ΨΩΜΙ - ΠΑΙΔΕΙΑ - ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ : Ένα αίτημα σε εκκρεμότητα

 

Tο Πολυτεχνείο ήταν εξέγερση ενάντια σε ένα καθεστώς χαφιεδισμού, φυλακίσεων και βασανιστηρίων, σαδιστικής βίας ασφαλιτών και ΕΣΑτζήδων,.

Ήταν εξέγερση ενάντια στην συνεχιζόμενη από τον εμφύλιο πόλεμο πολιτική καταστολής μεγάλου μέρους του λαού (της ΕΑΜικής –δημοκρατικής Ελλάδας) που δεν χωρούσε στο ακροδεξιό ιδεολόγημα της «εθνικοφροσύνης», της «Ελλάδας των Ελλήνων Χριστιανών».

Ήταν εξέγερση ενάντια σε ένα καθεστώς θαλασσοδανείων, φοροαπαλλαγών για εφοπλιστές, σκανδαλωδών ρυθμίσεων για το μεγάλο κεφάλαιο.

Ήταν εξέγερση ενάντια στην αμερικανοκρατία που είχε μετατρέψει τη χώρα σε ψυχροπολεμικό ορμητήριο για επίθεση στους γειτονικούς Βαλκανικούς λαούς.

Ήταν εξέγερση ενάντια στην πολιτισμική και μορφωτική παρακμή που επέφερε στον τόπο η κυρίαρχη αντι-κομμουνιστική /εθνικιστική υστερία, η αποσιώπηση και καταστολή όλων των σπουδαίων πολιτισμικών δημιουργημάτων και παραδόσεων του λαού.

Ήταν εξέγερση που... προέκυψε ως εξέλιξη και κορύφωση του αντιδικτατορικού αγώνα, σημαντικό ρόλο στον οποίο έπαιξαν το ΚΚΕ και η ΚΝΕ.

Ήταν εξέγερση θεμελιωμένη στην πρωτοβουλία και αυτενέργεια των φοιτητών και φοιτητριών, με πρωτοπορία την Αντι-ΕΦΕΕ και τις αγωνιζόμενες δυνάμεις της Αριστεράς!

Το Πολυτεχνείο ήταν σαφώς εξέγερση ηρωική! Εξέγερση των λίγων!

Δυστυχώς δεν έγινε εξέγερση των πολλών!

Γι’ αυτό και δεν μπορούσε παρά να υποκύψει στην ωμή βία του καθεστώτος.

Η απομάκρυνση της χούντας έγινε με ελεγχόμενο τρόπο, χωρίς ποτέ να απειληθούν τα θεμέλια του συστήματος.

Είναι αληθές ότι η μεταπολίτευση και οι κυβερνήσεις που τη σημάδεψαν εκσυγχρόνισαν αισθητά τον ελληνικό καπιταλισμό, ενσωματώνοντας στο σύστημα δυνάμεις που μέχρι τότε βρίσκονταν στο περιθώριό του. Ενσωμάτωσαν συνεπώς και μέρος των δυνάμεων του αντιδικτατορικού αγώνα, συμπεριλαμβανομένων και γνωστών ηγετών του.

Σε αυτό όμως εκδηλώθηκε η ισχύς του συστήματος, του ελληνικού καπιταλισμού και των ξένων συμμάχων του, τον οποίο συνταγματάρχες-χουντικοί και πολιτικοί της μεταπολίτευσης υπηρέτησαν πιστά, σαφώς με παραλλαγές ως προς τις μεθόδους.

Το σύστημα νίκησε, και μέρος αυτής της νίκης ήταν η προσχώρηση ορισμένων πρωταγωνιστών του Πολυτεχνείου στους υπηρέτες και διαχειριστές του.

Την ίδια στιγμή βέβαια πολλοί άλλοι δεν εξαργύρωσαν τον αγώνα τους, παρέμειναν αφανείς και συνεπείς στα ιδανικά της νιότης τους.

