Την αλήθεια, ρε, τι σας ζητάμε;

 Alexandros Raskolnick

Δακρύσαμε με την ηρωική θυσία των αθυρόστομων υπερασπιστών της Λεύκης, οι οποίοι μετά θάνατον αναγορεύτηκαν από τον Ουκρανό, πρώτο στην τάξη γελωτοποιό, σε εθνικούς ήρωες, μεχρι που μάθαμε την αλήθεια: 

αναστήθηκαν, παραδόθηκαν στους Ρώσους «αδελφούς» τους κι επιβιβάστηκαν σε λεωφορεία για να πάνε στο καλό, να ξανασμίξουν με τις οικογένειές τους!

Συγκλονιστήκαμε με τις «απολογίες» των Ρώσων αυτόμολων, μέχρι που μάθαμε μιαν άλλη αλήθεια: 

ήταν στελέχη του Ουκρανικού στρατού!

Ταραχτήκαμε με το εχθρικό βομβαρδισμό βρεφοκομείου στη μαρτυρική Μαριούπολη, μέχρι που μας τα είπαν διαφορετικά: 

κάποιοι ισχυρίζονται ότι προ λίγου καιρού είχαν πεταχτεί έξω από το ίδρυμα τα βρέφη για να εγκατασταθούν εκεί μέσα οι νεοναζί της πόλης που βιάζουν, σκοτώνουν και λεηλατούν, χρησιμοποιώντας εν τω μεταξύ τους άμαχους ως ανθρώπινη ασπίδα, ακριβώς όπως έκαναν κάποτε οι γνήσιοι ναζί, οι πρόγονοί τους...

Θα μπορούσα να γράφω παρόμοια παραδείγματα μέχρι αύριο. Εκατοντάδες τα ελεγμένα περιστατικά ψεύτικης ενημέρωσης από τα δυτικά μέσα. Μέχρι και τα «αριστερά» φερέφωνα της καθεστηκυίας τάξης πραγμάτων υποχρεώθηκαν να αναφερθούν ... ακροθιγώς. (Δεν μπήκαν καν στον κόπο να μεταφράσουν στη ελληνική γλώσσα τη μεγάλη λίστα με τα προπαγανδιστικά αίσχη... Θα θεωρούν, φαίνεται, ότι όλοι οι αναγνώστες τους είναι σαν τον αφελή αρχηγό τους, τον μικρό τιμονιέρη Αλέξη, που παίζει τα εγγλέζικα στα δάχτυλα!)

Αλλά μήπως πηγαίνουν πίσω τα ρωσικά μέσα; 

Αναμφίβολα έχουν ανάλογες προθέσεις και στόχους, υποθέτει ο καθείς που δεν έχει χάσει τα λογικά του. 

Όπως, όμως, ομολογούν όσοι ειδήμονες κρατούν ακόμα την ψυχραιμία τους, οι Ρώσοι έχουν χάσει τη μάχη της παραπληροφόρησης που μαίνεται στα συμβατικά και τα κοινωνικά δίκτυα. 

Αλλά που να ξέρουμε, πώς να κρίνουμε εμείς οι ίδιοι, οι απλοί άνθρωποι, αφού είναι απαγορευμένη η ρωσική προπαγάνδα στους τόπους μας, τους τόπους της Δημοκρατίας και του σεβασμού της Οικουμενικής Διακήρυξης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα; 

Είναι, χωρίς άλλο, αναντίρρητη η προσήλωση των ηγετών μας στα σπουδαία αυτά ιδανικά -με εξαίρεση, ίσως, το Άρθρο 19 της Χάρτας που αναφέρει επί λέξει: «Καθένας έχει το δικαίωμα της ελευθερίας της γνώμης και της έκφρασης, που σημαίνει το δικαίωμα να μην υφίσταται δυσμενείς συνέπειες για τις γνώμες του, και το δικαίωμα να αναζητεί, να παίρνει και να διαδίδει πληροφορίες και ιδέες, με οποιοδήποτε μέσο έκφρασης, και από όλο τον κόσμο». Ας είναι...

Μα βρισκόμαστε σε καιρό πολέμου, θα πεταχτούν να πουν κάποιοι: έκτακτα μέτρα δικαιολογούνται, αν δεν επιβάλλονται! Όμως, όχι! Δεν είναι όπως μας λένε οι παπαγάλοι της Τηλεδημοκρατίας μας κι οι χειροκροτητές τους! Τυπικά, δεν βρισκόμαστε σε καμία εμπόλεμη κατάσταση. Όχι ακόμα, τουλάχιστον, και μακάρι να σβήσει γρήγορα η φωτιά που μας ανάψανε... Μακάριοι θα είμαστε αν μείνουμε εδώ που είμαστε, μπάρε μου, και να μην πάμε παρακάτω -αφού δεν μπορούμε να γυρίσουμε στο χθες ή, ευτυχέστερα, πίσω απ' το προχθές.

Δημοκρατία να φαν' κι οι κότες είναι αυτή που ζούμε, να πούμε αντί κατακλείδας! Ή μάλλον, όχι! Έτσι μπορούνε να μιλάνε οι προνομιούχοι παπαγάλοι που μέσα από το γυαλί εισβάλλουν ολημερίς κι ολονυχτίς στα καθιστικά μας και τα σαλόνια μας για να μας πιλατεύουνε και να υποτιμούν κατάμουτρα τη νοημοσύνη μας. 

Αυτοί μπορούν να μιλάνε εκ του ασφαλούς και με το αζημίωτο! 

Γιατί για εμάς, τα υπόλοιπα πουλερικά, τις πολλές κότες (και κάποιους κόκορες), η Δημοκρατία όλο και λιγοστεύει -όπως και το ουκρανικό καλαμπόκι, άλλωστε...

από εδώ