Ελβετικές σοκολάτες και κοκαΐνη...!!!!

Η Ελβετία και τα υπόλοιπα πλυντήρια των εμπόρων του θανάτου και της σκλαβιάς δεν αποτελούν τίποτα περισσότερο από αυτό που έγραφε σε επιστολή του ο Ναζίμ Χικμέτ: το «χρηματοκιβώτιο των περιουσιών που φυγαδεύονται από αλλού». Το χρηματοκιβώτιο του πλούτου που αποκτήθηκε με φωτιά και σίδερο. 
Το χρηματοκιβώτιο δικού μας, κλεμμένου πλούτου. 

Πριν λίγο καιρό, με αφορμή τον εορτασμό της λεγόμενης «ημέρας των ερωτευμένων», της γνωστής σε όλους μας «ημέρας του Αγίου Βαλεντίνου», η εταιρεία προϊόντων σοκολάτας «Lacta» (από το 1991 ανήκει στην οικογένεια της Kraft Foods Inc) ξεκίνησε την προβολή της νέας της διαφημιστικής καμπάνιας με τον ευφάνταστο τίτλο «Act for Love». 

Το στόρι ήταν απλό. Διαφορετικοί τύποι ζευγαριών μοιράστηκαν τη δική τους ιστορία αγάπης με ένα μόνο σύνθημα: «Η αγάπη δεν έχει χρώμα, ηλικία, εθνικότητα και φύλο. (…) Η αγάπη δεν κάνει διακρίσεις». 

Ωστόσο, εκείνο το ζευγάρι, το οποίο σήκωσε κατά το δημοσιογραφικό κοινώς λεγόμενο θύελλα αντιδράσεων ήταν αυτό του Γιάννη και του Δημήτρη,
καθώς θεωρήθηκε από τους γνωστούς μαύρους κύκλους του εγχώριου «αμβροσιασμού» ότι ξεπερνά τα ηθικά όρια της ελληνοχριστιανικής μας παράδοσης. 

Όμως, αν για κάτι αποφασίσαμε να εμφανιστούμε εκ νέου στην οθόνη σας, αυτό δεν είναι η όψιμη ευαισθησία μιας πολυεθνικής για το δικαίωμα της ελεύθερης σεξουαλικής έκφρασης, αλλά για ένα θέμα που λερώνει όλη τη βιομηχανία παραγωγής σοκολάτας… 

Το 2014 (έρευνα μεταξύ Σεπτεμβρίου - Δεκεμβρίου), μία νέα Έκθεση του Διεθνούς Οργανισμού Εργασίας (ΔΟΕ), έπειτα από σχετική παραγγελία της εταιρείας που ελέγχει το 12% της παγκόσμιας αγοράς τροφίμων, της Nestlé, μετά από διεθνείς πιέσεις, ανέφερε ότι σε 260 κακαοφυτείες – τροφοδότες της Nestlé στην Ακτή του Ελεφαντοστού βρέθηκαν να εργάζονται 56 ανήλικοι εκ των οποίων οι 27 κάτω των 15 ετών. 

Συνολικά, κάθε χρόνο καταναλώνονται 3 εκατομμύρια τόνοι σοκολάτας, τα μισά εξ αυτών στην Ευρώπη. 

Η Ιβοριανή ακτή αποτελούσε και αποτελεί τον μεγαλύτερο παραγωγό κακάο παγκοσμίως (42% της παγκόσμιας παραγωγής) με την πόλη Αμπιτζάν να ανακηρύσσεται πρωτεύουσα του κακάο, αφού εκεί φιλοξενούνται τα γραφεία των μεγαλύτερων βιομηχανιών σοκολάτας (Nestlé, Cargill, ADM, Barry Callebaut), οι οποίες απορροφούν σχεδόν το σύνολο της παραγωγής. 

Μάλιστα, η τοπική «SAF- CACAO», αποτελεί την 3η μεγαλύτερη δύναμη εξαγωγής κακάο διεθνώς, με ετήσιο τζίρο που ξεπερνά τα 35 εκατομμύρια ευρώ. Ο Άλι Λάκις, πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας όταν ρωτήθηκε πριν μερικά χρόνια για το αν υπάρχουν παιδιά - σκλάβοι στις κακαοφυτείες, απάντησε χαρακτηριστικά: «Γεννήθηκα μέσα στο κακάο. Και ποτέ δεν βρήκα κάποιο παιδί ηλικίας 10-16 ετών να εργάζεται σε φυτεία. Δεν υπάρχει αναφορά σε παιδί - σκλάβο. Κατηγορηματικά, όχι». 