Είναι επίσης γεγονός ότι για δύο και πάνω δεκαετίες ο ελληνικός καπιταλισμός γνώρισε τις καλύτερες μέρες του. Το ελληνικό κεφάλαιο βρέθηκε στους νικητές του ψυχρού πολέμου και απήλαυσε μεγάλους καρπούς, προελαύνοντας σε αυτό που θεώρησε «βαλκανική ενδοχώρα» του. Συνάμα δεκάδες χιλιάδες μεταναστών-ξένων εργατών πρόσφεραν (και προσφέρουν) τον ιδρώτα και το μόχθο τους για την κερδοφορία πληθώρας μικρών και μεγάλων αφεντικών της πόλης και του χωριού.

Βεβαίως, δημιουργήθηκαν εκτενείς υποδομές εκπαίδευσης και περίθαλψης, ενώ βελτιώθηκε το βιοτικό επίπεδο των λαϊκών στρωμάτων.

Η χώρα γνώρισε περίοδο ισχυρής πολιτικής συναίνεσης (θριαμβική στιγμή της οποίας ήταν η «κυβέρνηση Τζανετάκη» και στη συνέχεια η «Οικουμενική» με τη συμμετοχή του τότε Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου)

Όχι τυχαία οι δεξιοί άρχισαν να γίνονται κεντροδεξιοί και οι «αριστεροί» - κεντροαριστεροί!

Ήρθε όμως η μεγάλη παρατεταμένη κρίση να βάλει με δραματικό τρόπο τα πράγματα στη θέση τους! Ο ελληνικός καπιταλισμός κατ’ ουσίαν χρεοκόπησε, αποδεικνύοντας τελικά ότι οι αμείλικτοι νόμοι του ήταν πάντα εδώ!

Η εκτίναξη της ανεργίας σε αβάσταχτα ύψη ήρθε να θυμίσει ότι σε ένα σύστημα που δημιουργεί περιττούς ανθρώπους το ψωμί δεν είναι ποτέ δεδομένο για τους ανθρώπους του μόχθου και της βιοπάλης, ότι ψωμί για τους μισθωτούς εργαζόμενους υπάρχει μόνο όταν οι εργασιακές τους ικανότητες μπορούν να γίνουν εμπόρευμα, να βρουν αγοραστή σε μιαν άκρως αβέβαιη και ανταγωνιστική αγορά εργασίας.

Η παιδεία παρέμεινε ταξική, άλλη για την οικονομική και πολιτική ελίτ, άλλη για τα μικρομεσαία αφεντικά και άλλη για την πλειονότητα των μισθωτών εργαζομένων.

Και η ελευθερία τελικά ήταν πάντα διαφορετική για τους μεν και τους δε, κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της δύναμης που δίνει η ιδιωτική ιδιοκτησία/ο ιδιωτικός πλούτος και η συμμετοχή στην κρατική εξουσία. Για όσους εκδήλωσαν αμφιβολίες νόμοι, δικαστές και αστυνόμοι είχαν αρκετά «επιχειρήματα» να τους πείσουν.

Όλα αυτά τα χρόνια τα αιτήματα του Πολυτεχνείου έμειναν ουσιαστικά ανεκπλήρωτα!

Ενέπνευσαν όμως και σημάδεψαν αποφασιστικά τους αγώνες μεγάλης περιόδου της μεταπολίτευσης για κρίσιμες ανάγκες των εργαζομένων.

Σήμερα στην Ελλάδα της παρατεταμένης βαθιάς κρίσης και παρακμής, στην Ελλάδα που βίωσε τη λαίλαπα των μνημονίων, την πολιτική εξαπάτηση από τον ΣΥΡΙΖΑ, που έστειλε χιλιάδες αγωνιζόμενων ανθρώπων στα σπίτια τους, καλλιεργώντας ψευδαισθήσεις, παθητικότητα και βαθιά απογοήτευση,στην Ελλάδα που βιώνει τη ρεβανσιστική, αυταρχική και επιθετικά νεοφιλελεύθερη πολιτική της Νέας Δημοκρατίας, η εξέγερση του Πολυτεχνείου συνεχίζει να αποτελεί φωτεινό σύμβολο αγωνιστικής ανάτασης και αξιοπρέπειας του λαού, παράδειγμα της ικανότητάς του να υπερνικά το φόβο, να αψηφά τη βία της εξουσίας, να αμφισβητεί αυτούς που διαφεντεύουν τη ζωή του!

