή ακριβώς είναι η «λογική» των ισχυρών και του ιμπεριαλισμού, αυτή είναι η προπαγάνδα τους.
Πάντα μπορούν να εμφανίζονται φτιαχτά ή πραγματικά προβλήματα που καθιστούν λογικοφανή μιαν εισβολή.
Λογικοφανής για πολλούς, όσον και αποκρουστική για άλλους υπήρξε η εισβολή των Σοβιετικών στο Αφγανιστάν· όπως και των Δυτικών στο Ιράκ.
Οτι οι εισβολές αυτές ουδέν πρόβλημα έλυσαν, αλλά αντιθέτως άλλα, νέα και ισχυρότερα δημιούργησαν, παρέλκει ως διαπίστωση, μνήμη και πείρα. Ετσι
κάθε φορά που βρισκόμαστε εκ νέου μπροστά στο ερώτημα μιας νέας, μιας ακόμα εισβολής, εμφανίζονται
εκείνοι που αποφαίνονται ότι για τον όποιον κάθε φορά λόγο «η στρατιωτική επιλογή είναι εν τέλει επιβεβλημένη». Δεν νομιμοποιούν έτσι (για μιαν ακόμη φορά) τον πόλεμο, δεν προκρίνουν μόνον την ευκολία (ή και τη δυσκολία) με την οποίαν χρησιμοποιείται η στρατιωτική βία,
αλλά ευλογούν και την επόμενη εισβολή, τον επόμενο πόλεμο (που αυτήν τη φορά θα μπορούσε να είναι και εναντίον τους).
Μπαίνουν έτσι σε μια λογική που εγκρίνει το άνοιγμα του φρενοκομείου όταν «ο σκοπός είναι καλός» -στην πραγματικότητα προκρίνουν μιαν ατέρμονη καταφυγή στον πόλεμο για λόγους πολύ περισσότερους του ενός και μόνου που τον νομιμοποιεί: της άμυνας.
Μόνον ο αμυντικός πόλεμος είναι δίκαιος και αναγκαίος. Η εισβολή στη Λιβύη δεν έχει καμμία σχέση με την άμυνα κανενός, όσον «δίκαιους» λόγους κι αν επικαλείται ο οποιοσδήποτε. Δίκαιους τόσον όσον η «προστασία των Σουδητών» που επικαλέσθηκε ο Χίτλερ για να σπαράξει την Τσεχοσλοβακία...
...(πρώτα. Κι ύστερα όποιον άλλον γούσταρε)...

ΣΤΑΘΗΣ Σ. 23.ΙΙΙ.2011 stathis@enet.gr