Δήλωση βέβαια την οποία ανασκεύασε όταν, σύμφωνα με τα στοιχεία που παρέθεσε ο Ανρί Μπλεμίν, επικεφαλής της Interpol στην Ακτή του Ελεφαντοστού, σε μια μόνο επιχείρηση της αστυνομίας εντοπίστηκαν 65 παιδιά σκλάβοι. Αλλά, και όταν ο Δανός δημοσιογράφος Miki Mistrati πρόβαλε στον ίδιο το βίντεο από τις κακαοφυτείες της εταιρείας του στο οποίο φαίνονται ξεκάθαρα τα πρόσωπα μικρών παιδιών εν ώρα εργασίας… 

Το επίσημο αφήγημα θέλει τις βιομηχανίες του κλάδου να προσπαθούν, αλλά να μην επιτυγχάνουν να ελέγξουν τους κακούς διακινητές και τους ιδιοκτήτες των φυτειών. Μια πιο προσεκτική ματιά όμως στα δεδομένα ενδεχομένως να μας χάριζε μία άλλη, ίσως πιο κοντά στην αλήθεια, πλευρά της ιστορίας. 

Το 2001, οι εταιρείες υπέγραψαν το Πρωτόκολλο Harkin Engel, όπου μεταξύ άλλων αναφέρεται ρητά ότι «η παιδική εργασία και η παράνομη διακίνηση παιδιών απαγορεύεται στη βιομηχανία του κακάο μετά το 2008». 

Ωστόσο, μερικές γραμμούλες πιο κάτω οι Πόντιοι Πιλάτοι της σύγχρονης δουλοκτησίας νίπτουν τας χείρας τους, αφήνοντας τα παιδιά έρμαιο στα χέρια των δουλεμπόρων τους. Διαβάζουμε στο Πρωτόκολλο: « η ευρεία πλειοψηφία των φυτειών κακάο δεν ανήκει στις εταιρείες παρασκευής σοκολάτας ή προμήθειας κακάο. Ως εκ τούτου, δεν είναι δυνατόν να υπάρξει απευθείας έλεγχος στον τρόπο καλλιέργειας και στις εργασιακές πρακτικές που ακολουθούνται». 

Τι μας λένε, δηλαδή οι εμίρηδες της σοκολάτας; Ότι μπορεί να απασχολούμε εκατοντάδες εργαζόμενους στην Ακτή του Ελεφαντοστού, μπορεί να βρισκόμαστε 50 χρόνια στη χώρα, όπως η Nestlé, αλλά η γνώση και η έγνοια μας για το θέμα σταματά στην πόρτα του εργοστασίου μας. Το πώς συλλέγεται ο καρπός από τον οποίο στη συνέχεια παράγουμε σοκολάτα και σκόνη σοκολάτας, είναι κάτι που δεν μας απασχολεί. 

Ίσως, βέβαια, να είμαστε κάπως σκληροί μαζί τους. Οι ίδιοι δηλώνουν ότι αγωνίζονται φανατικά, προσφέροντας χρήματα στον αγώνα για τον τερματισμό της παιδικής εργασίας. Πόσα χρήματα; Σύμφωνα με όσα παραθέτει ο Miki Mistrati στο ντοκιμαντέρ «The dark side of chocolate», από το 2001- 2009, δαπανήθηκαν 6 εκατομμύρια/χρόνο από το σύνολο των βιομηχανιών για αυτό τον σκοπό, όταν μόνο το 2009 τα κέρδη της Nestlé άγγιζαν τα 12 δισ. 

Τώρα βέβαια που το ξανασκεφτόμαστε, και λίγα είπαμε. 

Κι αυτό, γιατί η εικόνα που μπορεί να αντικρίσει κανείς στις φυτείες της «μαύρης απόλαυσης» είναι εκείνη υπερφορτωμένων παιδιών, να εργάζονται κάτω από την απειλή του βούρδουλα για 12-14 ώρες την ημέρα, πριν στοιβαχτούν σε υγρά, ανήλιαγα δωμάτια για μερικές ώρες υποτυπώδους ξεκούρασης. 