Γι’ αυτό και αντιπαθούν το Πολυτεχνείο τόσο πολύ όλες οι πολιτικές δυνάμεις του συστήματος, οι δεξιοί-συντηρητικοί, οι κάθε κοπής νεοφιλελεύθεροι και δεξιοσοσιαλδημοκράτες, οι συστημικοί ιδεολόγοι‒δημοσιογράφοι, αναλυτές, ακαδημαϊκοί, οι διάφοροι κεντροαριστεροί και κεντροδεξιοί εκπρόσωποι του ζηλωτικά αντικομμουνιστικού «ακραίου κέντρου»!

Γι’ αυτό και αντιπαθεί το Πολυτεχνείο η φιλελεύθερη διανόηση, οι ποικίλοι επαγγελματίες του διανοητικού ναρκισσισμού και κομφορμισμού στους χώρους των «γραμμάτων και τεχνών», αυτοί που δεν κουράζονται να μιλούν για αξίες, δικαιώματα και ελευθερίες, χωρίς ωστόσο να δίνουν δεκάρα για τη ζωή και τα προβλήματα των ανθρώπων του μόχθου, δείχνοντας πάντα τον θαυμασμό τους για τον κόσμο των αφεντικών, στη θαλπωρή του οποίου απολαμβάνουν προβολή, καριέρα και συγγραφικά κέρδη!

Γι’ αυτό και τόσο θανάσιμα μισεί το Πολυτεχνείο η συμμορία των εθνικιστών/φασιστών!

Άλλωστε, το Πολυτεχνείο ήταν πάνω απ’ όλα εξέγερση εναντίον του κατεξοχήν δικού τους κράτους, που είχε καραβανά για αρχηγό, την εθνικοφροσύνη (πατρίς, θρησκεία, οικογένεια)-επίσημη ιδεολογία, στρατοδίκες για δικαστές και στρατόπεδα εξορίας για τους αντιφρονούντες. (Ήταν, πράγματι, το ονειρεμένο κράτος των Ελλήνων εθνικιστών!)

Άλλωστε, το Πολυτεχνείο διασάλεψε την τάξη, αυτή που επέβαλαν στο λαό τα αμερικάνικα αφεντικά και η ντόπια οικονομική ολιγαρχία, ενώ οι εθνικιστές/φασίστες είναι πάντα με την τάξη των αφεντικών, με την ολιγαρχία του πλούτου και τους ξένους προστάτες της.

Άλλωστε, το Πολυτεχνείο ήταν εξέγερση ανθρώπων της γνώσης και της σκέψης, ενώ ο εθνικισμός/φασισμός πάντα μισεί τη γνώση και τη σκέψη, είναι ο θανάσιμος εχθρός της!

Αντιπαθούν, λοιπόν, και μισούν όλοι αυτοί το Πολυτεχνείο διότι νομιμοποίησε και θεμελίωσε στη συνείδηση πολλών μετέπειτα γενεών το δικαίωμα του λαού στην εξέγερση ενάντια σε καταπιεστικές εξουσίες και εκμεταλλευτικές κυρίαρχες τάξεις!

Διότι, εν τέλει, μας θυμίζει ότι το σύνθημα «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία» παραμένει για τον εργαζόμενο λαό ανεκπλήρωτο!

Διότι αποτελεί διαχρονικό ιδεώδες και νόημα ζωής που εμπνέει και φωτίζει νέους αγώνες!

Στο δρόμο, λοιπόν, της εξέγερσης του Νοέμβρη! Πάντα!

@Periklis Pavlidis