Το κάδρο της βαρβαρότητας συμπληρώνει, αφενός η πληροφορία ότι ένα παιδί από την Μπουρκίνα Φάσο μπορεί να αγοραστεί χωρίς παζάρια για 230 ευρώ, με την τιμή να περιλαμβάνει την απεριόριστη χρήση του παιδιού, αφετέρου η δικογραφία της αγωγής εναντίον των εταιρειών Cargill και Αrcher Daniels Midland (ΑDM) που κατέθεσε το 2005 ο μαχητής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, δικηγόρος Terry Collingsworth, στην οποία ο μάρτυρας κατηγορίας με την κωδική ονομασία “John Doe II’’έκανε λόγο για φρουρούς που τσάκιζαν τα πόδια όσων παιδιών προσπαθούσαν να δραπετεύσουν. Καταγγελία την οποία επιβεβαιώνει και ο Ζάνγκα Τραορέ, πρώην παιδί σκλάβος σε φυτεία κακάο, μιλώντας «on camera» στο ντοκιμαντέρ του Mistrati. 

«Είναι πολύ επικίνδυνη η δουλειά που κάνουν τα παιδιά», εξηγούσε παλιότερα ο Φρανκ Χάγκεμαν του ΔΟΕ. «Δεν είναι μόνο οι ματσέτες», συνέχιζε, «αφού, συχνά αναγκάζονται να σηκώνουν μεγάλα βάρη και να εκτίθενται σε φυτοφάρμακα, με τις συνέπειες να εμφανίζονται μετά από 20- 30 χρόνια».

Το 2015, ένας εκπρόσωπος της Nestlé, παραδεχόταν στον Guardian ότι η εταιρεία είχε εντοπίσει μέχρι εκείνη τη στιγμή 3.933 παιδιά που εργάζονταν κάτω από απάνθρωπες συνθήκες στις φυτείες συλλογής κακάο. Ο ίδιος βέβαια, προσπάθησε να ωραιοποιήσει την μαύρη εικόνα της πραγματικότητας, λέγοντας ότι έχουν συμπεριλάβει τα μισά από τα παιδιά στο Πρόγραμμα Παρακολούθησης και Αποκατάστασης παιδικής εργασίας, δίνοντας παράλληλα δουλειά στους γονείς των 312 απ’ αυτά. Φυσικά, όπως ομολογεί στη συνέχεια, η κλίμακα και τα γλοιώδη πλοκάμια αυτής της μπίζνας που αποκτηνώθηκε, στην καλύτερη, με την ανοχή τους δεν μας επιτρέπει να είμαστε αισιόδοξοι για την οριστική εξάλειψη του φαινομένου. 

Ως εκ τούτου, την επόμενη φορά που θα γευτούμε ηδονικά τη σοκολάτα μας, ας έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας εκείνη τη φράση που ξεστόμισε πριν μερικά χρόνια ένα παιδί - δούλος της βιομηχανίας κακάο : «Κάθε φορά που τρώτε σοκολάτα», να θυμάστε, «τρώτε τη σάρκα μου». 

Με το βλέμμα στραμμένο στα εκτός των συνόρων γεγονότα, κατά την προσφιλή μας συνήθεια, ταξιδεύουμε λίγο βορειότερα, φτάνοντας στην καρδιά της Ευρώπης, στο καντόνι της Γενεύης. 

Αφού απολαμβάνουμε τις βόλτες στους κεντρικούς δρόμους της πόλης με τα σαν σε παραμύθι νεοκλασικά κτήριά της να τραβούν την προσοχή μας, το μάτι μας πέφτει στη νέα διαφήμιση της Nestlé για τον καινούριο “Ivory Coast” καφέ της, ο οποίος, σύμφωνα με το τμήμα marketing της εταιρείας, δίνει «γεμάτο σώμα και χαρακτηριστική γεύση με νότες ξύλου». Ξύλου, σαν αυτά με τα οποία έδερναν τα «ατίθασα» παιδιά στις κακαοφυτείες που εκμεταλλεύεται η μεγάλη πολυεθνική… 

Ξεφυλλίζουμε παράλληλα το αρχείο του πρακτορείου Reuters συναντώντας ειδήσεις που χάθηκαν μέσα στον στρόβιλο της επικαιρότητας, αλλά και μια είδηση που προβοκατόρικα μας κλείνει το μάτι. Μιλάμε φυσικά, για εκείνο το δημοσίευμα με τον τίτλο «HSBC draws line under cartel case after five-years on probation», στο οποίο γινόταν λόγος για το πρόστιμο (χάδι κατά πολλούς) ύψους 1,9 δισ. δολαρίων που επέβαλλε το αμερικανικό ΥΠΔΙΚ στις αρχές της δεκαετίας μας στην ΗSBC- πρόσφατα στην ολλανδική Radebank (369 εκατ. δολάρια) και το 2010 στην Wachovia Bank (160 εκατ. δολάρια) - με την κατηγορία του ξεπλύματος βρόμικου χρήματος προερχόμενου από τα μεξικανικά και κολομβιανά καρτέλ κόκας. Δίωξη, η οποία έλαβε τέλος τον Δεκέμβρη του 2017, αίροντας μάλιστα από την πλευρά του αμερικανικού ΥΠΔΙΚ κάθε πιθανότητα για αναζήτηση περαιτέρω ποινικών ευθυνών της τράπεζας στην όλη υπόθεση. 

Όπως σωστά συμπεράνατε, ενδώσαμε στον πειρασμό… 

Πριν προχωρήσουμε, να θυμίσουμε μερικά πράγματα. 

Η ιστορία της Hong Kong and Shangai Banking Corporation, είναι, θα λέγαμε, η ιστορία ενός τραπεζικού τέρατος του Λοχ Νες που αναδύθηκε στα μέσα του 19ου αιώνα μέσα από τα βαλτώδη νερά των εξαρτησιογόνων ουσιών (λέγε με όπιο) με μοναδικό σκοπό να αποτελέσει στυλοβάτη της φιλελεύθερης ιδιοποίησης του δημόσιου πλούτου και της απορρύπανσης των προϊόντων της μαύρης κηλίδας των καπιταλιστικών ωκεανών. 

Στον 20ο αιώνα, η HSBC, αλλά και οι υπόλοιπες τραπεζικές μεραρχίες της διεθνούς τοκογλυφίας, με έδρα τους τη χώρα των βουκολικών τοπίων και της σοκολάτας (!), αποτέλεσαν το απάνεμο λιμάνι των θησαυρών των ναζιστών, πριν οι τελευταίοι σφάξουν τους λαούς της Ευρώπης. Αλλά, και την Αγία Τράπεζα του Ασιάτη τυράννου Φερνάνδου Μάρκος (μόνο στην Credit Suisse, οι καταθέσεις του άγγιζαν τα 1, 5 δισ. δολάρια), του δημοφιλούς ναρκέμπορα Πάμπλο Εσκομπάρ, του δικτάτορα και αποδεδειγμένα διαγουμιστή της δημόσιας περιουσίας της Αϊτής, «Μπεμπέ Ντοκ» Ντιβαλιέ, του αχυρανθρώπου των ΗΠΑ, δικτάτορα του Ζαΐρ, Ντεζιρέ Μομπούτου και τόσων άλλων εκπροσώπων της νομιμοφανούς και μη παγκόσμιας μαφίας. 

Βαδίζοντας για άλλη μια φορά με βήμα ταχύ στον ιστορικό χρόνο, φτάνουμε στα όσα περιέγραφε η Έκθεση της Κοινοβουλευτικής Ερευνητικής Επιτροπής της Ελβετικής Συνομοσπονδίας στις 22 Νοεμβρίου 1989, σύμφωνα με την οποία, πριν οι χείμαρροι των ναρκοδολαρίων ποτίσουν το εύφορο έδαφος της ελβετικής γης, επιστρατεύουν τις χρηματιστηριακές εταιρείες για να παίξουν με το συνάλλαγμα και τις τιμές στο χρηματιστήριο, ώστε στη συνέχεια τα λεφτά αυτά να χρησιμοποιηθούν για την χρηματοδότηση νέων υποθέσεων αυτού του είδους. 

Όπως μάλιστα αναφέρει το πόρισμα της ομάδας δίωξης ναρκωτικών της Guardia di Finanza της Ιταλίας οι περισσότεροι από τους πιο γνωστούς λαθρέμπορους του κόσμου, σαν τον Ιρφάκ Πάρλακ, τον νονό του τουρκολιβανικού δικτύου, είχαν έναν ή περισσότερους λογαριασμούς σε εταιρείες παροχής συμβουλών για τη διαχείριση περιουσιακών στοιχείων, όπως η Mirelis Holding SA (παλαιότερα γνωστή ως Mirelis InvestTrust SA), για την οποία το αμερικανικό ΥΠΔΙΚ σε ανακοίνωσή του τον περασμένο Ιούλιο ανέφερε ότι η εν λόγω εταιρεία, τουλάχιστον τέσσερις φορές μεταξύ 2011-2012, πριν τη μεταβίβαση των δραστηριοτήτων της στην Hyposwiss το 2014, διευκόλυνε την απόκρυψη αδήλωτων εισοδημάτων Αμερικανών πελατών της μέσω μιας εταιρείας, με έδρα τη Σιγκαπούρη, ειδικευμένης στη φοροαποφυγή διαμέσου της δημιουργίας μη καταπιστευματικών εταιρικών ομίλων και της χρηματοδότησης ΜΚΟ [Justice Department Announces Resolution With Swiss Financial And Asset Management Firm Mirelis Holding SA, 27/7/2018]. 

Για την ιστορία, αξίζει να θυμίσουμε ότι ο Πάρλακ, εκτός του ότι τύγχανε ευνοϊκής μεταχείρισης από την ελβετική δικαιοσύνη, αφού στο αίτημα για έκδοσή του στις ιταλικές αρχές ο εισαγγελέας της Συνομοσπονδίας αντιτάχθηκε, αφήνοντάς τον ελεύθερο να καταστρέψει κάθε ενοχοποιητική δραστηριότητα από τον φάκελό του· εκτός του ότι, μεταξύ Ιουλίου και Νοεμβρίου 1981 κατέθεσε στον λογαριασμό του στη Mirelis (κωδική ονομασία ΤΑC) το… ασήμαντο ποσό των 10,616 εκατ. μάρκων, με τη συνολική του περιουσία στην εταιρεία, έπειτα από καταθέσεις ύψους 300 χιλ. δολαρίων, να αγγίζει τα 4, 085 εκατ. δολάρια· εκτός λοιπόν όλων αυτών, είχε τοποθετήσει στην προεδρική θέση της εταιρείας του, «Μαζακλόρ Α.Ε.», από το 1964- 1968, τον Αντρέ Γκινάν, μέλος του Ριζοσπαστικού Κόμματος Ελβετίας, εθνικό σύμβουλο της Γενεύης και… πρόεδρο της Mirelis την ίδια εποχή! 

Σημειώστε ακόμη, ότι η Mirelis για δεκαετίες αρνιόταν κάθε τραπεζική πράξη ώστε να μην υπαχθεί στις διατάξεις του νόμου για τις τράπεζες, αφενός αποφεύγοντας να ελεγχθεί από την Ομοσπονδιακή Επιτροπή Τραπεζών, αφετέρου παρουσιάζοντας την εικόνα μιας απλής εταιρείας που είχε εγγραφεί στο εμπορικό μητρώο της Γενεύης. Όπως όμως, επισήμαινε παλιότερα ο οικονομολόγος Ζαν Ζιγκλέρ, δεδομένου ότι κάθε εταιρεία που είναι εγγεγραμμένη σ’ αυτό το μητρώο υπόκειται στην επιτήρηση του κράτους, η Mirelis φρόντισε ήδη από το 1949 να τοποθετήσει στην κορυφή της διοικητικής της πυραμίδας προσωπικότητες με πολιτική επιρροή, πρώην και εν ενεργεία μέλη των αστικών κομμάτων της Ελβετίας, όπως συνέβη το 1995 όταν μεταξύ των υπευθύνων της εταιρείας έβρισκε κανείς τον υπεράνω υποψίας δικηγόρο Φερνάν Αισλί, μα και τον πρόεδρο της επιτροπής των οικονομικών της Γενεύης. H «περιστρεφόμενη πόρτα» της χρηματοπιστωτικής διαπλοκής στα καλύτερά της… 

Επιστρέφοντας στην Έκθεση της ιταλικής υπηρεσίας διαβάζουμε ότι όχι μόνο η UBS- στην οποία η γαλλική δικαιοσύνη πριν δύο εβδομάδες επέβαλε πρόστιμο ύψους 4,5 δισ. ευρώ για το ξέπλυμα χρημάτων Γάλλων φοροφυγάδων-, αλλά και η CBS, η Credit Suisse, η Leu, η Βanque Populaire de Commerce et de Placement, η Banque Populaire Suisse, η Βanque Dreyfuss, η Αmerican Express Bank, η Τrade Development Bank της Γενεύης (παράρτημα Γενεύης και Λουγκάνο), η Allgemeine Bank και η Βanque de la Suisse Italienne, όλες, ανεξαιρέτως φιλοξένησαν στα τραπεζικά τους κιτάπια τις καταθέσεις των μεγαλύτερων βαρόνων κοκαΐνης του κόσμου. 

Ίσως, γι’ αυτό, απαυδισμένη η βουλευτής Σύλβια Λέουενμπεργκερ στη συζήτηση που πραγματοποιήθηκε στην ελβετική Βουλή του Καντονίου της Γενεύης στις 24 Φεβρουαρίου 1989, έπειτα από επερώτηση της βουλευτίνας Έρικα Ντέουμπερ Πάουλι με τίτλο: «Ξέπλυμα βρόμικου χρήματος- εταιρείες της Γενεύης- ποια μέτρα πρέπει να ληφθούν;» στόλιζε τους τραπεζίτες και τους πολιτικούς τους υπηρέτες με λογάκια σαν κι αυτά: «Έχουμε πλέον βαρεθεί να είμαστε θεατές αυτής της σαπίλας, αυτής της γάγγραινας που, όπως οι ελεύθερες ζωές ορισμένων μπανανοδημοκρατιών, καλύπτει τα πιο ακατανόμαστα λαθρεμπόρια, τις πιο εγκληματικές δραστηριότητες, με την εγγύηση της τοπικής jet set, τη συνεργασία της δικαιοσύνης και την δειλία των πολιτικών. Η δημοκρατική Γενεύη μας, αξίζει κάτι καλύτερο. Δεν θα πω τίποτε εδώ για την κατάφορη παραβίαση όλων των αρχών ισονομίας που αντιπροσωπεύει το σύστημα απονομής των αδειών παραμονής στους λαθρεμπόρους σε σύγκριση με το σύστημα που εφαρμόζεται για φτωχούς εργάτες, για ξένους χωρίς χρήματα. Ακόμη κι αν δεχθούμε ότι η κακή αυτή συνήθεια ανήκει στην τραπεζική ιστορία της Γενεύης, δεν έχουμε την πρόθεση να την αφήσουμε να διαιωνίζεται όταν αφορά στον οργανωμένο έγκλημα». 

Πιθανότατα, να ψάχνετε ακόμη τη σύνδεση αυτών των δύο «παρεκκλίσεων» τής, κατά ΣΥΡΙΖΑ, δίκαιης ανάπτυξης σε καπιταλιστικό πλαίσιο. 

Θα σας πείθαμε αν αναφέραμε ότι ήδη από τις αρχές του 20ου αιώνα, στη χώρα του ναρκοβαρόνου Χοακίν «Ελ Τσάπο», το Μεξικό, η εταιρεία International Harvester Company, ιδιοκτήτρια χιλιάδων εκταρίων μεξικανικής γης και χιλιάδων Ινδιάνων σκλάβων, παρήγαγε με μηδαμινό εργατικό κόστος φτηνές κλωστές; Θα σας πείθαμε αν θυμίζαμε ότι όποιος από τους σκλάβους-εργάτες παρεξέκλινε από το πρόγραμμα, τον έθαβαν ως το λαιμό και μετά αμολούσαν άλογα πάνω του; [Ημεροδρόμος, 13/2/2018, «Το πεπρωμένο του μυθικού Μακόντο…) 

Δεν γνωρίζουμε, πιθανότατα, ναι. 

Σίγουρα πάντως, η Ελβετία και τα υπόλοιπα πλυντήρια των εμπόρων του θανάτου και της σκλαβιάς δεν αποτελούν τίποτα περισσότερο από τη φρικώδη έκφραση της υπεράσπισης της κεφαλαιοκρατικής ιδιοκτησίας. 

Ή, για να το πούμε με τα λόγια του Ναζίμ Χικμέτ, η χώρα της σοκολάτας αποτελεί το «χρηματοκιβώτιο των περιουσιών που φυγαδεύονται από αλλού». 

Το χρηματοκιβώτιο των αφεντάδων της Αμερικής, της Ευρώπης, της Λατινικής Αμερικής, της Αφρικής, της Ασίας. Το χρηματοκιβώτιο του πλούτου που αποκτήθηκε με την επιβολή της παρανοϊκής κακουργίας που επιτάσσει η διαρκής κερδοφορία των μονοπωλίων. Του πλούτου που στέρησαν από τους γονείς μας. Του πλούτου που στερούν από εμάς. Του πλούτου που θα στερήσουν από τα παιδιά μας. 

Του δικού μας πλούτου.

Πηγή: imerodromos.gr
από εδώ